ik heb het slechts van horen zeggen, via via, maar toch.
over die buurman van het benedenhuis destijds, we spreken jaren zestig. visueel gehandicapt heet dat nu, toen was hij nog gewoon blind. of niet. want daar zat 'm nou juist de kneep: wat zag ie nog wel en wat zag ie niet meer. in ieder geval profiteerde hij (mag ik dat in dit verband wel zeggen: profiteren, of moet ik hier vooraf al een vrouw-onvriendelijk-waarschuwing meegeven?) inventief van zijn handicap. want kwam ie in het schemerduister van het gemeenschappelijk trapportaal een buurvrouw tegen, dan strekte ie altijd net toevallig op buurvrouws borsthoogte z'n armen uit en mompelde terwijl hij intussen trachtte met zijn handen buurvrouws borsten te betasten: bent u dat buurvrouw? waar hij de buurman afdeed met een simpele groet: dag buurman.
tja, dat was het hele verhaal eigenlijk en ik dacht, ik meld het maar even hier, dan zijn jullie ook op de hoogte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten