UPC-vrije zône

was het bijna toch nog fout gegaan. met die digitale TV. makkelijk te bestellen via internet. binnen twee tot vijf werkdagen in huis. niet dus.
twee weken geleden besteld, orderbevestiging per email gekregen, maar verder slechts digitale radio- en tv-stilte.
gister dus maar eens gebeld: "nee meneer, ons is niets bekend. kunt u niet even naar een Primafoonwinkel gaan?"
dacht ik dus niet! "sodeju, jullie lijken UPC wel, laat die hele digitale boel ook maar zitten!". en andere krachtige taal.
nou ja, zo'n telefoonmeisje doet ook haar best, dus samen zijn we er wel uitgekomen.
vanmorgen lag de bevestiging in de brievenbus. tien minuten later gevolgd door de digitale ontvangers en de smartcards. en weer tien minuten later hebben we inderdaad digitaal beeld.
net toen ik de UPC-stekker er definitief uittrok ging de (gewone, vaste) telefoon. "met UPC, u heeft van ons een brief gekregen over digitale telefonie, bent u wellicht geïnteresseerd?"
nee tuthola, ik trek net jullie stekker er uit, ben eindelijk helemaal UPC-vrij, dacht ik, maar ik zei gewoon: "neen".
"mag ik u dan vragen waarom niet?", vroeg het goedgetrainde volhoudertje vervolgens.
nee, ook dat mocht ze niet, zei ik en hing op.
nu nog alleen een schriftelijke opzegging en huize hansb is definitief een UPC-vrije zône.
een mooi einde van 2004.

nuon perikelen (deel 2)

wat vooraf ging:
dochter L en vriendje J hebben begin dit jaar een paar maanden in de de R-straat gewoond. na verhuizing hebben ze met veel moeite de energievoorziening kunnen opzeggen. een maand of twee geleden kregen ze eindelijk een eindafrekening en zo'n 265 euro terug, twee dagen later werd er weer 245 euro van hun rekening gehaald. na enig geharrewar werd een nieuwe eindafrekening toegezegd
toen die gekorrigeerde eindafrekening na een maand nog niet binnen was, maar weer eens gebeld. ojee, vergeten, foutje, hoe kan dat nou, komt alsnog. en die kwam vorige week inderdaad alsnog. met de mededeling dat de vorige eindafrekening fout was en dat dochter L 480 euro terug krijgt op haar rekening. een dag later gevolgd door een bericht van uitstel van betaling voor een onbekend bedrag van 68 euro. en weer een dag later gevolgd door twee brieven met identieke inhoud: wij hebben begrepen dat u gaat verhuizen van de de R-straat. wilt u op bijgevoegde kaart de meterstanden doorgeven? en dat dus twee maal.
terwijl ze er al 10 maanden niet meer wonen.
mogen we het Gemeentelijk Energie Bedrijf Amsterdam weer terug?

decembereindspurt

als een raar zomers mannetje in een bevroren plantenschotel.
zo voel ik me ongeveer.
en uitgeknepen.
de decembereindspurt van vieringen en feesten begint zijn tol te eisen.
dát plus de ultralate uitzendingen van het derde deel van Heimat.
vanaf nu doen we het dus anders:
vanavond nog één verjaarspartijtje, zaterdag een oudjaarsfeestje en verder geen Heimat meer. dan redden we het hier nog net, denk ik. en die derde Heimatserie vind ik sowieso al niet zo denderend. maar dat komt misschien ook omdat ik het middendeel van elke aflevering steevast mis vanwege een hazeslaapje.
maar eerst en vooral ga ik nu even op de bank liggen...

tachtig

mijn moeder worstelt er al tachtig jaar mee. die is al tachtig jaar tussen kerst en oud en nieuw jarig. die is al tachtig jaar gewend dat iedereen er eigenlijk genoeg van heeft.
van al die familiegezelligheid.
van al die gezellige dagen.
daarom doen we het dit jaar anders. dit jaar zitten we met mijn moeder en (bijna) alle kinderen en kleinkinderen en aangetrouwd en bijbehorend in een hotel op de Veluwe. waar vlak voor onze komst een dik pak sneeuw is neergelegd. waarin wij ons na de thee met taart bij de open haard hebben gestort voor een heus familiesneeuwballengevecht. terwijl hond Z om alles en iedereen heen rent en door de dikke sneeuwlaag rolt en draait en schuift als een jonge pup. alsof we met z'n allen akteren in een gezonde-margarine-reklame en een pensioenreklame inéén.
inmiddels is het aan het schemeren. iedereen heeft zich even teruggetrokken in zijn eigen kamer voor een warm bad en dan kleden voor het diner. en om de familiedrukte en -druk toch even te ontlopen. maar dat kan dus, in een hotel.
volgend jaar maar weer in het broers- en zusoverleg gooien.

grammofoonplaten

het was de allereerste keer in New York. vanaf het vliegveld in een checkered cab naar Manhattan en dan met je nek op de achterbank van de taxi verdwaasd door de achterruit naar de toppen van de wolkenkrabbers kijken.
gereden door een taxichauffeur die niet eens wist dat er op West Broadway spontaan een hotel was ingestort.
wat nog in Nederland in de krant had gestaan.
zo groot is New York dus, begrepen wij toen.
logeren in een appartement in de Lower Eastside. als je 's ochtends beneden kwam vroeg je de in de hal slapende zwerver of je er even langsmocht. en dat mocht dan.
met naast onze voordeur de Church of all Nations. daar kregen de zwervers eten en kleding. voor sterke drank liepen ze een blok verder naar een drankwinkel. daar stond alles achter kogelvrij glas. met een loket waar je je geld in een laatje legde en je de gewenste fles in een grotere lade er voor terug kreeg.
in een bruine papieren zak.
en het was heet, want augustus. en de grammofoonplaten waren zo goedkoop bij Sam Goody's. en als je de juiste winkels wist kon je LP's kopen die bedoeld waren voor DJ's van radiostations.
die waren dan nog goedkoper.
maar daar werden we dus wel erg moe van, van dat platen kopen.
dus gingen we even zitten voor de Bank of New York.
in de zomer van 1973.

waterkers

voor de dinerinkopen heb ik dinsdag vrij genomen. zodat ik in alle rust en lekker op tijd ingrediënten kon inkopen. dat heb ik dan ook in ruime mate gedaan (zie lijstje). zo heb ik voor de salade bij de lamsfilet en croûte twee grote bossen waterkers aangeschaft. twee mooie en erg groene bossen waterkers. afgelopen dinsdag. in een natte krant gewikkeld. in een plestik zak. in de koelkast. in de kelder. terwijl partner A nog zei...
dus op het moment suprème stond ik gisteravond met twee vergeelde en verlepte bossen waterkers en negen op te maken dinerborden in de keuken. op de avond van eerste kerstdag. met alleen maar avondwinkels in de buurt waar niet-autochtoon winkelpersoneel je verdwaasd aanstaart bij het woord waterkers: ja, is natte kerst!
tot zoon J resoluut het heft in handen neemt en een paar grote hotels belt. en de chefkok van het Apollo Meridien hem met alle begrip voor falende amateurkoks een volle zak gewassen verse spinazie kado geeft. weliswaar geen waterkers, maar wel fris en groen. neem maar mee, fijne kerst en kom volgende keer eens bij ons dineren!
en zo geschiedde dat alles toch nog goed kwam.
behalve dan de croûte, maar dat is een heel ander verhaal.

chassagne montrachet

na mijn jonge artistiekerige theaterjaren was ik toe aan een reislustiger bestaan. zo kwam ik terecht bij een studenten- reisorganisatie waarvoor ik de reisafhandeling in New York ging doen.
mijn coach en baas was een Deen. hij was iets ouder dan ik, zeer bereisd en sprak Engels met een sterk Skandinavies aksent. van hem heb ik bijvoorbeeld geleerd dat het op recepties en dergelijke belangrijk is om wisselende kontakten te hebben. bij gelegenheid dook hij dan achter me op en siste me toe: mingle, mingle!
nog belangrijker was echter de overdracht van zijn kennis van witte Bourgondiese wijnen. watertandend sprak ie over de twee dorpjes Chassagne Montrachet en Puligny Montrachet. en dan met name over de exklusieve witte wijnen die ze daar produceren.
hij zal me die wijn toen ook wel hebben laten proeven. in ieder geval heb ik er een fascinatie aan overgehouden die tot op de dag van vandaag stand houdt.
dus iedere keer als wij weer in de buurt zijn worden we als door een magneet aangetrokken door het plaatselijke verkoopburo.
en zijn we niet in de buurt dan zorgen we wel dat we er op de een of andere manier toevallig langs rijden. om behalve te proeven toch minimaal twee doosjes Chassagne Montrachet mee naar huis te nemen. altijd weer een aanslag op het vakantiebudget, maar dan heb je ook wat.
en die bizondere wijn drinken we dan op bizondere dagen.
zoals vandaag bijvoorbeeld, bij de lamsfilet en croûte.

roltrap

een roltrap brengt omhoog of omlaag en geeft inzicht in ons sociale gedrag.
zo zijn er bijvoorbeeld beschaafde buitenlanden waar men zich rechts op de roltrap opstelt, opdat haastige trapgebruikers links kunnen passeren.
hier niet. hier staan we om en om links of rechts, of pontifikaal in het midden, maar nooit zo dat er nog iemand langskan.
en reageren we geïrriteerd als iemand beleefd vraagt of ie er even langs mag.
koppels op een roltrap zijn nog een graadje erger. want natuurlijk staan we gezellig naast elkaar als we met de roltrap van de vijfde verdieping naar de begane grond gaan. zodat er achter ons een opeenhoping van gehaaste eenlingafdalers ontstaat. waarvan de eerstwachtende namens de medewachters probeert door licht aandringen of boze-blikken-werpen het gezellige koppel alsnog over twee traptredes te verspreiden.
terzij het zo'n kleurig gekleed jong stel is dat ook op de roltrap innig in elkaar is verwikkeld. dan wacht ieder geduldig op zijn eigen rollende trede. want zo'n stel vinden we vertederend.

moe en mat

feestje gehad, eigenlijk een aangeklede borrel.
op m'n werk. in een tijdelijk leegstaande kantoorvleugel.
veel georganiseerd.
hele dag in touw, voor ruim honderd man en vrouw.
goeie wijn, goeie catering van de Tokoman, en veel eten door de kollegaas zelf vervaardigd, waanzinnig veel eten.
met live jazz op de achtergrond.
cool!
net thuis en nu voornamelijk moe en mat.

de stoel

het is eigenlijk nog een beetje geheim. maar wat heb ik toch een leuke werkgever. nou ja, dat is natuurlijk geen geheim, maar die werkgever heeft een stoel aangeschaft. en die stoel verkeert nog in de testfase. wat niet wegneemt dat ik hem vanmiddag al even heb uitgeprobeerd.
deze stoel vol met elektronika en mechanika is neergezet in het rust-, kolf-, annex gebedskamertje. zodra je zit gaat ie in de ligstand om vervolgens trillend en rollend je lichaamscontouren af te tasten. ondertussen registreert ie op basis van je hartslag waar je pijnpunten zitten. waarna ie overgaat op een 20 minuten durend programma waarbij elk lichaamsdeel zuchtend en steunend wordt bekneed, betast en beduwd. en daarbij geeft ie extra aandacht, of juist weer wat minder aandacht, aan de eerder geregistreerde pijnpunten.
het is een mirakeleuse en intelligente massagestoel.
beter dan een levende masseur.
het enige nadeel is dat je die wonderstoel moet reserveren.
dat je hem dus moet delen met anderen, met kollegaas.
daarom wil ik zo´n fauteuil achter mijn buro voor mij alleen.
ik weet zeker dat ik daar recht op heb!

lijstje

lamsfilets, bladerdeeg, salie, port, aalbessengelei, waterkers.
slagroom, 70% chocolade, sinaasappels, basterdsuiker, boter.
citroenen, eieren, fijne suiker, griekse yoghurt, geschaafde amandelen.
verse spinazie, verse pasta, marjoraan, gedroogde porcini, knoflook, champignons.
blauwe kaas, schapenkaas, koeienkaas.
en verder nog:
grof zout, kerststol, chocolaatjes, koekjes, springvorm.
en natuurlijk:
kado partner A, kado zoon J, o ja, nog zo'n bijzettafeltje.
langs de apotheek, vetbolletjes voor de mezen, niet vergeten te bellen met de museumkaartorganisatie, hond uitlaten.
morgen maar weer gaan verdienen wat ik vandaag heb uitgegeven.

vader & zoon

ik ontkom er dus toch niet aan. de spirit of x-mas heeft toegeslagen. al dagen ben ik bezig met kadootjes kopen. uiteindelijk hebben we in harmonie zelfs het menu voor de eerste familiedag vastgesteld. morgen ga ik inkopen doen bij de lekkerbekgroothandel. heb ik speciaal een dag voor vrij genomen.
maar ik beloof dat het hierbij blijft.
ook over de kerstboom die (zoals het hoort) op kerstavond naar binnen wordt gehaald en versierd wordt zal ik het niet meer hebben. dit pretentieloze lifelog zal de rest van dit jaar kerstloos het wereldwijdeweb op gaan.
op deze kerstgroet na dan.

worstelen

vanmiddag hebben we ons in het zondagse kerstgewoel in de Bijenkorf gestort. aardig bijzettafeltje gekocht, geen kadootje, gewoon voor eigen gebruik. we krijgen het gedemonteerd mee: platte schijf, drie pootjes, die op zes punten vast moeten met drie schroeven.
nou heb ik in mijn leven al heel wat Zweeds spul in elkaar gezet.
en dan bedoel ik echt behoorlijk veel Zweeds spul. er ontbreekt wel eens een onderdeel, maar het in elkaar zetten kan ik in principe zonder handleiding, puur intuïtief.
dit Taiwanese tafeltje is een stuk weerbarstiger. met intuïtie kom ik niet verder dan een schuin staand lanceerplatform. met een globale blik op de handleiding wordt de hellingstand wat minder, maar is het tafelblad nog steeds niet geschikt om een glas wijn op te zetten.
hond Z sluipt de kamer uit vanwege mijn verbale geweld, partner A meldt dat ze wel alleen met hond Z naar het park gaat. ik merk het nauwelijks: verder worstelen, met enige brute kracht nu en wat meer krachttermen. het gaat maar om drie schroeven, ja!
na niet meer dan 40 minuten zit alles stevig op zijn plaats.
met een horizontaal tafelblad.
piece of cake eigenlijk.
misschien moet er bij die andere bank ook zo'n mooi eenvoudig bijzettafeltje komen?

regie

het was zomer 1973? partner A was nog gewoon vriendin A (links). ik (rechts) had het eerste jaar van de regieopleiding achter de rug en wist nog niet dat mij een half jaar later dringend zou worden geadviseerd de opleiding te verlaten. het ontbrak mij immers aan talent. en ik zette mij ballorig af tegen de heersende trend van scholingstejater à la Proloog. en tejaterkostuums kon ik ook al niet maken. laat staan een goede dekormaquette.
daar wist ik die zomer dus nog niets van. die zomer lag de wereld nog voor mij open. en trokken we door stad en park met een onverantwoord musicalachtig zomerstraattejaterprogramma.
en daarna met z'n driëen naar New York, drie regisseurs in spé. naar het La Mama ETC van Ellen Stewart.
één van ons is later in NYC blijven hangen en doet er iets in de computerbranche, de tweede koopt bedrijven op voor Unilever, de derde is een keurige ambtenaar.
die zomer zat dat er nog niet in.
toen hadden we zelf nog de regie in handen.

naar buiten

vroeger zette je de kerstboom voor het raam, zodat het van buitenaf erg feestelijk leek met de boomverlichting aan.
soms hing je in een ander raam dan ook nog een kerstster met één brandend lampje erin. maar dan ging je al erg ver.
daarna kwamen de gekleurde lampjes en de ritmiese aan-en-uit-lampjes waarme zo'n boom al meer een kermisattraktie werd. en voorzichtig werden er hier en daar wat lichtsnoeren over het balkon gedrapeerd.
het was dan ook niet meer dan logies om in de volgende stap de hele kerstboom met lampen en al buiten te zetten. mits je een tuin had natuurlijk. zodat alle gedepriveerde stedelingen zonder tuin in optocht langs de versierde kertstuinen konden rijden. oh en ah!
dit jaar is de feestverlichting in de nabijgelegen winkelstraat naar mijn gevoel al aan het eind van de zomer opgehangen en staat er voor de deur van de coffeeshop een paar straten verderop een levensgrote van binnen verlichte opblaaskerstman te lonken. soms vergezeld van een even groot, maar onverlicht, houten exemplaar aan de andere kant van de deur.
en aan de overkant van deze kerstmannen dit met lampjes beklede rozenpoortje rond de deur met opgehangen minikerstman, naast de ramen met verlichtingsgordijnen.
kerst wordt steeds extraverter.

water

deze waterdrinker betrapte ik vanmorgen in de wandelgangen.
zat kort daarvoor nog achter zijn bureau, besloot iemand te willen spreken en pakte zijn waterfles.
een vreemd en verontrustend ritueel.
en ik zie het steeds vaker. geen overleg zonder dat er meerdere persoonlijke waterflessen op tafel staan. soms uit een ver land meegenomen en ter herinnering aan betere tijden op de werkplek in de hergebruik.
geen literflessen, dat is ordi. nee, flesjes van een halve liter, of nog wat kleiner. met een schroefdop of met een sportief bidonachtig spuitmondje.
en gevuld met gekoeld bronwater uit de bronwatertap.
nou is water gezond, zeggen ze. maar overal waar je gaat of staat een mondvoorraad meeslepen is overdreven, zeker in een kantooromgeving. dat neigt naar een sterke vorm van waterafhankelijkheid. dat neigt naar waterverslaving.
waterverslaving, kent u die uitdrukking?

uitje

elke dag opnieuw moet die hond weer worden uitgelaten.
drie keer op een dag, waarvan één keer een uur(tje).
ook als het zeikweer is of waterkoud. zoals vandaag.
hond Z aan de lijn, rennend naast de vouwfiets over het asfalt.
is ook nog eens goed voor haar nagels.
los in het park, waar ze grote donkere honden ontwijkt en peinzend stil staat als ze in de verte een roedel uitlaathonden spot. om te besluiten dat ze toch liever een parkperceeltje omlooopt.
hé, de familie zwaan is weer compleet. twee maanden geleden nog was een jong uitgevlogen. met ruzie het nest verlaten, dacht ik toen. maar nu de kerst nadert met hangende pootjes terug. en wat doe je dan als ouders? het blijven toch je kinderen.
hond Z heeft me weer gevonden na haar enge-honden-omweg.
was zelfs het park uitgelopen om via de volgende ingang weer terug bij mij te komen. ze heeft een feilloos navigatiesysteem.
morgen mogen we weer.

concerto

als ik het me goed herinner kon je op woensdagochtend tussen 9 en 11 uur je platen verkopen. dan zat de baas op een hoge kruk bij een kassa en keek krities naar je dierbaarste bezit. een kreuk in de hoes was al gauw een gulden minder opbrengst. een zichtbaar krasje op de plaat maakte hem prakties waardeloos.
gemiddeld kreeg je zo'n 2, 50 gulden per LP. toen ik dus ooit echt aan de grond zat, moest ik voor een maximale opbrengst 25 van mijn beste LP's verkopen. veel Amerikaanse import, want die hoezen waren mooier en dikker.
prachtige albums zaten daar bij: Iron Butterfly, Crosby Stills Nash & Young, Love, Doors, Beachboys, Fairport Convention.
met nummers die ik nu via all of MP3 weer download. waar ik dan op de zelfde plek nog die tik of dat krasje hoor. virtueel dan natuurlijk, want die downloads zijn van (te) onberispelijke kwaliteit.
tussen het CD en DVD geweld van nu hebben ze in een kelder nog steeds een plek voor tweede hands LP's.
ik was vergeten hoe prettig dat bladert in zo'n bak met grote hoezen. en hoe mooi die hoezen waren. en hoe leesbaar. met zo'n grote doorzichtige plastic beschermhoes om ze te beschermen.
en de papieren binnenhoes met de opening naar boven, anders gleed de plaat er zo maar uit.
ik heb een tijdje in die bakken gesnuffeld, maar nix gekocht.
ik had genoeg aan de onmiskenbare geur van de jaren 60/70.

begrip verboden

rond de vijver in het Beatrixpark stond ooit een dubbele rij majestueuze kastanjes. of beuken. in ieder geval hele mooie grote bomen. geplant vanwege de Floriade, ik meen in 1972. tot een februaristorm een jaar of 10/15 geleden de meeste bomen velde.
inmiddels zijn er nieuwe bomen neergezet, maar de allure van destijds zal nog wel even op zich laten wachten.
om dit proces te bespoedigen heeft de stadsdeelraad de afgelopen maanden de hele ring rondom de vijver tot aan de bomen grondig aangepakt en allerlei nu nog verborgen moois geplant.
logies dus dat ze dat nieuwe leven willen beschermen tegen potentiële vernielers. vroeger zette de dienst Beplantingen dan keurige bordjes in groene schutkleur neer met de tekst:
"jongens en meisjes weest sportief, vernielt niet maar beschermt wat een ander met zo veel zorg heeft aangelegd".
het is verbijsterend dat ik deze vriendelijke tekst van zo lang geleden zo feilloos uit mijn geheugen opdiep, maar dat eenvoudige tekstje werkte destijds wel goed.
ik denk nu omdat het begripsborden waren.
nu pakken ze dat anders aan. met grote verbodsborden op strategiese plekken rond de vijver. felrood op felwit, lekker kontrasterend met de groene omgeving.
verboden voor aangelijnde honden lees ik volgens de geldende pictogramregels. maar de tekst zegt streng: hondenverbod.
en als je het niet gelooft sla je de A.P.V er maar op na!
in al zijn opdringerige lelijkheid een dreigend en ook nog eens onbegrijpelijk verbodsbord.
en als ik het al niet begrijp, hoe leg ik het hond Z dan uit?

rozerode plastic bus

nou, nog ééntje dan.
nog één bijzonder model van een VW-bus uit de jaren 60 uit mijn unieke verzameling. weer een spijlbus (die term moet nu bekend zijn): een transportbusje met een open laadbak.
deze is gemaakt uit één stuk van een vies soort rozerood plastic .
onderop staat dat ie is geproduceerd door de firma Tomte- Lardal in Stavanger, Norway.
ik wist niet dat ze in Noorwegen speelgoedautootjes maakten. maar dit autootje is dan het levende bewijs.
ik kreeg hem van een kollega van partner A. die aardige kollega heeft hem vermoedelijk weggeplukt uit het speelgoed van haar zoontje. maar dat mag als het voor een hoger doel is.
bovendien, wat weet zo'n kind er nou van...
speelgoedautootjes zijn bedoeld voor échte mannen!

voederplaats

vanmorgen om half elf lopen wij al in de iets verder weg gelegen grote grootgrutter om de weekboodschappen te vergaren. alle koopwaar scannen we met de handscanner, waardoor we de lange kassarijen kunnen ontlopen en bij de speciale zelfscankassa mogen betalen. de inkopen hebben wij logistiek-technies goed verdeeld over twee boodschappenkarren in 4 grote tassen. plus een doosje wijn. dat vervolgens allemaal precies in de Smart past. wat niet vreemd is, want daar hebben wij die auto op geslekteerd. in één ruk door vervolgens nog even langs de lokale slager en de lokale kaasboer, Smart parkeren, uitladen, tassen en doosje naar binnen.
het is dan twaalf uur.
de ouders zijn thuis.
het voederen van twee uitgehongerde jongen kan beginnen.

corgi

ik zou er nog op terugkomen zei ik gister. bij deze dus.
de parel uit mijn verzamelingetje VW-busjes.
van Corgi Toys uit Groot Brittanië.
het is een model T1 spijlbus, ik gok uit 1962.
nogal gebutst en, nu ik goed kijk, ook erg stoffig.
maar wel bijzonder.
want als je er een lamp boven zet gaan de koplampen schijnen.
er zit een doorzichtig stukje kunststof in het dak van het autootje dat doorloopt tot in de koplampen waardoor de lichtbundel gedirigeerd wordt.
vorig jaar gekocht op het Waterlooplein.
acht euro! nee, vinnik te veel: ik geef vier! okay, doe maar vijf.
mooi toch?

aangenaam!

het wordt tijd dat u eens nader kennismaakt met het centrum van onze digitale aktiviteiten, onze pc-cockpit. mag ik u voorgaan?
in het midden de inmiddels ruim drie jaar oude zwarte IBM Netvista 15 inch flatscreen, die nog onkundig is van de nu snel naderende vervanging door een iMac G5. links onder aan het scherm geplakt de ID-key om in te kunnen loggen op het ambtenarennetwerk. voor als ik me thuis verveel en nog even wat werk wil afmaken.
in slagorde opgesteld aan de voet van het scherm 3 Smartjes en 8 VW-T1 en T2 busjes, getrouwe kleine kopiën van de vervoermiddelen die wij in ons dagelijks leven gebruiken. een paar van deze busjes zijn echt erg mooi. daar kom ik nog op terug.
helemaal links 3 antieke VW-speldjes, ooit gekocht via Ebay. voor de heb.
middenvoor een stapeltje aantekeningen op losse blaaadjes: telefoonnummers, emailadressen, verlanglijstjes en meer zaken die wij niet willen vergeten. bijeengehouden door een groot plastic @-teken, een klein kadootje van een bedrijf waarbij ik ooit een kursus schrijven-voor-het-web heb gevolgd.
daarnaast de onvermijdelijke leesbril, sterkte +2.25. zonder deze bril geen helder beeld, geen leesgenot. er liggen er meerdere her en der in huis, auto en op het werk.
rechtsvoor mijn Rex 6000 elektroniese agenda in oplaadcradle. jaren geleden vanuit Japan laten opsturen, ook weer via Ebay gekocht. heel klein, heel plat en zwart/wit. synchroniseert met Outlook. wordt inmiddels niet meer zo frequent gebruikt.
onder het blad waar dit allemaal op staat, voor u helaas niet zichtbaar, een groter werkblad waarop een zwart IBM toetsenbord en een IntelliMouse Explorer aan een draadje, beiden nog onwetend van de komst van hun draadloze vervangers.
hiermee zijn wij aan het eind van deze rondleiding gekomen.
u was een geweldig publiek.
vergeet u de gids niet?

trots

trotse ouders. kent u die uitdrukking?
omdat zoon J het heeft geschopt tot een paginagrote foto op pagina zeven van het wekelijkse studententabloid Havana van de Hogeschool te A. met een kort interview. waarin je leest dat die studie er alleen maar is om wat achter de hand te hebben. want dat ie er na de studie een jaartje tussenuit gaat, dan een opleiding chefkok gaat volgen en een restaurant wil beginnen. ooit.
zo hoor je nog eens wat.
wij kommuniceren in huize hansb sowieso nogal indirekt: met partner A via de wederzijdse weblogs en nu dus met zoon J via de geschreven pers.
wel mooi hoor, hoe hij daar semi-nonchalant poseert, zijn hoofd ondersteund door één hand, de andere hand ontspannen op zijn rechterbeen. en op dit fotootje wat moeilijk te zien, maar met quasi toevallig een amerikaanse editie van een boek van John Irving binnen handbereik.
overigens was dochter L vorige week in datzelfde blad geïnterviewd. daarin vertelde zij frank en vrij dat ze haar huidige studie alleen maar doet om snel en eenvoudig haar propedeuse te kunnen halen. om dan alsnog een universitaire studie Engels te kunnen beginnen. ook al een doel via een omweg.
nou ja, we moeten eigenlijk blij zijn dat ze hun nabije toekomst redelijk goed hebben uitgestippeld. dus dat zijn we dan maar: blij.
en trots. best wel.

wat mij opvalt

op de tweede dag van mijn vrijwillige klustweedaagse valt mij op:

* dat ik niet geschikt ben om te klussen. na een halve dag laminaat leggen kan ik niet meer opstaan of bukken.
zojuist ben ik op de bank in slaap gevallen.
* dat de zwangere vrouwen die de verloskundigenpraktijk hiernaast bezoeken steeds brutaler hun fietsen tegen onze ramen en over onze van stadsdeelwege aangelegde voortuin heenzetten.
* dat de fotoos die ik met mijn mobieltje maak van mijn huis uit niet met datzelfde mobieltje kunnen worden opgebeamed naar dit weblog: netwerkfout.
pas als ik naar buiten ga en zo'n 150 meter van huis verwijderd ben lukt het alsnog.
* dat de postbode soms heel rare dingen bezorgt, zoals dit blauw licht schijnende sleutelringlampje dat ik kado krijg vanwege deelname aan een enquete.
zelfs op de verpakking staat niet waartoe het dient.
* dat vandaag om 10 over vier de straatlantaarns al aan waren en dat het dus inderdaad steeds eerder donker wordt.

morgen ga ik maar weer eens naar mijn werk.

vrij?

ik heb een paar dagen vrij genomen. om voor het jaar om is nog wat kluswerk in huis af te krijgen dat al veel te lang ligt te wachten. allemaal kleine dingetjes, zoals parketafwerklatjes, niet afgeschilderde deuren en zo. dingetjes waarvan je zegt: dat doen we nog wel een keer, binnenkort.
niet dus. want anders lag het er nu niet meer.
sommige klussen hangen nog samen met de renovatie van de woonruimte van zoon J. die kon hij eerst niet doen vanwege een onwillige enkel: soit, strompelend met behulp van krukken schilderen is niet optimaal. maar na zijn voorspoedige herstel vond ie natuurlijk weer een andere reden om het niet te doen.
dus nu doe ik het alsnog.
maar er moet wel wat variatie in twee dagen klussen worden aangebracht.
zo vind ik het ook het kopen van een kerstboom elk jaar weer een rotklus. ik ben daarin namelijk overdreven krities. daarom gaat partner A ook niet meer mee om de perfekte boom uit te zoeken. zij vindt dat ik pietluttig ben. maar dat is natuurlijk niet echt zo.
hoe het ook zij: typies dus ook een klus voor vandaag.
het is een echte Nordman geworden. die in de tuin blijft staan tot het kerstavond is. want pas dan hoort een boom binnenshuis te staan en versierd te worden. om niet eerder of later dan op 6 januari (Driekoningen) weer aan de deur te worden gezet.
zo hoort dat, en niet anders...

traditie

het kon natuurlijk niet uitblijven. mijn stukje "pap" van vorige week kwam mijn moeder onder ogen. 80 jaar en digibeet als zij is, vond ze het toch nodig om te reageren. dus vinger voor vinger verwoordde zij vanmiddag haar weerwoord vanachter de PC. mopperend dat zij thuis nog wel een schrijfmachine heeft staan, maar dat het inktlint op is. en dat zij tijdens mijn zwangerschap kalk slikte tegen de botontkalking en dat ze dus vond dat dat bij mij dus ook moest worden tegengegaan en dat ik daarom dus melk moest binnenkrijgen. dat die pap dus met de beste bedoelingen werd toegediend en melk als witte motor en zo.
waarna ze een groot stuk zelfgebakken en zorgvuldig in aluminiumfolie en plastic verpakte gevulde speculaas uit haar tas pakte. want al doen we in huize hansb dan niet aan Sinterklaas, tradities moeten toch enigszins in ere worden gehouden.
dus na de al even traditionele erwtensoep met veel rookworst eten we vanavond een flink stuk met hele zware echte roomboteramandelspijs-met-een-vleugje-citroen gevulde speculaas. met chocolademelk.

vriend

's winters staat ie in de kas. dan kan de pekel er niet bij. want hij is al erg oud, al bijna 34 jaar. dan moet je dus op zijn gestel gaan letten. en een beetje aardig voor hem zijn.
aan het eind van de zomer hebben we daarom ook zijn deukjes laten weghalen. en nieuwe achterstukken laten inzetten. om hem vervolgens weer effe lekker bij te laten kleuren. hij straalt nu weer helemaal. zoals vroeger waarschijnlijk. maar toen kenden wij hem natuurlijk nog niet.
wij kennen elkaar pas een jaar of zeven. en sindsdien gaan wij elk jaar samen naar het zuiden: Italië, Spanje, Frankrijk. dat vindt ie leuk. en wij ook. lekker rustig langs de B-wegen. want hij kan toch niet harder dan 100.
hij is voorzien van alle gemakken: koelkast, gasstel, fonteintje, 2-persoonsbed, cruise control en navigatiesysteem. ja, hij houdt wel van een beetje luxe en gemak.
vandaag ging ik even op bezoek in de kas.
bleek dat ie heel gastvrij een muizenfamilie had binnengelaten.
dat vond ik toch wat minder.
een aangebroken pak hondenkoekjes was door de familie zelfs behagelijk gevuld met allerlei zacht materiaal, als ware het een nest met ingebouwde provisiekast. ik heb de familie de deur gewezen. waarop de gastheer weigerde te starten. maar dat hebben we na een korte woordenwisseling samen opgelost.
over een half jaar gaan we weer op pad.
daar verheugen wij ons beiden erg op.

morgenster

maandagochtend vroeg wordt bij ons het vuilnis opgehaald.
dus vanaf zondagavond na zonsondergang mogen wij onze vuilniszakken buiten zetten. dat doet iedereen braaf rondom de grote bomen aan de stoeprand.
kennelijk hebben wij in onze buurt aantrekkelijk afval.
want elke zondagavond vanaf een uur of acht komen de busjes en bestelautootjes. vaak met één persoon in de auto die langzaam van vuilnisboom naar vuilnisboom rijdt en op de stoep de bijrijder/ bijloper die selekteert wat wel en wat niet mee wordt genomen.
hou me ten goede: ik heb daar niets op tegen, ik respekteer een bonafide morgenster die alles wat herbruikbaar is meeneemt en de volgende dag op het Waterlooplein te koop aanbiedt.
maar d'r zijn er bij die de vuilniszakken opensnijden en half leegstorten. en natuurlijk niet weer terug in de zak stoppen als ze al dan niet iets van hun gading hebben gevonden.
laatst heb ik na weer zo'n destruktieve aktie in arren moede zelf maar weer een nieuwe vuilniszak gepakt en de boel bij elkaar geveegd. toen ik even later zag dat er opnieuw iemand tussen de zakken begon te rommelen, beet ik hem toe dat ie dat beter kon laten. toen de man antwoordde dat ik me met m'n eigen zaken moest bemoeien siste ik tot mijn eigen verbazing vervolgens:
"als je het waagt, trek ik je kop van je romp!".
de man droop af en de enorme onverwachte stoot adrenaline die dit voorval bij mij veroorzaakte vond ik erg bevredigend.
toch is het vanwege zulke types dat ik blij ben met ons ondergronds huisvuilsysteem in wording.
vuilniszak vol? hup, onder de grond ermee. elk moment van de dag, wanneer ik het wil. nix geen huisvuil meer rondom de boom, daar maken we in het voorjaar een tuttig perkje van.
het aanbod op het Waterlooplein zal er onder lijden.

van rechts naar links

in het Rembrandthuis is een tentoonstelling van Aat Veldhoen.
in één ruimte hangen schilderijen, etsen en tekeningen met afbeeldingen van zijn grote obsessie: vrouwen.
in allerlei soorten, maten en gedaanten. en voornamelijk bloot.
lees ik in Trouw, dat ie een paar maanden geleden een hersen- bloeding heeft gehad en rechtszijdig grotendeels verlamd is.
dat ie wel z'n rechterduim weer een beetje kan bewegen, maar noodgedwongen inmiddels is overgegaan op linkshandig tekenen. en dat hem dat eigenlijk wel bevalt, dat linkshandig tekenen dan.
dat ie als het ware een nieuw instrument heeft ontdekt: de linkerhand, die anders tekent dan de rechterhand.
letterlijk een nieuw handschrift dus.
praktisch als ik ben kan ik me voorstellen dat schetsen of ruwweg tekenen geen probleem oplevert, maar ik vraag me af of ie met links de zelfde ragfijne etsen kan maken als met rechts.
de eerste 70 jaar Aat Veldhoen-met-de-rechterhand vind ik in ieder geval het bekijken waard.
misschien deel ik zijn obsessie wel.

beetje depri

de winter is niet mijn favoriete jaargetij.
het is altijd te laat licht en te vroeg donker.
en het lijkt alsof het steeds vroeger donker wordt en steeds later licht. er blijft nauwelijks daglicht over op die manier.
laat staan dat je iets van zon te zien krijgt.
vroeger was dat anders. want dan vroor het altijd in december. dus was het helder weer en niet zo neerslachtig duister als nu.
als er nou nog een dik pak sneeuw zou liggen, of mooi dik ijs.
maar daar hoef je tegenwoordig ook al niet meer op te rekenen.
ja, eind februari misschien, maar dan hoeft het van mij niet meer.
en dan toch positief blijven, dat is de kunst.
met een beetje bewondering híér voor een mooi boomtakkenlijnenspel, of dáár voor een struik met honderden kleine rode blaadjes. of voor de oranje bloem in ons minivoortuintje die driftig in z'n eentje staat te bloeien.
ach wat, het is weer zomer voor je het weet.

vouwfietsvete

de ingangpartij van het gebouw waarin ik werk is kort geleden verbouwd. in plaats van een degelijke en ietwat onoverzichtelijke hal, hebben we nu een design-entree. veel glas, veel licht, een (design)bankje en (design)stoelen rond een (design)tafel.
en voor de bewoners van het pand twee glazen draaihekjes die reageren op een toegangspasje. bezoekers mogen binnen via een glazen klapdeurtje dat bediend wordt door de receptionisten.
nou wil het geval dat ik een mooie aluminium vouwfiets heb. die neem ik mee naar mijn kamer, want ik vind hem te kwetsbaar om in de fietsenstalling te zetten. dat mee naar boven nemen was nooit echt een probleem, tot de nieuwe entree geplaatst werd.
fiets en ik passen namelijk niet door de glazen draaideurtjes, ook niet in opgevouwen stand (van de fiets). de receptionisten vinden echter dat ik niet door het bezoekersklapdeurtje mag, dat is immers bedoeld voor bezoekers. maar we vinden een compromis: 's ochtends gebruik ik de achterom-leveranciersingang, 's avonds openen zij het klapdeurtje voor mij.
maar als dan de leveranciersingang dicht is, of geblokkeerd is door afvalcontainers, of door de vrachtauto van de AH, moet ik terug naar de hoofdentree, waar ik dan genadiglijk alsnog door het glazen klapdeurtje mag.
gister was de leveranciersdeur weer dicht, weer kon ik er niet in en weer moest ik terug naar de hoofdentree. waar de receptionist mij ziet maar negeert totdat ik hem expliciet vraag om op het klapdeurknopje te drukken.
dat doet de deur dicht.
vanaf nu is het oorlog, de vouwfietsvete gaat een beslissende fase in. ik ga de konfrontatie nu 's ochtends en 's avonds aan.
venceremos!

pensionado's

na het werk kwam pensionado J even langs met zijn partner pensionada S. altijd leuk en altijd een bezoek besprenkeld met alcohol. want pensionado's hebben de tijd aan zich zelf, pensionado's hoeven de volgende dag niet aan het werk.
wij zaten aan de thee met een koekje. maar met een kopje thee moet je bij pensionado J en pensionada S niet aankomen, want deze pensionado's zijn niet van de thee.
dus hebben we altijd een fles jenever voor ze koud staan.
en vandaag ook diverse kaasjes. want alcohol maakt hongerig.
enige minpuntjes zijn de Camemberts die partner A uitzoekt, die hebben minimaal twee ziplock plastic zakjes nodig om de stank enigszins binnen te houden. die kaasjes zijn zo rijp dat we er een baksteen op moeten leggen anders lopen ze vanzelf weg.
zo komt het dat wij aan de gemengde borrel/thee zitten met stinkende kaas gemixt met chokoladekoekjes. en dat de pensionado's net de deur uit gaan en partner A voorstelt om dan in godsnaam maar pannekoeken te gaan eten.
ik weet het niet hoor, maar deze kombinatie van niet kombineerbaar voedsel vind ik toch wat merkwaardig. dat kan toch niet gezond zijn? nog los van de kaloriën...

koelkasttheorie

uit de inhoud van iemands koelkast kun je opmaken wat voor type die iemand is. dat zeggen "ze" tenminste.
onzin denk ik, want behalve dat er sprake is van enige ordening, mede ingegeven door de hoogteinstelling van de legplanken, kan ik niets uit onze koelkast opmaken.
nou ja, ik sta er natuurlijk wel op dat al het beleg op de bovenste plank ligt. zodat je niet aan het eind van de week de bij aankoop verse gebraden beenham licht bedorven achter de toetjesyoghurt vandaan vist. maar dat is gewoon een kwestie van logica.
net zoals die pakken vruchtensap en het bier links onderin. en rechtsonderin de flessen sauzen. wat weer wat anders is dan de potten met sauzen, want die staan twee plankjes hoger. bij de kleine zuivel. maar dat is natuurlijk ook logisch.
de smalle plank daar tussenin herbergt natuurlijk de platliggende witte wijn en jonge borrel. rechts, maar links in de deur, nog net zichtbaar een fles cola. de light versie, want we denken aan de caloriën. en zonder caffeïne, want anders wordt je zo hyper.
onderin links de groentenlade, rechts de kruidenlade met verse kruiden gewikkeld in oude kranten. de zak verse frieten die zo pontifikaal vooraan staat is natuurlijk toeval, een eenmalige aankoop, daar doen wij normaal gesproken niet aan.
maar wat zegt dat alles ons nu over de bewoners van dit huis? ik kan er geen kaas (bovenste plank links, in belegdoos) van maken. bovendien hebben we nog zo'n koelkast in de kelder staan. voor de minder alledaagse spullen. moet de inhoud daarvan dan niet ook meebeschouwd worden?
nee, die theorie deugt niet, dat is duidelijk.

écru met een gevlochten randje

met partner A kommuniceer ik via onze wederzijdse weblogs. zij beschrijft op juf Aukje haar belevenissen op een Amsterdamse lagere school. en ik vul dit lifelog. zo lees je van elkaar nog eens wat er op een dag is gebeurd en wat de ander bezig houdt. want praten doen we natuurlijk al lang niet meer ;-)
laatst nog schreef ze in een reaktie onder één van mijn logjes onder andere dat zij ook wel eens over een echt servies zou willen beschikken. wist ik veel! naar mijn idee doen we al jaren naar volle tevredenheid met een bij elkaar geraapt horeca-servies. lekker eenvormig, wit, niets mis mee: funktioneel en toch niet lelijk. en als er een bord breekt ga je naar de horecagroothandel voor nieuw bord, want het model is tijdloos en altijd op voorraad.
nu blijkt dat konsept dus niet meer te voldoen, erger nog: het heeft nooit voldaan!
vandaag dus maar een nieuw bordenset aangeschaft.
een echt eetservies. van elk twaalf stuks, dan kan er nog eens iemand komen eten zonder dat je borden bij de buren moet lenen. écru met een brede gevlochten rand. wel mooi hoor, maar ik vrees met grote vreze de dag dat er een bord breekt.
want dan is dit modelletje natuurlijk net niet meer voorradig.
dan is er net weer een nieuw modelletje geïntroduceerd...

oude laptop

toen dochter L in Amerika woonde om op kosten van een universiteit in Norfolk/ Virginia haar sport te beoefenen, sloeg de heimwee al snel bij haar toe, niet in de laatste plaats omdat vriendje J in Amsterdam achterbleef.
om dat leed te verzachten hebben wij als liefhebbende ouders via een veiling op Ebay een laptop voor haar gekocht, die vervolgens vanuit Los Angeles naar Norfolk werd gestuurd. zo kon ze in ieder geval virtueel bij haar geliefde(n) zijn, zonder een gigantiese telefoonrekening op te bouwen.
eenmaal terug in Amsterdam werd die redder-in-de-nood-laptop gedegradeerd: te langzaam, te klein, te weinig geheugen, te noem maar op. want thuis stond natuurlijk de gewone grote PC en broer J had inmiddels een supersnelle laptop via de Hogeschool aangeschaft.
de Amerikaanse laptop werd de Oude Laptop: in gebruik bij partner A en mijzelf tijdens vakanties en als de PC bezet is.
maar met 4 Gigabytes op de harde schijf voor Windows XP en een paar andere noodzakelijke programma's kom je niet ver.
dus zondagnacht heb ik (weer) via Ebay een nieuwe harde schijf met wel 12 GB erop gekocht in New Jersey voor een prijs die je dankzij de vrije val van de dollarkoers gerust laag mag noemen.
online betaald met PayPal en via emailtjes van UPS kan ik route en voortgang van de reis naar Amsterdam stap voor stap volgen.
vanmiddag was ie al binnen. het is een lief klein hard schijfje.
kijk, daar ligt ie.
maar dan behalve opwinding ook een kort moment van twijfel: ik heb me toch geen rotzooi aan laten smeren, hij doet het toch wel?
nix aan de hand. hoppa, oude harde schijf eruit, nieuwe erin, Windows installeren. pom, pom, pom, een kind kan de was doen en alles loopt als een zonnetje.
de Oude Laptop kan weer jaren mee.
twijfel niet, internet leeft!

kleur

de pastellerige perspexdeurtjes zijn nieuw. ik heb ze net in die kastjes gezet. we waren op de oude schuifdeurtjes uitgekeken. die waren van hardboard en niet gelakt. zodat er dagelijks vieze vingers en vegen bijkwamen. net als op die lampjes. maar ja, dat zijn stoffen kapjes, dus niet zo makkelijk vervangbaar.
het leek ons leuk als de lampjes en de schuifdeurtjes wat naar elkaar toe zouden komen, qua kleur. mij valt het nu een beetje tegen. ik weet niet, het is gewoon een beetje té. té kleurig. zeker als je in aanmerking neemt dat onze zes eettafelstoelen ook al even kleurig zijn, ongeveer de zes kleuren van de zes schuifdeurtjes.
alsof de harmonie die je zoekt door de herhaling dood slaat.
maar misschien moet ik nog wennen en wat met de kleuren spelen. meer door elkaar heen of zo.
hm...nee, ik ben nog niet echt tevreden.

machine

ik heb nooit begrepen wat er zo sociaal en gezinsbindend is aan het doen van de afwas. die onvoorstelbaar grote stapel vuile borden, dat vieze bestek, die plakkerige glazen, die vreselijke aangekoekte pannen. allemaal in een teiltje heet sop. gezellig met partner, zoon of dochter. en niemand die er zin in heeft: ik wil afwassen, nee ik, ik wil afdrogen, nee dat deed je gister ook al.
dus toen jaren geleden de eerste afwasmachine in huize hansb kwam leek het leed geleden. verrukt zaten we op een krukje voor het apparaat toen ie de eerste keerde zijn vuile werk deed. luister toch eens naar dat waterval-achtige geluid dat ie maakt. is dat niet wonderlijk? en kijk toch eens hoe schoon ie wast.
dat laatste valt uiteindelijk wel mee. het lukt de machine niet altijd in één keer. ja, zegt partner A dan, dan moet je ook eerst alles afspoelen, onder de kraan. ammehoela! daar was het toch om begonnen? de machine doet het werk, ik niet! dus wat niet schoon wordt draait gewoon nog een rondje extra mee. en desnoods nog een keer, net zo lang tot het wel schoon is.
en hoe vul je dat ding nou het best, het meest ekonomies? doe je dat op volgorde van binnenkomst, tot een lade vol is en dan de volgende lade, zoals sommigen hier beweren? of toch meer soort bij soort, maat bij maat, glazen bij glazen, bekers naast bekers, pannen onderin, licht schuin zodat er nog een pan naast kan? een dergelijke diskussie leidt soms tot het compleet uitruimen en hervullen van de machine.
is dat uitruimen en vullen eigenlijk niet net zo'n rotklus als het handmatig doen van de afwas was? volgens mij is de enige vooruitgang dat je het uit- en inruimen niet samen kunt doen. zodat je kunt foeteren zonder weerwoord en zonder persé de lieve vrede te hoeven bewaren.
en da’s natuurlijk al een fikse winst.

in dubio

de soepmannetjes komen samen. knippen hun knisperende aluminiumzakjes open, gooien de droge inhoud in een kom, vissen de kleine kruidige zakjes er uit, maken die open en gooien de inhoud weer bij de rest, gieten kokend waterover het geheel, zetten dan een schoteltje op de kom en wachten een paar minuten: het bereidingsritueel van hete chemiese Chinese instantsoep.
als niet-liefhebber zit ik erbij en kijk ik er naar. want het moet altijd op mijn kamer. dagelijks. soms om half drie, soms om half vijf. meestal beide soepmannetjes tegelijk, soms na elkaar.
het is een mooi ritueel, maar die soep die stinkt. die stinkt chemies. daar geurt mijn kop thee niet tegenop. wat te doen?
pal staan? de soepmannetjes de deur wijzen? opkomen voor mijn rechten als oprechte theedrinker? dan mis ik de roddels, de klaagzangen, de nieuwtjes en de wetenswaardigheden van de dag. dan lig ik er uit. dan drink ik voortaan mijn thee alleen. en hoe kom ik er dan nog achter wanneer ik vervroegd mag pensioneren of welke bestaande regeling ik op een haar na weer mis?
nee, het is een mooi ritueel, daar moet ik van leren genieten. en dat stinken valt wel mee. gewoon daarna de kamer goed luchten.

pap

ik heb als kind heel wat afgeleden.
omdat ik een werkende moeder had en wij kinderen toch een voedzaam ontbijt nodig hadden kregen wij een variatie aan pappen voorgeschoteld voor we naar school gingen. voornamelijk Brinta en havermoutpap. in allerlei gradaties van vastheid: van uiterst vloeibaar via mortelachtige brei tot betonnen snijpap.
het dagelijkse bord met inhoud mocht je dan opleuken door met stroop je naam met sierlijke krullen op de pap te schrijven, of door dikke lagen lichte of donkere basterdsuiker toe te voegen.
soms, als de haast van de werkende moeder groot was, brandde de pap wel eens aan. daar mochten wij dan niet kinderachtig over doen. of de melk was overgekookt, wat ook al zo'n "aparte" smaak teweeg bracht. ik had geleerd dan met afgesloten neus te eten (door niet door je neus ademen terwijl je een hap neemt), zodat je bijna niets proefde van het mislukte brouwsel.
als we jarig waren kregen we griesmeelpap of een andere meer aantrekkelijk papversie. dat was feestelijk bedoeld, maar bleef natuurlijk gewoon pap.
na de Grote Algemene Papstaking hebben wij onze werkende moeder gedwongen over te gaan tot het verstrekken van boterhammen bij het ontbijt.
dat bleek een zegen voor de harmonie binnen het gezin.
aan die hele geschiedenis heb ik alleen een pap-allergie overgehouden, of eigenlijk meer nog een allergie voor alle gekookte melkprodukten.
ik kan daar mee leven, het is niet erg.
maar af en toe wordt ik weer met mijn pijnlijke verleden gekonfronteerd. als partner A het weer op haar heupen krijgt en griesmeelpudding maakt. of rijstepap.
en als ze ziek is wil ze altijd dat ik kant en klare gortepap, havermoutpap of griesmeelpap voor haar koop.
en dat eet ze dan op.
waar ik bij ben.

requiem

In het NRC van zaterdag lees ik na het zondagochtend ontbijt een enthousiaste recensie over een uitvoering van het Requiem van Verdi door het Residentie Orkest. Volgens de recensent een theatraal werk, zeker als het Dies Irae zo scheurend losbreekt dat behalve de doden ook slapenden verschrikt opveren.
En als die recensent dan ook nog meldt dat door toedoen van een ingevlogen Baskies grootkoor Vedi's Requiem zelden zo murmelend en werkelijk il piú piano possibile begint, ben ik om.
dan wil ik dat zelf zien en horen, dan duik ik dus het internet op.
om te lezen dat de laatste uitvoering vanmiddag om half drie is in het Concertgebouw. en dat we dat dus niet redden, als er al kaarten zouden zijn.
dus kijk ik nu naar de DVD-uitvoering. geluid hard, breed beeld. met op het eind, ik weet dat het komt, verstilde beelden van een zeer geëmotioneerde dirigent Claudio Abbado.
ook mooi, maar toch anders.

oosterpark

in ijskoud neerstromende regen hond Z uitgelaten in het Oosterpark.
ooit liep ik daar cross country. nou, ja, gewoon over de parkpaden, maar het heette een cross. toen ook al regen. en ik werd tweede. want ik kon best wel hard lopen. en internationaal: de Le Soir cross in Brussel. weer regen en echt in de modder.
op de baan was ik een goede 800-meterloper. tot ik vriendin A leerde kennen. tijdens het NK in Leiden (om de Gouden Spike?) voelde ik me goed en bovendien zat vriendin A op de tribune.
om haar te imponeren en/of mijn opponenten te intimideren liep ik de bochten steeds buitenom. en legde dus zeker 900 meter af in plaats van 800. dan viel de tijd nog mee! de plaatsing niet.
maar toen was ik nog jong en onbezonnen. die regen vanmiddag was gewoon niet leuk meer. en volgens mij vond hond Z dat ook. dus na een half uurtje hielden we het voor gezien.
heel bedaagd en erg verstandig.

hollandse herfst

een kort maar hevig hagelstenenbombardement. aangejaagd door de harde wind, waardoor de keiharde stenen haast horizontaal aan komen suizen. fietsers en voetgangers kapituleren snel voordat er gaten in hun plastic regencapes worden geslagen en duiken links en rechts onder in een portiek.
nu schijnt de zon weer en waag ik me naar buiten.
alsof je over een knisperend grindpad loopt.
de limburgse zomer is definitief voorbij.

mono

beetje monomane dag vandaag. veel regen, nauwelijks buiten geweest. ja, snel even naar de Smart en weer terug (2 x). verder alleen maar bezig met (bedrijfs)internet en intranet. in Leiden met zo'n 40 andere monomanen. lezingen en netwerken. mingle, mingle! veel nieuwerwetse dingen gehoord en gezien. dat zullen ze nog wel merken binnenkort, die ambtenaren.
in de lezingenzaal een mooi beeld van onze konnigin gezien. echt wel! leek vanaf mijn plek in de zaal aanvankelijk een mono-tekening op de muur, maar bleek na benadering een driedimensinaal stereo-beeld te zijn: een reliëf. echte kunst dus.
ik dacht, ik geef het maar even door, wordt deze weblog óók nog eens leerzaam.
nog zo'n leermoment: zoon J heeft geen idee wat mono is. zijn wereldbeeld is onbekommerd stereo. en in kleur.
heeft ie toch heel wat gemist!

37

17 november 1967.
het was volgens mij na de Grote Schoolavond, nee zegt partner A: na de Grote Filmavond.
hoe dan ook, om half drie stonden we nog in het portiek om de hoek. zoenen. sindsdien was het aan. en dat is het nog steeds.
op de kop af 37 jaar.
deze foto is één van de eerste in deze liefdesgeschiedenis.
een klasseavond bij iemand thuis zo te zien. het swingde enorm. let op de trui met losse col en de witte sokken. en het Trevira 2000 jurkje. het meisje rechts met bril leest waarschijnlijk poëzie.
straks gaan we in ieder geval wél naar de film: eindelijk het tweede deel van La Meglio Gioventú. het wordt geen half drie, zeker niet in een koud portiek. wel zoenen.
en morgen vroeg weer op.

boef

we lopen door de Kalverstraat. jong, atleties, langharig en oppassend. vanuit de juwelierswinkel wordt “houdt de dief” geroepen, een schim rent weg.
jong, atleties, langharig en vooral oppassend ren ik daar dus achteraan. steeg in, Rokin over, steeg in, hoekie om, weer een steeg, bruggetje. daar gooit hij iets zwaars in het water (een wapen?) en kan ik hem vastpakken. ik ben getraind en snel, hij niet. hij spreekt Duits en heeft een plateautje diamantjes onder zijn arm. maar dan? wat te doen behalve uithijgen?
de juwelier komt ons achterop, haalt met zijn vuist uit naar het gezicht van de dief en stelt voor er over te praten. in een café geeft de boef de diamanten terug aan de juwelier en mag vervolgens vertrekken...!?
met de juwelier loop ik terug naar de winkel, adres genoteerd. dank u wel, jonge, atletiese, langharige en toch oppassende held!
met vriendin A loop ik de vluchtroute nog eens na. samen vinden we hier en daar nog wat afgevallen glimmertjes. ermee terug naar de winkel en de buitrestant in de handen van een verbouwereerde agent geduwd. jong, atleties, langharig en misschien wel een beetje té oppassend.
later word ik uitgenodigd om een passende beloning te ontvangen, ik meen zo’n 150 gulden. ik heb alleen nooit het idee van me af kunnen zetten dat er sprake is geweest van een opzetje tussen juwelier en juwelendief. daarvoor waren die scènes op het Makelaarsbruggetje en later in het café wat te opzichtig. misschien dat de hoogte van de beloning daarom wat zuinig aandeed?
maar het is al weer zo’n tijd geleden, laten we zeggen: láng geleden.

het k-woord

het is altijd een plezier als het hele gezin met aanhang thuis eet.
dat gebeurt niet zo vaak meer.
meestal horen we het op het laatste moment, maar dat houdt het dan weer spannend. niets fijner dan flink improviseren bij het samenstellen van een voedzaam maal. laat dat maar aan partner A over, die ook op dit gebied erg kreatief is.
de tafeldiskussie gaat vervolgens ook alle kanten op en dat het liefst lekker door elkaar heen. voorzichtig roer ik vandaag het onderwerp K E R S T M I S aan. dat had ik beter niet kunnen doen. als er ergens belangen liggen en al dan niet verborgen agenda's dan is het rond het onderwerp kerstmis: wie is waar en wanneer, in welke samenstelling en hoe.
in huize hansb hebben we het over minimaal vier en maximaal zeven gezinseenheden waarmee we rekening moeten houden.
met allemaal eigen argumenten, huisregels en tradities. die rollen dan ook vrijelijk met allerlei voorbehouden over tafel.
soms onderstreept door ferme taal. door mij bijvoorbeeld, toen ik zei: tweede kerstdag HIER.
het was een aardige poging maar blijkt toch niet zo eenvoudig te zijn. andere evenzo ferme bronnen moeten echt eerst worden geraadpleegd, gevoeligheden van deze en gene mogen we zeker niet vergeten. en wat doen we met oma?
voorlopig zij we er nog niet uit.

E.A.

een paar maanden geleden zaten we in een klein gezelschap met onder anderen pensionado J aan tafel. het was borreltijd en het gesprek kwam op de komende Blijvend Applaus prijs, een prijs die tweejaarlijks door een vakbekwame jury wordt toegekend aan een podiumkunstenaar, vóór de vergetelheid toeslaat. pensionado J is hierbij betrokken en had net gehoord wie de prijs deze keer zou krijgen. hij mocht de naam echter niet noemen, want er rustte nog een embargo op.
zoals ik al zei, het was borreltijd, dus pensionado J kon het niet laten om dan in ieder geval de initialen te noemen: E.A.
en omdat hijzelf bij het horen van de naam al diep had moeten graven in zijn geheugen, was hij er zeker van dat deze twee letters ons niet verder zouden brengen.
daar zette hij 50 euro op.
vanmiddag in de Kleine Komedie kreeg actrice Elisabeth Andersen de prijs uitgereikt als onderdeel van een gevarieerd feestelijk programma. dat ik op die middag een paar maanden geleden de naam Elisabeth Andersen vrij snel had genoemd is pensionado J al weer lang vergeten. net als ie toen was vergeten dat ik een verleden heb in "het toneel".
maar die 50 euro heb ik nooit gezien.

volkstuin

partner A heeft een trauma: een volkstuintrauma. want opgegroeid op een volkstuin aan de Amstel en sinds jaar en dag met mij opgescheept. het idee alleen al aan verplichte werkuren, keurende (of afkeurende) tuincommissies en knellende reglementen bezorgt mij koude rillingen.
toen partner A een jaar of tien geleden dus de mogelijkheid had om de ouderlijke volkstuin over te nemen heb ik een ferm veto uitgesproken. nou ja, dat klinkt botter dan het was: in goed overleg hebben we besloten dat een volkstuin voor ons samen niet geschikt was.
maar het volkstuinvirus is kennelijk nooit helemaal vedwenen bij partner A. want toen kollega D ons uitnodigde om zijn volkstuin, zijn Insula Deï nabij Sloterdijk te bezoeken droomde ze al van regenachtig weer, druipende bomen en een gezellig gloeiende allesbrander.
vanmiddag zijn we geweest. dat van dat weer en die bomen klopte wel, de sfeer van een eigen plekje in de stadsnatuur (er zit een vos) was er dus wel degelijk. met mooie details als deze echte jaren 50/60-elektraschakelaars. maar de allesbrander met z'n authentieke volkstuinhuisjeswalm en -geur is vervangen door een moderne butagaskachel.
tja, en nu?
ik weet zeker dat ik nog steeds niets zie in zo'n complex omzoomd door snelweg en sneltrein. ik weet daarentegen niet zeker wat dit bezoek heeft gedaan met het trauma van partner A. ik hou mijn hart vast.

knoopcel

onze opvouwbare fietsen hebben we voorzien van mooie verlichting: ledlampjes zonder aan- en uitknop, maar met een magneetje om de verlichting aan te zetten. of uit.
klein, mooi en opvallend. en erg fel.
en nu het 's ochtends nog donker is als je naar je werk gaat en het 's avonds al weer donker is als je naar huis gaat, dien je die verlichting te branden. en dat verbruikt dus stroom.
batterijen op? geen probleem, nieuwe batterij er in, klaar.
maar dit zijn dus héle moderne lampjes, héél klein en héél fel.
daar gaan dus geen gewone batterijen in, ook geen kleine.
daar gaan knoopcellen in, hele dure.
twee knoopcellen per lampje. lampje voor, lampje achter, twee fietsen, dat is acht knoopcellen. die dan 3,50 euro per stuk blijken te kosten. ofwel per twee de prijs van één modaal voor- of achterlichtje inclusief batterijen.
maar dan heb je natuurlijk geen design.
dan lijkt het internet toch weer uitkomst te bieden. want daar kun je ze bestellen voor 93 eurocent per stuk. snel bestellen dus. doet u mij er maar tien. oh nee, toch niet. de internetshop laat weten dat ze ze niet meer hebben. internet aktueel?
ik heb ze nu besteld bij de op één na goedkoopste aanbieder: 1.10 per stuk. plus 8.25 verzendkosten. en direct elektronies betaald. ik kan de bestelling zelfs online volgen. volgens de website vandaag hebben ze de bestelling gister ontvangen.
verder is het stil.
dat gaat toch wel goed?