vrijdag 30 september 2005

ome Piet

vami roomijs
en dan hadden we ome Piet. die deed van alles, werkte los, nooit vast.
en als ie niet werkte was ie op het oude Waterlooplein, op een hoek, waar alle vaste ouwespullenkijkers bij elkaar stonden. m'n opa stond daar dan ook. rookten ze dikke sigaren en bespraken de polletiek. als ik m'n mond hield kreeg ik soms een dubbeltje.
maar ik dwaal af.
lange magere ome Piet reed 's zomers met Vami roomijs.
je hoorde um al voor ie de hoek om kwam: "VAAAAAAMI ROOM-IJS!"
als een rattevanger verzamelde ie zo alle kinderen uit de buurt. als er genoeg volk was verzameld trok ie de handrem van de kar krachtig aan, kwam z'n grote lederen zadel af, klapte de magiese klep open en roetsjte een metalen pijp omhoog. daar zat het ijs in, een rol ijs. dan pakte ie een rond wafeltje uit een vierkant blik, legde dat bovenop de rol, pakte ie een soort taartschep en sneed ie een plak van de rol af, wafeltje d'r onder, ijsje klaar.
dat kostte een duppie. of een kwartje, hoe dikker hoe duurder.
behalve voor ons, de neefjes van vaderskant. wij kregen vaak een kwartje ijs voor een duppie. of een duppie ijs voor nop.
het was per slot onze ome Piet.

donderdag 29 september 2005

onderbroek

boxer
"zohoo!", zei de jonge kekke verkoper met halflang sluik haar achter de moderne kassadesk, "zes zwarte tegelijk? ze zijn wel maatje medium hoor".
terwijl ik alleen maar dacht aan een snelle transaktie werd ik gewoon snoeihard ingeschaald. mijn reaktievermogen werd op de proef gesteld. wáár moest ik in godsnaam zo snel wát op terug zeggen?
ging 't um om de kwantiteit? zes is toch niet al te veel? of stond um de kleur niet aan? zwart was toch altijd goed? ging 't um dan om de maatvoering? vond ie dat ik minstens large nodig had? extra large? geen denken aan! al zal ik alle vezels maximaal moeten oprekken, ik ga voor medium. wat denkt zo'n jongen wel?
terwijl ik op het pinapparaat de ja-knop indrukte, hoorde ik mezelf mompelen: "een nieuwe herfst, een nieuwe onderbroek."
ik geef toe, dat was niet sterk.
maar wat moest ik dan?

woensdag 28 september 2005

aksie!

tweedekameropblaasbare foto
het was 1969 en er moest weer eens gesneden worden in de onderwijsbegroting. het kollegegeld zou omhoog gaan, de studiebeurzen omlaag en de minister wilde niet aan de broodnodige hervormingen. wij vonden dat alles anders moest, de macht aan de studenten, weg met de regenten. wij bepaalden voortaan zelf wel wat goed voor ons (onze studie) was. dus volgden we de debatten in de Tweede Kamer aandachtig en toch luidruchtig.
het was een jaar na de studentenopstand in Parijs en vlak voor de Maagdenhuisbezetting in Amsterdam. en hoewel ik nog maar op de middelbare school zat waren ook wij scholieren volop in aksie. we demonstreerden tegen het eindexamen (wat eindexamen, nix eindexamen!), we hadden ons verenigd in scholieren aksie kommitees, diskussieerden aktief mee bij de linkse ASVA, hadden huiskamergesprekken bij progressieve leraren. in de Utrechtsestraat bijvoorbeeld, in de bovenwoning bij progressieve leraar Nederlands Anton O.
blijkt dat partner A daar laatst ook boven is geweest. bij diezelfde Anton O. die woont daar nog steeds. runt er een schrijversvakschool.
en ik ben ambtenaar.
's heren wegen zijn soms ondoorgrondelijk.

dinsdag 27 september 2005

digitale doorbraak

computertraining
"jongen", zegt ze plotseling beslist, "het moet nu maar eens gebeuren: er lag vanmorgen een folder van het buurthuis in de brievenbus en ik ga dus op computerles. ik heb nu lang genoeg naast die digitale snelweg gestaan".
ik schrik er van. ondanks dat ik haar al jaren probeer online te krijgen komt het toch nog onverwachts. maar ik verman me, draai de moederenzoonrollen voor de verandering eens om en vraag haar waarvoor ze überhaupt een computer nodig denkt te hebben. zeg haar dat computerles in het buurthuis zonder computer thuis zo weinig zin heeft. dat een computer duur is. dat een computer regelmatig kuren vertoont. dat ik echt niet voor elk computerwissewasje op kom draven.
maar ze laat zich niet uit het veld slaan. ze is vastbesloten.
"nou", zegt ze, "d'r is een computer bedacht voor mensen zoals ik die nix van computers weten en ook nix van computers willen weten. een computer zonder toeters en bellen en met grotere letters. de SimPC met een abonnement voor alle moeilijke dingen. die wil ik. en ik wil ook ADSL. dan ga ik lekker veel met jullie emailen en chatten, want jullie komen toch nooit langs".
ondanks die snier applaudiseer ik in gedachten zachtjes.
mijn moeder is bijna 81.

maandag 26 september 2005

het spijt me

Photo_092605_007
ik had deze foto van een argeloze fietster natuurlijk nooit mogen nemen.
maar ik kon niets anders, mijn ontzetting over zoveel achterkantvervreemding was te groot.
is het de tattoo? is het de string? is het de laaghangende broek, de bruinige trui, de fiets met het roze plestik tasje aan het stuur?
neen, geen van allen, maar allen ineen: het is de kombinatie die mij afstoot, als de bilspleet van een stratenmaker in de lente. terwijl de individuele onderdelen toch zo aantrekkelijk kunnen zijn.
maar ik zal de plank wel weer helemaal misslaan, een ouwe lul worden en zo. omdat dit nou precies is waarom hordes mannen hun trappers stilhouden en rustig en kwijlend achter deze mevrouw blijven fietsen.
bah, wat zijn mannen toch enge wezens!

zondag 25 september 2005

eerste herinnering

softbalopblaasbare foto
hoever terug in de tijd moet je gaan voor een allereerste bewuste herinnering?
ik kom tot een leeftijd van een jaar of vier, vijf, zes. preciezer kan ik het niet plaatsen. ergens halverwege jaren vijftig.
mijn moeder speelt softball, m'n vader is secretaris van de honkbal-, softball- en voetbalclub OVVO. het europees kampioenschap honkbal wordt gespeeld in Amsterdam, achter de Jaap Edenbaan, bij OVVO. er zijn zelfs tribunes gebouwd. en precies onder die tribunes loop ik ballen te zoeken. met de softballhandschoen van mijn moeder over mijn kinderhand geschoven.
die handschoen heb ik nog steeds. ruikt lekker naar leer. ruikt naar een flesje prik in de kantine van OVVO. ruikt naar vier, vijf, zes jaar.

zaterdag 24 september 2005

onthaasten

rosarioopblaasbare foto
waarom weg doen wat goed is? die houten wielen met ijzerbeslag rollen immers nog gewoon lekker, de remblokjes zijn ook in uitstekende staat en die muilezel, of is het nou toch een paard, weet precies wat er van hem verwacht wordt. lap onder m'n hoed, laat die zon maar branden, ik kom er wel. en voor wie er haast heeft daar achter me, heb ik jaren geleden al een waarschuwingsbord op m'n kar gespijkerd.
hop!

vrijdag 23 september 2005

hands off

jacky curtis
vers van de middelbare school had ik de onbedwingbare drang om alternatief en meeslepend te leven. wat aardig lukte toen ik me kort bij de in Europa rondreizende Newyorkse off-off-Broadway rockshock-dragqueen-theatergroep 'the Playhouse of the Ridiculous' aansloot. een gezelschap dat stukken opvoerde als Heaven Grand in Amber Orbit en Cock Strong. waarin akteurs speelden met klinkende namen als Ashtray Luise, Bella Box, Miss Broodje van Kootje en Marie Antoinette.
nadat mijn zangstem in het chorus als opvallend storend werd ervaren, kreeg ik een bescheiden rolletje.
en de stagename Han(d)s-Off, omdat mijn medespelers 's nachts in de slaapruimte van het Mickerytheater nogal eens toenadering zochten, wat ik dan weer niet bliefde.
de inhoud van het stuk doet er niet toe, wel dat ik als orgastiese apotheose de kraan moest opendraaien, zodat er uit de kop van de gigantiese penis die boven het toneel hing vocht werd gesproeid over het publiek. mijn toneelprestatie kreeg altijd veel applaus. dat ik nooit dankbaar in ontvangst kon nemen, omdat die rotkraan ergens hoog achterin de coulissen was gemonteerd.
hoe lang is het nou geleden?
1970, 1971, winter in Loenersloot, Mickerytheater.

donderdag 22 september 2005

roest

putdeksel
omdat de blauwe parkeerzones verdwijnen, er komt een 10-centperuurparkeertarief voor in de plaats, moeten de blauwe verfstrepen op het asfalt weggefreesd worden. een gespecialiseerd bedrijf doet dat met indrukwekkende apparaten en met veel gesis en ander oorverdovend lawaai. zelfs de stoepranden worden ontblauwd. de fresers ontzien niets. ook niet de putdeksels op hun weg. daar loopt nu geen blauwe streep meer overheen maar een rode. een roeststreep, omdat de beschermlaag van de putdeksels is weggefreesd. slim!

woensdag 21 september 2005

Amstel

amstelopblaasbare foto
ochtendlicht aan de Amstel.
daar wordt ik nou stil van.
that's all, folks!

dinsdag 20 september 2005

het Bureau

hetbureau
de eerste afleveringen heb ik nog trouw elke avond gedownload van het internet, opgeslagen en beluisterd. het hoorspel is echter weerbarstiger dan het boek. omdat de dynamiek van het luisteren anders is dan die van het lezen. omdat er in het hoorspel 'alleen maar' dialogen te horen zijn (ja, dûh!), waar het boek meer ruimte heeft voor het schetsen van een tijdsbeeld rondom die dialogen. dat laatste vind ik prettiger. dan kan ik urenlang ondergedompeld in het verhaal doorlezen. dus ben ik na een aantal weken dwingend hoorspelritme afgehaakt.
vandaag werd deel 297 uitgezonden.
de twéé-honderd-zéven-en-négentigste aflevering!
met nog een stuk of zestig uitzendingen te gaan maakt dat van de hardnekkige luisteraar als het ware zelf een figuur uit de romancyclus. die het verkregen materiaal keurig archiveert, minitieus beschrijft en in een logies systeem plaatst. misschien zelfs op schijfjes brandt en die voorzien van een labeltje in een laatje legt. ze komprimeert en op een ipod zet. het Bureau dat ben je immers zelf!
ik ken zo’n adept.
een aardig mens, maar met zendingsdrang.
probeert mij al zijn opgenomen, opgeslagen, gearchiveerde en gekomprimeerde hoorspelletjes te slijten. en belooft me als ware het een bonus ook de nog resterende episodes.
maar ik wil ze niet, hoor je me, ik wil ze niet!

maandag 19 september 2005

Casa Molero

casa molero
na het recente verscheiden van la Tienda is er qua spaans/ portugese winkels rond de Albert Cuyp alleen nog Casa Molero.
ik kende dat jaren her als een gezellige kleine nering: volgehangen met worsten en hammen, oude toonbank, krakende houten vloer, en vaak veel oudere portugezen en spanjolen die even kwamen bijpraten. een knusse huiskamerwinkel.
dat blijkt dus nu een modern ogende, fraai betegelde, ruim doorgebroken, luxe traiteurachtige delicatessenzaak te zijn geworden met coole koelvitrines waarin allerhande luxe etenswaren van het iberies schiereiland. en een ruime jonge personeelsbezetting.
daar is natuurlijk helemaal nix mis mee. zo'n winkel evolueert, net als de landen van herkomst zelf. óp in de ekonomiese vaart der volkeren! moet ik mijn elitaire idee over leuk piktoresk en prettig ouderwets dan niet mee evolueren?
terwijl ik daarmee bezig ben geeft de jonge winkelmeneer die mij van waren voorziet, bij het afrekenen met een zuur gezicht postuum af op la Tienda. dat ik het toch niet werkelijk meen dat la Tienda zo'n aardige winkel was. dat het nooit een serieuze konkurrent voor ze is geweest.
dat vinnik dan weer zo jammer: die kruidenierskinnesinne, dat arrogante gruttersgedrag. het maakt de toch al zo emotionele omschakeling weer een stuk moeilijker.
ook al omdat ze geen ali-oli van Ybarra verkopen.

zondag 18 september 2005

eten

tafelsetting
de ware eenvoud begint bij een simpele tafeldekking.
geen poespas, geen frivoliteiten: gewoon borden, bestek, opscheplepels, wijnglazen, placematten.
en de pannen zo van het vuur op tafel.
zodat de nadruk op het eten komt.
met zorg bereid, met smaak gegeten.
ik moet aan tafel!

vrijdag 16 september 2005

niet zo smart










er waren er die het volkomen onverantwoord vonden. die ons verketterden. die ons ontaarde ouders noemden. die ons er fijntjes op wezen dat we als het ware vroegen om moeilijkheden, dat we het noodlot zouden tarten.
maar we hadden het zoon J en zijn vriendin L ooit beloofd: als jullie je rijbewijs hebben mogen jullie met de Smart op vakantie. dus togen ze op weg naar Italië. de één met het rijbewijs al een maand op zak, de ander met het rijbewijs ruim een week op zak.
ik geef toe: we waren pas gerust na het dagelijkse bevestigende sms-je van goede aankomst en pas helemaal opgelucht toen ze weer veilig in Amsterdam terug waren. en behalve een parkeerkrasje is ook de Smart heel teruggekomen.
de kritikasters konden dus tevreden zijn en zoon J en vriendin L waren in korte tijd ervaren chauffeurs geworden. dat dacht ik tenminste, want zoon J ziet dat anders. een auto zonder kek versnellingspookje en koppelingspedaal is in zijn visie namelijk geen echte auto. da's meer een auto voor watjes. da's niet sportief. nee, handgeschakeld, da's pas autorijden.
van zoveel jeugdig vertrouwen in een achterhaald konsept kan ik nou zo verdrietig worden.

donderdag 15 september 2005

ring

ring des nibelungen
ik hou van aanzwellende violen als een naderende onweersbui, donderende orkestrale bombast, loodzware bassen, dikke alten met diepe dekolletees, dreigende duitse lyriek. ik hou van die hele ellenlange onderdompelende godencyclus van Richard Wagner. uren gaan er mee heen, een week kan er mee worden gevuld. het is meeslepend en overrompelend. het kan mij en partner A niet lang genoeg duren.
althans, dat dacht ik: mij en partner A.
want partner A liet laatst doodleuk weten dat ze er eigenlijk geen bal aanvindt, erger nog: er nooit een bal aan heeft gevonden. met die aanstellerige op en neer golvende zeurmuziek. en dat stomme verhaal over die elkaar pestende nepgoden. dat ze alleen maar naar die urenlange opera's meeging om mij een plezier te doen. dat ze de cd's met me beluisterde omdat ze dacht dat het goed voor me was dat ik naast mijn relatie met haar nog een andere hobby had. dat ze zelfs onze kinderen er aan had opgeofferd, door ze een keer mee te nemen naar die Walküre, omdat ze dacht dat het goed voor ze zou zijn als ze wisten waar hun vader zich mee onledig hield (wij zaten in de loges boven het toneel en er dreigde een kleine krisis toen zoon J een plastic zakje naar beneden liet dwarrelen en een Walküre daar bijkans over uitgleed tijdens de Walkürenrit, joohohohoooo).
maar nix samen voorpret en samen nagenieten, nix samen wegzweven op de muziek. de allesomvattende prachtige Ring des Nibelungen werd domweg getolereerd. omwille van de relatie. niets meer en niets minder.
dus als volgende week de hele cyclus integraal in het Muziektheater wordt uitgevoerd zal ik er geen woord aan vuil maken, zijn mijn lippen verzegeld. mijn halve cd-kollektie zal voortaan als een stil maar volumineus aanwezig relikwie onaangeroerd in de kast blijven staan. geen noot Wagner zal er meer klinken in huize hansb.
en op 3 oktober gaan we gezellig samen naar de Dubliners in Carré.
da's dan mijn bijdrage omwille van de relatie.

woensdag 14 september 2005

ambtenaren

Photo_091405_005
kollega P heeft een kastje over. eigenlijk vier kastjes. ooit door een ambtenarentimmerman handgemaakt van spaanplaat. het is ongeveer een meter lang, ongeveer veertig centimeter breed en twintig centimeter diep, met heel veel in het spaanplaat ingefreesde soepel uitschuifbare hardboard plankjes dicht op elkaar. ze zijn loodzwaar en ik kan er waarschijnlijk niets mee maar ik wil ze hebben hebben HEBBEN. ik krijg er twee.
ik laat ze in alle standen alle hoeken van mijn werkkamer zien, alle funktionele mogelijkheden van de kastjes probeer ik uit. ze blijven absoluut onbruikbaar. als ik de hebberige blik in de ogen van kollega Ph zie schenk ik hem dus snel het minder mooie eksemplaar.
met mijn kunstzinnige inslag zet ik het overgebleven kastje op z'n kant als een objet trouvé tegen de muur op de vergadertafel in mijn werkkamer. omdat het licht dan zo mooi over de hardboard lamellen strijkt. een soort van toegepaste kunst, zeg maar. maar kollega D begrijpt nix van kunst. die denkt: aha, lekker kassie, daar schuif ik wat dekoratieve rapportjes in.
kollega D is nog ambtenariger dan ik ben.

dinsdag 13 september 2005

luchtig stukje

luchtigopblaasbare foto
het wordt er niet beter op, zeggen ze.
het wordt wat herfstig, onbestendig, de warmte vertrekt.
zeggen ze.
ze zullen wel gelijk hebben. daarom nog één maal, ter herinnering aan een prachtige zuideuropese zomer en een mooie hollandse nazomer deze hoogstpersoonlijk vervaardigde franse wolkenfoto, onder het motto: toon mij uw wolken en ik zeg u wie u bent! kan ik gelijk de grauwsluier die de afgelopen zwaarmoedige dagen over dit webblog was neergedaald wat mee relativeren.
het is per slot van rekening al weer bijna kerst!

maandag 12 september 2005

fietsende man

zw_lis_man_fiets_groot
de weg van huis naar m'n werk doe ik met de fiets in 10 minuten. terug trouwens ook. meestal rij ik gewoon recht toe recht aan: Amstelkade, van Woustraat, Frederiksplein, Utrechtsestraat, Rembrandtplein, Amstelstraat, Waterlooplein. om de sleur te doorbreken varieer ik de route wel eens wat, neem een parallelstraat, rij langs de Amstel, pak de Wibautstraat. het is hoe dan ook meestal saai. iedere klinker, elke asfaltstrook ken ik. elke etalage, elke winkel die verandert, elke auto die gister nog op een andere plek stond geparkeerd valt me ogenblikkelijk op. als het hoogtepunt van de rit.
maar soms gebeuren er dingen die ik niet kan plaatsen. ik voel het gelijk, dan sluipt er in zo'n 10-minutenritje een soort van trend. heel onschuldig aanvankelijk.
er stopt bijvoorbeeld plotseling een fietser vlak voor me die ik maar net kan ontwijken. nix aan de hand, nix bizonders. maar dan gebeurt dat een paar honderd meter verderop weer. en een straat verder nog eens.
of een auto slaat zonder aangeven rechtsaf en rijdt me bijkans omver. en een andere auto verderop idem dito. en dan nog een keer.
het gebeurt altijd serieel. anders zou het me ook niet opvallen. dus noem ik het een trend. als een teken van hogerhand: blijf alert, straks gebeurt er iets onverwachts met een andere fietser, met een auto.
maar er gebeurt nooit wat.
totnogtoe.
zou dat meisje dat zondagochtend door een rechtsafslaande bus is doodgereden op de hoek van de Stadhouderskade en de van Woustraat de voortekenen niet op tijd hebben opgemerkt?

zondag 11 september 2005

extreem stil

regenboog
het is extreem stil aan deze kant.
er gebeurt van alles, maar ik vind geen vorm meer om het ordentelijk op te schrijven en er een plaatje bij te verzinnen of vice versa. het moest er eens van komen na een jaar (prakties) onafgebroken bloggen. misschien moet ik me er niet druk over maken, het dagelijks stramien los durven laten. ontspannen ook. even losschudden. goed boek lezen. stukkie roeien op de roeimasjien. me net als hond Z laten gaan in de postvakantieblues.
ik zie wel.

vrijdag 9 september 2005

biecht

stoelen
het moet er nu maar eens uit. 't drukt al jaren op m'n ziel. borrelt af en toe op als moerasgas. vooruit dan maar: ik heb de boel belazerd!
ooit waren we op zoek naar eetkamerstoelen. mooie duurzame eetkamerstoelen bij onze dure nieuwe staal-met-glas design-eettafel. en het lukte ons maar niet om iets akseptabels te vinden. en toen zag ik deze stoelen. grappig, kleurig en vooral tijdelijk. een tussenoplossing. in de uitverkoop ook nog. bij de Bijenkorf.
ik pak dus zes van die stoelen (rood, oranje, groen, blauw, geel, wit) en pin af. in een flits zie ik het bedrag, klik op OK, krijg een gele stikker om mijn stapel stoelen en ga er aldus goedgekeurd mee het warenhuis uit. op dat moment check ik de bon, reken in m'n hoofd uit wat zes stoelen zouden moeten kosten en realiseer me dat ik slechts 1 (één) stoel heb betaald. foutje van de verkoopster in mijn voordeel, denk ik, ga door naar AF. dus ik naar huis. en niet braaf terug naar de kassamevrouw.
sindsdien hebben die stoelen eigenlijk nooit echt lekker gezeten. altijd knaagde er ergens een stemmetje: niet eerlijk! moreel verwerpelijk!
en nu krijg ik zelfs al kommentaar op de foto van het berichtje van gister. dat ze detoneren met de nieuw verworven kelim (overigens 100% betaald).
natuurlijk detoneren ze. ze horen hier niet. zijn nooit betaald. dat stralen ze uit. dat weten die stoelen. en wrijven ze me elke dag weer in.
hebben jullie nou je zin?

donderdag 8 september 2005

kelim

kelim
als de huiskamervloer rondom de eettafel ernstige slijtverschijnselen begint te vertonen kun je twee dingen doen.
er is optie 1: een week verlof opnemen, de hele kamer uitruimen, gaten en kieren afplakken, een parketschuurmachine en een plintschuurmachine huren en de hele vloer een lekkere schuurbeurt geven. daarna lakken. en nog eens lakken.
of optie 2: naar de perziese tapijtenwinkel gaan, vorstelijk behandeld worden door een leuke verkoopster en een fijne kelim kopen die de gehele slijtplek bedekt.
keuze 1 is degelijk en verstandig, een investering in de toekomst, erg tijdrovend en inspannend.
keuze 2 is banaal, een tikje frivool, ontkent het eigenlijke probleem, is resultaatgericht en instantbevredigend: kleedje er over en klaar!
wij kozen voor optie twee.

woensdag 7 september 2005

junta

SCAN0149
er was nog helemaal geen sprake van light dit en light dat. wel al van moderne vormgeving: een frame waaraan een felrood nylon zakkenstelsel was bevestigd. erin, erop en eraan natuurlijk gewone huis- tuin- en keukenkampeerartikelen. en ter bekroning van het onevenwichtige rugzaksysteem een grote degelijk slaapzak. vreemd detail: een lange broek en iets wat kennelijk een soort driekwart regenjas is met daaronder plastic teenslippers.
liften naar Griekenland. Griekenland mocht toentertijd helemaal niet van de politiekpolitie. want in Griekenland zaten kolonels. zoals Spanje en Portugal toen ook niet kosher waren. vooral naar Spanje gingen veel foute Nederlanders. maar wij waren niet fout. wij waren politiekbewust. wij praatten immers met de bevolking. over Mikis Theodorakis. wij maakten immers fotoos van militairen. die we dan thuis aan vrienden lieten zien. (is het zo erg daar? ja, zo erg is het daar!). dus wij waren eigenlijk min of meer een soort geheime antifascistieseverzetshollanders. zo maakten wij voor ons zelf recht wat krom was. nou ja, in ieder geval was het er lekker warm. en indrukwekkend oud-Grieks. en goedkoop. en betaalden ze goed voor een halve liter vers hollands bloed. zodat we wat extra geld in de lokale ekonomie konden pompen.
want erst kommt das Fressen, dann die Moral.

dinsdag 6 september 2005

Gudrun

SCAN0147
er waren nogal wat mitsen en maren.
zo moesten we van te voren reserveren. moesten onze fietsen tiptop in orde zijn. moesten we hard werken in de eerste weken van de zomervakantie, zodat we voldoende geld zouden sparen. maar dan mochten we toch echt op stap. naar het buitenland. drie jongens. op de fiets. duitsland!
dat mijn fiets geen versnellingen had merkte ik pas toen we bergop gingen in de Harz. maar ik was natuurlijk beresterk. een echte hollandse jongen. zo'n bergje deed ik gewoon staand op de pedalen. mij ging het om de prestatie. de twee anderen ging het om de meisjes. altijd weer de meisjes. om broeierig tegen te doen. en plakkerig. om tegen aan te leunen. in de jeugdherberg bij de pingpongtafel. na het korvee dan, want die duitse jeugdherbergvaders en - moeders waren niet misselijk. aardappels schillen, afwassen, tafels dekken, het was verplicht. ordnung!
maar goed, die meisjes. ook duitse meisjes. in de plaatselijke feestzaal met beatmuziek. de amsterdamse grotestadsjongen uithangen bij de duitse tienerdorpsmeisjes. met zwarte coltrui. stoer whiskey drinken. dat maakte indruk. dus nog jarenlang gekorrespondeerd met Gudrun uit Osterode. wat weer lastig was gezien de ontluikende relatie met vriendin A. die het -als ze dit leest- waarschijnlijk alsnog uitmaakt.
op de terugweg kregen we ruzie. in wisselende koalities. over die stomme fietsen. over die klote jeugdherbergen. over die scheissregen.
over duitse meisjes.

maandag 5 september 2005

la Tienda

ali oli 2
nee hoor, zeiden wij nog opgewekt, wij nemen geen etenswaren mee uit Portugal of Spanje. wij hebben immers la Tienda bij de Albert Cuyp en anders Casa Molera bij de Ferdinand Bol. nee, voor ons geen gesleep met potjes ali-oli en andere lekkernijen. waarop andere Nederlanders in den vreemde kwijlden van jaloezie. goh, je zal toch maar in Amsterdam mogen wonen, daar heb je echt alles.
thuisgekomen blijkt Casa Molero langdurig op vakantie en la Tienda per 28 augustus permanent gesloten. la Tienda, weggerukt uit een Spaans binnenland en integraal overgeplaatst naar Amsterdam. met zo als het hoort de ietwat norsige baas van het spul in een beige stofjas. en de rekening met potlood op een afgescheurd stuk van een groot vel inpakpapier. en houten schappen. en een afgesleten vloer. en eerste kwaliteit Serrano-ham (jamon!). en vreemde potjes rare bonen. en stokvis. en, en, en...
niet meer. nooit meer. over. uit.
eh, nou had ik dus een vraag: stel nou dat iemand nog naar Spanje reist, stel, geheel vrijblijvend hoor, nix geen dwang, maar zou diegene dan voor mij wat potjes Ybarra ali-oli willen meenemen? anders ben ik voor mijn ali-oli-verslaving aangewezen op 85 grams peperdure minipotjes uit de yuppenwinkel in de Haarlemmerstraat.
dat kan toch niemands bedoeling zijn?

zondag 4 september 2005

opbollen

opbollen
ik was er zo ontzettend tevreden over. had er een week voor vrij genomen. m'n rug was kapot. de bankrekening wat leger. maar er lag een mooie vlakke vloer. zo'n zestig vierkante meter strak laminaat. in de kelder, waar zich de woonvertrekken van zoon J bevinden.
dat was vorig jaar herfst. de cv snorde behaaglijk. dat is een belangrijk detail, blijkt nu. want toen de cv niet meer zo behaaglijk snorde, het werd zomer ergens dit voorjaar, werden de keldervertrekken wat vochtiger. waardoor het laminaat een beetje uitzette. tegen de wanden duwde. een beetje opbolde hier en daar.
na een fijne natte hollandse zomer heeft elke individuele laminaatplank zich in lengte en breedte maksimaal uitgezet. die mooie vloer beneden is veranderd in een kermisattraktie.
ik denk aan goedkoop is duurkoop. ik denk aan uithuilen. ik denk aan opnieuw beginnen.
ik denk aan mijn rug.

zaterdag 3 september 2005

zijn ze er of zijn ze er niet?

vaste reageerder D ziet geen fotoos meer in dit weblog.
ik zie ze wel.
hoe zien anderen dat?
laat even horen svp.

vijg

vijgopblaasbaar
terug in het land met het regime van AH-fruit valt pas op hoe anders fruit in het land van produktie is: warm natuurlijk, van het in de zon liggen wachten op kopers, rijp en vol smaak en sappen.
door de kombinatie foto en herinnering stroomt het water me opnieuw in de mond.
lekker lekker lekker...

vrijdag 2 september 2005

depressief

hond z depri
het is onmiskenbaar en keert elk jaar terug: hond Z is depressief.
na een lange zomervakantie in de buitenlucht en alsmaar samen met de leiders van haar roedel zit ze nu weer voornamelijk binnen en alleen. hangt een beetje in d'r suffe mand. ligt lamlendig op het ligkussen in de huiskamer. of op de vierkante meter gras in de tuin. sleept zich bij tijd en wijle sloom naar de drinkbak. opent traag een oog als ik binnenkom. wappert dan even kort met haar staart ter verwelkoming.
wil nix, doet nix.
droomt hoogstens af en toe van romantiese bergwandelingen met die reu van de camping. die rook zo lekker onder z'n staart. dan trekt ze met haar poten in haar slaap. en slaakt ze gilletjes. alsof ze weer achter een konijn aanzit. das war einmal, hond Z!
ik overweeg hondenprozac. een verhoogde dosis. zodat ze snel het leven wat vrolijker ziet. niet langer meer kwijnt. weer blij is als ze een kwartiertje wordt uitgelaten op het gras tussen de tramrails van onze lommerrijke laan. zich gewoon gedraagt als 's mensen trouwe metgezel. m'n pantoffels komt brengen als ik thuiskom. en de krant.
zodat ik ook eindelijk eens aan mijn vakantierouwproces kan beginnen.

donderdag 1 september 2005

wat te doen?

zzzzzzz
in het kader van jammer-dat-die-borden-verdwijnen vandaag het zzz-bord. wat betekent dit bord en waarom verdwijnt het?
over die tweede vraag kunnen we kort zijn: de vooruitgang. dat gaat soms van au, maar het moet, anders verlies je als portugese overheid de aansluiting (waarmee?). bovendien is het een geheel in beton gegoten bord en daar doen wij niet aan in de Europese Unie.
het eerste deel van de vraag is moeilijker te beantwoorden.
een vergelijkbaar bord met één zet erin herinner ik mij als een waarschuwing voor naderende scherpe bochten. da's niet zo moeilijk. je ziet het bijna voor je. je denkt: ho, hier moet ik even afremmen, straks moet ik hard aan het stuur trekken, een keer naar rechts, een keer naar links, rustig an dus.
maar een driehoekig bord met rode rand en drie zetten?
een waarschuwing voor een mogelijk slaapverwekkend vervolg van de weg? een zzzzzzeeer zzzzzzzzcherpe bocht?
ik kom er niet uit.
iemand?