het kon niet anders, de ingestorte kastplank was een niet te negeren teken aan de wand, ik moest nu dringend opruimen, radikaal opruimen, weggooien dus. mijn verzameling vijfnulééns. ik schreef er al eerder over (hier) en de teller stond inmiddels op zestien, waarvan er twee nog dagelijks in gebruik. de overige veertien bewaarde ik in afwachting van een vieze huis- tuin- of keukenklus, of gewoon om nonchalant met slijtplekken en al nog eens te kunnen dragen. twaalf van die veertien bleken bovendien te zijn voorzien van erg dunne achterwerken, zeg maar bijna gaten, ten gevolge van het fietszadel. dus die twaalf heb ik ééntweedrie-in-godsnaam de afvalcontainer in geschoven. kijk, dat noem ik nou opruimen.
tot groot verdriet van dochter L.
die net een artikel in de Elle had gelezen. dat ouwe vijfnulééns inene ontzettend hip en cool zijn. dus kwam ze eens informeren naar mijn verzameling. een dag te laat. arme dochter L...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten