hansb analyseert er een eind aan

zijn het de dramaties ingestorte kijkcijfers? is het de al maanden haperende inspiratie? heb ik inderdaad alles al gezegd? hebben de vaste reageerlezers gelijk als hier in een al te vaste cadans de zelfde onderwerpen voorbij komen? is de koek gewoon op?
in ieder geval heb ik er na bijna vijf jaar waarin 1272 schrijfsels eigenlijk geen zin meer in, drukt het "ik moet nog een blogje schrijven" steeds zwaarder op mijn dagen, lees ik ook nauwelijks nog andere webblogs. en laten we wel wezen: bloggen is zóóóóó 2008, 2007, 2006.
met dank aan de trouwe volgers die tot op de dag van vandaag lezen/ lazen wat ik hier neerschrijf. ik heb vijf jaar lang genoten van de vaak vele reakties en me regelmatig verbaasd over hoe serieus sommige stukjes zijn genomen. het was een spel waaraan ik graag meedeed, maar het is mooi geweest, ik brei er een eind aan. tot twitters op hansb3.

hansb doet 't zonder Volkscampertje

opblaasbaar!
het was hoog tijd voor wat afwisseling na twaalf jaar van het zelfde. twaalf jaar elke zomer met het Volkscampertje op stap, van Portugal tot Griekenland en alles wat daar tussenin ligt. dan weer vier weken, vaak vijf weken, soms bijna zes weken dag in dag uit luchtgekoeld pruttelend over hete B-wegen, kamperend bij wijnboeren, op kleine campings, aan vrije stranden.
maar inene was het op, was de liefde bekoeld, wilden we wat anders, gingen we vliegen. waarop dochter L en dochtervriend J hun kans schoon zagen en het Volkscampertje voor hún vakantie reserveerden. zodat zij morgen na enige trainingssessies ("als je dit geluid hoort is het goed, maar als je dat geluid hoort is het goed mis" en "dit palletje hoort te werken, maar doet het niet, dus moet je even hier duwen en daar trekken" en "tja, het is natuurlijk wel een 38 jaar oude auto hè, daar komt veel gevoel bij kijken") met Volkscampertje en al de hort op gaan.
gister namen ze 'm alvast mee, om 'm rustig voor de eigen deur in te kunnen pakken.
toen zag ik voor het eerst ons eigen Volkscampertje rijden, zo maar, in het wild, zonder dat ik zelf aan het stuur zat. en werd ik er prompt weer straalverliefd op.

hansb heeft werelddekking

de verzekeringsmevrouw verzekerde mij dat het veel goedkoper is om een doorlopende wereldverzekering af te sluiten dan voor deze zomer eenmalig een enkele uitbreiding bij haar te kopen. ik geloofde haar op haar woord en ben sowieso graag goedkoper uit, dus nu heb ik voor een jaarlijkse habbekrats een permanente werelddekking geregeld. het enige probleem is dat ik dan ook wel weer zo hollands ben dat ik het onderste uit de kan wil. zodat ik voortaan dus minstens een maal per jaar een buiteneuropese reis zal moeten maken. anders is het zonde van m'n goeie geld...

hansb doet aan noteboekwerpen

mag dat, noteboekwerpen? ja dat mag, mits het een Windowsgestuurd apparaat is. en je met het van werkwege verschafte ding al na twee dagen ruzie hebt. omdat ie te traag is, omdat ie dingen doet die je niet wilt, omdat ie zich voortdurend onledig houdt met vage updates, omdat ie geheugenkaarten tot niet-schrijfbaar verklaart en je er pas na lang nadenken midden in de nacht achter komt dat het aan het geheugenkaartpoortje ligt, omdat het interne geluid zich nog slechts krakend openbaart. dus ja, in die opeenstapeling van gevallen mag je inderdaad een Windowsgestuurd noteboekje uit het raam werpen.
of je stuurt 'm per ommegaande terug naar de leverancier.

hansb als schoolmeester

ik moet nu toch echt even korrigerend optreden. het misbruik van de handvaten neemt immers hand over hand toe. neemt schrikbarend toe. in spreek- en in schrijftaal en gesanctioneerd door het genootschap Onze Taal.
met één handvat lukt het meestal nog wel, maar worden het er meer dan lees/hoor je te pas en te onpas handvaten, dus meervoud van vat als in opslag van wijn of bier. terwijl toch echt handvatten wordt bedoeld, waaraan je iets vastpakt. voortaan graag één handvat, twee handvatten en één biervat, twee biervaten. dankuwel.
en nu ik toch bezig ben: graffiti. ook zo iets. vaak uitgesproken met de klemtóón op het eerste lettergreep: graffiti, maar moet natuurlijk een klémtoon op de tweede lettergreep hebben: graffiti. omdat wat wordt uitgesproken als graffiti wordt geschreven als gravity en zwaartekracht betekent. alstublieft.
goed, hier wou ik het voor vandaag bij laten.

hansb ontmaskert de liegende weegschaal

bijna twee maanden sloof ik me nu drie keer per week uit in de sportschool. en ook al bijna twee maanden let ik min of meer op wat ik eet. dan mag je toch verwachten dat de kiloos er af vliegen. minimaal. dat de zwembandjes verdwijnen waar je bij staat. zienderogen.
nou kan ik me zelf voor de spiegel met een beetje ingehouden adem nog wel wijs maken dat ik langzamerhand inderdaad richting wasbord slink, maar die weegschaal weigert goddomme het juiste gewicht aan te geven. ja, een onsje er af zo nu en dan, om me het gevoel te geven dat mijn gezwoeg er toe doet, als cliffhanger zeg maar. maar dan de volgende keer even zo makkelijk hup weer twee onsjes er bij, of vijf onsjes er bij in één dag, toe maar, doe maar stoer. enfin, een leek begrijpt dat dit niet kan kloppen.
dus vanmorgen heb ik een val opgezet. ben ik drie keer binnen twee minuten op de nog nietsvermoedende weegschaal gaan staan. geeft ie drie keer een ander gewicht aan. onsje meer, onsje minder twee onsjes meer. bingo, betrapt, op heterdaad: deze weegschaal liegt en bedriegt. ik wist dat 't niet aan mij lag. ha!
dit was z'n laatste weging.

hansb kan zich niet langer inhouden

partner A drijft het nu wel heeeeel ver met haar zorg voor de vogels. want niet alleen voert ze al dat vliegend materieel nog steeds bij (dat mag van de vogelbescherming, bezweert ze me), maar nu zoekt ze ook nog een vogeloppas voor als we straks op vakantie zijn. anders raken ze ondervoed, zegt ze, want ze zijn het zo gewend, zegt ze.
nou, mij gaat dat dus te ver, zeg ik. al was het alleen maar omdat het gemaksvoer de laatste tijd alleen nog maar door duiven wordt genuttigd. ooit gezien hoe zo'n vliegende rat zich uit alle macht in een vogelhuisje wurmt? dat belachelijke schouwspel is hier in de achtertuin dagelijks waar te nemen. met hun dikke lijven. hun kleine rotkop. hun petieterige kraaloogen.
en daarvoor moeten wij dan iemand ronselen die vijf weken lang drie keer per week nieuw zaad komt neerleggen? dacht het niet! tenzij zangzaad gemengd met vliegenderattengif...

hansb laat zich meedrijven

klik voor groter
het is dat zoon J er dit weekeinde naar toe gaat verhuizen, anders was ik nooit meer teruggekomen in de Transvaalbuurt waar ik ben opgegroeid. nu woont ie straks prakties om de hoek van mijn ouwe lagere school vanwaar we eens per week klasgewijs door de Pretoriusstraat marcheerden naar het Sportfondsenbad voor de zwemles. en kijk, daar zat de sportwinkel van oud-Ajacied Tonnie Pronk. en daar, in de Linnaeusstraat, de schoenenwinkel waar ik ooit een prijsvraag won en een singletje mocht uitkiezen, dus iets van de Beatles meenam, maar dat vonden ze thuis herriemuziek, zodat ik de Beatles braaf ging omruilen voor de Dutch Swing College Band. en op weg naar pianoles had ik een geheim pad door die struiken verderop langs de kade om ongezien langs allerlei hoogstgevaarlijke plekken te kunnen laveren. god ja, die pianolessen van nicht S. ik kreeg hier en daar nog wel een deuntje uit het instrument, maar studeren vond ik toen al nix. arme nicht S.
ach, ik laat me te veel gaan, ik laat me te ver meedrijven op deze golf van nostalgie. morgen weer de keiharde realiteit van vandaag. dat ik niet mag opschrijven wat ik vrijdagavond ga doen bijvoorbeeld, op straffe van excommunicatie door zus S. maar misschien zeg ik nu al wel te veel...

hansb gaat in de internationale politiek

blaas op!
nondeju! dit weblog staat inmiddels wel op de kaart, zeg. kijk dan toch: de Kamer van Volksvertegenwoordigers te Brussel leest ook mee. ofwel de Chambre des Representants, want het blijft natuurlijk wel tweetalig België. en volgens het statisties programma hebben ze alles nogal flink doorgespit. het zou me dan ook niets verbazen als mijn alhier geventileerde ideeën en standpunten binnenkort in de Kamer/Chambre zullen worden besproken. of dat mijn woorden wet worden in de Wetstraat. maar ik aanvaard mijn politieke verantwoordelijkheid graag. en ik zal er bewust maar voortvarend mee omgaan.

hansb for president!

hansb en het groot oplossend vermogen

statistici hebben berekend dat ruim vijftien procent van de medewerkers van de organisatie waar ik werk inmiddels zestig jaar of ouder is. vijftien procent! van de pakweg tweehonderdvijftig kollegaas. en meer dan vijftig procent van die tweehonderdvijftig is sowieso al boven de vijfenvijftig. zodat deze organisatie op een gegeven moment vanzelf zal ophouden te bestaan. zonder ontslagrondes of anderssoortige dwang. gewoon, pffft, weg. in deze tijden van financiële onzekerheid heet dat een groot zelfoplossend vermogen, wat zeg ik: het ultieme zelfoplossend vermogen. ik kan dus niet achterblijven en zal mijn steentje aan het opkrikken van het percentage van nu al ruim vijftien procent en daarmee uiteindelijk aan de oplossing van de krisis graag bijdragen.
volgend voorjaar.
deo volente.

hansb houdt de dingen graag goed bij

zo heb ik berekend dat het gister nog net zo veel dagen zal duren vóórdat we op vakantie gaan als het aantal dagen dat we straks daadwerkelijk op vakantie zíjn. op die manier kunnen we ons al zo'n beetje inleven in de lange duur van de reis. of de korte duur. wat natuurlijk weer afhankelijk is van de tijd die nog resteert voor vertrek.
is dat nuttige kennis?
nee, absoluut niet.

hansb zit er even helemaal doorheen

wat was het nou al met al? een vloertje van veertig vierkante meter? laten het er vijfenveertig zijn geweest. gister geschuurd, niet eens met de hand maar met een parketschuurmasjien. zo'n loeizwaar ding met een roterende band. heen. en weer. en heen. en weer. en heen. en weer. goed, het was geen gladde parketvloer, dat scheelde natuurlijk wel. het waren de oude hobbelige vloerdelen van de nieuwe woning van zoon J. heen. en weer. en heen. en weer. omhoog trekken, naar beneden duwen. en terug. nog een mazzel dat zoon J de kanten deed met de kantenschuurmasjien, want daarmee moest je op je hurken. dan had je me nu kunnen opdweilen. vandaag hang ik alleen maar lamlendig op de bank en lees ik de weekeindkranten. heen. en weer. en heen. en weer.

hansb fietst er zo op weg

wat is een stadsfiets meer dan twee wielen, een aandrijfmechanisme, een stuur, een zadel en wat buizen om dat allemaal op een logiese wijze bij elkaar te houden? voeg daarbij lichtgewicht, roestvrij en voorzien van diefstalvrije verlichting op zonnepaneeltjes, et voilà: de vanMoof.
niet meer en niet minder.
terug naar de basis.
ik wil 'm hebben!

hansb stinkt er bijna in

opblaasbaar!
zo'n lekker stinkend kaasje. zo'n kaasje dat uit zich zelf wegloopt als je 'm buiten de koelkast bewaart. zo'n kaasje waarvan je de bovenkant wegsnijdt en dan de inhoud leeglepelt. zo'n kaasje waarvan je tong hevig in verwarring raakt.
ik heb het over een Chaource-kaasje. een rauwmelks koeienkaasje, voor zover dat rauwmelkse nog van Europa mag. ik snoep er graag van. mits er sprake is van een juiste prijs/kwaliteitverhouding. want zevenvijfennegentig bij de kaasspecialist vind ik toch wel aan de pittige kant. zeker als de AH precies hetzelfde kaasje levert voor viervijfennegentig. dus óf zit de AH hier grondig de markt te verpesten, óf probeert de kaasspecialist er een slaatje uit te slaan. maar dat dit zaakje stinkt is in ieder geval zeker.

hansb twittert er lustig op los

twitteren, ik heb me er lang verre van kunnen houden.
"nutteloze moderniteit", oordeelde ik, en: "digitaal geleuter".
maar ja, dan word je uitgenodigd iemands twitteruiting te volgen. en nog een. en dan blijken die en die 't ook al te doen. vind je ellenlange twitteraarlijsten van onverdachte twitteraars die uit het leven gegrepen oneliners produceren. niet altíjd lezenswaard, maar vaak juist weer wel. dus toen ben ik toch ook maar eens begonnen. eerst voorzichtig met een twitteraccount binnen m'n werkgebied. zo hoor je nog eens wat. en zie je nog eens wat, want linkjes en fotoos kunnen worden bijgevoegd. en voor ik het wist zat ik privé te twitteren, al een tijdje te volgen in de kolom hier rechts onder de titel hansb twittert.
afijn, ik dacht, ik meld het even. stel dat iemand mijn twitter zou willen volgen via pc of mobiel, dan kan dat dus: www.twitter.com/hansb3 (hansb3 ja, want hansb was al uitverkocht...). maak dan direkt even zelf een accountje aan via Twitter, dan volg ik jou weer en zo voorts en zo verder.

hansb geeft richting

ik hou wel van mechaniese geluiden. zoals het prettig klikken van de clignoteur in de auto. de richtingaanwijzer dus. overduidelijk een palletje-wat-over-een-bobbeltje-glijdt-geluid. waarvan het mooie is dat je het ook nog eens zelf in beweging zet. klik klik klik, rechtsaf, klak klak klak, linksaf. jammer haast dat ie vanzelf weer afslaat als het stuur tussen je handen door terugglijdt naar de rechtdoorpositie. maar geen nood daar komt weer een bocht. kan ik me weer even verlustigen. klil klak klik klak klik klak.
tot ik er achter kwam dat het heel geen mechanies geklikklak is. want toen ik mijn veiligheidsriem even niet om had en tóch richting aangaf, hoorde ik alleen het gepiep van dat ik geen riem om had en geen richtingaanwijsgeluid. blijken het dus virtuele geluiden te zijn, ergens opgeslagen in de computer die auto heet. nepgeluid.
uit protest rijd ik voortaan alleen nog langs rechte wegen.

hansb dacht slim te zijn

dus toen hij een verre reis ging boeken, had hij al snel door dat een omweg via een duits vliegveld hem toch al snel enkele honderden euro's zou besparen. die hij dan uiteraard direkt zou pompen in de ekonomie van het verre en dus arme land, zodat een overduidelijke win win situatie zou ontstaan. het verlengde de reistijd aanzienlijk, want eerst moest ie met de trein van Amsterdam naar Düsseldorf Airport dan het vliegtuig terug naar Amsterdam en daar overstappen op hetzelfde toestel dat hem indien rechtstreeks geboekt voor veel meer geld naar de verre bestemming zou brengen, maar in december leek dat toch een goed plan.
toen kwam de kredietkrisis.
werd van regeringswege opgeroepen vakanties in eigen land door te brengen.
gingen zakenmensen minder vliegen.
dumpten vliegtuigmaatschappijen hun prijzen.
en zo kwam het dat hij alsnog duur uit is. omdat een vlucht vanaf Amsterdam sinds vorige week honderd euro per persoon goedkoper uitkomt dan zijn ooit zo goedkoop lijkende duitse bocht bedenksel. en hij indirekt nu dus ook slachtoffer van de kredietkrisis is. waarmee weer is aangetoond dat goedko0p duurkoop is. en aanzienlijk langer duurt.

hansb weerstaat de grote blauwe lucht niet

klik voor groter
"de grote blauwe lucht zal niet weerstaan" meldt het kennelijk uit het Frans vertaalde weerbericht. het is dus duidelijk, dáár moeten we naar toe. naar Normandië, naar de krijtrotsen, de ebstranden vol mosseltjes en ander zeegebroed, de wind, de calvados, de fruits de mer in restaurant Le Progrès. en naar de bevriende kollega's die daar traditiegewijs ook weer zullen zijn. dat het er 's-avonds zachtjes regent zal ons verder franse worst wezen.

hansb serveert

enfin, van afwasser werd ik serveerder, in een eetcafé in de Pijp. mijn tweede stap op de ladder van horecasukses. je had het café en apart het eetgedeelte, een huiskamer, volgezet met bruine tafeltjes, veel vaste klanten, een joegoslavies echtpaar in de keuken. en ik.
die bruine tafeltjes in die kleine ruimte hadden aan het uiteinde een uitklapbaar stuk tafelblad. handig om de bestelde etenswaren op te zetten. minder handig als je het onderliggende ondersteuningsbalkje niet goed positioneert. dag één: ik bedien vrienden van de eigenaar. schuift alles zo van het niet goed uitgeklapte stukje tafelblad op de grond. de vrienden waren niet geamuseerd.
wat zal ik zeggen, ik heb er niet lang gewerkt, ondanks de dagelijkse niet te versmaden gebakken aardappels met biefstuk van het joegoslaviese echtpaar. moet ik mijn laatste werkdag nog beschrijven, toen ik zwierig met een dienblad vol drankjes kwam aanzetten? zwierig ja, misschien wel jolig vanwege de laatste dag. en er dus een glas omviel en de rode wijn vanaf het dienblad in de nek van een gast droop. dezelfde vriend van de eigenaar als op de eerste dag. hij was weer niet geamuseerd.

hansb wast af

het was in de tijd dat de band Chicago nog CTS heette, of nee, daarvoor nog, toen ze zich nog voluit Chicago Transit Authority noemden. in die tijd besloot ik onderaan de ladder te beginnen om vandaar vooral snel de top te bereiken. ik ging dus afwassen, in een restaurant, aan de rand van het Amsterdamse Bos. om te beginnen betaalde dat beter dan het bezorgen van kranten, hoewel je er vaak even nat van werd. maar het grote voordeel was natuurlijk dat er na gedane afwasarbeid altijd een goed maal aan vast zat, met gebakken aardappeltjes en een royaal stuk vlees.
gek genoeg is dat ook zo'n beetje alles wat ik me van mijn restaurantkarrière herinner: eindeloze diskussies over een popgroep waar ik heel geen fan van was en gedeeltelijke betaling in natura in de vorm van voedsel. ik moet daar uit haast wel konkluderen dat ik nooit veel verder op de horecaladder ben opgeklommen dan afwasser. tenzij ik me morgen meer herinner.

hansb en het pannetje met vet

ze ging toch naar Parijs en wilde best wel even een sauspannetje voor me meenemen van bij die mooie pannenwinkel bij de Hallen waar ze nog degelijke grijze stofjassen dragen en ze je met meneer aanspreken. zo gezegd, zo gedaan, maar eenmaal in Parijs besloot ze naar het zonnige zuiden te trekken en zat ze met m'n pannetje in d'r maag. dus spraken we af dat ze het me op zou sturen. en dat ze een potje rillettes in het sauspannetje zou verpakken, dat paste precies. 

toen deed ze iets verkeerd met de postcode. en na een week was er nog geen pannetje. en na twee weken ook niet. en ook niet na drie weken. terwijl het toch best wel een duur pannetje was. pas na vier weken kwam er bericht van het postkantoor. dat ze dachten dat er een pakketje voor me was uit Parijs. of ik dat alsjeblieft wilde komen ophalen. in Amstelveen. Amstelveen? enfin, ik naar Amstelveen, pakje ophalen, pakje meenemen, pakje openmaken. en toen leek het even of het pannetje uit zichzelf uit de verpakking kwam. want ja, die rillettes....

hansb ruimt vijfnulééns

het kon niet anders, de ingestorte kastplank was een niet te negeren teken aan de wand, ik moest nu dringend opruimen, radikaal opruimen, weggooien dus. mijn verzameling vijfnulééns. ik schreef er al eerder over (hier) en de teller stond inmiddels op zestien, waarvan er twee nog dagelijks in gebruik. de overige veertien bewaarde ik in afwachting van een vieze huis- tuin- of keukenklus, of gewoon om nonchalant met slijtplekken en al nog eens te kunnen dragen. twaalf van die veertien bleken bovendien te zijn voorzien van erg dunne achterwerken, zeg maar bijna gaten, ten gevolge van het fietszadel. dus die twaalf heb ik ééntweedrie-in-godsnaam de afvalcontainer in geschoven. kijk, dat noem ik nou opruimen.
tot groot verdriet van dochter L.
die net een artikel in de Elle had gelezen. dat ouwe vijfnulééns inene ontzettend hip en cool zijn. dus kwam ze eens informeren naar mijn verzameling. een dag te laat. arme dochter L...

hansb en het motoragentje

"zo, wat denken wij dat wij hier aan het doen zijn?", vroeg het motoragentje vanachter van die spiegelende zonnebrilglazen onder z'n motorhelm. wij waren ons van geen kwaad bewust, stonden met het Volkscampertje op het dagkampeerterrein in het Amsterdamse Bos te dagkamperen of beter nog te moederdagbrunchen, de zon scheen, de halve familie was er, wij beleefden kortom een ontspannen dagje. "wij dagkamperen hier, motoragentje", zeiden wij dus naar waarheid en we begrepen niet waar hij naar toe wilde.
"u staat hier met uw voertuig op het gemeentelijke gras", zei het motoragentje. dat klopte, het Volkscampertje stond met alle vier z'n wielen in het sappige gras, nabij een rij grote bomen, zon en schaduw bij de hand, tafeltje, wat stoelen, bubbeltjeswijn, wat wil je nog meer. "en dat mag niet", beweerde het motoragentje.
"toevallig wel", zeiden wij, "dit is toevallig het enige plekje in het hele bos waar je mag dagkamperen met je wielen op het gras."
"hallo HB, HB over", riep het motoragentje in z'n mikrofoon, "ik sta hier op het dagkampeerterreintje en er staat hier iemand die wel heel erg veel weet en die beweert dat ie hier met zijn vier Volkscamperwielen op het gras mag staan, klopt dat, over?"
de spanning was te snijden, wij stonden op het punt een fikse boete te krijgen en ons ontspannen moederdagdagje dreigde terstond in het water te vallen.
"hallo motoragentje, hier HB over, ja, dat mag."
en toen vonden we hem eigenlijk best wel zielig, ons motoragentje. want niet alleen wenste hij ons een prettige dag verder, maar ook moest hij nog terug naar die Turkse familie die hij vóór ons had bevolen met de wielen van het gras te gaan. het was een goed motoragentje, besloten we daarom terwijl we hem met z'n allen uitzwaaiden.

hansb denkt: hm, duits en toch leuk!

Hier bin ich gebor'n und laufe durch die Straßen!
Kenn die Gesichter, jedes Haus und jeden Laden!
Ich muss mal weg, kenn jede Taube hier beim Namen.
Daumen raus ich warte auf 'ne schicke Frau mit schnellem Wagen.
Die Sonne blendet alles fliegt vorbei.
Und die Welt hinter mir wird langsam klein.
Doch die Welt vor mir ist für mich gemacht!
Ich weiß sie wartet und ich hol sie ab!
Ich hab den Tag auf meiner Seite ich hab Rückenwind!
Ein Frauenchor am Straßenrand der für mich singt!
Ich lehne mich zurück und guck ins tiefe Blau,
schließ die Augen und lauf einfach gradeaus.

Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Ich suche neues Land
Mit unbekannten Strassen, fremden Gesichtern und keiner kennt meinen Namen!
Alles gewinnen beim Spiel mit gezinkten Karten.
Alles verlieren, Gott hat einen harten linken Haken.
Ich grabe Schätze aus im Schnee und Sand.
Und Frauen rauben mir jeden Verstand!
Doch irgendwann werd ich vom Glück verfolgt.
Und komm zurück mit beiden Taschen voll Gold.
Ich lad' die alten Vögel und Verwandten ein.
Und alle fang'n vor Freude an zu weinen.
Wir grillen, die Mamas kochen und wir saufen Schnaps.
Und feiern eine Woche jede Nacht.

Und der Mond scheint hell auf mein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Hier bin ich gebor'n, hier werd ich begraben.
Hab taube Ohr'n, nen weissen Bart und sitz im Garten.
Meine 100 Enkel spielen Cricket auf'm Rasen.
Wenn ich so daran denke kann ich's eigentlich kaum erwarten.

Haus am See - Peter Fox

hansb heeft 't van horen zeggen

ik heb het slechts van horen zeggen, via via, maar toch.
over die buurman van het benedenhuis destijds, we spreken jaren zestig. visueel gehandicapt heet dat nu, toen was hij nog gewoon blind. of niet. want daar zat 'm nou juist de kneep: wat zag ie nog wel en wat zag ie niet meer. in ieder geval profiteerde hij (mag ik dat in dit verband wel zeggen: profiteren, of moet ik hier vooraf al een vrouw-onvriendelijk-waarschuwing meegeven?) inventief van zijn handicap. want kwam ie in het schemerduister van het gemeenschappelijk trapportaal een buurvrouw tegen, dan strekte ie altijd net toevallig op buurvrouws borsthoogte z'n armen uit en mompelde terwijl hij intussen trachtte met zijn handen buurvrouws borsten te betasten: bent u dat buurvrouw? waar hij de buurman afdeed met een simpele groet: dag buurman.
tja, dat was het hele verhaal eigenlijk en ik dacht, ik meld het maar even hier, dan zijn jullie ook op de hoogte.

hansb memoreert

het gekke is dat ik 'm nog regelmatig door de stad zie rijen met z'n snorbrommertje en z'n Dirk-tassen vol verse spullen van de markt tussen de benen geklemd. dan zie ik een man met een verwilderde grijze haardos met een waxcoat aan en steek ik al bijna mijn hand op om 'm te groeten: hé Erwin. of dan loop ik door de wandelgangen van het kantoor en hoor ik achter me zijn stem, draai ik me om en is het 'm helemaal niet. dat kan ook niet want Erwin is vandaag al weer een jaar dood. maar nog niet vergeten.

hansb ziet ze vliegen

klik voor groter
het moet natuurlijk niet te gek worden met al dat geportretteerde gevogelte, want voor je het weet sta je bekend als de sijssiesweblogger. maar ik maak nog eenmalig een uitzondering voor deze inmiddels inheems exoot, familie van een ooit ontsnapt stelletje dat met veel kunst en vliegwerk in leven werd gehouden in het Beatrixpark en het Vondelpark. tegenwoordig maken ze geheel zelfstandig de Amsterdamse stadsbinnentuinen onveilig en schreeuwen ze het lieflijke getwinkeleer van de andere sijssies met hun schorre gekras weg. maar mooi zijn ze wel, de halsbandsijssies.

hansb ziet nog meer sijssies

alweer opblaasbaar!
kijk, dat jong, daar rechts, die zit daar na wat vliegoefeningen voor het eerst op een tak, maar laat zich nog wel uitgebreid fêteren door z'n moeder. moeder pikt en hapt uit de vetbol en duwt dat voorgekauwde eten vervolgens in de bek van het jong. totdat ik het raam voorzichtig open om het voederritueel wat beter te bekijken. dan vliegt moeders verschrikt weg. want moederliefde is wel leuk, maar als er gevaar dreigt is het ieder voor zich. dus kijkt een van angst versteend jong mij recht in de ogen terwijl een klein blauwig sijssie onverstoorbaar aan komt vliegen en aan het fourageren slaat. de achtertuinnatuur is wonderbaarlijk. en mooi.

hansb is even zwembroekongeschikt

"jij bent te dik", zegt partner A, terwijl ze met haar wijsvinger in mijn buik prikt, "hier te dik, daar te dik, eigenlijk overal te dik." ja, daar haal je de koekoek, die zwembandjes had ik zelf ook al gezien en gewogen. en de weegschaal liegt niet weet ik van de vorige iets-te-dikke-periode. hoewel de schaal toen juist steeds minder gewicht aanwees vanwege mijn intensieve training: drie keer per week aan een chroomglimmend martelwerktuig gevolgd door een infrarood saunabad, wat volgens de sportschooltheorie een dubbele vetverbranding teweeg zou moeten brengen. enfin, het werkte toen en ik heb geen keus nu. en dank zij de krisis is er leegloop bij de sportschool, dus kan ik er vandaag nog terecht. dan heb ik nog iets meer dan twee maanden om mezelf weer enigszins zwembroekgeschikt te maken. tot meerdere eer en glorie van partner A.

hansb leert de vogels kennen

blaas op die foto!
mooi weer, de zon schijnt. naar buiten, naar buiten!

ik beperk me tot de achtertuin, waar het dierenleven tot aan 't dooie seringenboompje rijkt. omdat partner A daar nog steeds vetbolletjes in hangt. want, zegt ze, die beesten hebben dat juist nu nodig, vanwege hun jongen. terwijl ik denk dat ze zich met jongen en al beter op de vette wormen kunnen werpen. die wonen hier ook. maar ik heb niets in te brengen, in de tuin. dus kan ik ze maar beter leren kennen, onze vogelvriendjes. dit bijvoorbeeld is een.... eh..... sijssie.

hansb weet 't even niet meer

want dat Martin Bril vroegtijdig overlijdt is één triest ding, maar dat daarmee in feite ook Evelien niet meer is , dat is weer een heel ander verhaal. ja, ook ik ben een Evelien-volger. ik heb er zelfs speciaal een 20 nummers tellend  proefabonnement op de Vrij Nederland voor genomen. om elke woensdag direkt de laatste pagina, waarop Evelien, uit het blad te scheuren en de quasi-linksige-blabla-rest bij het oud papier te dumpen. en daar zit ik nu met mijn stapeltje onaffe Eveliens. omdat de schrijver niet een kant en klaar verhaal in feuilletonvorm wenste op te knippen, maar elke week een verse nieuwe aflevering schreef. vorige week de laatste. wordt dus nooit meer vervolgd.

hoe moet dat nou?

hansb krijgt een boodschap

klik voor groter
"gefeliciteerd met 30 + 25 + 1" lees ik op een tweedehands briefje van twintig dat ik net uit de geldmasjien haal. dus hij is 30, zij is 25, en 't kind is ook al weer 1, interpreteer ik er lustig op los. maar allemaal bij elkaar is dat heugelijke moment toch niet meer waard dan twintig euro, nog geen zeven euro pp. fijne en gulle vrienden, die Marike & Owen. ik ben dan ook bang dat het "snel weer een sappie doen" van één kant moet komen en dan bedoel ik niet van de kant van Marike & Owen. "of een weekendje plannen", hoe zien ze dat voor zich? dan is die twintig euro niet eens voldoende voor een aanbetaling. nee, Marike & Owen hebben het bij mij helemaal verbruid. en kennelijk ook bij 30 + 25 + 1, want die hebben het biljet met boodschap snel weer de ekonomie in gepompt. vriendschap is inderdaad niet te koop. in ieder geval niet voor twintig euro.

hansb weigert te koppelen

blow up!
"zeg", zegt de vrouw wier dochter bevriend is met een vage vriendin van dochter L, "zeg, heeft jouw zoon J eigenlijk al een nieuwe vriendin?"
ik grinnik schaapachtig, terwijl ik mezelf afvraag of ik de vriendinsituatie van zoon J ooit met de vrouw heb besproken, zo goed ken ik de vrouw immers niet.
"weet je", gaat de vrouw onverstoorbaar verder, "ik hoor die meiden wel eens met elkaar praten en nu hoorde ik laatst dat jouw zoon J erg in de smaak valt bij de één, waarop de ander wist dat ie al lang een vriendin heeft, wat door de één direkt werd gekorrigeerd, omdat zij op haar beurt weer zeker wist dat dat al weer een tijdje uit is. dus wat denk je, maakt ze een kans?"
ik zucht en ik kijk de vrouw nog eens goed aan: het is gewoon een ouwe koppelaarster. haar dochter of die vage vriendin moet met mijn zoon? op zich begrijpelijk, zoon J heeft zijn charme en zijn atleties voorkomen niet van een vreemd, maar wat wil ze dat ik nu zeg? dat dat meisje maar eens op de thee moet komen? dat we een ontmoeting kunnen arrangeren?

"hij heeft een vriendin", brom ik en ik draai me om. 

hansb biecht op

als nabrander van een snobisties kulturele periode heb ik een brave provinciale amateurtoneelklup ooit opgezadeld met een vervreemdende achtergrond bij hun jaarlijkse toneeluitvoering. ik leg dit even uit: een bevriend regisseur regisseerde al jaren de jaarlijkse lach-of-ik-schiet-klucht die werd opgevoerd door oprechte amateurs in de feestzaal van de lokale kerk. succes verzekerd, zaal beide opvoeringen stampvol, bingo in de pauze. maar artistiek natuurlijk volkomen onverantwoord. dus heb ik ze naast het vaste dekor met de reeks gebruikelijke misverstand-opwekkende-deuren een geluidsdekor aangepraat. om het geheel naar een hoger kultureel niveau te tillen, zeg maar. kunst met een grote K. met behulp van Reinbert de Leeuw speelt Satie. zodat je onder de gesproken kluchtige teksten anderhalf uur lang alsmaar die dreinerige pianoklanken hoorde. mag ik daar vijfentwintig jaar na dato vanaf deze plek de amateurtoneelklup van Breukelen alsnog mijn ekskuses voor aanbieden?

hansb in het verkeer

als ik wandel scheld ik de fietsers de huid vol die me op het zebrapad omverrijden. als ik fiets tier ik op de wandelaars die het fietspad onveilig maken. als ik auto rijd vervloek ik de fietsers die zich van niets en niemand wat aantrekken en de wandelaars die altijd wel ergens plotseling willen oversteken. weer andersom als wandelaar of fietser is de automobilist sowieso de grote gezamenlijke vijand. het gekke is dat ik altijd weer naadloos in de juiste rol stap en er volledig in opga. konklusie: in alle gedaanten ben ik een gevaar op de weg.

had hij alles al gezegd?

(hansb:)
bloggen is eigenlijk zó 2008, dacht hij, terwijl hij voor de zoveelste keer naar een blanko scherm staarde. meer dan een week geleden had ie er nog een stukje uitgeperst, als hij dat domineefilmpje van laatst niet meerekende. méér dan een week geleden! dan kon je toch niet meer spreken van een "lifelog" zoals hij dat in betere tijden dagelijks het internet op slingerde. oprispingen werden het dan, oprispingen waar al helemáál al niemand op zat te wachten. op deze manier hield hij geen lezers meer over. er was toch al flink de klad in gekomen, in de bezoekersaantallen. zijn statistiese hoogtepunt was ie al jaren voorbij. en zijn resterende trouwe volgers begonnen ook al te morren: heee, blogger, tijd niks geschreven, heb je een writersblock? gatverdamme, een writersblock, van dat woord alleen al werd ie letterimpotent. maar wat moest ie dan? er overkwam hem niets meer. zijn herinneringen had ie al uit ten treure beschreven. eigenlijk had hij alles al gezegd.
(chorus:)

hè nee, kom op, je kunt het, we missen je nu al, ik moet altijd zo om je lachen, je meent het tóch niet, je kunt niet zonder ons, waar anders kunnen we nog af en toe de voorkeursspelling lezen, toe nou, je gaat toch niet stoppen hè, hansb...

ik ben er nog...

het is weer groenegolfdag

het mag dan vandaag nog net geen rokjesdag of balletjesdag zijn, maar qua stoplichten op weg naar mijn werk was het vanmorgen in ieder geval een feest: groenegolfdag. alsof een onzichtbare hand bij mijn nadering van de stopstreep elk rood licht op groen zette: let op, daar komt hansb, die moet naar z'n werk én het is bijna rokjesdag, daar istie, nog drie meter, nog twee, nog één, en GROEN! en niet dat ik me haastte, hè. nee, ik pedaleerde gewoon rustig voort. ik zag geen rood, ik zag geen oranje, ik zag alleen maar groen. zes groene verkeerslichten. twee weken eerder dan vorig jaar. dus met die rokjesdag komt het ook wel goed. nog voor de Ronde van Vlaanderen. ik reken op morgen.

ik spiegel me

mijn angstbeeld voor de gevolgen van een langdurige relatie heb ik opgedaan bij de ouders van partner A, mijn schoonouders als het ware, hoewel ik ze nooit zo heb benoemd, maar dat is weer een ander probleem.
goed, de ouders van partner A dus. lang samen, veel meegemaakt, verweven levens. zo verweven dat hij regelmatig aan haar vroeg of hij lustte wat zij hem voorzette: "lust ik dat, A?", want de moeder van partner A heette ook A, maar dan anders. "ja A", zei de moeder van partner A dan, want ook de vader van partner A heette A, maar dan weer heel anders, "ja A, dat vind jij lekker."
wat nog niets is vergeleken bij hun manier van autorijden. waarbij hij reed en zij bijreed. letterlijk. met behulp van speciaal ingestelde binnenspiegels in de tijd dat een rechter buitenzijspiegel nog niet gewoon was. "kan ik al inhalen, A?" of "moet ik al naar rechts, A?". en aanwijzingen bij het inparkeren, waarbij zij al vast uitstapte en hij blindelings deed wat zij zei: "stukje naar achter, ho, stukje naar voren, ho, bijdraaien A, NU bijdraaien, A!". nee, zonder haar kon hij niet inparkeren, kon hij eigenlijk geen auto rijden.
met deze beelden voor ogen ben ik eigenlijk wel blij dat mijn partner A zit te lezen of te slapen als ik autorij. hoewel ik duvels goed in de gaten moet houden dat ze niet toch stiekem meeremt. omdat ik weet dat dat het begin is van het eind...

het zit nu eenmaal in mijn systeem

met een ruk schrik ik wakker. omdraaien helpt niet meer. is het al licht? hoe laat is het? zal ik één oog open doen om op de klok te kijken? dan val ik zeker niet meer in slaap. waarom wordt ik überhaupt wakker? heb ik iets voorvoeld? staat er iets te gebeuren? mijn intuïtie is meestal feilloos. er zal toch niet? er gaat toch niet? en zij slaapt natuurlijk gewoon door.
zucht. met ogen dicht naar de wc dan maar, ik ken de weg. slaapkamerdeur open: shit, het ganglicht. als een schijnwerper. nu ben ik definitief wakker. hm, twee uur. wat was er ook weer om twee uur. nultweenulnul uur uur. de klokken! zomertijd! ik moet de klokken een uur vooruit zetten. en wel nu. omdat het in mijn systeem zit...

dwangneurose

het is me gelukt.
ik ben een week off line geweest. heb een week niet geblogd. wat zeg ik: meer dan een week. meer dan een week geen aandrang om hier wat te schrijven. nou ja, af een toe een beetje aandrang dan. maar uiteindelijk ben ik toch mooi acht dagen weggebleven. voorbij zijn de dwangmatige dagen dat ik hier elke dag wat moest achterlaten. want een dag niet geblogd is een dag niet geleefd. dacht ik. dat ik 's ochtends al liep te bedenken wat ik 's middags zou moeten schrijven. oh god, en d'r moet nog een passend plaatje bij. en nog eens overlezen. en wijzigen. en weer opnieuw.
maar daar ben ik nu dus van af.
weer een neurose minder.
waar zullen we het morgen eens over hebben?

eigen huis?

het lijkt er op dat zoon J onder de pannen is.
nou ja: onder de pannen, het is pal onder een plat dak.
en is: dat valt nog te bezien.
dit is verwarrend, ik begin opnieuw.

het zou zo maar kunnen dat zoon J, die een jaar geleden weer even tijdelijk thuis kwam wonen, binnen afzienbare tijd een eigen zelfstandige woning betrekt. mits de vorige huurder alsnog de afgesproken huur netjes betaalt aan de huisbaas, voor zo ver de vorige huurder kan worden opgespoord en anders in afwachting van een juridiese procedure.
maar als die hobbels genomen zijn is zoon J de eerste en enige kandidaat. heeft de makelaar zelf verteld. aan dochter L die op de zelfde trap woont en wist dat die woning leeg was. dus haar broertje tipte. omdat ook het tweeling bloed kruipt waar het niet gaan kan.
en zoon J? die doet water bij de wijn, die gaat straks wonen in een buurt waar ie tot nog toe niet dood gevonden wilde worden. kiest eieren voor zijn privacy. weg van de ouderlijkhuisregeltjes en de soms opgetrokken wenkbrauwen.
mits, voor zo ver, indien, tenzij en onder voorbehoud van....

gedwongen samenwoning

sommige mythen verdienen het om doorgeprikt te worden.
zo is er het hardnekkige verhaal dat ik partner A destijds op valse gronden tot samenwonen zou hebben verleid. ik heb dat verhaal altijd lachend afgedaan: ja, ja, die partner A, er in geluisd, gechanteerd, gedwongen, ha, ha! maar het is toch al die tijd als een parasiet in mijn systeem blijven hangen en ik wil daar nu wel 's van af.
wat was het geval?
nadat partner A zich op enig moment had losgescheurd van haar ouderlijk huis, jaren nadat ik hetzelfde had gedaan, woonden we beiden apart op kamers. nou ja, apart: we verbleven afwisselend bij de één in Diemen en dan weer bij de ander in hartje Amsterdam, living apart together, nix mis mee, maar een logistieke nachtnerrie. dus toen ik aan een mooie gracht een ruime woonboot voor twee kon huren, heb ik dat direkt gedaan en heb ik partner A gevraagd bij me in te trekken. waarbij ik dacht in termen van samen delen en van eeuwig wil ik bij je blijven, maar wat zij op haar beurt zag als chantage. omdat ik, zo zei zij, de huur niet alleen kon opbrengen en zij wel met me moest samenwonen.
en nu wil ik het eindelijk wel eens weten. want als de basis zo wankel is, moeten we dan nu nog wel samen verder gaan?
dus wat zal het zijn, partner A?
hom? of kuit?

hebberige konsument

drie keer heb ik de nacht in een slaapzak in een portiek doorgebracht om een begeerd artikel te bemachtigen, vroeger, toen ik jong was. en alle drie die nachten heb ik een winkelier gratis publiciteit gegeven enkel en alleen door mijn slapende aanwezigheid voor zijn winkeldeur.
de eerste keer was bij een televisiezaak op de Ceintuurbaan: de eerste bezoeker kreeg geheel gratis een luxe (maar tweedehands) zwartwit tv met notenfineer. en wie was de eerste? moi! waarna ik het loeizware ding achterop de fiets mee naar huis zeulde en groen folie over het beeldscherm plakte, zodat ik voetbalwedstrijden voortaan in "kleur" kon bekijken.
de tweede nacht was in de Leidsestraat, voor Bruce Springsteen. ik lag ergens halverwege de lange lange rij, maar kon nog wel twee veldkaarten bemachtigen voor een concert in de Kuip. niet dat partner A dat leuk vond, want zij heeft gezien haar dameslengte en de langemannenruggen voor zich niets van Bruce gezien.
maar wat me nu nog echt dwars zit is de derde wake. weer die Ceintuurbaan, in 1995, dus nog niet eens zo heel lang geleden, voor een computerwinkel. goed, ik heb er niet de hele nacht gezeten, had thuis de wekker op vijf uur gezet, maar ik stond uiteindelijk in die rij en ik was dus mede schuldig aan de Windows95-hype. en kreeg ik het pakket daarom goedkoper? of legde de winkelier er een kekke gadget bij? bejjegek, wat spiegeltjes en wat kralen en de wetenschap dat je een van de eersten was die Windows95 op z'n computer had, that's it.
ja, ik was zo'n hebberige konsument en ja, ik heb er spijt van.

tien maart

tien maart? tien maart? was dat niet de dag van Het Huwelijk? jahaa, 10 maart 1966, Amsterdam, Beatrix en Claus. of hoe de (Klaas hebbe zijn ziel) Robert Jasper Grootveld leuze "Klaas Komt" werd omgebogen tot "Claus Komt". nu dus al weer drie en veertig jaar geleden.
ik stond in de Raadhuisstraat, links in de bocht, onder de galerij en ik was nog onschuldig: geen vriendinnetje, geen puberaal opstandige gevoelens, nix niemendal. ik stond daar gewoon, belangstellend en gezagsgetrouw, om de koninklijke optocht van de Westerkerk naar de Dam te zien rijden.
wist ik veel dat ze net op die plek kippen zouden loslaten en een rookbom zouden gooien? nee, dat wist ik niet. niemand vertelde mij ooit iets. ja, ik hoorde wel eens wat over provo's en het Lieverdje en dat het allemaal schandelijk was, met hun witte spijkerpakken en het zo maar uitdelen van krenten. maar tijdens Het Huwelijk bleek ik dus vlak achter die rotjongens te staan met hun kippen en hun rookbom. en maakte ik kennis met het onevenredige geweld wat daar door de politie op volgde, moest ik wegrennen voor politiepaarden die in galop door de voetgangersgalerij werden gejaagd, kreeg ik m'n eerste klappen met een lange lat. en belandde ik in een koffiehuis op de hoek van een gracht van waaruit ik staande in de vensterbank een koninklijk uitzicht had op de ontstane chaos.
na die ene tiende maart is het nooit meer echt goed gekomen tussen mij en het bevoegd gezag.

hypochonder (vervolg)

"zo man, wat ben jij grijs geworden", begint de huisarts ontspannen.
dat kan wel kloppen, het is zeker tien jaar geleden dat ik haar voor het laatst sprak. "jij anders ook best wel", zeg ik dus ad rem en we lachen elkaar wat schaapachtig toe. waarop zij rielekst verder babbelt over hoe leuk ze ons vorige huis had gevonden en hoe mooi de tuin en me vraagt waarom we eigenlijk zijn verhuisd destijds.
"maar eh...", onderbreek ik haar aarzelend, "ik ben hier een beetje met een doel want ik heb hier een permanent brok in m'n keel, al vier weken." en ik wijs haar volledigheidshalve nog maar even waar dat brok dan zit, kijk daar.
dat ik er slecht door heb geslapen, dat ik de zwartste scenario's voor ogen heb, dat ik heb gelezen over die jonge cabaretier met z'n bestraalde schildklier, dat allemaal zeg ik er nog maar even niet bij. pas als ze me straks doorstuurt naar een specialist met een brief waarop in grote letters spoed staat zal ik haar vragen of zij denkt dat het ernstig is. en als zij dan zegt dat ze dat nog niet kan zeggen dan weet ik genoeg, say no more...
"nou laat maar eens zien dan, open je mond, hm, ja, inderdaad een beetje rooig, een beetje geïrriteerd. onlangs ziek geweest? gekotst? oprispingen? laat me even je hals bevoelen, hier en hier. nee, ik voel niets, die klieren zijn okee. niks aan de hand dus, blijven slikken, gaat vanzelf weer over."
en hoewel ik met 'n enigszins overmoedig "nou, tot over tien jaar weer" de spreekkamer verlaat, weet ik als ervaren hypochonder nu al dat ik binnenkort weer een andere enge ziekte onder de leden heb.

hypochonder

ik ben een gezond mens, ben nooit ziek, althans niet echt. 

maar nu heb ik toch wat... eh... tja, hoe zal ik dat nou eens uitleggen, er zit wat in m'n keel, het is alsof ik de hele tijd een brok in m'n keel heb, zo iets, maar dan letterlijk natuurlijk, niet in de emotionele versie van "hij kreeg er een brok van in zijn keel", dat dus niet. verder ook niet pijnlijk of zo, maar er zit wel iets, al zeker vier weken, als een verkeersdrempel in een rustige straat, zeg maar.
en dan lees ik een interview met een jong cabaretier die op een dag slikproblemen krijgt en binnen no time met spoed onder het mes moet, dan weet ik direkt: dat heb ik dus ook, slikproblemen, nooit heb ik wat en dan inene is het over en uit, hier bestralen, daar chemo, overal kaal, de hele heisa, einde verhaal.
maar eerst nog even naar Maleisië deze zomer.
en vandaag bij de huisarts langs.
(wordt vervolgd)

zij of ik

voor een goed openhaardvuur zijn dennenappels eigenlijk onontbeerlijk. een of twee dennenappels erbij en een dood vuur vlamt weer op, met dennenappels leeft een open haard pas echt.
nu wil ik vanwege het ultieme terug-naar-de-natuur-gevoel best wel met een plestik zak het bos in gaan om die dennenappels zelf te verzamelen, maar waar ik niet goed tegen kan, is dat er dan onder al die dennebomen geen dennenappel meer ligt en ik dus een beetje zielig met een lege plestik tas door het bos zwerf. alleen omdat een stel wilde zwijnen me voor is geweest. wat ik als voormalig jonge woudloper natuurlijk weet omdat de grond onder de dennebomen is omgewoeld.
dus nou wou ik de plaatselijke toeristenclub toch maar voorstellen om die beesten wat aktiever af te schieten, zodat een fatsoenlijke vakantieganger als ikzelf weer zonder al te veel moeite z'n dennenappels voor de open haard kan rapen.
het is hard, ik weet het, maar zo is de natuur nu eenmaal: eten of gegeten worden, zij of ik.

c'est pas votre jour

vers uit de supermarkt bemerken we dat we het brood voor de lunch zijn vergeten. maakt niet uit, we komen toch nog langs het lekkere bakkertje. kunnen we zo'n lekker stokbrood met maanzaad kopen, lekkerbekken we. maar het lekkere bakkertje is dicht op maandag, zegt een bordje op de deur. en het minder lekkere bakkertje in het dorp verderop ook. en die in het daaropvolgende dorp ook. maar daar is wel een strand. en een terras. dus schuiven we aan het enige vrije tafeltje in de zon. gereserveerd, zegt de gehaaste ober. ach wat, even verderop gaan net mensen weg, dan maar wat minder in de zon. die plat du jour dan maar? fini, meldt de ober terwijl hij de kruimels van de tafel veegt, de plat du jour is op. eigenlijk wel goed, dat scheelt weer fritten, blijven we optimisties, geeft u ons dan, eens even kijken, de salade au foie de volaille. lekker, lekker, schurken we ons in ons streepje zon. nou, mooi niet, komt die ober weer, ook de foie de volaille is fini. en "c'est pas votre jour" voegt ie er aan toe. pas mon jour? vandaag is pas mon jour? ha! de zon, het strand, een terras, een koel glas rosé bij de lunch en het est pas mon jour? nee, obertje, dit is wel degelijk onze dag, deze dag kan hoe dan ook niet meer stuk.

op weg naar het licht

ik heb er genoeg van. genoeg van de depressief makende grijze deken die naar mijn idee al maanden boven Nederland hangt.
ik ga op zoek naar het licht.
om me aan te laven.
desnoods rij ik het witte Smartje via de verbouwboerderij (foto) van kollega G in de Bresse naar het mimosa-appartement van kollega B aan de Côte d'Azur. om daar aangekomen te bemerken dat de echt blauwe lucht en het hele heldere licht nog een end uit de kust begint. maar we hebben het voor het grijpen, morgen is het hier, ik voel het aan mijn water.

achtervolging

"en dan ga ik jullie nu laten zien waar hij geboren en getogen is, gewoond en gewerkt heeft én gestorven is", zegt de vader van de kinderen, terwijl het leergierige meisje zijn hand stevig vasthoudt en het jongere broertje er zorgeloos achteraan huppelt.
daar gaat mijn doelloze lunchwandeling, bedenk ik, want tegen zo veel belangstelling opwekkende feiten kan ik geen weerstand bieden. ik volg ze dus door de Damstraat, me afvragend welk beroemde man in Amsterdam van begin tot eind en alles daartussenin in hetzelfde huis heeft gewoond, terwijl dat huis er nu nog steeds staat en ook nog eens in de buurt van de Dam, want daar zijn we inmiddels aangekomen, de vader, de kinderen en ik.
dan stappen ze zonder dat ik er op voorbereid ben een apotheek binnen, zo'n apotheek waar je vanwege de buurt eerst moet aanbellen tegen de junks. en de hele apotheek staat vol met mensen, stampvol. en ik denk aan de man die zijn hele leven etcetera en ik wacht en ik wacht en het duurt en het duurt en het schiet niet op en ik moet plassen en ik sta daar natuurlijk best wel een beetje verdacht te staan, zo tegenover die winkel op de hoek van een willekeurige straat.
ik laat ze dus achter, in het besef dat ik nooit zal weten welke dooie Amsterdammer in welk oud Amsterdams huis, tenzij iemand hier natuurlijk, dan hoor ik dat alsnog graag.

swingen na de dood

ach, het leven gaat natuurlijk gewoon door en die kaartjes hadden we per slot van rekening maanden geleden al gekocht. hoe dan ook stonden we luttele uren na de dood van hond Z in een afgeladen grote zaal van Paradiso vanwege een dampend konsert door Seasick Steve. die natuurlijk uitgerekend die vrijdagavond uitgebreid verhaalde over zijn hond waarmee hij jarenlang had rondgezworven. en dat ie pas nadat de hond was overleden had begrepen wat een goede kameraad en vriend het beest altijd voor 'm was geweest. om daarna op zijn driesnaargitaar uit te barsten in de Dog House Blues.
dus zet die speakers open en start het filmpje!

een hondenleven (slot)

het werd dus vrijdag.
de dertiende.
een uurtje geleden om precies te zijn.
met de dierenarts aan huis.
Zowie de franse kersthond, de luisterhond, de konijnenjaaghond, de hockeyhond, de alles begrijpende hond, de bang-voor-grote-zwarte-honden hond, de alsmaar verharende hond, de gatengravende hond, de van-de-kant-af-pardoes-het-water-in-springende hond, de ideale Volkscamperhond, de nooit-een-vlieg-kwaad-gedaan-hebbende hond, de blotevoetlikkende hond, de hallo-het-is-weer-zaterdag-dus-wanneer-gaan-we-naar-de-slager hond.
net at ze nog een stukje worst,
nu ligt ze onder de berk.
weet iemand waar Zowie is?
in de tuin...