partner A heeft een trauma: een volkstuintrauma. want opgegroeid op een volkstuin aan de Amstel en sinds jaar en dag met mij opgescheept. het idee alleen al aan verplichte werkuren, keurende (of afkeurende) tuincommissies en knellende reglementen bezorgt mij koude rillingen.
toen partner A een jaar of tien geleden dus de mogelijkheid had om de ouderlijke volkstuin over te nemen heb ik een ferm veto uitgesproken. nou ja, dat klinkt botter dan het was: in goed overleg hebben we besloten dat een volkstuin voor ons samen niet geschikt was.
maar het volkstuinvirus is kennelijk nooit helemaal vedwenen bij partner A. want toen kollega D ons uitnodigde om zijn volkstuin, zijn Insula Deï nabij Sloterdijk te bezoeken droomde ze al van regenachtig weer, druipende bomen en een gezellig gloeiende allesbrander.
vanmiddag zijn we geweest. dat van dat weer en die bomen klopte wel, de sfeer van een eigen plekje in de stadsnatuur (er zit een vos) was er dus wel degelijk. met mooie details als deze echte jaren 50/60-elektraschakelaars. maar de allesbrander met z'n authentieke volkstuinhuisjeswalm en -geur is vervangen door een moderne butagaskachel.
tja, en nu?
ik weet zeker dat ik nog steeds niets zie in zo'n complex omzoomd door snelweg en sneltrein. ik weet daarentegen niet zeker wat dit bezoek heeft gedaan met het trauma van partner A. ik hou mijn hart vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten