dierpsychies geblokkeerd

laat ik voorop stellen dat vriend M een begenadigd kookliefhebber is. ik kijk dan ook altijd uit naar de etentjes die hij voor groter gezelschap aanricht. tot nog toe betekende dat immers dat hij (afkomstig uit Arkansas) ons een keur aan traditionele gerechten uit de zuidelijk staten van Amerika voorzette. tot nog toe, want gisteravond gooide hij het over een andere boeg: er kwam een ossentong op tafel. zo'n grote, groot genoeg voor tien personen, inklusief alles wat er aan de achterkant aan een tong vast zit. en omdat ik centraal aan tafel zat, werd ik geacht 'm aan te snijden. en ik kon het niet, ik blokkeerde.
en even later kon ik, na de uitvoerige uitleg over het verschil in vleesstruktuur van voorkant en achterkant van de tong, de plakjes die op mijn bord waren gelegd niet naar m'n mond krijgen. omdat ik dierpsychies geblokkeerd was, denk ik. ik staarde alleen maar naar die tong en ik voelde weerstand, grote weerstand.
uit respekt voor de vriendschap met M, en omdat ik anders een volgende keer niet meer word uitgenodigd, heb ik uiteindelijk toch wat van 't spul naar binnen gewerkt. net als vroeger, alsof ik een plak te dik geworden brintapap op m'n vork had, met uitgeschakelde smaaksensoren en zonder te kauwen: hap, slik, weg. met dit verschil dat ik er nu snel een glas wijn achter aan kon gooien. we gaan er dus op vooruit.

zwevende hond

als ik hond Zowie was zou ik de kriebels krijgen van al die lekkere hapjes die me de laatste dagen te pas en te onpas worden toegeworpen. zou ik argwanend worden van dat ik tegenwoordig ongestraft op de bank mag liggen met al mijn loszittende witte haren. die hapjes kreeg ik nooit eerder zo maar tussendoor, zou ik dan denken, en die bank daar mocht ik niet eens naar kijken. nee, als ik hond Zowie was zou ik denken dat er iets niet klopte, zou ik denken dat er wat stond te gebeuren. maar ja, ik ben hond Zowie niet...

piekballen

deze vijf ballen (de linkerbal is links nog net zichtbaar) leiden tot een kerstschisma in huize hansb. want waar ik er een ludiek omgekeerde piek ofwel piekballen in zie en ik er aanvankelijk met drie thuiskwam, maar er na het boomoptuigen vanwege de symmetrie (de boom dit jaar eindigt bovenin in vijf takken) nog twee heb bijgekocht, kunnen mijn huisgenoten niet veel anders dan er laatdunkende opmerkingen over plaatsen. 
en niet alleen dat, ze hebben het er zelfs over met hun vrienden: "die hansb, die is zo zot, die koopt drie dezelfde ballen, hangt ze bij elkaar bovenin de boom en rent dan weer naar de winkel om er nog twee bij te kopen, zodat er nu vijf van die afzichtelijke ballen angstwekkend synchroon lopen te hangen". dus dan gebeurt het dat die vrienden langs komen en dan direkt zeggen: "oh, zijn dat nou die lelijke ballen? die hangen er inderdaad vreselijk bij"! dan is het goed te weten dat het mijn ballen zijn, dat ik ze in de boom heb gehangen, en dat ik ze er pas op Driekoningen weer af haal. vrede op aarde!

het liederlijke leven

het wordt kalkoen.
maar dan wel verantwoord, hè, geen voor hoger (verkoop)gewicht met water volgespoten supermarktzieligerd, maar een origineel Engels prachteksemplaar dat een diervriendelijk leven achter de rug heeft, met veel vrije uitloop, gezonde buitenlucht en allemaal gezellige soortgenoten om zich heen.
zeggen ze.
nou ja, ik geloof ze; ik moet wel, want 't beest ligt in afwachting van z'n laatste tweeëneenhalf uur oven-naaktheid inmiddels in de koeling. en bovendien: wat je ver haalt is sowieso lekker. der.
dus.

in extra tijd

vanmorgen huppelde hond Zowie weer even als een jong konijn over het gras. vanwege de pijnstillers die we haar sinds enige dagen geven, denk ik, maar in ieder geval reden genoeg om het voor morgen geplande dierenartshuisbezoek (eufemisme voor inslaapmoment) af te bellen en een week op te schuiven. wat waarschijnlijk logistieke problemen oplevert, want de vers gedolven grafkuil onder de berk zal met de voorspelde nachtvorst na de kerst ongetwijfeld diepbevroren raken, zodat er geen sprake kan zijn van een waardig dichtscheppen van de laatste rustplaats als het er op aan komt. tenzij ik de nu nog rulle kuilaarde nog voor de kerstdagen in stevige zakken schep en tot het moment suprême ergens boven nul bewaar.
een onalledaagse overpeinzing, of: waar een aangekondigde dood al niet toe leidt...

dagelijks nachtritme

23:15 uur
mooie tijd om naar bed te gaan. nog even Met 't Oog op Morgen op de wekkerradio. ik haal bij lange na het einde van het ingestelde uur radio niet. direkt diepe slaap.
03:29 uur
zoon J draait de sleutel om in het voordeurslot. ondanks zijn voorzichtige sluipgang registreer ik zijn binnenkomst feilloos. hm, hij is vroeg vandaag. ik draai linksom, ik draai rechtsom, het is gdvrdgdvr al bijna kwart voor drie.
04:57 uur
hond Zowie in de hondenmand naast ons bed ademt snel en licht piepend. heeft ze pijn? en nou kreunt ze ook nog. wat betekent dat? iemand zei vandaag dat een hond die meer slaapt dan anders dat doet om de pijn te vergeten. is de geplande inslaapdatum dan toch te ver weg? morgen de dierenarts maar weer bellen. even over half zes inmiddels. zucht.
07:00 uur
het Radio 1 Journaal klinkt, wektijd voor partner A.
07:30 uur
en gezond weer op...

sorry

in het kader van de al maar voortwoekerende debilisering scoort, naast het ongebreidelde ge-je en ge-jij bij het aanspreken van klanten door vaak gerespekteerde ondernemingen, het Amsterdamse GVB sinds enige tijd ook erg hoog.
natuurlijk is het mooi dat een vervoersbedrijf wil uitleggen waarom die langverwachte en bovendien lege tram of bus geen passagiers mee neemt. en natuurlijk weet ook ik dat de beschikbare ruimte op de bestemmingsbord beperkt is. maar moet er daarom letterlijk "sorry" worden gezegd? moeten er daarom bussen en trams door Amsterdam rijden waarop in oplichtende letters staat geschreven "sorry, geen dienst"? wat voegt dat gesorry toe aan de feitelijke mededeling? voelen wij klanten ons beter door dat populistiese ekskuuswoordje? verklaart een simpel zakelijk "geen dienst" niet genoeg?
en als men zich dan toch perse wil verontschuldigen, doe dat dan ook goed: "helaas neemt deze tram geen passagiers mee, omdat de werktijd van de bestuurder er op zit en hij op weg is naar de remise, ten einde een welverdiend avondmaal te genieten bij moeder de vrouw". of zo iets.
maar alsjeblieft geen sorry...

altijd weer vijf nul een

maar waarom, hansb, waaróm altijd een 501? waarom niet eens een ander soort broek. waarom altijd weer zo'n oudblauwe spijkerbroek met rechte pijpen? waarom geen hippe heupbroek? waarom niet eens een strak gepijpte broek? waarom? waarom? waarom?
nou, dat zal ik je zeggen: hij zit me lekker. hij staat me goed. de snit bevalt me. en ik vind 'm sexy.
sexy? 
ja, sexy.
kijk maar, als ik de 501 uittrek. bovenste knoopje los en dan in één ratsbeweging de hele gulpknopenrij naar beneden open. in één beweging! geen knoopgefriemel of saai gerits, gewoon RATS en open. is dat sexy of niet? tuurlijk is dat sexy! 
jammer alleen dat partner A niet meer koud of warm wordt van mijn 501-instant-open-truc. maar ik blijf oefenen, voor je-weet-maar-nooit, om de schwung er in te houden. hup, daar gaat ie weer: RATS!

de verwarde man

een mens kan het zichzelf erg moeilijk maken.
neem de lunchbeslissing: is het vandaag nou broodje-kippenlevermaandag, pindasoepdinsdag, bagel-tonijnsaladewoensdag, japanse-salade-van-de-AH-donderdag of toch maar broodje-tempeh-kousebandvrijdag? en of die keuze niet erg genoeg is, nog moeilijker wordt het als ik het ontbijt er bij betrek: wil ik wel kippenlever tussen de middag als ik al ongelardeerde kalfslever op de boterham had voor ontbijt? kan ik nog wel tonijnsalade aan als ik eerder vandaag een bruine boterham met pittige eiersalade heb genuttigd? en helemaal buitengewoon ingewikkeld wordt het als ik dan ook nog reken met het avondmaal: kan ik me wel op de pindasoep storten vanmiddag als partner A weer zo'n overheerlijke pompoensoep op de rol heeft staan vanavond? op die manier verzandt een eenvoudig lijkende lunchbeslissing al snel in een driedimensionale puzzel. waarop ik in totale verwarring dus steeds vaker de lunch maar oversla.
ik zei toch dat ik het mezelf graag moeilijk maak...

het komt opeens allemaal weer terug

zag ik daar een muis?
zag. ik. daar. nou. echt. een. muis?
ja daar, schoot daar niet van rechts naar links, trippeltrappeltrippeltrap van de ijskast naar de magnetron, een muis weg?
heb ik daarvoor al die heroïese veldslagen gevoerd en hele muizengeneraties uitgeroeid?
krijg ik nu soms te maken met een gemuteerde soort?
en hoor ik daar net als toen de gespleten tong van partner A weer terug? van een vertederd: agossie, wat lief, hij heeft het zeker ook koud, tot een hartgrondig: gatverdegatver, er liggen muizekeutels op m'n aanrecht?
begint dat nu allemaal weer opnieuw?

in januari 2006 schreef ik:

muis is dood.
een kombinatie van gulzigheid en vals paarse gifkorrels heeft z'n slopende werk gedaan. gister zat ie verdoofd op het fornuis. heb ik um nog uitgezet in de stadse natuur van de lommerrijke middenberm. na een korte waggelgang rolde ie definitief om. hartstikke dood.
ik ken muis als een waardig tegenstander die mij de afgelopen maanden volop blogmateriaal heeft geleverd . hier bijvoorbeeld, hier, hier ook nog, en hier dan, hier, o ja: hier was ook leuk en natuurlijk hier.
ik zal muis niet snel vergeten.
*stilte*

wintersomberte

van huis naar werk, van werk naar huis, op de fiets, 's ochtends tien minuten heen, 's avonds tien minuten terug, langs steeds weer de zelfde route. kade, winkelstraat, plein, winkelstraat, dwarsstraat, brug, plein en vice versa. ik weet hoe de stoplichten staan afgesteld, ken elke kuil in het asfalt, weet zelfs welke winkels en route worden verbouwd. en dat is ook gelijk eigenlijk het enige wat die dagelijkse ritjes nog dragelijk houdt: de kleine veranderingetjes. hee, een nieuw verkeersbord hier, hm, de winteretalage daar, goh, de bomen zijn al weer kaal. en godzijdank zijn er altijd nog ontwrichtende publieke werken, zijn er straten die worden heringericht, bomen die worden gekapt en bruggen die worden gebouwd. ik hou het minitieus bij, ik mis geen fase, ik kan haast niet wachten tot de volgende opbreking opdoemt. het zijn de ijkpunten waar ik me aan optrek. naar 't werk. en naar huis.
ach, en zo sombert een mens heel wat af. 
ik ga maar 's een kerstboom kopen.

afscheidstoernee

je komt nog eens ergens met een hond die niet lang meer te leven heeft. een heus afscheidstoernee is het inmiddels geworden. langs favoriete plekjes en mensen die haar tijdens haar leven lief waren. met veel ach's en wee's en, tot grote vreugde van hond Zowie zelf, veel lekkere hapjes onder het motto: hoezo niet gezond, het maakt nu toch niet meer uit. nee, ze sleept zich er wel door heen, die laatste weken. en ze neemt dankbaar het slotapplaus in ontvangst. alleen een lange autorit naar haar Franse geboortegrond achterin 't Smartje bovenop onze bagage ziet ze niet zo zitten. dus daar gaan onze eindejaarsplannen...

tuingraf

volgens de regelgeving in Amsterdam mag een huisdier worden begraven in de eigen tuin, om preciezer te zijn: in eigen grond. dat is mooi, want dan kan hond Zowie straks daar begraven liggen waar ze in betere tijden in de zon lag te stoven.
hoewel? is een tuin bij een huurwoning wel eigen grond? het is onze eigen tuin, het voelt eigen, maar is het dan ook eigen? bedoelen ze niet eigen als in eigendom? maar wat is eigendom in geval van (amsterdamse) erfpacht? 

het zal me eigenlijk worst wezen, ik begin gewoon vast te graven, in het donker, onder een parasol, want anders krijg ik buurvrouw H van één hoog op m'n dak: buurman? wat doet u nou? mag dat wel? maar dan zeg ik: ja buurvrouw H, hier komt hond Zowie in d'r eigen tuin te liggen. en dat mag!

het gaat nu toch opvallen

"zeg."
"uhuh?"
"nou staat hier wéér niks!"
"verdomd, nu je het zegt..."
"en ook geen foto, hè."
"het gaat opvallen."
"viereneenhalf jaar bijna elke dag een praatje met een plaatje en nu helemaal niets, geen tekst én geen beeld. vreemd, heeeel vreemd."
"ik maak me langzamerhand toch zorgen, dit ben ik niet van 'm gewend, zou ie depressief zijn?"
"kan aan de pre-kerstperiode liggen, daar had ie altijd al wat moeite mee."
"nouhou, ik heb gehoord -maar dat is strikt vertrouwelijk natuurlijk- dat hij z'n gezin hevig onder druk heeft gezet om met z'n allen in het ouderlijk huis te zijn, met kerst. en dat daar een hele tirade aan vooraf is gegaan. nou ja, je kent 'm: de gebruikelijke riedel over sociaal gevoel en delen en samenzijn en vrede op aarde en zo. en dat iedereen voor iedereen een kado moet verzorgen. voor onder de kerstboom. maar pas op hè, dat heb je niet van mij."
"my lips are sealed, maar het verbaast me niets, zo'n type is het wel."
"nogal eigenzinnig, eigenwijs en eigenlijk diktatoriaal. hihihihi..."
"sssssttt, niet te hard, hij leest vast mee!"

verontruste lezers post

"het is wel rustig hier hè, de laatste dagen."
"ja, nu je het zegt. er zal toch niets aan de hand zijn?"
"dat denk ik niet, want dan zou ie 't juist opschrijven."
"hm, daar heb je ook weer gelijk in. afwachten dus maar."
"ach ja, we gunnen 'm even wat rust. maar niet te lang!"
"nee, niet te lang. tot morgen, uiterlijk."
"tot morgen en anders breken we hier weer in."

bestedingsdrang

dus toen de baas van Europa opriep om vanwege de financiële krisis toch vooral ruimhartig te consumeren, ben ik gelijk gezagsgetrouw aan de slag gegaan. hoewel dat zo eenvoudig nog niet is, als je het tenminste verantwoord wilt doen: met nationale én met internationale impact. en liefst met lokale nagloeieffekten. waarmee een groot plat tv-scherm eigenlijk al afvalt. of een geriefelijke lederen fauteuil. moeilijk, moeilijk, moeilijk.
nou, en toen heb ik dat met partner A besproken en toen hebben we besloten dat we de komende zomervakantie een ver Aziaties land gaan bezoeken en dat we dan om de vliegtaks te ontlopen via de duitslandkonstruktie zullen reizen met een nederlandsfranse vliegmaatschappij, zodat we in één klap de nationale, de internationale én de lokale ekonomie op kunnen peppen.
alleen jammer dat ik vanwege het goedkopere vroegboektarief nu al weet hoe laat ik over negen maanden waar wordt verwacht. bij die gedachte alleen breekt koud zweet me uit.

kromme marketing

"wacht, wacht, wacht, ik krijg opeens een verschrikkelijk goed idee, een heuse brainwave! nee, nou effe niet zeuren, laat me uitpraten, luister: wat jullie aan te bieden hebben is goedkoop, jullie zijn als het ware een prijsvechter. daarnaast zijn jullie anders dan anderen, hebben jullie een eigen smoel, toch? dus nou dacht ik aan een zwart schaap dat zich van zijn kudde afzondert en dan zijn jullie het zwarte schaap dat z'n eigen eigenwijze weg gaat. en omdat jullie je ook internationaal profileren hebben we het dus niet over schapen maar over "sheep". da's engels, maar betekent hetzelfde. nee, wacht, want nou komt 't: als je sheep uitspreekt wordt 't sjiep. en wat is goedkoop op z'n engels? juist: cheap, tsjiep als je het uitspreekt, dus eigenlijk hetzelfde als dat sjiep van die schapen, vat je 'm? tsjiep = sjiep, goedkoop = schapen, valt 't dubbeltje? ikzelf vind 'm briljant!"
en zo komt het dat we in de televisiereklame momenteel worden doodgegooid met onbegrijpelijke reklamefilmpjes waarin een zwart schaap iets goedkoops aanprijst van ... eh... nou ja, de firma ben ik even vergeten.

schrijf 't van je af, hansb!

ik had het volledig verdrongen, maar dank zij een recente flits naar mijn verleden krijg ik de beelden van die sensitivity trainingen niet meer uit m'n systeem. misschien dat opschrijven helpt, dus men neme:
de jaren zeventig en twaalf twintigers (m/v) met botsende karakters en idem ego's, die ook nog 's samen een kreatieve opleiding volgen, sluit ze met z'n twaalven vijf dagen op in een nog niet gerestaureerd kasteeltje te Baarn, stuur er één keer per dag een paar uur een groepstherapeut op af, laat die groeptherapeut spelletjes bedenken als: waar zou je deze persoon in deze kamer ten opzichte van jou neerzetten (achter de gordijnen), of: hoe zwaar leunt het gedrag van die persoon op je nek (zo zwaar of toch eerder zó zwaar), voeg er voor de kliekvorming ingredienten aan toe als één auto, gezamenlijk koken en heimelijke overlegwandelingen in het kasteelpark, hang een paar heuse zwaarden aan een muur die in zogenaamde toneelzwaardgevechten gebruikt kunnen worden om de definitieve hiërarchie vast te stellen en wacht af wat de groepsdynamiek oplevert.
van de twaalf hebben er uiteindelijk drie de opleiding afgemaakt en heeft er één zelfmoord gepleegd. (hoewel elk verband met het beschreven recept natuurlijk uit de lucht is gegrepen).

flater

heb ik het eindelijk eens aangedurfd om elders op het web een restaurant ervaring te bespreken, sla ik gelijk publiekelijk een ongelofelijke flater vanwege een niet te vermijden taalfout in mijn tekst. wat ik natuurlijk pas zag na publikatie en dus niet meer kon terugdraaien, zodat er niets anders op zat dan het hele verhaal er nog maar eens op te zetten, maar dan korrekt gespeld. enfin, zoek de fout(en), klik hier.

update: Iens heeft op mijn verzoek de foute versie inmiddels verwijderd.

hoe lang is het nou geleden 3

vijftig jaar!
vijftig jaar geleden.
en het schoot zo maar plotseling door me heen, net.
dat ik als jongetje met mijn moeder naar een houten gebouw ging, ver weg met de tram van Amsterdam Oost naar Amsterdam West. dat we daar een houtje-touwtje-jas en stevige schoenen gingen uitzoeken in dat houten gebouw, en dat ze die spullen dan niet hoefde te betalen, vanwege geldgebrek. want mijn moeder was gescheiden. en gescheiden zijn in de jaren vijftig betekende sociale schande in het algemeen en terugvallen op de Sociale Dienst in het bijzonder. dus gingen wij naar dat houten gebouw in Amsterdam West, naar wat nu ongetwijfeld de gemeentelijke kledingbank zou heten. zodat ik er toch weer knap bij zou lopen, die winter.
ik heb er geen littekens aan overgehouden.

oplichter 2

"dag bejaarde mevrouw die hier zo heel alleen over straat loopt. moet u eens luisteren: kom ik net van een beurs in Zwitserland gereden met mijn mooie huurauto, ja mooi is ie hè, ben ik op weg naar Schiphol, bedenk ik me net dat ik over die paar meter prachtige stof die ik aan die beurs heb overgehouden straks heel veel invoerrechten moet gaan betalen. moet u eens voelen wat een kwaliteit. ik zie het al, u heeft er verstand van. maar ja, die invoerrechten. dus nu dacht ik dat het misschien wel wat voor u was, bejaarde mevrouw met uw AOW en uw kleine pensioentje. wat zegt u nu? natuurlijk zou ik het goed vinden als een keurige nette man zoals ik mijn eigen vrouw op straat zou aanspreken en het zelfde aanbod zou doen. kijkt u maar eens goed naar mijn maatkostuum, zie mijn dure huurauto. beurs. Zwitserland. Schiphol. maakt u zich geen zorgen, ik ben door en door betrouwbaar. maar heel verstandig dat u dat even aan de orde stelt, bejaarde mevrouw die niet meer weet wat ze nog moet zeggen om me van zich af te schudden. nou vooruit, u mag deze eersteklas lappen stof van me over nemen voor honderd euro. ach, u heeft geen geld bij zich? dan rij ik toch even mee met u naar de pinautomaat. nee hoor, helemaal geen moeite. dank u wel, bejaarde mevrouw die ik zo maar ongevraagd aansprak. en een prettige dag nog verder".

oplichter 1

"spreek ik met de meneer die laatst ongevraagd zijn diensten aanbood aan mijn bejaarde buurvrouw? was u het die zei dat hij allerlei klusjes voor weinig geld aan huis doet? bent u degene die opmerkte dat mijn bejaarde buurvrouw zo'n mooi bankje had staan maar dat het zonde was dat de zitkussens zo inzakten en dat uiteindelijk het o zo dure leer zou inscheuren als u niet zou ingrijpen? en bent u ook dezelfde meneer die die kussens vervolgens netjes strak voor mijn bejaarde buurvrouw heeft opgevuld? dan moet u inderdaad de vriendelijke meneer zijn die daarvoor van mijn bejaarde buurvrouw met haar AOW en een klein pensioentje handjekontantje driehonderd euro aftroggelde. ja? was u dat? herkent u zichzelf? wilt u zich dan diep schamen! wilt u dan als de sodemieterij zorgen dat die driehonderd euro weer terug komen bij mijn bejaarde buurvrouw! of wilt u liever de politie op uw dak? nee hè, dat dacht ik ook niet. oplichter! en laat ik u hier nooit weer zien!"

nu alleen nog even zijn naam en telefoonnummer...

fijne dingen op grijze dagen

al weken zeurt m'n fysio dat ik qua schouder zou moeten zwemmen, minstens één keer per week. dat maakt de boel beter los dan alle oefeningen die je toch niet doet, zegt ze dan. maar ik hou niet van zwemmen in een zwembad, antwoord ik haar altijd weer, te veel mensen en veel te chlorig. vandaag waren we echter allebei tevreden. simpelweg omdat ik haar vertelde dat ik er de afgelopen week een paar keer aan had gedacht te gaan zwemmen en zelfs een keer op het punt had gestaan om daadwerkelijk met een handdoekje onder de arm op de fiets richting zwembad te rijden. virtueel zwemmen, noemde ik het. we gaan vooruit, vond zij. en het gaf ons allebei een goed gevoel. wat later op de dag ekstra werd versterkt door de bestuurder van lijn 12 die bij het naderen van het eindpunt omriep: "de bemanning van deze tram wenst u nog een prettige dag en hoopt u binnenkort weer in het openbaar vervoer te mogen begroeten".
zo maar twee fijne dingen die je door zo'n grijze dag heen slepen.

hoe lang is het nou geleden 2

"vergouw is de naam, hans vergouw".
het was mijn vaste alias voor als de kaartjeskontroleur naar m'n naam vroeg nadat hij had gekonstateerd dat ik (weer) geen geldig tramkaartje had. "valeriusstraat 212", loog ik er vervolgens verder op los. maar om niet al te zeer verstrikt te raken in mijn andere ik waren voornaam en huisnummer in ieder geval authentiek, inklusief de voorletter: "nee, niet de h van hans, maar de j van johannes, naar mijn opa". een doortrapt, maar vertrouwenwekkend intiem detail, waardoor de vraag naar 'iets waar uw naam op staat' meestal achterwege bleef. de kontroleur schreef het keurig op, scheurde een kopie uit z'n schrijfblokje, liet me ambtshalve weten dat ik de bekeuring thuis gestuurd zou krijgen en adviseerde me vaderlijk dat ik volgende keer beter wel een kaartje moest kopen.
een jaar of dertig geleden.

de erfenis van Zowie

het moet zo aan het eind van een mooi hondenleven maar is afgelopen zijn met het anonieme ge-hond-Z. hond Z komt uit de kast, hond Z heet nu ook hier gewoon Zowie. en omdat Zowie de laatste tijd vanwege onwillige achterpoten schaatsend over het parket gaat hebben we gister een extra tapijt voor haar aangeschaft. zodat ze zich in ieder geval in de huiskamer tapijteilandhoppend met enige grip aan de hondenpoten kan voortbewegen. en dat kleed erven wij dan weer van haar, als ze er niet meer is. want ze kan dan zelf wel schrijven dat ik overdrijf (hier), maar daar zit 'm nou juist de kneep: ze weet van voren niet dat ze van achter erg ziek is. maar goed, ik speel het spelletje wel met 'r mee, my lips are sealed. tot en met de dag dat we besluiten dat het welletjes is geweest zullen we samen vrolijk zijn. 

voor zo ver Zowie niet lusteloos in d'r mand ligt, natuurlijk.

honderd procent ouwe lul

de kracht van muziek zit in de herinnering die het beluisteren ervan oproept. inmiddels ben ik dan ook al weer ruim een week ondergedompeld in een ver verleden. omdat ik zo nodig m'n platenkollektie moet digitaliseren. ruim driehonderd stuks heb ik er nog staan. driehonderd unieke privéhistoriese monumenten, waarbij ik van bijna allemaal nog weet wat zich in mijn leven afspeelde toen ik die grammofoonplaat kocht.
het maakt me definitief een gediplomeerd ouwe lul.

duitse lerares wordt weer gewoon juf A

nee, het duitse lerares zijn bleek heel geen pretje. zeven klassen per dag maakten haar een lesafdraaiende machine. kreativiteit was niet gewenst. straffen, verlangden de VMBO-pubers, straffen, geen oplossende diskussies. straffen en strenge regels. en duidelijke taal. duidelijke nederlandse taal, want aan duitse taal dat geen eindexamenvak was wilden die pubers helemaal niet. duits stinkt! duits is bwaaaah! dus botsende belangen. incomptabilité des humeurs. een slechte match.
maar de duitse lesboeken kunnen de plomp in, de duitse Schwere Wörter mogen vergeten, de huisgemaakte duitse oefeningen worden niet langer op huisgenoten uitgeprobeerd. want nieuwsflash: de duitse lerares switcht even snel als ze kort voor de zomervakantie onder het motto 'niet geschoten altijd mis' van karrière was geswitcht vanaf volgende week gewoon weer terug naar juf A, onderwijzeres ener basisschool.

wetenschappelijk onderbouwd

ik ben toe aan nieuwe handschoenen. dat is geen lichtvaardige aankoop dus heb ik inmiddels een degelijk onderzoek opgezet: is het eigenlijk al wel nodig om nu handschoenen te kopen? vanmorgen heb ik daarom wat veldwerk verricht. onderweg naar mijn werk, wat mij zo'n tien minuten op de fiets kost, heb ik de handschoendragende en fietsende tegenliggers geturfd. ik kwam tot 36 exemplaren mét handschoenen aan en 32 zónder handschoenen aan. of andersom, want ik moest alles natuurlijk in het hoofd opslaan, ik ga niet met een notitieblokje rondrijden op m'n vouwfietsje. voor het gemak rond ik het daarom maar af op fifty fifty, vijftig procent met en vijftig procent zonder. het lijkt me dan ook wetenschappelijk verantwoord dat ik vandaag nieuwe goedgevoerde lederen handschoenen aan ga schaffen. mits ik vooralsnog niet meer dan vijftig percent daarvan in gebruik neem. ik overweeg de rechter handschoen.

ik zwom er, ik luisterde en ik had de cd al

twee vleugels aan de rand van het zwembad, tafels en stoelen, cocktails en drijvende matrassen. publiek in, op en rond het water. terwijl vleugel 1 rustig begint (pompomPOMpompom, pompomPOMpompom, pompomPOMpompom, pompomPOMpompom) komt tussendoor langzaam vleugel 2 op gang (tuut, tuut, tuut, tuut, tuuttuut, tuuttuut, tuutTUUT, tuutTUUTtuut, tuutTUUTtuut) om in een voortdurende kadans, over en weer, gelijk opgaand, uitwaaierend, dan weer hard, dan weer zacht, twee uur later te eindigen waar het begon: met klotsende golfjes. 

Polo de Haas (1933) en Kees Wierenga speelden gisteravond Canto Ostinato (1976) van Simeon ten Holt (1923) in het Amsterdamse Zuiderbad (1912). 
been there, seen that, got the t-shirt.
ik zwom er, ik luisterde en ik had de cd al.

tv-interview met Simeon ten Holt:

prijs op bestelling

dus ik zeg: zeg zus van me die zo goed is met slagzinnen, maak er dan ook maar eens één voor mij. kijk hier, hoofdprijs een lang weekendje Normandië, op kosten van een beroemde kaas, boter en crème fraiche producent, dat wil ik wel. me een beetje laten fêteren, chique hotelletje, lekker eten, dus als je hier bij het kruisje even een slagzinnetje bedenkt. ja toch, niet dan?
moet ik nota bene nog hoogstpersoonlijk zelf met het formulier terug naar de kaasboer, stempeltje laten zetten, maar voor het goede doel heb ik veel over, krijgen we van de week een enveloppe thuis met daarin een feestelijke brief: gefeliciteerd... met uw tweede prijs!
kan ze niet eens even de hoofdprijs voor me winnen. gaat Normandië zo aan m'n neus voorbij. moet ik het doen met een diner voor twee bij Jamie Oliver's Fifteen. met wijnarrangement. gaat ze zelf ook nog mee. want heeft ze stiekum ook op d'r eigen naam een slagzin ingezonden. ook goed voor een tweede prijs. ik bestel nog eens een prijs...

huwelijks interbellum

heb ik mezelf met m'n vorige stukje toch aan 't denken gezet:
als immers de oorspronkelijke rol van de huwelijkse staat is gebaseerd op zeggenschap over de kinderen en een goedkope ziektekostenverzekering, waarom dan niet na een mooi afgerond vijfentwintigjarig huwelijks interbellum, de kinderen uit huis en het ziekenfonds opgeheven, er een feestelijke punt achter zetten en gewoon weer gaan samenwonen?
briljant, hoe kom ik er op!
hm, benieuwd wat partner A er van vindt...

hoe lang is het nou geleden?

in die tijd was het nog niet vanzelfsprekend dat je als man officieel (mede)zeggenschap had over je buiten de echt geboren kinderen. en omdat ik indien getrouwd bovendien goedkoop kon worden meeverzekerd in het ziekenfonds van partner A besloten we toen zoon J en dochter L een jaar oud waren dus maar te huwen. voor het papiertje, geen hoempapa, geen heisa, gewoon maandagochtend voor een gratis ambtenaar, kopje koffie en dat was dat. dachten we.
maar dan hadden we buiten de familie gerekend. want die hadden zich als verrassing verzameld bij de uitgang en stortten kiloos rijst over ons uit. alsof we niet al vruchtbaar genoeg waren gebleken. sodemieter toch op! en dat hebben we ze dan ook min of meer toegeroepen: ga weg, wij willen dit niet, kappen nou, doe gewoon, laat ons met rust, of woorden van gelijke strekking. wat op hun beurt weer niet door de familie werd gewaardeerd en dus al met al resulteerde in meerdere mokkend gezelschappen die ieder voor zich de ter ere van ons huwelijk vanwege CAO opgenomen extra vrije dag ging doorbrengen.
hoe lang is dat nou geleden?
bijna vijfentwintig jaar...

flits naar een vergeten verleden

bij de fysio loop ik de trap op en duikt zij net de lift naar beneden in. er is net genoeg tijd om elkaar bij het langslopen even, heel even maar, aan te kijken. flits! ik zie het bij haar, ik merk het bij mezelf: verdomd, dat was M, M van de regieopleiding, eerste helft jaren zeventig. kostuumlessen, yogalessen, tai chi lessen, politiek korrekte diskussies en sensitivity trainingen in een kasteeltje te Baarn trekken in sneltreinvaart aan me voorbij. en waar ik wegens gebrek aan talent werd verzocht de opleiding te verlaten werd M gediplomeerd regisseur. verdrongen, op de achtergrond geraakt, uit m'n geheugen geschrapt. tot nu, in die halve seconde op dat portaaltje bij de fysio.
wat is ze oud geworden...

hond Z spreekt:

"niet om het een of ander, maar die hansb schildert mijn fysieke toestand de laatste tijd wel heel erg dramaties af. natuurlijk, mijn achterpoten glijden alle kanten op en ze schaven & schuren regelmatig langs de amsterdamse stoeptegels, maar hee: ik ben wel een ijzersterke franse boerderijhond, and don't you forget that!
dus ik pas me aan, ik anticipeer en ik glij elegant mee alsof het zo bedoeld is. en verder vertrouw ik op mijn reukvermogen, want daar is ook al niks mis mee. ok, mijn gehoor gaat wat achteruit, de hoge tonen willen niet meer, wat overigens wel zo prettig is omdat die hansb me altijd schel en vals fluit, maar ondertussen hoorde ik ze hier gister toch mooi wel fluisteren over een ekstra eiland in de huiskamer. voor mij. daar bedoelen ze mee dat ze naast de twee kleden die al op de gladde vloer liggen nog een kleed willen leggen, zodat ik me zonder pootwegglijen door de hele huiskamer kan bewegen. kleedhoppen, noemden ze dat lachend, eilandhoppen. humor! alsof ik daar op zit te wachten. nou ja, ze bedoelen het goed. dus ik dacht bij me zelf: kom, dacht ik, ik ga es wat vaker bij ze aan, ik bied ze m'n wollige vacht te kroelen, vinden zij leuk en dan doe ik alsof dat ik dan lekker vind, ga ik op m'n rug liggen, pootjes omhoog en zo. geven en nemen, daar draait het immers om. iedereen knorrend tevreden. tenzij ik 's nachts aanklop, dan geven ze niet thuis, dan kom ik hun slaapkamer niet in, hoe luid en verlangend ik ook aan de deur krab.
mensen: het blijft toch een apart slag."

voor als de bom valt

filmpje!
zolang je je nek en gezicht maar beschermt is er nix aan de hand. desnoods duik je onder een krant of een laken. als de bom valt. nee, wanneer de bom valt, want dat ie valt is zeker. maar let op, en dit is belangrijk, de bom valt meestal zonder waarschuwing. zo zijn die rotrooien. dus attentie:
FLITS! dan direct "duck and cover".
dat de enige bommen die (onaangekondigd) gevallen zijn nou net amerikaanse bommen waren doet er voor deze amerikaanse jarenvijftig instruktie natuurlijk verder niet toe.

hee Pim L, dit is het filmpje dat ik je nog wilde laten zien, maar waarvoor je om voor mij duistere redenen al twee weken lang geen tijd hebt kunnen maken! vinnik helemaal niet erg joh, bejje gek, ik word zo vaak genegeerd. nee heus, no hard feelings. laat je nog wel even weten wat je d'r van vond?

zoon J loopt harder

kijk, dat is 'm nou: zoon J. inderdaad, die soepel voortbewegende jongen in het midden, gekonsentreerd op weg tijdens de halve marathon vanmiddag. hij heeft op dit punt nog maar achttien kilometer te gaan. appeltje eitje, dat zie je zo. wat natuurlijk zonder meer te maken heeft met z'n genen. en een beetje trainen van zijn kant. neuh, ikzelf dee niet mee. te oud, te zwaar, zwakke enkels, ongetraind, ik verzin maar wat. vroeger wel, vroeger liep ik ook hard. maar niet zo ver. zoon J loopt verder. en harder...

foute boel!

filmpje!
leuk, dacht ik, een historiese optocht, wat zijn die spanjaarden toch een levensgenieters. het was warmig afgelopen zaterdagavond na een hevige stortbui, ik stond op mijn balkon, er klonk harmonieus gezang vanuit de dwarsstraat en een gigantiese spaanse vlag golfde boven de massa. opgewonden rende ik naar beneden, zette de kamera aan en begon te filmen. maar het bleek heel geen vrolijk vermaak te zijn, ik zag boze gezichten, tattoeages in nekken, kort geknipte felle koppen: tegen illegale immigratie, vóór het vaderland.
en er werd een arm geheven.
foute boel, tijd om me uit de voeten te maken.

verlopen garantie

een half jaar na operatie aan een schouder waarmee ik desondanks steeds minder kan, ben ik vandaag maar weer eens richting België gegaan. er zit vast nog wel garantie op, dacht ik, want dat hebben die Belgen natuurlijk óók goed geregeld, net als het gebrek aan wachtlijsten.
tja, zei de specialist, typies geval van frozen shoulder, zie je wel vaker na een kijkoperatie, wellicht moet u toch eens terug gaan naar de orthopeed die u destijds heeft behandeld.
maar dokter, stamelde ik, dat was u! uzelf heeft een half jaar geleden mijn linkerschouder uitgeschraapt en vier maanden daarvoor nog de rechter...
waarop hij wat mompelde over een nieuw computerprogramma, een injektienaald in m'n schoudergewricht stak, me adviseerde vooral goed te blijven bewegen en me met een forse deuk in mijn voorheen grenzeloos vertrouwen terug naar Nederland stuurde.
de Belgen doen het beter?

die foto slaat nergens op

als u nou even hier, hier en hier tekent, zei de fietsverhuurder, krijgt u die vijfentwintig fietsen direkt mee. dat ik daarmee getekend had voor volledig eigen risiko bij ongerief kreeg ik pas door na drie glijpartijen vanwege onnodig glad fietspadasfalt, vier spontane lekke banden en een in z'n geheel losgeschoten trapas terwijl we sowieso in drie uur al niet verder waren gekomen dan een desolaat havengebied waarachter ergens een prachtig duinfietspad moest liggen en de meegeleverde fietspomp het ook niet deed. dat we er desondanks in slaagden om monter en ontspannen én op de afgesproken tijd terug te keren bij de fietsverhuurder mag dan ook een klein wonder heten. en terwijl ik dan denk dat die fietsverhuurder zich zal uitputten in ekskuses vanwege ondeugdelijk geleverd materiaal zegt me die man met het drievoudig kontrakt in z'n hand doodleuk dat ie ons deze keer de lekke banden niet zal berekenen en dat ie ons eveneens bij wijze van uitzondering niet zal aanslaan voor de kapotte trapper as.
de brutaliteit!
de gotspe!

ondertussen in Valencia

de duivel wakkert het hebzuchtige vuur van de koopman aan, leert ons de gids die ons vier uur te voet kriskras door Valencia jaagt. en denk maar niet dat ondertussen de zon hier schijnt. die is achtergebleven in herfstig Holland. hier plenzen tropiese buien uit dikke donkere wolken. hier moet ik morgen vier ongetwijfeld natte uren langs architektoniese hoogstandjes fietsen. hier heersen regels die verordenen dat je niet voor negen uur half tien aan tafel gaat. terwijl ik vanmorgen om half negen m'n laatste bruine boterhammetjes met kaas naar binnen heb gewerkt. nee, zo'n ambtelijk werkbezoek is toch voornamelijk afzien.

het Mannetje is weg!

ik maak me zorgen.
het Mannetje is er niet meer.
een paar weken geleden was ik nog zo blij dat ie terug was, maar het bankje in het plantsoen voor de deur is weer akelig leeg 's ochtends vroeg. en 's middags. en 's avonds. al ruim een week geen Mannetje. en geen Keeshondje. geen dagelijkse armzwaai tot groet. een kale bedoening.
nou had ik al gemerkt dat ie de laatste tijd vreemd ging op andere bankjes in de buurt. met z'n hondje. zaten ze ook daar te kijken naar de passanten. maakten er een praatje met deze of gene. maar ook alle buurtbankjes blijven nu leeg. geen Mannetje, geen Keeshondje.
tussen de diverse bankje zag ik hem nog wel eens lopen, moeizaam lopen, beetje trekken met een been. het Mannetje dan, het Keeshondje trippelde opgewekt mee. en als ie dan op een bankje zat had ie de laatste tijd een blikje bij zich. ook om acht uur 's ochtends. Spa blauw, denk ik. want het Mannetje is geen type voor vroeg bier. dacht ik nog.
enfin, ik maak me dus echt zorgen.
en ik mis 'm.
vanwege het ritueel.

dierenleed

hond Z gaat onverminderd achteruit, langzaam, maar zeker. d'r beide achterpoten maken steeds vaker akrobatiese wegglijtoeren en pirouettes waar ze eigenlijk heel niet van gediend is, maar ja, het overkomt 'r en de voorkant realiseert zich langzamerhand dan ook dat de achterkant niet meer wil en niet langer te beheersen is.
nou weet ik niet of het met elkaar te maken heeft, maar tegelijkertijd lijkt het of ze meer en meer belang hecht aan het oerroedelgevoel. wat ze het liefst 's nachts uit, als ze onophoudelijk lawaaiig met haar voorpootnagels aan onze slaapkamerdeur krast en daarmee pas stopt als wij die deur voor haar openen, waarna ze zich vergenoegd op een ochtendjas naast ons bed oprolt en zuchtend verder slaapt. terwijl wij klaarwakker uit onze REM-slaap nog uren liggen te draaien.
we laten het maar zo, het zijn haar laatste maanden...

onze vrouw in Valencia

we hadden een man in Valencia. omdat we komend weekend voor een ambtenarenwerkekskursie naar Valencia gaan. dan is een man ter plekke altijd handig. voor het leggen van kontakten, voor het maken van afspraken. maar onze man in Valencia raakte overspannen. van het regelen, denk ik, of van het weer. in ieder geval zaten wij tien dagen voor vertrek zonder man in Valencia. kijken straks vijfentwintig paar ambtenarenogen mij vragend aan. dus kwam er via onze eerste man een nieuwe man in Valencia. deze nieuwe man in Valencia moet bijvoorbeeld tolken als we gaan praten met onze Valenciaanse tegenvoeters. maar omdat we zo vlak voor vertrek zitten dacht onze nieuwe man er een slaatje uit te slaan. vroeg ie hondervijftig euro. per uurtje tolken. per uur! dus hebben we de nieuwe man weer aan de dijk gezet en op aanraden van het plaatselijke consulaat een vrouw in Valencia ingehuurd. voor veertig euro per tolk uur.
opdat niemand denkt dat we lichtzinnig met belastinggeld omspringen...

zondagochtend

"schat, waar is de wc bril?"
"de wc-bril? is die weg dan? wie doet zo iets nou?"
"nee lieve, ik bedoel de wc bril."
"en daar doe jij zo luchtigjes over? mijn god, de wc-bril is weg!"
"honnepon, ik bedoel de bril die in de wc ligt, de bril waarmee we de scheurkalender die in de wc hangt kunnen lezen, omdat we dat zonder bril niet meer kunnen: de wc-lees-bril."
"oh die, die zit in m'n haar..."

leert de dieren kennen

blaas op!
(nagekomen bericht) het was heel niet de bedoeling dat deze afbeelding hier al stond. blijk ik het vooraf in te stellen publikatiemoment verkeerd te hebben afgesteld. word ik dus ingehaald door de techniek. konfronteer ik u dus al enige uren met een naakte aanklikbare doos. en dat is niet zo netjes van me. het zal dan ook niet weer gebeuren!

arremoe

tja, wat betekent dit nou weer? ontkomt ook de Lommerrijke Laan niet aan de ekonomiese malaise? wonen ook in de Lommerrijke Laan mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen? zijn de eerste Fortis slachtoffers op de Lommerrijke Laan gevallen? gaat de Voedselbank daarom ook niet meer aan de Lommerrijke Laan voorbij?
in ieder geval staat dit autootje van de Voedselbank de laatste dagen regelmatig met knipperende lichten en openstaande laaddeur een eindje verderop geparkeerd. niet zo ver van het ook met knipperende lichten geparkeerde vrachtwagentje van de bezorgservice van Albert. wat natuurlijk net zo goed kan betekenen dat iemand van de Voedselbank ergens iets op komt halen. of dat iemand van de Voedselbank zijn zieke moeder bezoekt, heel kort, want echt moeder, ik sta dubbel geparkeerd. bovendien kan ik me ook weer niet voorstellen dat de Voedeselbank voedselpaketten aan huis bezorgt, laat staan dat ze dit (bijna) dagelijks doen. nee, voorlopig ga ik dus van toeval uit. maar ik blijf alert, ik hou het in de gaten. want de schande van armoe kunnen we hier natuurlijk niet hebben, in de Lommerrijke Laan.

de Hoogwerker

"dat ding daar buiten doet me denken aan een programma van vroeger, je weet wel: de Hoogwerker".
"de Hoogwerker? de Hoogwerker? nee, dat programma ken ik niet."
"ah jawel, met Germaine Groenier en Cor Galis (Sjermaaaine noemde ie 'r met zijn donkere stem). voor de VPRO. elke vrijdagavond live met een hoogwerker naar een flatgebouw en dan op zes hoog aan het keukenraam aankloppen voor een fijn gesprek op eenzame hoogte."
"oh, net als in Man Bijt Hond. maar ik kijk weinig televisie, dus."
"nee, geen televisie, radio! spannende radio op de vrijdagavond, vroeger, jaren zeventig."
"ik luister nooit naar de radio. en zeker niet naar praatprogramma's."
"[zucht]"

memorial dinner

dat klinkt toch beter dan herdenkingsdiner. maar dat was het dus wel , gisteravond. op initiatief van de broer ván met de kollegaas die hem na stonden, kollega E die al weer vijf maanden dood is.
weet je nog die keer, wat zei ie ook weer altijd, o ja: "op een gegeven moment", en toen met die eieren, en bij iedereen helpen verbouwen, vergeet ook dat eeuwige brommertje niet, drie had ie er, en z'n turkentas, en dat ie de vier specialisten die hem net z'n doodvonnis hadden verteld stuk voor stuk de hand ging schudden en bedankte: "was dit het, heren...", hee, die broer lijkt op 'm, kijk dan, die ogen, die manier van lachen, dat haar, of is het al weer te lang geleden dat we E in het echt zagen, nee, het zijn familietrekken, net zo eigenwijs, net zo brabants, ach E, wat had je dit leuk gevonden.
we werden sentimenteel en de slechte wijn maakte het er niet beter op.

tien procent

lang geleden heb ik de knoop voor eens en voor altijd doorgehakt: als ik ergens lekker heb gegeten, de bediening goed is geweest en een tevreden gevoel overheerst, dan laat ik een fooi achter gelijk aan tien procent van de rekening. geen gezeur meer aan tafel, geen moeizame afwegingen, gewoon tien procent, toujours, strijk en zet. en als het me niet is bevallen dan laat ik helemaal nix achter, geen rooie cent, dan is dat ook helder.
maar ik merk dat anderen daar soms anders over denken, variërend van hoogstens het totaalbedrag naar boven afronden tot maximaal vijf procent van de rekening. of uit principe helemaal niets geven, nada, niente, nothing. zo dineerde ik ooit op andermans kosten groepsgewijs in een goed restaurant met een prima bediening, maar liet de betalende partij desondanks geen fooi achter, waarop de aardige bedienjongen ons verontrust achterop kwam en bedeesd fluisterend vroeg of er iets niet in orde was geweest. ik vind dat dat niet kan.
maar misschien overdrijf ik het wel, is tien procent inderdaad belachelijk, heb ik het te hoog in m'n bol en toon ik dat door te strooien met idiote fooien. mijn mening dus graag voor een andere.

geen kultureel rendement?

ik heb me altijd vastgehouden aan de voorspelling dat wát je er tijdens de opvoeding ook bij kinderen in stopt, het er onherroepelijk ooit weer uit komt. ik heb zelfs geaksepteerd dat er rond en na de pubertijd een periode volgt waarin ze alles wat je ze hebt bijgebracht of waarmee je ze kennis hebt laten maken wordt afgezworen, maar dat die belangstelling dus weer terugkomt omstreeks de jaren des onderscheids. zie het als een investering, zeiden de deskundigen, een diepte investering met gegarandeerde opbrengst.
dus hebben wij zoon J en dochter L in hun nog ontvankelijke periode volgepompt met kultuur, hebben we ze overal mee naar toe gesleept, van jeugdtoneel naar grotemensenballet, van live radiohoorspel naar spektakelopera, van Parijse schilderijententoonstelling naar popmuziekuitvoering naar klassieke instrumentbouwer. en nou zijn ze toch al vijfentwintig, maar enig rendement in de vorm van ook maar een béétje brede kulturele belangstelling heb ik nog niet kunnen vaststellen. zou het dan toch allemaal voor nix zijn geweest?

help! ik glij weg

het zou gezien het voorafgaande natuurlijk zo maar kunnen dat mijn leeftijd me parten speelt. dat ik meer vergeet dan me lief is. namen bijvoorbeeld, ik worstel al jaren met namen. binnen familieverband red ik me nog wel, maar met het benoemen van de juiste naam bij de juiste kollega is het alsof ik me begeef in een Afghaans mijnenveld. lastig, pijnlijk ook meestal, maar op zich weer spielerei vergeleken met de konstatering dat allerlei normaal gesproken automatiese handelingen kennelijk uit mijn geheugen worden geschrapt. ik kan er nu even niet opkomen wat ik hier precies mee bedoel, maar dat ik langzamerhand wegglij in een ongewenste schemerzone is me wel duidelijk. denk ik.

boeiend overleg

nu ik toch in het kriminele circuit ben verzeild (zie mijn stukje gister): zou ik vooraf met het arrestatieteam kunnen overleggen over mijn nog steeds pijnlijke linkerschouder en dat het daarom dus voor het herstel van die schouder beter is dat ze met name m'n linkerarm niet al te bruut op de rug draaien als ze me de handboeien aanleggen?

virtueel voorwaardelijk

modern als ik ben scan ik m'n eigen boodschappen bij de Grote Supermarkt. da's makkelijk, want dan kan ik de boodschappen gelijk in de tassen doen, aan de kassa lever ik slechts de handscanner in plus de bonuskaart, en hopla de kassabon rolt er uit. dus geen boodschappen meer op de lopende band die, omdat je nooit snel genoeg bent met inpakken, worden geplet door achteropliggende aankopen. vrijheid blijheid voor de klant en de Grote Supermarkt zal er ongetwijfeld ook voordeel aan behalen.
maar eens in de zoveel tijd is er kontrole. moeten de boodschappen alsnog op de lopende band en wordt aldus gekontroleerd of wat jij hebt gehandscand overenkomt met wat de kassa scant. geen probleem, over het algemeen. dubbeltje verschil naar de ene of de andere kant, nix bizonders. tot vandaag: ruim dertig euro verschil, in mijn voordeel.
leg dan maar eens uit dat je echt werkelijk waar, heus, ik zweer het, scouts honour, op het hoofd van m'n bloedjes van kinderen, mag ik ter plekke door de grond zakken, acht flessen wijn uit de bonus bent vergeten te scannen. "nee natuurlijk, meneer, dat begrijpen we, u flest de boel niet, ha ha ha (grapje), glad vergeten, hmhm, kan de beste overkomen nietwaar, acht flessen wijn, zie je zo over het hoofd, mag ik uw bonuskaart nog even?"
gaat me dat meisje met die bonuskaart in 'r hand de chef bellen. of ze 'm moet inhouden, want ja, het is wel een erg groot verschil.
zegt de chef bij gods gratie dat dat niet hoeft, maar dat ik wel moet rekenen op veelvuldige kontroles de komende tijd. vanwege een hogere risikoklassifikatie. zodat het nu voelt alsof ik voorwaardelijk heb gekregen.
virtueel voorwaardelijk.
mét proeftijd.