ooit ben ik afgekeurd voor militaire dienst.
met medewerking van mijn huisarts ("patient heeft een erg zwakke enkel") en omdat mijn lichting babyboomers eigenlijk al voor overbevolking zorgde in de kazernes.
een jaar later tijdens een uitzendbaantje bij het Parool -ik bezorgde met een brommertje drukproeven van advertenties bij reclamebureaus, ik herinner mij heerlijke vlaflips in de kantine- reed een vrachtwagen over die zelfde enkel. vanaf dat moment had ik dus inderdaad een zwakke enkel. daar ging ik dan ook regelmatig doorheen. zelfs het verkeerd nemen van een drempel van de openslaande tuindeuren heeft ooit voor een gescheurde enkelband gezorgd.
en hoewel er niet veel ziektes zijn die ik mij kan inbeelden, zijn er maar weinig woorden voor nodig om mij letterlijk het gevoel van gescheurde of verrekte enkelbanden terug te geven.
zoon J deed dat vanmorgen. gevallen op de trambaan, zich verstapt, ambulance erbij. hij ligt nu op de bank met ijs op zijn enkel en met krukken in de buurt.
heb ik het zwakke enkelvirus doorgegeven aan de volgende generatie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten