vrijdag 28 september 2007

abonnementpushers


onuitroeibaar lijken ze, de dagbladdealers rond markt en supermarkt. twee drie frisse jongens en of meisjes gestoken in vlot blauw of rood windjack met rugopschrift van het betreffende blad, stapeltje kranten over de ene arm, uitnodigende krant in de opgestoken andere hand: "krantje mee, meneer?" en als je in je naïviteit reageert (dom dom dom) zit je vastgeklonken aan een kulgesprek over een "absoluut eenmalig en uniek aanbod". en mooi dat je geen krantje meekrijgt als je niet geïnteresseerd bent. en krijg je onverwachts wel een krant mee blijkt ie van gister te zijn. nee, van mij mag dat hele krantenleuren akuut verboden worden.

donderdag 27 september 2007

Jonathan

filmpje!
bezig met een kulturele inhaalslag. dus was het zondag Willem Breuker en wordt het vanavond Jonathan Richman. zouen ze nog vloeistofprojekties hebben in de Melkweg?

woensdag 26 september 2007

Met Elkaartje


kan het nog gekker ja het kan nog gekker. als je met z'n twee wilt bussen adviseert de buschauffeur een Met Elkaartje. een met el-kaartje. snap je 'm? met elkaar kaartje. en dat dan vervlochten. briljant! een Met Elkaartje. daar heeft een team op gezeten. dat is uitgezet bij een testgroep. iedereen laaiend enthousiast, dus het produkt in de markt gezet. met een al even inventief bus-met-drie-smileywielen-logo. blij dat ik geen buschauffeur in Eindhoven ben.

dinsdag 25 september 2007

het smeren des broods


om te beginnen mag de boterham alleen besmeerd met het botermesje, desnoods met het ontbijtmesje, maar nooit, ik herhaal: nooit, met het grote grove dinermes. dat ziet er niet uit, dat is niet netjes, dat is boterschennis.
bovendien gezondheidsgewijs roomboter alleen in het weekeinde. omdat het lekker is. de rest van de week gezondheidsversterkende boter. omdat dat beter is.
en laat ik niet zien dat het teveel aan botersmeersel met aangekleefde kruimels weer retour het boterbakje gaat. of op de rand van het bordje terecht komt. zorg er liever voor dat de hoeveelheid te smeren boter korrekt is afgepast voor de voorliggende boterham. begin desnoods vast aan het besmeren van een tweede boterham. voor straks.
vragen? geen vragen? smeer 'm!

maandag 24 september 2007

het opschenken der thee

erg foute thee
inderdaad, thee schenk je op, dus eerst de thee, dan het water. of eerst het theezakje, dan het water. in geen geval eerst het water en daarna de thee er bij, dat resulteert in brak gekleurd water in plaats van een geurige kop thee. hoe vaak moet ik het nou nog zeggen? blijft er dan helemaal niets hangen?
en geen heet water (heet water? kookt het dan? 100 graden dus? dacht het niet!) uit de koffieautomaat alsjeblieft, dat smaakt zooo sterk naar koffie. ja ja, uit een ander tuitje, ammehoela! nee, kookborrelend theewater komt rechtstreeks uit de waterkoker/ketel, punt.
en oh koffiegruwel, wee de kant en klare thee uit de thermosfles waar ooit, één keer, echt waar, nou hoogstens twee keer dan, koffie in heeft gezeten: fout! niet te drinken! vies! bah! weg er mee!
ben ik duidelijk zo?

donderdag 20 september 2007

handsignalen


het gebeurt keer op keer. al wekenlang. het Volkscampertje rijdt over een lokale b-weg, niet te hard, niet te zacht, komt een auto tegemoet, hup hand uit 't raam en dan zwabberen met die hand. wat nou? waar gaat dit over? hm, die hand heeft in de gauwigheid wel wat van een duivelskop, duivel = politie? staat er verderop politie te kontroleren? is dit handsignaal een nieuwe manier om dat duidelijk te maken? wat is er mis met lichtsignalen?
maar hier dan, die auto die nu inhaalt, inhoudt, uitgebreid in z'n spiegels kijkt, gebalde hand met pink en duim omhoog naar buiten: zwabberen. moet ik me nou schuldig aan iets voelen, heb ik een lekke band, ben ik ongemerkt lid geworden van een geheim genoodschap? wat? wat dan?
blijkt het, met dank aan de jongeren onder ons, een teken van respekt te zijn. respekt voor het Volkscampertje. omdat ie zo oud is en toch nog mooi rijdt te zijn. dus eigenlijk een soort van zeg maar kompliment.
zeg
dat dan gewoon!

woensdag 19 september 2007

pianoles


tja, pianoles, als tien-elf-twaalfjarige kreeg ik pianoles van nicht S, één keer in de week privé-onderricht bij haar op de kade en verder thuis zelf oefenen. toonladderriedels. open noten. gesloten noten. études. Czerny. en van de pedalen afblijven want daar was ik nog niet aan toe.
maar ik was speels, beleefde meer lol aan de looproute naar het huis van nicht S, dwars door en onder het struikgewas langs de kade had ik een heus eigen zeeroverspad gemaakt dat ik die hele pianolesperiode gebruikte, dan dat ik serieus werk maakte van het herhaaldelijk aanslaan van de ivoren toetsen.
en hoewel op een afsluitende feestavond van de lagere school om me heen werd gefluisterd dat ik talent had, maar wat wisten die mensen nou van piano laat staan van talent, is er uiteindelijk weinig blijven beklijven. niet in de laatste plaats omdat ik nooit meer dan die drie jaar les heb gehad. zodat ik nu slechts af en toe nog een gevoelige snaar of de juiste toon weet te raken.

dinsdag 18 september 2007

bloem


zo'n achtergelaten bloem bij de roltrap naar het perron kan maar één ding betekenen: afgeketste liefde.
verwachtingsvol opgewacht, een half uur te vroeg, sjieke bloem gekocht bij de kiosk, kaartje d'r an, tijd genoeg om een vurige boodschap te bedenken, groot genoeg om al zijn romantiese ontboezemingen op kwijt te kunnen.
en toen kwam ze niet. en ze kwam ook niet met de volgende trein.
of beter nog, ze kwam wél, maar wilde niets meer van 'm weten, had allang een ander, wilde die bloem ook niet, gatver, wat een nare bloem. dus droop ie maar af, trieste man met bloem, vond 'm te duur om weg te gooien, zonde ook, dacht toen: als ik 'm hier leg heeft iemand anders er misschien nog wat aan.
romanties en toch prakties.
als ik het kaartje omdraai lees ik: bedankt voor het reizen met de trein, namens stadsdeel Watergraafsmeer.
ik vind mijn versie sterker.

maandag 17 september 2007

ruig en rul


even voor alle duidelijkheid: aan mijn lijf geen weekmakende wasverzachters. alsjeblieft geen lentefrisse zomerzachtheid in mijn wasgoed. zeker niet bij mijn handdoeken. die moeten na het wassen puur natuur en windgedroogd zijn. lekker ruig en rul zijn. om hard mee over m'n nek en rug te raggen. de bloedsomloop te stimuleren. zodat ik het gevoel krijg dat ik een echte kerel ben. want dat gevoel moet toch ergens vandaan komen.

vrijdag 14 september 2007

gevaarlijk leven


sinds enkele weken hangt er boven mijn favoriete afsnijstoepje een spandoek van de politie. daar fiets ik vanaf het gelijkvloers gelegen brugfietspad dagelijks een stukje over de smalle kadestoep om een valse verkeersdrempel en een rottige haakse bocht te vermijden. mits er geen voetganger op het trottoirtje loopt natuurlijk. desondanks kostte een vergelijkbare situatie me iets verderop ooit een kaakslag. maar die ervaring van zinloos geweld valt in het niet bij de adrenalinestoot die ik ervaar als ik juist onder dat met boete dreigende politiespandoek over de stoep fiets. onbeperkt kicken! voor maksimaal dertig euro!

donderdag 13 september 2007

omgekeerde verleiding


ik loop er langs en voorbij, maar ergens heb ik 't toch in het winkelschap geregistreerd: 'gebakken lucht'.
gebakken lucht? wie verkoopt er nou gebakken lucht? dat denk je hoogstens, als negatieve connotatie. ik moet me dus vergissen. wil me er van vergewissen, ik loop terug. en zie: wel degelijk een zak waarop in koeienletters het produkt 'gebakken lucht' wordt aangeprijsd. geen idee wat 't is, kopen die zak. waarmee het reklameburo wint. en alleen al een tegendraadse naam effektief blijkt. althans, bij mij.

woensdag 12 september 2007

mannetjes


we hebben een mannetjesabonnement. vanwege de badkamertegels. elke week komt er weer een nieuw mannetje langs. die vervolgens geringschattend konstateert dat het mannetje van vorige week er nix van heeft gebakken. om dan zuchtend en stofverspreidend verder te gaan waar de vorige gebleven is. een straalkacheltje neerzet. en passant nog maar een stukje extra breekwerk verricht. waar z'n opvolger de week daarna weer hoofdschuddend op neerkijkt. een stukkie aansmeert. een latje timmert. enzovoorts.
vanmorgen hadden we drie mannetjes, voor verschillende doeleinden. allemaal keurig op tijd. allemaal heel nuttig. en die ene van de tegels snoof inderdaad weer verontwaardigd om wat zijn voorganger had nagelaten. kijk, meneer, dit is toch ook rot. en zeg nou zelf, meneer, deze tegels zitten toch ook los! dus morgen komt 't zelfde mannetje weer. of een ander mannetje. om 't af te maken, zegt het tegelmannetje van vandaag. ik geloof die mannetjes niet meer.

dinsdag 11 september 2007

bekende nederlander


zo zag het er dus zo'n beetje uit, het Grote Televisie Interview. de eerste twee minuten (al met al, min of meer) van mijn eigen persoonlijke door Andy Warhol toegezegde '15 minutes of Fame'. en nog wel in het prachtprogramma Andere Tijden. voor de echte fans oneindig vaak terug te zien (klikkerdeklik, onder het kopje video op Melk de Witte Motor klikken en dan vanaf ongeveer voorbij halverwege). met als bonus hier en hier en ook nog hier een verklarend achtergrondverhaal. zie her en der zelfs tussen vertrouwenwekkende aanhalingstekens geplaatste citaten, die overigens niet allemaal/helemaal terecht aan mij zijn toegeschreven. waaruit maar weer blijkt dat niet alleen met beeldmateriaal kan worden gespeeld. hoewel ik juist daarmee weer zeer in mijn nopjes was vanwege de vele weggepoetste oneffenheden en uitglijders mijnerzijds. nou ja, soedah, ik blijf natuurlijk ook als bekende nederlander gewoon een moeilijk mens.

maandag 10 september 2007

braaf bloot (1967)

filmpje!
en niet te vergeten het eerste tv-bloot. vpro 1967. de zeden te grabbel! de normen en waarden aangetast! kamervragen! heibel alom, het gezonde verstand van Nederland voorop. ben ik dan nu, veertig jaar later, zo afgestompt en murw geslagen door een overvloed aan al dan niet funktioneel bloot dat ik het moment suprême terugziende alleen maar mijn schouders ophaal en denk: is dat al er is?

zaterdag 8 september 2007

mislukt avontuur


omdat 't niet mocht van thuis dee ik 't elke woensdagavond stiekem: motorrijlessen. zei ik dat ik eh... even een uurtje bij iemand van school langs ging. stapte ik om de hoek op een klaarstaand rood grommend monster, instrukteur achterop, on the road! piece of cake met mijn Mobylette-ervaring. alleen bij het afrijden ging er iets mis. kreeg ik 'm onder het kritiese oog van de examinator niet aangetrapt. verzoop ik 'm big time. en zakte ik zonder een meter gereden te hebben. einde motoraspiraties.

donderdag 6 september 2007

playtime (1967)

filmpje!
natuurlijk was 1967 niet alleen een goed jaar voor het starten van prachtrelaties. het was ook het jaar van de Summer of Love, het jaar van de kolonels in Griekenland, het jaar van de eerste blote borsten op tv, het jaar van de dood van Tommy Simpson op de Mont Ventoux. en het jaar van Playtime, Jacques Tati's verbaasde visioen van de mens in een toekomstige hypermoderne stad. één van de duurste films ooit, zeggen ze, totaal geflopt, zeggen ze, maar mooi, zo mooi...

woensdag 5 september 2007

de nacht na de avond (1967)

nee, niet dit portiek, dit is zo maar een portiek ergens, het onze is afgebroken
over de voortzetting zijn we het eens. over de avond die overging in nacht, in het portiek, in de gang, groen, hulpeloos, aftastend, onbeholpen, verwachtingsvol, naïef, stiltes en vlinders, dag buurman, hihihi, nee het licht mag van ons wel uit.
en hoe zoen je eigenlijk? en wie begint? linksom of rechtsom? wat ruikt ze lekker! waar laat je je handen, waar je armen? voor we daar uit zijn is het een uur of drie. waarna nog ouders belogen moeten over het ongewone thuiskomtijdstip vanwege "mwah, zo maar een meisje dat in het verre verre west woont dus die heb ik maar naar huis gebracht".
enfin, het kwam allemaal goed, met dat zoenen, daarna.

dinsdag 4 september 2007

schoolfeest (1967)


na een lange zomer van kijken, wegkijken, aandacht trekken, blozen, omtrekkende bewegingen, afgewezen voelen, kortom de hele vermoeiende santenkraam van pre-verliefdheid in met name het De Mirandabad vroeg ik 'r voor het schoolfeest, half november. langs de neus weg natuurlijk, via het vriendje van een vriendinnetje: zou jij eens willen vragen, stel dat ik, wat denk je dat ze zeggen zal. om dan 's avonds stuntelig op de hoek van de toevallig gezamenlijke straat af te spreken en min of meer samen maar zeker niet hand in hand naar school te lopen.
vanaf dat moment al loopt de geschiedschrijving uiteen, zegt zij dat het een Gewone Filmavond was, zeg ik dat het de Grote Schoolavond was (mét schuifelen). en heb ik dus gelijk.

maandag 3 september 2007

zonder kommentaar (1967)

filmpje!
my faith was so much stronger then
i believed in fellow men
i was so much older then
when I was young

life was so much sweeter then
when I was young
so very, very young