hond Z gaat onverminderd achteruit, langzaam, maar zeker. d'r beide achterpoten maken steeds vaker akrobatiese wegglijtoeren en pirouettes waar ze eigenlijk heel niet van gediend is, maar ja, het overkomt 'r en de voorkant realiseert zich langzamerhand dan ook dat de achterkant niet meer wil en niet langer te beheersen is.
nou weet ik niet of het met elkaar te maken heeft, maar tegelijkertijd lijkt het of ze meer en meer belang hecht aan het oerroedelgevoel. wat ze het liefst 's nachts uit, als ze onophoudelijk lawaaiig met haar voorpootnagels aan onze slaapkamerdeur krast en daarmee pas stopt als wij die deur voor haar openen, waarna ze zich vergenoegd op een ochtendjas naast ons bed oprolt en zuchtend verder slaapt. terwijl wij klaarwakker uit onze REM-slaap nog uren liggen te draaien.
we laten het maar zo, het zijn haar laatste maanden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten