de ingangpartij van het gebouw waarin ik werk is kort geleden verbouwd. in plaats van een degelijke en ietwat onoverzichtelijke hal, hebben we nu een design-entree. veel glas, veel licht, een (design)bankje en (design)stoelen rond een (design)tafel.
en voor de bewoners van het pand twee glazen draaihekjes die reageren op een toegangspasje. bezoekers mogen binnen via een glazen klapdeurtje dat bediend wordt door de receptionisten.
nou wil het geval dat ik een mooie aluminium vouwfiets heb. die neem ik mee naar mijn kamer, want ik vind hem te kwetsbaar om in de fietsenstalling te zetten. dat mee naar boven nemen was nooit echt een probleem, tot de nieuwe entree geplaatst werd.
fiets en ik passen namelijk niet door de glazen draaideurtjes, ook niet in opgevouwen stand (van de fiets). de receptionisten vinden echter dat ik niet door het bezoekersklapdeurtje mag, dat is immers bedoeld voor bezoekers. maar we vinden een compromis: 's ochtends gebruik ik de achterom-leveranciersingang, 's avonds openen zij het klapdeurtje voor mij.
maar als dan de leveranciersingang dicht is, of geblokkeerd is door afvalcontainers, of door de vrachtauto van de AH, moet ik terug naar de hoofdentree, waar ik dan genadiglijk alsnog door het glazen klapdeurtje mag.
gister was de leveranciersdeur weer dicht, weer kon ik er niet in en weer moest ik terug naar de hoofdentree. waar de receptionist mij ziet maar negeert totdat ik hem expliciet vraag om op het klapdeurknopje te drukken.
dat doet de deur dicht.
vanaf nu is het oorlog, de vouwfietsvete gaat een beslissende fase in. ik ga de konfrontatie nu 's ochtends en 's avonds aan.
venceremos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten