zondag 8 maart 2009

hypochonder (vervolg)


"zo man, wat ben jij grijs geworden", begint de huisarts ontspannen.
dat kan wel kloppen, het is zeker tien jaar geleden dat ik haar voor het laatst sprak. "jij anders ook best wel", zeg ik dus ad rem en we lachen elkaar wat schaapachtig toe. waarop zij rielekst verder babbelt over hoe leuk ze ons vorige huis had gevonden en hoe mooi de tuin en me vraagt waarom we eigenlijk zijn verhuisd destijds.
"maar eh...", onderbreek ik haar aarzelend, "ik ben hier een beetje met een doel want ik heb hier een permanent brok in m'n keel, al vier weken." en ik wijs haar volledigheidshalve nog maar even waar dat brok dan zit, kijk daar.
dat ik er slecht door heb geslapen, dat ik de zwartste scenario's voor ogen heb, dat ik heb gelezen over die jonge cabaretier met z'n bestraalde schildklier, dat allemaal zeg ik er nog maar even niet bij. pas als ze me straks doorstuurt naar een specialist met een brief waarop in grote letters spoed staat zal ik haar vragen of zij denkt dat het ernstig is. en als zij dan zegt dat ze dat nog niet kan zeggen dan weet ik genoeg, say no more...
"nou laat maar eens zien dan, open je mond, hm, ja, inderdaad een beetje rooig, een beetje geïrriteerd. onlangs ziek geweest? gekotst? oprispingen? laat me even je hals bevoelen, hier en hier. nee, ik voel niets, die klieren zijn okee. niks aan de hand dus, blijven slikken, gaat vanzelf weer over."
en hoewel ik met 'n enigszins overmoedig "nou, tot over tien jaar weer" de spreekkamer verlaat, weet ik als ervaren hypochonder nu al dat ik binnenkort weer een andere enge ziekte onder de leden heb.

Geen opmerkingen: