maandag 28 februari 2005

drome

drome 2
ik ben er nog niet achter hoe de iMac omgaat met trema's en aksenten. in de titel van dit stukje hoort op de O bijvoorbeeld zo'n frans dakje, maar ik krijg hem er niet op. lastig als je het niet over een droom maar over een landstreek wilt hebben. een franse landstreek in hoog zomer. als tegenwicht voor de barre koude van vandaag.
probeer het volgende beeld eens: kleine ruime camping bij een herberg, augustus, de Waard Albatros tent, de hete zon is net ondergegaan achter ons, de maan staat al boven de Roche Colombe voor ons.
heb je dat?
gaan we een stapje verder: vier weken op die zelfde plek, te warm voor verantwoorde exkursies, alleen maar kijken naar die berg, meedraaien met de schaduw van een boom, afkoelen in het zwembad en voor je terug bent bij je tent al weer bezweet zijn.
maar ook: dineren in de herberg, een table d'hote (op die O hoort dus weer zo'n dakje), veel wijn en pastis, en dan naar je tent rollen.
ah, la douce France.
ik voel de warmte.
en het is weer zomer voor je het weet.

zondag 27 februari 2005

paradiso

Paradiso
eerst had je 'High in de RAI'. in de ouwe houten RAI aan de Ferdinand Bolstraat. een groots psychedelies festival. maar daar mocht ik niet heen van mijn ouders. want daar werd bloot gedanst. en Phil Bloom kwam ook. en ze hadden daar softdrugs! nee, daar kwam niets van in. en aldus geschiedde. rebels maar o zo gehoorzaam. nog eventjes dan.
want na een eerste mislukte aankoop van een luciferdoosje vol met zaadjes en gedroogd gras kreeg ik de smaak te pakken: Fantasio, Provadya, Paradiso, you name it, ik werd er kind aan huis.
met huisdealers en met prijzen volgens de wekelijkse beursberichten van Koos Zwart. zoon van een minister, dus dat zat wel goed: rooie libanon, drie gulden vijftig per gram.
avonden lang zo stoned als een garnaal in Paradiso als er geen band speelde, maar loeihard de Doors (the End), Iron Butterfly (In-a-Gadda-da-Vida), Pink Floyd (Umma Gumma) werden gedraaid.
begeleid door eindeloze en spektakulaire vloeistofprojekties van speciaal geprepareerde dia's met gekleurde vloeistof die door de warmte van de lamp de mooiste patronen teweeg brachten.
om een lang verhaal kort te maken: die vloeistofprojekties zitten ingebakken in de iMac, als screensaver.
ik krijg het oude Paradisogevoel weer helemaal terug.

zaterdag 26 februari 2005

gimme a break


vandaag geen tijd voor geneuzel, er moet worden gewerkt.
want gister was ie er ineens: onze iMac met alles d'r op en d'r an.
maar van Microsoft naar Apple is geen sinecure, ik zeg het u.
niets werkt zoals voorheen, dus veel trial en error en manuals en helppagina's.
hard werken dus, ik zei het al.
maar het is wel moooooooooi, zo moooooooi.....

vrijdag 25 februari 2005

emigreren

ferre_optreden
ik besloot de wijde wereld in te trekken.
nam dus afscheid van lief en leed, pakte mijn boeltje, maakte mijn twee katten reisklaar en emigreerde.
naar antwerpen.
de grote zanger Ferre Gringard achterna, ring ring i've got to sing, richting café de Muze, bruisend centrum van de underground.
een kamer snel gevonden, op zoek naar uitzendwerk, verdiende ik wat geld door het maken en verkopen van sieraden van zilver- draad. pielen met fijne tangetjes en dun draad. de eindprodukten op een zwart fluwelen lapje. ik wist niet dat ik het in me had.
na twee weken kwam de BOB. de bizondere opsporings brigade. een razzia. het hele huis werd leeggehaald, iedereen moest mee naar het hoofdburo. portretfotoos van voor en van opzij, vingerafdrukken. geen werk? het land uit!
langharig werkschuw tuig...
met huisraad en katten werd ik in een politieauto begeleid naar een afgelegen grenspostje en als persona non grata overgedragen aan de nederlandse marechaussee. die mijn voorraad bruine rijst openmaakte op zoek naar ...eh... ja, dat weet ik ook niet, hoor.
ze zeggen dat Antwerpen nu nog steeds een leuke stad is.
ik zou er dan ook wel weer eens heen willen.
en ach, mijn 'strafblad' is inmiddels vast verjaard.
ik waag het er op, binnenkort.

donderdag 24 februari 2005

lampje

??hansb0369.jpg
hij is twee jaar oud. dus is het tijd voor z'n eerste grote smartbeurt.
nix aan de hand, de gewone dingetjes.
hm, bougietjes voor vierenvijftig euro twee-en-zestig exclusief? goh..., pittig. ruitenwisserbladen, okay, remvloeistof, toe maar, remblokjes vóór, als het moet.
linkerlampje dashboardverlichting honderd euro ex.
WAT?
linkerlampje dashboardverlichting honderd euro ex.
ja maar, ja maar....
wel een uur mee bezig? één lampje? hele dashboard demonteren? en weer monteren? arbeidsloon? erg lastig?
hahahahaha-hihihihihihi-hohohohoho, zo hé, dat was lachen!
weet je wat, laat dat linkerlampje maar zitten, we doen het wel alleen met het rechterdashboardlampje.
en met een deukje in mijn happy-smartfortwo-gevoel.

woensdag 23 februari 2005

jericho

nederlandse bank
dagelijks fiets ik twee keer langs de grootste stedebouwkundige miskleun midden in het centrum van Amsterdam, het gebouw van de Nederlandsche Bank aan het Frederiksplein.
ik heb er ooit bijna mijn enige echte eigen bijbelsreligieuze piekervaring gehad.
het is midden jaren zeventig.
de kritiek op het grootkapitaal en op de uitwassen van het kapitalisme beleeft een hoogtepunt.
de ekonomie trouwens ook.
een bonte verzameling van enkele honderden langharigen, alternatievo's, krakers en andere tegenstemmers verzamelt zich bij de Nederlandsche Bank. om in een circusachtige optocht zingend en dansend zeven keer om het gebouw heen te lopen. in de wetenschap dat de muren van de bank na de zevende ronde ineen zullen zijgen. net als destijds bij de muren van Jericho. waar de Israëlieten zeven dagen rond die stadsmuur gingen. elke dag met z´n allen achter de priesters aan met hun trompetten. niemand mocht tijdens zo´n ronde één woord zeggen. op de zevende dag trokken ze zeven keer rond : doodse stilte.
toen riep Jozua :’juicht’ en de muur stortte ineen.
ik weet niet precies waar het is mis gegaan.
we hebben de verplichte zeven rondjes gelopen, stilte betracht en gejuicht op het juiste moment. we zullen iets niet helemaal volgens het boekje hebben gedaan. in ieder geval bleven de muren van de Nederlandsche Bank waar ze waren.
fier rechtovereind in al hun lelijkheid.
tot op de dag van vandaag en nog vele dagen hierna.
en wij zien nog dagelijks dat het niet goed is.

dinsdag 22 februari 2005

serie

rhodia
ik heb iets serieels in me.
als ik iets moois zie wil ik er gelijk een aantal van hebben.
een mooi tafeltje? hup: twee.
dat leuke gekleurde schemerlampje? vooruit: drie stuks.
kinderen? een tweeling.
kekke potloden? doe maar een doosje, of nee, wacht: twee doosjes.
bloknootjes van Rhodia (meestal met oranje kaft, maar ik heb ze ook heel zeldzaam met zwarte en groene kaft, uit Frankrijk, in allerlei maten: rechthoekig, langwerpig, klein, groot, smal, breed, vaak met ruitjespapier, heel soms met lijntjes, met enig geluk is het papier dan geel, of roze)? onbeschreven stapels heb ik er van.
die buigzame halogeen lampjes van laatst, op dat gevonden kastje, daar hebben we er nu welgeteld acht (8) van in huis. her en der.
alles sleep ik seriegewijs naar binnen.
wat zegt dat nou over mij?

maandag 21 februari 2005

cornelis troost

corn trooststraat
voor we aan de huidige lommerrijke laan in de Rivierenbuurt woonden, woonden we in de Pijp in een voormalige winkelwoning. heel knus, heel onhandig, want alle kamers liepen in elkaar over. maar we hadden nog geen kinderen en er stond een appelboom in de tuin, dus wij vonden het prachtig. en na een kortstondig woonavontuur in zuidoost waren blij weer terug in de stad te zijn. een dorp in de stad. iedereen ging met iedereen om, we feestten samen en we aten samen.
het naastgelegen eetcafé was het wekelijkse vrijdagavond- verzamelpunt en ving ons op met een voedzaam maal als we terug kwamen van vakantie of ziek waren geweest.
de slagerij om de hoek fungeerde als dorpspomp. de zaterdagse vleesboodschappen in de kleine zaak mondden meestal uit in filosofiese of opvoedkundige adviesgesprekken met de slager, terwijl hij een biefstuk plette of een schnitzel sneed.
of ons de op verzoek gemaakte paté met roquefort verkocht.
met het opheffen van de slagerij begon dan ook eigenlijk de onthechting van ons stadsdorp.
en niet lang daarna ging het eetcafé in andere handen over en veranderde in een Rembrandtpleinachtige gelegenheid.
dorpelingen verhuisden. wij ook.
omdat we meer ruimte nodig hadden.
sindsdien wonen we ruim en mooi.
maar de allure van de lommerrijke laan is oppervlakkig.
de mensen houden zich beleefd afzijdig en blijven vreemden.
het eetcafé om de hoek ziet er veelbelovend uit, maar valt tegen.
the price you gotta pay...

zondag 20 februari 2005

miljonair

churchilllaan
gisterochtend lag de groene amsterdamse belastingenvelop in de bus met daarin de vastgestelde woz-waarde van ons huurhuis.
nou wonen wij natuurlijk op stand, hihihi, in een benedenhuis met toch wel zo'n zestig vierkante meter tuin op het noorden. maar het is verder een gewone driekamerwoning met een relatief kleine keuken en een relatief grote badkamer. en met onder de hele woning twee grote kelders. dat dan weer wel.
al met al heeft de gemeente bepaald dat onze gewone amsterdamse woning tegenwoordig 472.000 euro waard is. dat zijn1.038.400 ouderwetse guldens. en of we maar zo vriendelijk willen zijn om de aan dit bedrag gerelateerde belastingen te betalen.
dat dacht ik dus niet.
want dit menen ze natuurlijk niet serieus.
of ze zijn niet goed bij hun hoofd.
maar het zal er wel op neerkomen dat ik officieel bezwaar moet maken. zodat zij hun werk nog eens over kunnen doen.
ik word hier niet vrolijk van.

zaterdag 19 februari 2005

SM CS

??hansb0354.jpg
restaurant 11 bovenin het tijdelijk stedelijk museum cs is een fantastiese plek om een hevige sneeuwbui voorbij te zien trekken. vanaf de elfde verdieping van het oude postgebouw zie je half Amsterdam nog badend in de felle zon en de andere helft tegen een achtergrond van donkere luchten en sneeuw.
het is net zo spectaculair als het personeel er arrogant is:
"we proberen al vijf minuten om uw aandacht te trekken zodat we kunnen betalen".
"nou, dan had ik zeker andere bezigheden!".
in het museum zelf lopen we in de Sandberg-terugblik tegen een televisiescherm aan waarop een video wordt vertoond van een artistieke jonge man die een groep kinderen zijn hond laat natekenen, schilderen of boetseren: Leo Schatz, opa van vriendin L van zoon J, inmiddels 86 jaar en vanaf volgende week met recent werk in museum Jan van der Togt in Amstelveen.

vrijdag 18 februari 2005

flarden

onderwijzeresjes
zes onderwijzeresjes in mijn huiskamer.
zes onderwijzersjes in mijn keuken.
en zoon J en ik mogen mee eten.
mits we ons diskreet op de achtergrond bewegen.
ons resteren dus flarden van gesprekken,
diskreet genoteerd:
ze is ontzéttend kreatief...
maar dan hang ik echt kotsend boven de wc...
ja lekker hè, je hoofd is helemaal leeg, kan je lekker opschieten...
de mannen kunnen wel aan die kleine ronde tafeltjes eten...
en ze hebben natuurlijk ook niet alle bevoegdheden, hè...
hé zoon J, hallo zoon J, gôh zoon J (kirrende geluiden)...
die tarte tatin ziet er héél anders uit dan anders...
ik ben gek op billen...
voor de klas schijnt ie toch heel goed te zijn...
weet je, die school zoekt nog steeds mensen...
ja maar dat wil ik hé-le-máál niet weten....
ik ga daar heel volwassen mee om...
shit, we hebben geen servetten...
moet je je voorstellen, dan zie je zo'n stuk blote buik...
ik viel nog liever dood dan dat ik dat deed...
leuk hè, onderwijzeresjes in hun vrije tijd.
geen touw aan vast te knopen.

donderdag 17 februari 2005

behoudend

beomaster 1900
de nasleep van een ongeluk bezorgde partner A ooit een ongekende hoeveelheid smartengeld. waar je als beginnend huishouden héle leuke dingen mee kunt doen. én hele verstandige dingen. zoals de aanschaf van b&o geluidsapparatuur: state of the art. plat, mooi, funktioneel (want Deens) en duur (want design).
de beomaster 1900, voorzien van softtouch aanraakvlakken voor volume en voorkeurstations. en leds die oplichten bij de gekozen funktie. aan de buitenkant geen fratsen, onder de aluminium motorkapklep de minder gebruikte vaste afstellingen.
maar ja, we zijn nu dertig jaar verder. sommige ledjes willen niet meer, de balansschuif kraakt en is niet meer af te stellen. het geluid van de dvd-speler is slechts met kunstgrepen via de b&o af te spelen. en met de ipod kommuniceert ie ook al niet lekker.
tijd voor nieuwe apparatuur? maar daar weet ik helemaal nix van af. daar heb ik me dertig jaar niet in verdiept. die beomaster 1900 was toch goed, waarom verandering?
gister heb ik in Baarn dus een vervangend exemplaar opgehaald. gegoogled en gekocht via internet. nog steeds state of the art, net zo mooi, plat en funktioneel, maar niet meer zo duur.
en bij deze werkt alles nog.
onze oude apparaat slaan we op voor eventuele transplantaties.
zodat we in een mooie driehoeksverhouding de komende dertig jaar doorkomen.
ik ben eigenlijk best behoudend.

update: ai, toch een klein probleempje met de "nieuwe". kleinigheidje met het eindversterkertje...

woensdag 16 februari 2005

asshole

drill sergeant
het was in de tijd dat zoon J zijn spijkerbroeken halverwege de kont droeg. nog niet eens zo lang geleden dus. in het kader van de vader-zoon-bonding waren we in New York en hadden we ons op de boot naar het Vrijheidsbeeld strategies opgesteld om als één van de eersten de trappen van het Vrijheidsbeeld te kunnen beklimmen. dat lukte. bijna.
want hoewel de Twintowers nog loodrecht omhoog staken moesten we eerst een horde nemen in de vorm van een security check. nix aan de hand, rugtas op een lopende band, door een poortje wandelen, klaar.
behalve bij zoon J.
die piepte.
dus werd ie door de gigadikke securitymevrouw teruggefloten.
en piepte weer.
dus schreeuwde zij allerlei bevelen die hij niet begreep. waarop ik hem terzijde wilde staan. maar toegeblaft werd weg te wezen. wat ik dus niet deed. want zoon J kreeg zijn piepveroorzakende broekhalverwegedebillenhoudende riem niet af. waarop de gigadikke securitymevrouw de dienstdoende gigagrote afschrikwekkende state-trooper te hulp riep. die mij afblafte. en zoon J afblafte. waarop ik terugblafte. en hem tenslotte schouderophalend wees op de reden van het gepiep: de riem.
mooi, krisis bezworen.
tijdens onze aftocht siste ik zachtjes "asshole".
dat had ik beter niet kunnen doen.
dat vond ie niet leuk.
dat liet ie me weten door mij neus op neus als een echte drill sergeant toe te schreeuwen wat hij dan wel van mij vond. en wat ik eigenlijk sowieso kwam doen in de u s of a. en hier die rugtas. uitpakken alles. en papieren. papieren wilde ie zien. paspoort, visum, tickets. en oh, sputterde ik nog tegen? dacht ik alsnog gelijk te krijgen? ga dan terug naar je eigen land. en doe die jas ook maar uit. laat maar zien wat je in je broekzakken hebt. SIR, YES SIR!
zoon J wist vanaf dat moment dat met mij niet te spotten viel.

dinsdag 15 februari 2005

DC8

schiphol
als jongetje fietste ik vanuit Amsterdam Oost nog wel eens naar het oude Schiphol. waar je dicht bij de vliegtuigen kon komen. met een knus stationsgebouw. en boven op de aankomst-en vertrekhal een lange wandelpromenade van brede planken.
vanaf die wandelpromenade nam ik de geur en het geluid van al die onbereikbare avonturen gretig in me op. en droomde er van ooit zelf eens zo'n wereldreis te maken. net als al die onbereikbare reizigers daar op dat platform. die alsof het de gewoonste zaak van de wereld betrof nonchalant de vliegtuigtrap beklommen.
als voorproefje ging ik dan steevast kijken naar de ANWB-wegwijzer bij de ingang van de luchthaven. een gigantiese wegwijzer met tientallen richtingbordjes waar alle wereldsteden op werden aangegeven met het aantal kilometers vanaf Schiphol: New York 3567 kilometer...
kollega P bleek daar toen ook te komen. hij maakte fotoos van vliegtuigen. en die kent ie allemaal: super constellation, dc-8, viscount, allemaal. en hij herkent ze nóg.
laatst nam ie één van z'n oude plakboeken mee. mooie zwartwit fotoos die herinneringen aan de geur van kerosine en het geluid van loeiende straalmotoren zouden moeten oproepen.
en ik zie op elke foto alleen maar de VW-busjes.

maandag 14 februari 2005

zielig

balkonscene
we hadden hier nu helemaal niet moeten zijn, mopperdemopper, in dit godvergeten rotklimaat met z'n winterse buien, stormachtige rukwinden en waterkou.
nee, deze week hadden we een half jaar geleden al voorbestemd om door te brengen in warm en zonnig zuidfrankrijk.
waar kollega B een riant appartement heeft op 5 minuten wandelen van een idyllies zandstrandje langs de kustweg richting Saint Tropez. een vierkamerappartement met alles d'r op en d'r an.
dat ie verhuurt voor het luttele bedrag van 250 euro per week.
gewoon lekker in ons eigen Smartje er naar toe. en op de heen- en terugweg een romanties hotelletje met bourgondies restaurant.
rondom het appartement bloeiende mimosa zover het oog reikt.
de mediterrannee zo blauw, zo blauw.
de open haard, gestookt op gevonden dennenappels.
stapeltje thuis ongeziene DVD's bekijken.
pastis en calvados onder handbereik.
verse croissantjes op het terras, in de luwte, in de zon.
oui oui en ohlala!

maar nix van dat alles.
de grauwe hollandse werkelijkheid:
het potje voor deze vakantie bleek niet meer te bestaan.
en onze reserves zitten in de nieuwe iMac.
eigen schuld, dikke bult.
maar ook wel een beetje zielig, toch?

zondag 13 februari 2005

roos

DSCF0002
even een huishoudelijke mededeling van biologiese aard:
onze doodgewaande prachtroos loopt weer uit!
niets schokkends natuurlijk, zo gaat dat immers elk jaar.
maar deze roos was al halverwege de vorige zomer kassie wijle.
met houterige en donkerbruine takken.
dat grijpt je dan toch aan.
we zijn dus weer vol goede moed.
hup roos, je kunt het.
en die luizen, die er verdomme nu al weer opzitten, die luizen gaan wij te lijf met verse spuitbussen antiluis.
tot we er bij neervallen.

zaterdag 12 februari 2005

boos oog

juf
het is niet makkelijk om de partner van een juf te zijn.
niet alleen maakt een juf zulke lange dagen dat je haar overdag nauwelijks ziet, maar als ze er dan is heeft het schoolwerk haar zo uitgeput dat de avonden ook nog eens kort zijn. maar goed, dat went, je richt je op de kwaliteitsmomenten die er wél zijn.
wat niet went is het schooljuffengedrag, het schoolfrikkengedrag.
dat boven komt drijven op een moment dat ik graag als een kwaliteitsmoment zie.
als we elkaar ons dagelijkse weblogstukje laten lezen.
en ze niet het stukje leest (gôh, leuk stukje, grappig beschreven, waar háál je het vandaan), maar met opgetrokken wenkbrauw de spelfouten korrigeert: " wanneer leer je nou eens dat de ik-vorm alleen maar de stam heeft van het werkwoord, dus nooit met dee-tee!".
kijk, dan komt er een virtuele rode waas voor mijn ogen, wordt ik driftig en voegt ik met losse hand obstinaat her en der nog wat ekstra tee's toe.
en als ik moett nablijven doet ik dat lekker niet.
strafwerk? ammehoela!
en in mijn door juf gemaakte soep schrijft ik met vermicelliletters:
juf is gek!

vrijdag 11 februari 2005

play

playstation
het is wat moeilijk te zien misschien, maar dit is zoon J in beeld die bokst tegen een tekenfilmfiguur. en rake klappen uitdeelt. kompleet met tekenfilmgeluiden als FLATSJJJ! en BOIIIING!!!! en OUCH!
mijn (volwassen!) zoon J heeft sinds kort een playstation. nee sorry, een playstation two. en bij die playstation two zit een kamera. die kamera zet je boven op je televisiescherm en richt je op je zelf, zodat jouw beeltenis vermengd wordt met de tekenfilm. alsof je er dus onderdeel van uitmaakt.
zo trof ik vanmiddag zoon J dus schaduwboksend aan in zijn kamer, terwijl hij in de tweede ronde een tekenfilmfiguur knock out sloeg.
"is goed voor mijn konditie", zegt ie.
"ik word oud", denk ik.

donderdag 10 februari 2005

IM

ischa
ik mocht hem wel.
al vanaf het moment dat ie toneelrecensies schreef.
en akteurs, aktrices en regisseurs sidderden voor zijn vlijmscherpe analyses na de première.
ik hield ook wel van zijn manier van interviewen.
hengelen en duwen, net zo lang tot de geïnterviewde iets zei wat hij of zij eigenlijk niet had willen prijsgeven. en dan doorvragen. en nog eens doorvragen. tot ie 't zelf ook niet meer wist. dan kwam de verbijsterende slotvraag: "WHY?". waarmee hij zijn slachtoffers verbouwereerd en stamelend in een luchtledige liet spartelen. mooie televisie waarbij je gekluisterd aan het scherm zat.
hij is 14 februari al weer tien jaar dood.
daarom zendt de VPRO maandag een film uit over Ischa Meijer met de titel: ik hou van mij. over zijn drang tot bewijzen. bewijzen dat hij er was. dat hij iets was of beter nog: iemand was.
na de voorvertoning zei Connie Palmen dat de film een slecht beeld geeft van IM. dat ie helemaal niet zo sardonies en somber was als de film wil doen geloven.
dat het ook zeker een lieve en hartelijke man was.
met dat in gedachten ga ik maandag kijken.
(nederland 3, 20.25 - 21.30 uur)

woensdag 9 februari 2005

kastje

kastje 1
wij vinden nogal eens wat.
dat wil zeggen:
partner A vindt en ik probeer het buiten de deur te houden.
we hebben daar een principeafspraak over: alles (nieuw of oud) wat ons huis binnenkomt moet ons beider goedkeuring hebben. een simpele afspraak, maar een bron van diskussies en ellende. resulterend in een kelder vol met zogenaamd handige tafeltjes, kastjes, servies, opbergbakken en andere onnutte artikelen.
maar soms zijn we het zo maar eens.
dan vinden wij beiden het gevondene zo mooi, dat we het daadwerkelijk in ons huis willen opnemen.
zoals dit kastje. ik denk dat het een nachtkastje is/was.
heb ik geschuurd en in de lak gezet.
buigzaam halogeenlampje er op gemonteerd.
komt te staan naast de nieuwe iMac (we zijn nog in afwachting van...) en biedt straks een mooi kontrast met de strakke iMac-vormgeving.
kan ook net een platte scanner op.
printerpapier en af te werken poststukken achter het deurtje.
naar zo'n kastje kunnen we dan vervolgens de hele avond tevreden kijken.
samen.
en een stukje naar links zetten. of naar rechts.
tot ie perfekt staat.

dinsdag 8 februari 2005

overpeinzing

bant en knoop bang
naast mijzelf ken ik nog vele hansen.
ik noem een hans br, een hans bx, een hans z en een hans k.
hans k leerde ik kennen op de regieopleiding.
dat is dus heel lang geleden.
hij woonde toen in een zolderkamer aan de Nassaukade, hoek de Clercqstraat. in de tijd dat daar een baardige zwerver met een politepet en een fluitje het verkeer regelde. omdat zijn zoon op die kruising was doodgereden, ging het gerucht.
we hebben allebei de regieopleiding niet afgemaakt.
hij schoor van het ene moment op het andere zijn wilde haarbos weg, ging economie studeren en werd serieus.
ik vlinderde door van baantje naar studie naar gezin en terug. desondanks bleven we elkaar zien, ook toen zijn vriendin K voortaan vriendin H ging heten.
en iedere keer zei hij weer dat ie vond dat wij zo'n bijzonder leven leidden, zo kreatief enzo. terwijl hij "alleen maar" degelijk opgestoten werd in de vaart der volkeren. en daar zit ie inmiddels hoog en droog, als manager van een multinational. althans, voor zo ver ik weet, want onze laatste echte ontmoeting dateert al weer zo'n acht jaar geleden.
we zitten nu op het triestmakende nivo van de jaarlijkse kerstkaarten. je kunt dus stellen dat we uit elkaar zijn gegroeid.
op zijn laatste kerstkaart stond dat ie dit jaar echt een keer langs zou komen.
mischien moet ik dat maar eens aktief stimuleren.
maar wel voorzichtig, bang dat het lijntje anders weer breekt...

maandag 7 februari 2005

onderwijs

juf aukje
wie denkt er nog dat het werken in het onderwijs een makkie is?
neem partner A: staat om half zeven op, gaat om tien voor half acht de deur uit, werkt een werkdag lang hard aan een klas met 26 prepubers, vaak met een fijne vergadering of (opfris)kursus als toetje van de dag en komt rond half zes weer thuis.
da's ruim tien uur later. soms nóg wat later als er oudergesprekken of tienminutengesprekken zijn.
en tussendoor de klas aanvegen en schoonmaken, want de schoonmaker is wegbezuinigd. soms zelfs het hele klassemeubilair uitruimen omdat de vloer in de was wordt gezet. en later dus alles weer inruimen.
om vervolgens na het eten en in het weekend nog wat tests na te kijken, rapporten samen te stellen of ander noodzakelijk werkgerelateerd administratief werk te verrichten.
of overleggen met begeleidende professionals van de kinderen die 'samen naar school' gaan. en/of emails versturen. en/of telefoontjes plegen. en/of werkjes voor te bereiden voor kinderen die extra aandacht nodig hebben.
en die zes weken zomervakantie dan?
maak er maar vijf van, want de laatste week is inruimen en vergaderen.
en al die andere vakanties dan?
die zijn om bij te komen en om uit te zieken van één van de vele door de bloedjes van kinderen overgebrachte virussen.
dit hele pakket tegen een salaris dat in geen enkele verhouding staat tot de geleverde inspanning en prestatie. terwijl de klantwaardering vaak ook nog eens beneden peil is.
het onderwijs in?
dan moet je wel héél erg gemotiveerd zijn.
zoals partner A dus.

zondag 6 februari 2005

boekenweekgeschenk 1994

boekenweek 1994
ik ben natuurlijk buitengewoon literair aangelegen. maar koop nooit boeken in de boekenweek. dus ontvang ik ook nooit het boekenweekgeschenk. en dat ga ik toch langzamerhand als een gemis ervaren. zeker als blijkt dat geschenken uit een wat verder verleden tegenwoordig dik geld opbrengen. kollega J bijvoorbeeld zoekt het boekenweekgeschenk uit 1934 nog: een mapje kaarten met fotoos van schrijvers. en daar wil ie grif ruim driehonderd euro voor betalen. da's een hoop geld, dus als ik dat geschenk zou hebben mocht ie het van me kopen.
maar goed, mijn gemis is eigenlijk semi-literair, want staat op een cd. eigenlijk moet ik zelfs spreken van een cd-i, hoewel je van die i-funktie niet zo veel meer hoort.
om een lang verhaal kort te maken: ik ben op zoek naar de cd die als extra boekenweekgeschenk tijdens de boekenweek van 1994 is verspreid. met mooie nederlandse gedichten gezongen door goeie nederlandse zangers en zangeressen. waarbij mij vooral het gedicht "er viel 'ne keer een bladjen op het water" van Guido Gezelle gezongen door Jan Decleir is bijgebleven. waar kollega P dan wel weer een beeldregistratie van ter beschikking stelt (dank je kollega P), maar wat ik zo graag in mooi audio zou willen beluisteren. en nog een keer. en nog een keer.
daarom sans gêne: wie heeft deze cd en wil mij een kopietje sturen?
een eervolle vermelding op dit weblog en desgewenst andere vormen van dankbaarheid zullen uw deel zijn!

update
bingo en leve het internet!
de woordenaar heeft de cd nog liggen en maakt mij een kopietje. mijn dank is groot.
leest allen de woordenaar!

zaterdag 5 februari 2005

Neerlands kampioen

interview
dochter L zegt altijd dat ze het hockeyspelletje in de zaal eigenlijk helemaal niet leuk vindt. ze speelt liever buiten op kunstgras. dan kan ze lekker pielen en op snelheid tegenstanders uitspelen. in de zaal kan ze dat niet. zegt ze altijd.
vandaag speelde Kampong, als tweede geëindigd in de ene poule, in de halve finale tegen de winnaar van de andere poule.
dochter L scoort één van de vier doelpunten. en benut een strafbal. Kampong wint de strafballenreeks.
in de finale scoort ze drie van de vier doelpunten en geeft een virtuoze assist. Kampong wint van een sterker geachte tegenstander en is dus Neerlands kampioen 2005. dochter L wordt als woman of the match bestormd door het journaille en geeft geroutineerd links en rechts interviews aan radio en kranten.
mag ik dan even buiten mijn schoenen lopen vandaag?
en u daar dan ook nog mee lastig vallen?

vrijdag 4 februari 2005

tietgens

cutie
de Tietgens waren eigenaar van het huis in Vermont waar David huisbewaarder was. eigenlijk hadden ze het huis al vast gekocht voor hun jongste zoon. voor later. zoals ze voor hun dochters destijds ook al huizen hadden gekocht.
in ieder geval woonde David er tijdelijk en die winter wij dus ook. het stond middenin de heuvels en velden. om een beetje een beeld te geven: op de frontporch stalden we onze ski's, zodat we vanuit het huis zo naar beneden konden glijden.
het huis van de Tietgens zelf lag een paar kilometer verderop in Massachusetts. waar elke dag aan het eind van de middag buren, vrienden en familie zich verzamelden in de grote open keuken.
om de laatste roddels te horen of alleen maar om een glas mee te drinken of een real hamburger te eten. die drank werd weer in Vermont gehaald, want daar was de belasting veel lager. en de flessen veel groter. en uit een fles van 4 liter drink je makkelijker een limonadeglas vol. dat merk je dan eigenlijk niet.
ze vonden ons cute. en dan ook nog uit Holland. erg cute. ach, en dat lange haar en die hippiegewoontes verdwenen vanzelf wel.
ja, David was natuurlijk een geval apart.
maar wij waren gewoon cute.
dus toen we na zo'n anderhalve maand afscheid namen, nam mrs. T vriendin A even apart. ze had zorgvuldig een kledingstuk voor haar uitgezocht voor als we weer in the big city zouden zijn. had ze ook eens wat moois. trouwens ook erg prakties voor in het vliegtuig terug naar wonderful Holland.
vriendin A was behalve cute ook goed opgevoed. dus reisde het zorgvuldig uitgezochte kledingstuk na uitvoerige oh's en ah's richting mrs T met ons mee naar Mexico en via Colorado terug naar New York. om daar uiteindelijk te belanden in kledingrekken voor de homeless van de Church of all Nations.
een roze mantelpakje...

donderdag 3 februari 2005

appels en peren

imac4
tierend zat ik in de auto toen ik hoorde dat de pc-privéregeling zojuist met onmiddellijke ingang was afgeschaft. juist op het moment dat we definitief besloten hadden een imac g4 aan te schaffen. uitgeorienteerd en na het weekend te bestellen.
tierend en scheldend over zoveel onrecht mij aangedaan!
gelukkig had de appelwinkel nog een paar faktuurnummers van voor vrijdag 17.00 uur. zodat ik alsnog kon bestellen op een faktuurnummer van vóór de wende. terwijl ze toevallig ook nog een g4-exemplaar in de gewenste uitvoering hadden staan. zodat ik dus -wink, wink, say no more- als allerlaatste toch van die pc-privéregeling gebruik kon maken.
beetje afgedongen, boel deal gesloten, dinsdag betalen en halen.
komt appel juist die dinsdagochtend wereldwijd met de première van de nieuwe imac g5: sneller dan de g4, uitgebreider dan de g4, krachtiger dan de g4 en honderden euroos goedkoper dan de g4.
zo veel goedkoper dat het pc-privébelastingvoordeel virtueel zou vervallen. en het nieuwe model in alle opzichten een betere koop zou zijn. waarop de appelwinkelmevrouw doodleuk opmerkte dat ze wel had verwacht dat ik tot die slotsom zou komen. en met een zucht het koopkontrakt ontbond. zodat ik met een gevoel (bijna) belazerd te zijn en zonder g4 de winkel verliet.
na een paar maanden extra sparen heb ik zaterdag bij een andere mevrouw in een andere appelwinkel alsnog zo'n lubrieke imac g5 besteld. met alles d'r op en d'r an.
wordt over een week of twee geleverd.
binnenkort in dit theater.

woensdag 2 februari 2005

eigenaardige gewoonte

ontbijt
waarschijnlijk dateert het uit de periode dat ik de kinderen naar school moest brengen. toen de vroege ochtend nog vol drukte en rituelen zat. en ik voor de kinderen het pauzehapje en de tussendemiddagboterham klaarmaakte en in boterhamzakjes deed. en gelijk ook wat boterhammen voor me zelf prepareerde. mijn ontbijt dus. waar ik thuis niet meer aan toe kwam en daarom maar meenam naar mijn werk. om het daar direkt bij aankomst alsnog te nuttigen.
dat laatste doe ik nog steeds. hoewel de vroege ochtend nu een oase van rust is en ik zeker vijf kwartier heb voor ik kalm naar mijn werk fiets. en toch nog: bammetjes in zakjes, tien minuten fietsen, bammetjes uit zakjes, ontbijten aan bureau.
zeg nou zelf, dat is op z'n minst een eigenaardige gewoonte.
een ingeslepen handeling die alleen maar kan worden verholpen door mijn geheugen te resetten. ik denk dat ik dat maar eens moest gaan doen. net als kollega D die maandag zijn ogen heeft gereset en nu alles veel scherper ziet.
dus morgen ontbijt ik thuis, vóór ik naar mijn werk ga.
is ook beter voor het milieu en de zeehondjes.
scheelt per maand al gauw zo'n vijftig plastic zakjes.

dinsdag 1 februari 2005

koken 2

machine
soms krijg je als lezer van dit weblog ook onbedoelde inkijkjes in mijn leven. als zoon J bijvoorbeeld in mijn commentaardingetje <klikkerdeklik> uit de doeken gaat doen dat ik als ik kook toch over het algemeen aardig gestresst raak.
dat u dat dus maar vast weet.
niet dat het niet zo is, maar ik heb het er niet graag over.
zoals bijvoorbeeld over dat kerstdiner jaren geleden. toen ik zelf paté zou maken. en het vlees onwillig was en weigerde vermalen te worden. zodat onze blender rokend de geest gaf. en ik de blender van mijn moeder ophaalde. die ook weer rokend de geest gaf.
of over die talloze keren dat ik onmisbare ingrediënten bleek te missen en alle winkels dicht waren.
of over mijn obsessieve opruimwoede tijdens het koken vanwege het moeten werken in een te kleine keuken.
of over het feit dat ik niet kan kookimproviseren want alleen volgens de letter en de maten van het recept kan werken.
allemaal zaken die ik in principe liever voor me zelf hou. en die zoon J nu in één soepele beweging even over het voetlicht gooit.
maar ik klaag niet.
want ik ben over twee maanden jarig.
zie foto.
hint hint...