als ik het me goed herinner kon je op woensdagochtend tussen 9 en 11 uur je platen verkopen. dan zat de baas op een hoge kruk bij een kassa en keek krities naar je dierbaarste bezit. een kreuk in de hoes was al gauw een gulden minder opbrengst. een zichtbaar krasje op de plaat maakte hem prakties waardeloos.
gemiddeld kreeg je zo'n 2, 50 gulden per LP. toen ik dus ooit echt aan de grond zat, moest ik voor een maximale opbrengst 25 van mijn beste LP's verkopen. veel Amerikaanse import, want die hoezen waren mooier en dikker.
prachtige albums zaten daar bij: Iron Butterfly, Crosby Stills Nash & Young, Love, Doors, Beachboys, Fairport Convention.
met nummers die ik nu via all of MP3 weer download. waar ik dan op de zelfde plek nog die tik of dat krasje hoor. virtueel dan natuurlijk, want die downloads zijn van (te) onberispelijke kwaliteit.
tussen het CD en DVD geweld van nu hebben ze in een kelder nog steeds een plek voor tweede hands LP's.
ik was vergeten hoe prettig dat bladert in zo'n bak met grote hoezen. en hoe mooi die hoezen waren. en hoe leesbaar. met zo'n grote doorzichtige plastic beschermhoes om ze te beschermen.
en de papieren binnenhoes met de opening naar boven, anders gleed de plaat er zo maar uit.
ik heb een tijdje in die bakken gesnuffeld, maar nix gekocht.
ik had genoeg aan de onmiskenbare geur van de jaren 60/70.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten