machine

ik heb nooit begrepen wat er zo sociaal en gezinsbindend is aan het doen van de afwas. die onvoorstelbaar grote stapel vuile borden, dat vieze bestek, die plakkerige glazen, die vreselijke aangekoekte pannen. allemaal in een teiltje heet sop. gezellig met partner, zoon of dochter. en niemand die er zin in heeft: ik wil afwassen, nee ik, ik wil afdrogen, nee dat deed je gister ook al.
dus toen jaren geleden de eerste afwasmachine in huize hansb kwam leek het leed geleden. verrukt zaten we op een krukje voor het apparaat toen ie de eerste keerde zijn vuile werk deed. luister toch eens naar dat waterval-achtige geluid dat ie maakt. is dat niet wonderlijk? en kijk toch eens hoe schoon ie wast.
dat laatste valt uiteindelijk wel mee. het lukt de machine niet altijd in één keer. ja, zegt partner A dan, dan moet je ook eerst alles afspoelen, onder de kraan. ammehoela! daar was het toch om begonnen? de machine doet het werk, ik niet! dus wat niet schoon wordt draait gewoon nog een rondje extra mee. en desnoods nog een keer, net zo lang tot het wel schoon is.
en hoe vul je dat ding nou het best, het meest ekonomies? doe je dat op volgorde van binnenkomst, tot een lade vol is en dan de volgende lade, zoals sommigen hier beweren? of toch meer soort bij soort, maat bij maat, glazen bij glazen, bekers naast bekers, pannen onderin, licht schuin zodat er nog een pan naast kan? een dergelijke diskussie leidt soms tot het compleet uitruimen en hervullen van de machine.
is dat uitruimen en vullen eigenlijk niet net zo'n rotklus als het handmatig doen van de afwas was? volgens mij is de enige vooruitgang dat je het uit- en inruimen niet samen kunt doen. zodat je kunt foeteren zonder weerwoord en zonder persé de lieve vrede te hoeven bewaren.
en da’s natuurlijk al een fikse winst.