het gekke is dat ik 'm nog regelmatig door de stad zie rijen met z'n snorbrommertje en z'n Dirk-tassen vol verse spullen van de markt tussen de benen geklemd. dan zie ik een man met een verwilderde grijze haardos met een waxcoat aan en steek ik al bijna mijn hand op om 'm te groeten: hé Erwin. of dan loop ik door de wandelgangen van het kantoor en hoor ik achter me zijn stem, draai ik me om en is het 'm helemaal niet. dat kan ook niet want Erwin is vandaag al weer een jaar dood. maar nog niet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten