balkonscene

balkonscene
Originally uploaded by hansb.

de noordenwind is zuidenwind geworden en daarmee steeg de temperatuur vandaag naar lenteachtige 15 graden. eindelijk waarvoor we hier zijn en waar we natuurlijk ook recht op hebben. hond Z buit de temperatuursprong ongeneerd uit op het balkon. hond Z is eigenlijk een erg dellerige hond. daar moeten we in 2006 maar eens wat aan gaan doen.

Zen en de kunst van het houtverzamelen

Zen en de kunst van het houtverzamelen
Originally uploaded by hansb.

de dagen blijven gericht op het slim verzamelen en het doelmatig verbranden van hout. vanmiddag daarom de lokale berg op gereden en het Smartje volgeladen met her en der losliggende takken en stammetjes uit het Grote Bos. dat hout moet samen met een dikke gezaagde en gekliefde stam uit de voorraad van onze gastheer (dag kollega B) genoeg zijn voor de komende 24 uur. maar goed, als dat onze enige zorg is, en dat is ut, waar hebben we het dan nog over. onthaasting, dat is waar het uiteindelijk om gaat, onthaasting en ontspanning. wij geven ons hier volledig over aan onthaasting en ontspanning. en overpeinzing natuurlijk. hoewel dat meer aan de tijd van het jaar zal liggen. oooohhmmmm!

afzien

afzien
Originally uploaded by hansb.

een ijzig koude noordenwind geselt de op warmte ingestelde middellandse zeekust. het is hier prachtig hoor, en de zon staat aan een strakblauwe lucht, maar binnenshuis is er domweg niet op koude gerekend. hoogstens staat hier en daar een elektries kacheltje dat het vliegwiel van de elektrameter als een razende laat rondspinnen tegen veertien eurocent per kilowattuur. en natuurlijk een open haard voor de wat killere en toch zo romantiese avonden. maar nu die open haard als noodzakelijke hoofdverwarming dient is de romantiek ver te zoeken. dan moet er gezaagd en gehakt. met de hand. en niet zo'n beetje ook. dikke boomstammen. heel veel hele dikke boomstammen. met een botte zaag. dan krijgt de beoogde ontspanvakantie alsnog een afzienkarakter. maar ik klaag niet...

kouwe kust

kouwe kust
Originally uploaded by hansb.

sneeuwjachten en -stormen. niet harder dan vijftig zestig op de autoroute. en vooral niet wegglijden. smartje regelmatig gebombardeerd door zoutkorrrelsrondstrooiende sneeuwschuivers. afzien met het vooruitzicht op een zonovergoten middellandse zee zo blauw, zo blauw. zonovergoten istie zeker, maar dat het hier ook rond het vriespunt zou zijn had niemand ons verteld. we zullen ons warm moeten houden met sterke drank en een open haard. en we hebben elkaar natuurlijk. het kon slechter.

tussenstop

tussenstop
Originally uploaded by hansb.

straffe sneeuwstormen begeleiden ons op weg naar het hopelijk warmere zuidfrankrijk. we hebben aangelegd bij kollega G die een parttimeboerderij heeft in een uitloper van de Jura, waar hond Z zich na aankomst direkt werpt op het verdekt opgestelde rattengif. wat wij koelbloedig bestrijden door enige handen zout in haar bek te gooien en dit weg te laten slikken met een fles water, zodat ze de gifkorrels subiet uitkotst. wij houden wel van spektakulaire binnenkomsten. inmiddels staat kollega G in boerenoverall een poulet de Bresse klaar te maken en hangen wij in afwachting lui voor de open haard met wijn en olijven. uiteindelijk is het franse landleven zo gek nog niet.

stay tuned!

of we wel goed bij ons hoofd zijn. dat het ding zo maar van het fietspad mag is al heel erg, maar dan ook gelijk de snelweg er mee op: onverantwoord. zo'n speelgoedautootje. met van die dunne bandjes.
en hoe hard rijden we daar dan wel mee? wat? honderdertig, honderdveertig? jullie moesten je schamen! denk toch aan je kinderen. en aan de andere weggebruikers. foei!
en waar denken wij dan wel helemaal naar toe te rijden? zuidfrankrijk? ongelofelijk, wat een optimisme. is Maastricht niet ver genoeg? da's toch ook best wel avontuurlijk. doe es normaal zeg!
enfin, morgenochtend vertrekken wij om in twee ontspannen Smartétappes naar de Middellandse Zee te rijden, alwaar we ons ruim een week komfortabel terugtrekken met serie 5 van de Sopranos en een goed boek.
en elke dag een liveverslag op dit net.
om de thuisblijvers de ogen uit te steken.

platenrekje

opblaasbaar
agossie, een oud platenrekje. uit de tijd dat overvloed nog niet vanzelfsprekend was. achttien singletjes pasten er in. dat was niet nix. die kostten vier gulden vijfennegentig per stuk. elpees waren negentien gulden vijfennegentig. maar die pasten niet in het rekje.
ik was erg blij toen ik dit rekje en één singletje kreeg voor kerst.
destijds.

zo dit is kerstmis

godallemachtig, wat wordt dat allemaal lekker!
straks nog even de kastanjes carameliseren en vermengen met de spruiten, de aardappelgratin gaart inmiddels in de oven, het wild staat te trappelen, om nog maar niet te spreken over het fijnproeversvoorgerecht en het minstens even exquise nagerecht.
dat ik überhaupt nog tijd vind om dit op te schrijven...

kerstborrel

kerstborrels en weblogs gaan niet samen.
kerstborrels en fotoos maken ook niet.
ik weet nog wel dat de Crémant de Bourgogne van de C1000 (aanbieding 7,49 euro) echt niet onderdoet voor welke champagne van welk groot huis dan ook. maar na een paar glazen proef je het enkele tientjes verschil per fles sowieso niet meer.
en er waren niet genoeg hapjes. en de hapjes die er waren hadden een papiertje om zich heen. dat is lastig als je denkt dat het een éénhapshapje is. en het verteert moeilijk. terwijl de verhouding champagne per glas minstens 1 op 1 moet lopen, wil je niet uit balans raken.
ik ben dus behoorlijk uit balans nu.

gestoord

we hoorden een ruisje over de autoradio, een knettertje, een brommetje.
gek genoeg alleen als het licht aan was. en dan alleen bij dim- of grootlicht, maar weer niet bij stadslicht. en laatst, toen we op een verlaten landweggetje in een stil bos geparkeerd stonden en ik uitstapte terwijl ik de lichten vergat uit te doen, hoorden we een motertje lopen bij de koplamp. dat vonden we erg ongewoon. en verontrustend.
de garageman van onze compact gebouwde Smart wist gelukkig gelijk waar het aan lag: het lag aan het motertje van de koplamp dat een beetje doldraaide. motertje van de koplamp? ja meneer, om de koplamp wat hoger of lager te stellen als u zwaar bepakt bent.
zwaar bepakt! wij! in een Smart!
en een koplampafstelknopje? we wisten niet dat we um hadden.
we kunnen er wel wat aan doen, zei de Smartman, nee niet aan dat koplampafstelmotertje natuurlijk, maar we zetten er zo een spiksplinternieuwe koplampunit voor u in kompleet met koplampafstelmoterje en dat kost es even kijken, hondervijftig voor de unit en honderd voor het arbeidsloon, u begrijpt de hele voorkant moet er af, dus da's zo rond de tweehondervijftig euro, inklusief.
afspraak maken dan maar?

paspoort

dochter L heeft dringend een nieuw paspoort nodig.
09.15 uur, stadsdeelkantoor: waar is uw europese identiteitskaart? die had dochter L vóór het oude paspoort. is dus al lang en breed verlopen. maar moet als staatseigendom worden ingeleverd. is ze helaas even kwijt. kost haar dus extra geld en extra tijd. en eerst even aangifte doen van vermissing.
09.45 uur, politieburo 1: wij bellen even voor u met het bevolkingsregister voor het nummer van de vermiste kaart. jammer, het bevolkingsregister is pas om tien uur open. en na tien uur kunnen wij u niet meer helpen. wij boeken voor u een aangifte-afspraak voor morgen om half vier.
10.30 uur, politieburo 2: ja, aangifte doen kan nu, nee, wij bellen niet met het bevolkingsregister, u moet daarvoor terug naar het stadsdeel, die bellen dan voor u. het stadsdeel zegt dat het nummer niet nodig is? volgens onze instrukties wel, dus... dus belt dochter L met inside kontakt bij het bevolkingsregister die buiten de regels om het nummer telefonies doorfluistert en vervolgtips geeft. aangifte geregeld.
11.15 uur, stopera burgerzaken: nieuw paspoort met aangifte? geen probleem, wel 38.80 euro extra administratiekosten. duurt twee tot drie weken vanwege vermissing europese identiteitskaart. nee hoor, zegt dochter L, ik heb een inside tip, geef papieren maar mee, breng ik zelf wel even naar het bevolkingsregister.
11.45 uur, bevolkingsregister: kopje thee met inside kontakt, papieren afgegeven, na verifikatie weer in gesloten couvert terug naar de stopera.
12.15 uur, stopera: mooi, dan is nu alles in orde, volgende week woensdag ligt het paspoort klaar.

Diederick

ineens zat ie weer aan tafel en aan de wijn.
nadat ik een schilderijtje van hem onder de scanner had gelegd en hier had geplaatst werd er gereageerd vanuit Canada door de partner van een medekoninklijkesubsidiewinnaar van destijds. maakten we via die omweg een bijpraatafspraak voor zondagnamiddag. bleken we allebei twintig jaar ouder. maar niet veranderd.
herinnerden ons het afscheidsdiner in de galerie en partner A die daar diepgekrenkt wegliep vanwege wewetennietmeerwat.
herinnerden ons het koffertje met kunstenaarsboeken dat ik meenam naar New York met babyzoon J op m'n rug en de verkoop van één van zijn boeken aan het Moma, zodat ie nu kan zeggen dat zijn werk is opgenomen in de kollektie van een toonaaangevend museum.
herinnerden ons de opening in de huiskamergalerie met gitaar/drumondersteuning waardoor het leek alsof er een DC10 opstartte zodat ik twee huilende bovenbuurvrouwen op leeftijd moest zien te kalmeren.
herinnerden ons de andere kunstenaars, waarvan slechts enkelen nog echt praktizerend kunstenaar zijn.
herinnerden ons dat we jongens waren, aardige jongens.

nb: de zwarte vlekken aan de rand van het plaatje zijn niet door de kunstenaar bedoeld maar toegevoegd door de scanner.

de Annex (6)

opblaasplaatje
een bord, het bord probeert te
ontsnappen aan de tweelinggloeilamp,
een broodje, het broodje
wacht op het bord.

Wilfred Alders, 400 gulden (verkocht)

k, k en nog eens k

kerst dus.
kerst als in kerstpakket dat wij ambtenaren de dinsdag ná kerst kunnen ophalen bij de facilitaire dienst. nee, geen kruidenierswaren, geen goede fles wijn, geen derdewereldpakket, maar een prozaïese bon naar via intranet vooropgegeven keuze.
kerst als in kerstkaarten die wij dit jaar ook weer niet zullen sturen na eerder jarenlang buitengewoon origineel gefrunnik en gedoe. wij houden echt wel van iedereen en wensen jullie allemaal alle goeds, maar er zijn grenzen.
kerst als in kerstvooravonddiner elders, kerstavonddiner alhier en eerstekerstdagdiner anderselders, waarna we uitgezakt richting de Franse zuidkust gaan waar het bijvoorbeeld morgen zo maar 18 graden is.
en dan worden de dagen gelukkig al snel weer langer.

het manneke

voordat ik 's ochtends naar mijn werk ga loop ik altijd een rondje middenberm met hond Z zodat zij zich kan ontdoen van opgehoopte afvalstoffen.
en altijd zit daar het mannetje op een bankje. klein van stuk, vriendelijk, middelbaar, sportief jack, donkergemontuurde bril en een wollen mutsje op. en naast de bank zit zijn zwarte keeshondje. 's zomers leest het mannetje daar de ochtendkrant, 's winters zit ie er in het ochtenddonker, op een oude krant tegen natte billen. ik heb nog nooit een woord met hem gewisseld maar we zwaaien altijd joviaal naar elkaar.
het mannetje, het Manneke.
het Manneke is een belgiese kartoeneske serie korte filmpjes van monsieur Hulot/Fernandel-achtige allure uit het begin van de jaren zestig. als pauzefilmjes vertoond door de NTS in de teeveevooravond. waarin de belgiese komiek Jef Cassiers een hilaries slungelstuntelig altijd verkouden mannetje is met een lange gebreide geruite das om en een geruit hoedje op.
op de een of andere manier moet ik altijd aan het Manneke denken als ik het mannetje weer zie zitten.
elke dag dus.

uitlaatklep

hond Z is onlangs negen jaar oud geworden. dat is in mensenjaren omgerekend negen maal zeven, dus redelijk van middelbare leeftijd. hoogste tijd voor een zelfstandig entree- en exitbeleid.
fors formaat kattenluik gekocht, dikke hardhouten tuindeur voorgoed verminkt en volgens de handleiding kattenluik in deur gemonteerd. fluitje van een cent, een kind kan de was doen.
alleen hond Z wil er niet aan.
van binnen niet naar buiten en van buiten niet naar binnen. niet met een hondenlokkoekje aan de ene kant, niet met slagers beste leverworst aan de andere kant. hond Z staat niet open voor de lokroep van de vrijheid. wil niet zelf hoeven beslissen wanneer ze gaat plassen. vindt het prettiger om omzichtig kreunend voor de deur te gaan liggen, zodat wij haar bij nacht en ontij naar de middenberm moeten begeleiden.
hoogste tijd voor projekt hond-door-uitlaatklep:

• duw een mediummaatje onwillige en tegenspartelende hond door een luikje van 18 x 20 centimeter
  
• trek diezelfde hond vervolgens van de andere kant aan zijn halsband weer terug.
  
• herhaal deze procedure een paar keer
• vervloek die rothond hartgrondig
  
• duw en trek haar nogmaals door het luik, maar nu met veel liefkozende lokroepjes en een stuk leverworst als beloning
  
• roep dan heel opjuinend dat er een kat aan de andere kant van het luik langsloopt
• reageer niet op wanhopige ik-wil-weer-naar-binnen-blafjes
  
• prijs de hond luidruchtig nadat ze onverwachts zelfstandig door het doorgeefluik is geglipt
  

een geduldige week later, en met enige hulp van Pavlov zelf, gebruikt hond Z haar eigen deur naar de tuin vrijwillig en frekwent.
wij blij, zij blij.

faalangst

wij zoeken zes kerstkadoos en twee einddecemberverjaarskadoos en we doen niet aan lijstjes van verlangen. wij hangen namelijk het romantiese idee aan dat we voor degenen die we liefhebben recht uit het eigen hart een passend kado moeten kunnen vinden.
maar een hele zaterdag inspiratie opdoen langs lokkende etalages en lonkende specialiteitenwinkels heeft geen enkele serieuze kadogedachte opgeleverd.
en terwijl de agenda volloopt dringt de tijd. het wordt weer kielekiele.
een hals-, arm- of vingersieraad? maar wat overtreft het spermahartje?
een goed boek? dun, dik, onbekend, top-10, met plaatjes?
een hoogstpersoonlijke geur? Dior, Chanel nr 5, Obsession?
het faalangstzweet breekt me bij voorbaat uit.
kerststress dus.
nog voor de kerstdisonderhandelingen.

erfenis

achtentwintig dominostenen.
ivoor aan de bovenkant, ebbenhout van onderen. dat mocht toen, ivoor en ebbenhout waren nog politiek korrekt, olifanten waren er nog in overvloed.
m'n opa heeft er destijds eigenhandig een kistje voor gemaakt.
en op zaterdag, als we familiegewijs langskwamen, mochten wij kleinkinderen het slotje van het doosje openmaken en met de stenen spelen. simpel domino-aansluiten: vier tegen vier, twee tegen twee, dubbelzes dwars, wie de laatste steen had was een minkukel.
maar opa ging dood, het kistje ging aan de zwerf. en de geschiedenis herhaalde zich, een nieuwe generatie kleinkinderen speelde met de stenen uit het kistje. het kistje van een opa die ze niet kenden. mijn opa. mijn kistje. gooiden met mijn stenen. konden die nieuwe kleinkinderen niet met andere stenen spelen? goedkope stenen? gewone stenen? politiek korrekte stenen? wisten ze wel hoe bizonder die ivoorebbenhouten dominostenen waren?
en zo komt het dat ik mijn deel van de erfenis al binnen heb.
achtentwintig ivoorebbenhouten dominostenen van opa.

druilen

het was een druilerige zondag.
en toch wilden hansb en partner A hond Z verwennen. dus gingen ze niet naar het saaie en overvolle Beatrixpark maar naar het mooie en rustige Spanderswoud bij Hilversum. met het Smartje.
zoals de afgelopen twintig jaar zo vaak draaien ze ook nu vanaf 's-Gravenland een rustig landweggetje in om vandaar ergens in het bos te parkeren. zoals altijd als ze naar het Spanderswoud gaan: weggetje in, parkeren, wandelen.
maar halverwege het landweggetje staat plotseling een slagboom. en een bankje. en iets wat er uitziet als een parkeerstrook. dat is nieuw. autoos mogen kennelijk het bos niet meer in. dat is goed, dat kunnen ze billijken, zo is er meer ruimte voor groen genieten, dus parkeren ze netjes voor de slagboom op de parkeerstrook.
ze wandelen ontspannen, het bos ruikt prettig herfstig, hond Z huppelt levendig voor hen uit, een schaarse Gooise voorbijganger groet vriendelijk, vooruit: het leven is mooi.
moe maar voldaan keren ze terug naar het Smartje.
hee, het lijkt wel of iemand een berichtje heeft achtergelaten. op een vrolijk geel papiertje. achter de ruitenwisser. iemand die ze kennen? die hier ook is of was en die voorstelt om samen ergens wat te gaan drinken? of of? nee, het zal toch niet, dat kan toch niet? niet hier, niet op dit uitgestorven landweggetje?
ze hebben bord C12 gemist en dus gehandeld in strijd met geslotenverklaring. dat levert ze een administratieve sanctie op van 45 euro. bij het terugrijden zien ze bord C12, maar heen stond ie er nog niet. echt niet.
zwijgend rijden ze naar huis.
de zondag druilde voort.

de Annex (5)

opblaasbaar!
van elke kunstenaar die destijds heeft geëksposeerd in mijn galerie heb ik wel een werk hangen. soms gekocht, soms gekregen, altijd een favoriet.
inmiddels is het bijna twintig jaar geleden dat ik de galerie heb opgedoekt, maar die schilderijen en fotoos nemen nog steeds een prominente plek in in ons huis.
dit is een paneeltje van 20 x 20 centimeter van Diederick van Kleef uit 1986. denk er nog een 10 centimeter brede donkereikenhoutkleurige lijst omheen.
condoom met kerstboom en een ronde zwarte schijf?
ik heb het nooit geprobeerd te duiden.

bijpraten

de muizen hebben het hazenpad gekozen!
het sprenkelen van ingestraald water, de ongewone helderheid van onze keuken in kombinatie met de dreigende taal alhier en niet te vergeten de wijze raadgevingen van de lezers van dit weblog, waarvoor mijn dank, hebben ervoor gezorgd dat we de muizen zonder bloedvergieten hebben kunnen verjagen.

eerder schreef ik dat mijn fiets het recente rijwielongeval ongeschonden heeft doorstaan. ik moet daar nu op terugkomen: het afdekkapje van het versnellingsapparaat is gebutst en geschramd (zie foto) en zal alsnog vervangen moeten worden. de verzekering van de tegenpartij schrijft me trouwens dat het ongeval mijn schuld was. mijn ribben protesteren hevig tegen deze stelling. ik slik inmiddels zwaardere pijnstillers.

de recente volksraadpleging heeft er toe geleid dat partner A en ik daags na kerst met de Smart naar de Côte d'Azur moeten afreizen. partner A en ik zijn tevreden met deze uitkomst en zullen daar als we ter plekke zijn voor de open haard met een flinke bel cognac op klinken. en nog eens. en nog eens. tot we erbij in slaap vallen.
volg de ooggetuigenverslagen!

kan iemand me uitleggen hoe ik hier geluidsfragmenten in de vorm van mp3 of zo kan plaatsen? ik sta te popelen om met assistentie van reageerder Pim de internetpremiere van zie German Blue Flames (zie gister) te kunnen hosten.

Bravo!

opblaasbaar singeltje
ooit was ik erg Duitsland georiënteerd: ik fietste duits, ik liftte duits, ik las duits. maar duitse muziek was een halte te ver. Marmor Stein und Eisen bricht aber unsere Liebe nicht, Rex Gildo, Heino, Udo Jürgens, ze kwamen huize hansb niet in.
op deze ene flexi-single na die je kado kreeg bij het duitse tienerblad Bravo: hallo Bravo-freunde, hier spricht eure ... sprak een duitse rocker als introduktie en dan kwam de swingende duitse vertaling van things go better with Coca Cola in een vroege Beatles toonzetting. Coca Cola erfrischt.
mirakuleus hoe dat allemaal kon op zo'n dun velletje plestik.
het hoogtepunt van het Wirtschaftswunder.
ik heb 'm grijs gedraaid, destijds.
en hij ligt hier nog steeds in huis.
vraag me alsjeblieft niet waarom.

nachtmerrielift

zwitsers hebben het land aan lifters.
liften in Zwitserland vergt geduld, takt en doorzettingsvermogen, merk ik als ik komende vanuit München en geleid door blinde liefde op weg ben naar het zwitserse vakantieadres van vriendin A.
veel geduld, veel takt en veel doorzettingsvermogen. urenlang.
dus als een automobilist die de tegenovergestelde kant op gaat voorstelt om toch in te stappen omdat ie later ook weer terug moet, en dan dus alsnog de voor mij goede kant op gaat, stap ik dankbaar in zijn komfortabele bovenmodale tweezitter.
waar kom je vandaan babbeldebabbel waar ga je naar toe babbeldebabbel gôh wat leuk. en een hand op m'n knie. dat heb ik liever niet, oh ik dacht even, nee echt niet, nou goed dan babbeldebabbel babbeldebabbel. weer die verdwaalde hand. ik wil dit echt niet, tja als je er uit wil, ja dat wil ik klootzak!
dat schiet niet op, daar sta ik weer. geduld, takt, doorzettingsvermogen, geduld, takt, doorzettingsvermogen. godzijdank, na twee uur stopt er eindelijk een auto. dezelfde bovenmodale tweezitter op de terugweg. het zal niet weer gebeuren, ja ammehoela, nee echt niet, maar als wel dan, is goed stap nou maar in. babbeldebabbel, hand, babbeldebabbel, knie. verdammt noch mal, Dreckhaufen, selber Dreckhaufen! piepende remmen, valse verwensingen, slaande deur.
ik heb het land aan zwitsers.

droomlift

licht opblaasbare foto
eind jaren zestig, op weg naar Griekenland, maar nog steeds in Duitsland. liften bij een Raststätte langs de Autobahn, omgeving Heidelberg.
aangestaard door piknikkende gastarbeiders op weg naar hun eigen Heimat staan we al uren vriendelijk lachend maar inmiddels zeer wanhopig met een verkrampte duim omhoog.
vanwege de overduidelijke amerikaanse militaire aanwezigheid in die streek rijden er veel grote autoos met amerikaanse nummerplaten. maar gebebopte amerikaanse militairen, volgepakte zuideuropese gastarbeiders en dikke duitse Wirtschaftswunderchauffeurs nemen geen langharige lifters met grote rugzakken mee. lifters zijn losers, alternatievelingen die weigeren mee te gaan in de vaart der volkeren. die laat je rechts staan.
en toen kwam de jongensdroomlift.
drie brallerige studenten die ons wel een stuk meenemen. en limonade en Kuchen met ons delen. in een oldtimer Mercedes met open dak. kraft! eleganz! spitze! toll! in een oerduitse limousine glijden we naar eine heisse Anhalterstelle (liftershotspot). en vandaar verder naadloos de Balkan in.
leermoment: lang wachten is nooit voor nix.

oorzaak en gevolg

als niet kollega D in mijn afwezigheid mijn droppot had geplunderd, als hij zich daar niet schuldig onder had gevoeld, als hij afgelopen maandag niet met een kompenserende zak snoep was gekomen, waaronder harde plakkerige individueel verpakte karamels, waardoor ik bij de eerste de beste beet een stuk van mijn linker hoekkies afbrak en ik dinsdagochtend naar de tandarts moest voor restauratiewerkzaamheden, als dit alles niet, dan had die aanstormende scooter gewoon rechtdoor kunnen rijden zonder mij eerst onderuit te hoeven schoffelen en had dochter L nooit gezegd dat ik nu loop als een oude man. zachte drop, kollega D, zoete zachte drop!
het wordt tijd dat ik wat nuttigs ga doen.
morgen weer naar het werk.
met de tram.

niezen

niezen is bij mij (net als bij haar) niet te stoppen, komt vanuit m'n tenen, kromt m'n hele lichaam, eksplodeert met een overweldigende oerkracht. alle beschikbare rug- en buikspieren trekken samen en zijn alleen nog maar gefokust op dat ene onafwendbare moment: de nies.
mijn nies houdt nergens rekening mee, is egoïsties, eist de volle honderd procent aandacht.
rij ik auto, moet ik niezen, ben ik enkele niessekonden lang een niet rijvaardig gevaar op de weg.
heb ik een gekneusde rib, moet ik niezen, steken scherpgepunte dolken in mijn rug.
wee mij!

zen-teevee

de kluistering aan huis en bank heeft een louterende werking.
zo heb ik gisteravond urenlang naar een nieuw soort teevee zitten kijken waar met langzame kamerabewegingen langs het publiek werd bewogen. met veel achtergrondgemurmel en veelal jong studentikoos publiek. en af en toe stond er iemand op om naar de weecee te gaan of wat te drinken te halen. die kwam dan even later weer terug. verder gebeurde er he-le-maal nix.
rustgevende teevee. zen-teevee.
later bleek dat het protestuitzendingen waren. uitzendingen van programmaas zonder inhoud, zonder presentatoren. omdat de publieke omroep nu ook van binnenuit wordt aangevallen en uitgehold. door de eigen bestuurderen. die omwille van de reklame-inkomsten en de programmatiese herkenbaarheid Nederland 1, 2 en 3 willen vervangen door Nederland A, B en C. waardoor nogal wat informatieve en opiniërende programmaas zullen moeten verdwijnen ten gunste van programmaas die reklamegeld opleveren. programma's met afwijkende meningen als De Wereld Draait Door en Woestijnruiters zijn dan dus ongewenst. de programmamakers vrezen het eind van de publieke omroep als de Raad van Bestuur kommerciële omroep gaat spelen met overheidsgeld.
een milde publieksaktie als die van gisteravond vind ik dan ook terecht. en in tegenstelling tot wat een verontwaardigde voorzitter van de Raad van Bestuur betoogde, voelde ik me als publiek niet gedupeerd. dat voel ik me pas als die plannen door gaan.
daarom hierboven vandaag geen foto.
hansb is weer eens ouderwets solidair.

teeveediarree

ik heb me noodgedwongen tijdelijk op de ochtendteevee geworpen. dat valt niet mee: het is alsof een strontemmer van kontinue journaalherhalingen, verkoopteevee en stommespelletjesteevee wordt geleegd in mijn huiskamer. maar laat nou juist zo'n verkoopteeveeprogramma de oplosssing voor ons muizenprobleem in de verkoop hebben: de Riddex Pro Digital Pest Repeller.
gewoon het apparaat in het stopkontakt steken en de elektriese bedrading in huis fungeert vanaf dat moment als een onzichtbaar ongedierteverwijderingskrachtveld met gebruikmaking van digitale impuls technologie en aangedreven door een echte Motorola Freescale microprocessor. geen muis, rat of kakkerlak is er tegen bestand. die vluchten subiet naar de buren.
dat klinkt toch logies en betrouwbaar? het toestel kost nu tijdelijk maar 65 euro. en speciaal voor mij, gedurende een hele korte tijd, snel bestellen, de tweede gratis. dus twee professionele digitale impuls technologie ongedierte verjagers met ingebouwd nachtlichtje voor de prijs van één. met ingebouwd nachtlichtje. reken eens uit wat alleen die twee nachtlichtjes al zouden kosten. ik ga d'r dus voor, tenzij iemand me alsnog een hele goede reden geeft om het niet te doen.

bulletin 2

1.
los van de gemarineerde en geroosterde versie sta ik meestal niet zo stil bij ribben, laat staan bij mijn ribben. nu wel. één schuiver gevolgd door één klap op het wegdek maakt maar al te goed duidelijk dat ik ribben heb. als ik adem, beweeg, hoest, nies, buk, loop, lig, draai, jawel daar zijn ze weer: de ribben van de gekneusde soort. zo pijnlijk dat zelfstandig rechtop komen in bed een ingewikkelde logistieke operatie is. zo gevoelig dat ik moet rugslapen, stil en onbewegelijk rugslapen.
ik had het me toch wat anders voorgesteld toen ik vorige week zei dat ik toe was aan een weekje lichtverdovende hanggriep.

2.
om al te meelevende kritikasters de mond te snoeren: ik ben een zeer gedisciplineerd, rustig rijdend, geduldig type fietser die weloverwogen en rekening houdend met andere weggebruikers af en toe eens hier en daar een verkeersregel, -bord of -licht naar eigen inzicht interpreteert.
gister hield ik me wrang genoeg aan alle gebods- en verbodsregels, heb ik alleen de gladheid van de weg gezien de snelheid van de aanstormende scooter en de vals schijnende zon na fikse regenbui verkeerd ingeschat.
klabammmmm!

bulletin

kom ik vanmorgen rustig voortpeddelend op m'n vouwfietsje van de tandarts, wil ik me beheersd voorsorterend links van de autoos bewegen langs de vluchtheuvel teneinde uiteindelijk links af te slaan, zie ik dat er een auto ietwat te veel naar links staat, zodat ik alsnog besluit de wachtende autorij aan de rechterkant te passeren, duikt er opeens een scooter op die uitwijkt, wegglijdt en mij met vouwfietsje en al onderuitschept.
affijn, ik de lucht in, en terwijl de scooter onder me door onder een wachtende auto schuift en de scooteraar nog een stukje door rolt, kom ik met een klap op m'n rug terecht.
opgestaan, misselijk, lastig ademhalen, politie, ambulance.
stuur van de scooter krom, spiegel er af, autobumper gedeukt, rib gekneusd. het had erger gekund en zolang ik geen adem haal doet 't ook geen pijn.
't vouwfietsje mankeert overigens nix.

vakantieperikel

ik wil even iets persoonlijks voorleggen.
een luxe probleem. een heus twijfelaartje. een duivels dilemma. een vakantieperikel.
het gaat om een keuze tussen twee kinderloze reisdoelen met het Smartje tijdens de donkere dagen na kerst en rondom nieuwjaar. twee mogelijkheden met elk een eigen charme, voordeel en nadeel.
keuze A bevindt zich op het ontvolkte boerenland in het centraal massief, midden Frankrijk. een mooi chalet met uitzicht op het dal, veel natuur, weinig culinaire genoegens en een hoog sneeuw en kou gehalte. 900 kilometer, in één dag te rijden, 450 euro per week
keuze B bevindt zich aan de mediterrane kust nabij Nice, vijf minuten lopen van het strand, een appartement met alles d'r op en d'r an, ongetwijfeld prettig getemperatuurd en her en der aardige restaurants. maar wel 1500 kilometer ver, twee dagen onderweg, dus met hotel heen en terug. 200 euro per week.
ik zei toch dat het niet makkelijk was.
help dan toch!

grande finale

onze huismuis heeft zich verdubbeld. een kleine en een grotere kuierden vanmorgen zelfbewust om die ene rijkgevulde muisvriendelijke en drie overdadig geurende muisonvriendelijke vallen heen, op zoek naar vrij verkrijgbare levensmiddelen. zo wordt onze keuken kennelijk als lesmateriaal gebruikt voor jonge pubermuizen op weg naar het praktijkeksamen huismuis. en blijken ze het zich bovendien ook gemakkelijk te hebben gemaakt op de bank in de huiskamer. waar ze als dank voor 't aangenaam verpozen ons de plasjes en de keutels hebben gelaten.
Saskia van Saskia's Dierenparadijs, onze muizenvallenleverancier, adviseerde ons ze in te smeren met boter, zodat de beestjes wegzouden glijden bij het weggraaien van de lekkernijen. waarop partner A verbaasd vroeg of ze bedoelde dat we de pootjes van de muis moesten insmeren. de pootjes van de muis! nee, ze bedoelde de vallen natuurlijk, maar zo ver is het nou al met ons gekomen.
we zijn ten einde raad.
zelfs partner A neigt nu naar dynamiet.
die zogenaamde eersteklasmuizenvallen gaan dus bij het grofvuil. de tijd van vreedzame samenleving is definitief voorbij, het eind voor het ongedierte nabij. het als een verrassing zal komen, onvermijdelijk en met grote vernietigende kracht.
een gegarandeerde Grande Finale.

zondagschool

na een geloofsloze vroege jeugd kwam ik zo rond m'n elfde/twaalfde via via in aanraking met gristenen. die waren anders en dus spannend en interessant en daarom mocht ik elke zondagochtend naar de zondagschool om ook te leren zingen en bidden. bovendien kreeg ik nog bijbelbijles van het zoontje van een evangeliserend fanatikus, dus dat kwam wel goed met mij.
ik heb destijds zelfs een bijna religieuze ervaring gehad. op de Veluwe, uiteraard, rond Putten. waar we als zondagschoolknapen onder gristelijke begeleiding een stichtelijke week doorbrachten. hartje zomer, warm, liepen we en groupe door het bos te klieren en gniffelden wat om een leider en een leidster die voor ons uit hand in hand liepen. die gingen vast jeweetwel en daarna van huppetee, zeiden wij stoer naar elkaar.
en toen kwam er een jonge gristelijke leidster (geruite halflange rok met oversized sierveiligheidsspeld er in gestoken) bij ons lopen en die zei, en let nou goed op, die zei dat als mensen echt van elkaar houden ze met hun lichamen zo dicht mogelijk bij elkaar willen zijn. dat dat dus prachtig is. dat sex dus mooi is. dat sex liefde is.
opeenvolgende gggggristelijke middelbare scholen hebben me later op tijd tot geloofsinkeer gebracht en sindsdien mag ik naar tevredenheid worden beschouwd als erkend afvallige, maar sex is liefde, daar was ik nooit zelf opgekomen.

muis update

tja, de muis.
het is langzamerhand een pijnlijk onderwerp.
laat ik het zo zeggen: de muis is er nog.
wij co-existeren, de muis en ik.
we spreken elkaar weliswaar niet meer, we doen voor elkaar of de ander er niet is, maar zijn bestaan ontkennen is moeilijk. muis poept en piest immers waar 't hem belieft. en niet alleen meer in de keuken. hij vlagt zijn territorium steeds uitgebreider. speelt landjepik. ruikt zijn kans. denkt er over binnenkort z'n gezin te laten overkomen.
en zolang partner A het inzetten van massavernietigingswapens blokkeert kan ik het muizenterrorisme niet afdoende bestrijden. daar vergaderen we nou al weken over, partner A en ik. met moties en amendementen. en veto's. omdat we ooit hebben afgesproken dat er niets dit huis in komt als de ander het niet ook in huis wil. en vice versa. of andersom.
eens kijken wat ze zegt als ik muis de slaapkamer inloods. want als puntje bij paaltje komt, muis over blote voeten klautert, piept ze wel anders. zijnde vrouw. en dan zeg ik: die muis er uit of ik! zodat ze alles bij elkaar optellende niet anders kan dan instemmen met mijn allevernietigende masterplan. en wij aldus met algemene stemmen besluiten chemiese wapens in te zetten.

opa van de tuin

leuk om zo te zien hoor, die volkstuinmannen.
bewerken hun volkstuinlandje, staan met de poten in de vette klei, met aandacht voor wat alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit.
opa van de tuin kwam uit Friesland en was een overtuigd volkstuinanarchist. trok zich nix aan van de heersende volkstuinmores. verbouwde groenten en aardappelen. vond de verplichte menging met sierspul maar onzin. schoot af en toe een duif uit de lucht of een eend in de sloot, die ie dan plukte en aan de buurvrouw aanbood om lekker te braden. lapte de verplichte werkuren aan z'n laars. zat met z'n tachtig jaren nog op het dak van z'n tuinhuisje om een of andere duistere reparatie uit te voeren. was gierig. terroriseerde z'n vrouw: verstopte haar schoenen als ie niet wilde dat ze de deur uit ging.
als ik nou net zo zou mogen zijn als opa van de tuin destijds zou ik nu best een volkstuinman kunnen zijn.
despoot op eigen land. egoïsties, tiranniek, aards.
maar ik denk dat partner A die prijs toch te hoog vindt.

bussen

ik word altijd een beetje week van oude bussen.
het zullen die ronde vormen wel zijn, die kleine raampjes, die knusse bankjes waar je je half opgevouwen tussen moest wurmen.
toch was ik helemaal niet zo'n busser. hoogstens een paar keer richting Loenersloot in een beetje vierkantige gele bus van Maarse & Kroon met zo'n schuin geplaatste geknakte voorruit. daar in Loenersloot hing ik dan de akteur uit. en raakte ik licht bevriend met een plaatselijke schone. tot ongenoegen van vriendin A, die vervolgens verhaal kwam halen. maar dat hebben we uitgepraat. later.
enfin, oude bussen.
nooit met een bus mee op vakantie geweest. nooit helaholahouderdemoedmaarin naar de Costa del Sol. nooit hotsebotsend naar Valkenburg. nooit tussen kotsende medepassagiers op een gore Raststätte langs de Autobahn.
ik nam liever de trein. ging liften. bleef individu. ongebonden. zeker geen massatoerist. dat waren die anderen: klootjesvolk.
en dan ondanks al die afkeer toch een zwak voor oude bussen.
ik kan het niet duiden.
ik word gewoon oud.

man met hoofdletters

neem nou me ome Cor, zoals ie daar nonchalant poseert voor die legertruck, klaar om ons Indië voor het koninkrijk te behouden. dat zie je zo: da's een echte man.
broer van m'n moeder en sinds mijn heugenis gezegend met een witte golvende haardos. zo wit en zo golvend, dat ik vanaf mijn prille jeugd vrede had met het vooruitzicht dat ik ooit -als ik ook ouder zou zijn- met een zelfde geneties bepaalde stoercharmant wuivende bos haar zou kunnen pronken.
nou, daar is dus mooi nix van terecht gekomen.
ik ben nu wat ouder, maar mijn haar is grijs en dun en saai. soms kort, soms lang. en als het lang is hoogstens met een 'slag', nooit golvend. en zeker niet wit. bovendien zeggen intimi al decennia lang dat m'n kruin kaalt. wat dus niet waar is, maar waardoor ik me al met al qua haar wel behoorlijk onzeker ben gaan voelen. onzeker en kwetsbaar. helemaal niet stoer en charmant. dus geen echte man. geen man met hoofdletters.
misschien had ik me destijds niet moeten laten afkeuren voor militaire dienst. daar maakten ze vroeger immers een man van je, zeiden ze. pluk ik daar nu de wrange vruchten van. wordt het nooit meer wat met me. als man dan.

chocolade

blaas op yumyum!
"u zoekt wel het lekkerste uit", zei de delikatessenjongen snaaks toen wij drie stukken pecan-pie wilden pakken. "maar weet u wat nog lekkerder is?", en hij wees naar de andere kant van de vitrine, "die maken we hier zelf: dadels gevuld met pistachenootjesmoes gedompeld in donkere chocolade. ik word er zo vrolijk van als ik hier de hele dag heen en weer loop en ze zo prachtig in die vitrine zie pronken. maar weet je wat, in een delikatessenwinkel moet je kunnen proeven, proef dus maar. 't is wel een maaltijd, hoor!"
we deelden er één. en het was inderdaad een en al smaakeksplosie. zo één waarvan je zegt: woow! zo één waarvan je er dan nog veel meer wilt hebben. om nog eens zo'n explosie mee te maken. en nog eens. en nog eens. een potentiële verslaving.
we werden dan ook vriendelijk uitgewuifd door de delikatessendealer toen we met een sachet vol chocoladedadelpistachebommen naar huis snelden. en we werden he-le-maal niet boos toen dochter L 's avonds zei dat ze ze eigenlijk niet lekker vond. no problem, geef maar hier, kom op, laat los dan, mjammjamsmikkelkwijlgulziglikkebaardendlekker!
de roeimasjien steunde en kreunde vanmorgen hoorbaar.

verkering 2

dan kan ik het natuurlijk verder nog hebben over de talloze urendurende verlangende telefoongesprekken met lange diepzinnige stiltes vanuit openbare telefooncellen voor een dubbeltje per gesprek.
of over die ene keer dat ik stoer met Mobylette de hoek om scheurend onderuitging voor het oog van haar hele familie die gierend van het lachen uit het raam hing, terwijl zij bezorgd naar beneden snelde en zich liefdevol over me ontfermde.
of over die warme augustuszaterdagnamiddag dat zij bij mij achterop de fiets zat en we het zo'n beetje aan het uitmaken waren toen we plots werden aangereden door een dronken automobilist en zij haar been brak en ik sprintend de doorgereden auto achterhaalde en terugdwong en het dank zij mijn verzorgende gaven de daarop volgende maanden uiteindelijk alsnog niet uitraakte.
maar daar heb ik het liever niet over.
da's veel te intiem allemaal.

verkering

wekenlang draaiden we al om elkaar heen.
zij vond dat ik de eerste stap moest zetten, maar ik wist niet hoe. wist sowieso niet zo veel van meisjes. had hoogstens een vaag vermoeden.
gezichtsverliesbeperkend via vrienden maakten we een afspraakje om naar de Grote Schoolavond te gaan. we dansten voorzichtig close, in de smiezen gehouden door bewakingsleraren die korrigerend toeschoten bij dreigend lijfaanlijfkontakt.
om elf uur bracht ik haar naar huis, maar weer wist ik niet hoe en wat. wist zij niet hoe en wat. uren in een donker portiek om de hoek. we zuchtten, we zwegen, we zuchtten, we smachtten.
hadden het godsgruwelijk koud. verwarmde ik voorzichtig haar handen. kwam van het één alsnog het ander. verkenden we het doel van het omelkaarheendraaiende jongens-en-meisjesgedoe. bleek meisjezoenen heel anders dan omagoedendagkussen. of tantefeliciteerkussen. was het adrenaline-aanjagend adembenemend en hormoonhunkerend hartkloppend. fladderde ik om drie uur 's ochtends fluitend en stuiterend naar huis.
hadden we verkering.
achtendertig jaar geleden vandaag.

morgenrood

terug naar de ramen zoals eerder hier en hier.
jammer genoeg zijn er ook nu weer een paar figuranten tussen de fotograaf en de ramen geschoven. de figuranten beelden uit dat de eindjaren veertig niet alleen maar sombere jaren zijn geweest. af en toe was er zelfs tijd voor een heus dansje, begeleid door een akoestiese gitaar met gekleurde linten aan de gitaarhals. het meisje met de gitaar werd later mijn moeder.
zij zegt dat die fotogenieke ramen van vakantiehuisjes Morgenrood zijn in het noordbrabantse Oisterwijk. daar mocht je alleen maar heen als je een echte arbeider was en mee kon zingen met de socialistiese gemengde koren. bijvoorbeeld als de VARA uitzond op Hilversum 1 en ze om acht uur 's ochtens een strijdlied de ether in stuurden. of op de Paasheuvel tijdens de jaarlijkse socialistiese verzameldag. maar dan moest je wel erkend heel-erg-goed-socialisties zijn. de Paasheuvel was niet voor iedereen weggelegd. voor de huisjes Morgenrood hoefde je niet zo strikt in de leer te zijn. maar moest je dus in ieder geval wel socialisties kunnen meezingen.
zoals mijn moeder.

stervensverleiding

alweer een opblaasfoto
in alle redelijkheid moet ik konstateren dat ik met een tegenstander van formaat heb te maken. die ik dus, en het is hier en daar al gesuggereerd, met respekt en vooral als gelijke dien te behandelen. die ik als het ware moet verleiden om te sterven, waarmee ik in overleg moet treden aangaande de te hanteren exekutiemethode, die ik moet zien over te halen vrijwillig z'n nek in de strop te leggen.
ik moet hem -ik zeg hem als in enkelvoud, uit recent onderzoek blijkt dat het slechts om één enkele muis gaat- ik moet die ene slimme strategies onderlegde muis er vanavond van overtuigen dat sterven met de geur van een A-merk pindakaas in de neusvleugels hem minstens zeventig muizenmaagden zal opleveren. die gun ik um ondertussen van harte, het is per slot inmiddels onze eigen huismuis geworden.
redelijkheid dus. redelijkheid is het sleutelwoord. en samen, als in samenwerking.
redelijkheid en samenwerking. en overtuiging niet te vergeten.
rust zacht, lieve slimme huismuis.

update woensdagochtend: de onderhandelingen duren voort...

het laatste uur

blow up en huiver!
dacht ie nou werkelijk dat mijn muizenverdelgingsopstelling een superdeluxe huismuisvoederplaats was?
dacht ie nou echt dat ie daar mee weg kon komen?
dacht ie nou heus dat mijn superieure denkraam het daarbij zou laten?
dan komt ie dus van een kouwe kermis thuis vannacht. vindt ie de hond in de pot als ie het exekutieplatform betreedt voor wat z'n laatste avondmaal zal blijken te zijn. een spannende maaltijd opgebouwd rond een geraffineerde amuse gestoken op roodglimmend koperdraad in een bedje van een subtiel strakgespannen veermechanisme en afgemaakt met 220 zinderende volts. smakelijk en oh zo effektief.
exit triomfantelijke blik op die voldane muizensnoet.
exit muis.
weer baas in eigen keuken.

update dinsdagochtend: 3 - 0 voor de muis...

bericht van het slagveld

klik maar weer
dit heet de killeropstelling.
mits strategies neergezet en gevuld met de juiste aantrekkelijke hapjes is het 100% onweerstaanbaar voor een gemiddelde muis. en 100% onontkoombaar, want reikhalzend naar het allerlekkerste hapje over een minder aanlokkelijk hapje heen slaat er op z'n minst één val onherroepelijk dicht.
maar niet voor onze muis.
onze muis heeft inzicht. onze muis weet van de hoed en de rand. onze muis slaagt er in om de hapjes tot en met de laatste kruimel behoedzaam van drie volgens de regels der kunst geplaatste vallen weg te halen zonder dat er ook maar één val dichtklapt.
kortom, onze muis wil op het scherpst van de snede: de totale oorlog.
dat onze muis dus niet moet denken dat ie de oorlog heeft gewonnen omdat ie de eerste slag niet heeft verloren!

update maandagochtend: het is 2 -0 voor de muis....

achterop

ook op deze foto figureert weer nadrukkelijk een robuust oma/oparijwiel. in de jaren dertig wilde de arbeidersklasse kennelijk graag gezien worden met zo'n modern en sociaaldemokraties vervoermiddel.
mijn grootouders van vaders kant demonstreren hier hoe er achterop een fiets moet worden plaatsgenomen. opa is dat duidelijk niet gewend en poseert alsof ie op het zadel zit. dat zat ie dan ook altijd. op het zadel, aan het stuur. mijn opa was dus een echte man.
oma hanteert de amazonezit. de lange en ietwat brede bagagedrager is daar zeer geschikt voor, de billen worden immers optimaal gesteund door de stevige dwarsspijltjes. de ruime rokbeschermer beschermt oma's rokken goed.
brutale meisjes gingen later op de bagagedrager zitten met een been bengelend aan elke kant. dat waren geen nette meisjes. nette meisjes horen te amazonezitten. bevallig, zoals oma. mijn oma van (vaderszijde) was duidelijk een nette vrouw.
aandachtige fotobestudeerders ontgaat niet dat het raam hetzelfde raam is als waarvoor eerder deze week een meisje op een omafiets zat.

terreur

ok, ok, ik heb de afgelopen dagen misschien wat al te verlekkerd geroepen dat het met die honderden afgebrande franse autoos de komende tijd wel aangenaam rustig zal zijn op de autoroute du Soleil. ik zag in het kader van elk nadeel hep z'n voordeel in de voorstedelijke geweldsgolf misschien wat al te veel het eigen belang. mea culpa (2x)!
maar moet dan de eerste de beste amsterdamzuidvariant gelijk mijn eigenste Smart treffen? moet daarom met grof geweld een ruit van mijn auto worden ingekinkeld? dan hebben we het toch gewoon over zinloos geweld? kan daar niet wat aan gedaan worden? preventief? kan dat tuig niet gelijk opgeborgen worden? en dan ook gelijk die vileine ophitsers die al maandenlang mijn reactieding misbruiken voor hun Smarthaatcampange? en wat staat mijn opvouwfietsje nog te wachten? oh jaaaaa, nu zeggen dat je het niet zo bedoeld hebt. dat er eigenlijk sprake was van een soort van humor. dat het allemaal veel genuanceerder lag. dat in het scenario geen molest was voorzien.
nou lekker dan!

opapakpapier

m'n opa (rechts met kuif) werkte bij VvV: Verf van Vettewinkel vlakbij de Prins Hendikkade. geen idee wat ie daar deed, maar aan het eind van ons zaterdagmiddagse familiebezoek had ie altijd wel een sigarenkistje met knutselpapier voor me gevuld dat ie dan professioneel inpakte met bruin pakpapier en een touwtje er om. voor de opa-oudstekleinzoon-bonding hield ik dan m'n vinger op de touwtjeskruising terwijl hij er een stevige knoop in legde met een handige draaglus er aan.
die zaterdagmiddag was een vast familieritueel. gezinsgewijs lopend langs de spoordijk van de Transvaalbuurt naar de Indische buurt, waar overige ooms en tantes met kroost dan al rond de tafel zaten bij opa en Belgiese stiefoma. en de kinderen toujours, strijk en zet op een gegeven moment elk een dubbeltje in de hand gedrukt kregen om naar de snoepwinkel te gaan. als de echt belangrijke familiezaken moesten besproken.
maar daar gaat het mij nu niet om.
het gaat mij om de nieuwe oogst oude fotoos waarop steeds weer een fiets figureert. zoals nu weer de opaversie van de omafiets. dat intrigeert me dan mateloos. waarom die fiets er altijd bij?

omafiets

hij is nuttig en hip tegelijk, de omafiets.
bereden door generaties studenten, scholieren en zich eeuwig jong voelende stedelijke vijftigers. degelijk, komfortabel en toch kek ogend. een ijzersterk konsept, waar al die jaren nauwelijks aan is gesleuteld.
nou is het begrip omafiets natuurlijk maar betrekkelijk. niet in het minst omdat een zichzelfrespekterende oma er tegenwoordig niet meer dood op aangetroffen wil worden. die wil een soepel rijdend karretje van nederlands fabrikaat met verstelbaar stuur, 27 versnellingen, een lage instap en een kaartleeshouder op het stuur, om daarmee liefst in koppelvorm in gelijkgeschakelde windjacks van het ANWB-huismerk en zijtassen met thermosflessen koffie en soep aan de welgevormde bagagedrager de fietspaden in natuurgebieden als de Veluwe te terroriseren.
daarom presenteer ik vandaag de oma van zoon J op haar destijds nieuwe fiets. op de enige echte omafiets dus.
hoedt u voor namaak!

wasdag

foto uit het familiealbum
zwager G houdt er niet van als ik hem hier zwager G noem. maar soms moet ik wel. zoals nu. als zwager G iets opmerkelijks blijkt te doen.
zwager G handelt in lucht. of beter gezegd: zwager G handelt in het recht om vieze lucht te produceren, handelt in emissierechten voor bedrijven die CO2 uitstoten. dat dus energiebedrijf X maximaal zoveel ton CO2 per jaar mag produceren, maar gezien de verkoop van veel groene stroom aan partikulieren (goed zo, energiebedijf X) niet aan dat maksimum komt en dan het recht op het virtuele vervuilingsrestant doorverkoopt aan oliemaatschappij Y, die uitstootrechten te kort komt omdat ze eigenlijk te veel vervuilen. daar zit zwager G dus tussen. als bemiddelaar tussen vraag en aanbod.
zodat zwager G in wezen de vervuilingsgraad boven Nederland stuurt. hier een beetje minder, daar een beetje meer. er bijvoorbeeld op maandag wasdag voor zou kunnen zorgen dat er weinig uitstoot van fijnstof over de weilanden neerdaalt. en de was lekker fris blijft.
zwager G is dus eigenlijk best wel goed bezig.

Dodewaard

mooie opblaasfoto
wij waren fris links, dus overal flink tegen, om te beginnen tegen kernenergie. hoewel we dan ook weer niet zo ver gingen dat we onze auto met zo'n grote fleurig kernenergie-nee-bedankt-zon hadden beplakt. auto? ja, we hadden natuurlijk wel een auto, zonder auto kwam je echt nergens. een auto moest dus wel. kernenergie zeer zeker niet.
daar zouden we met vele duizenden eens lekker tegen demonstreren in Dodewaard. daar stond zo'n duivelse kernenergiecentrale. we gingen goed voorbereid op pad: stevige renschoenen, leren jasje, voldoende flesjes citroensap tegen traangas, (liefst palestijnse) sjaal om voor neus en mond te kunnen binden, je kent het wel, de gebruikelijke demonstratie-outfit.
maar Dodewaard was anders. Dodewaard lag niet in de stad. Dodewaard lag op het platteland, bij een dijk aan een rivier. daar kon je dus niet zo maar bij. die centrale was met een paar containers en een paar peletons ME eenvoudig af te sluiten. zodat je de kontoeren van de centrale alleen vanuit de verte kon zien. en het kostte ook nogal wat moeite om die lokale ME-peletons een beetje op stang te jagen. wat wel nodig was, anders konden wij onze verontwaardigde boosheid natuurlijk niet tonen.
het kwam uiteindelijk allemaal goed. een aantal keer zijn we proestend en struikelend alsnog de weilanden ingejaagd. vieze modderige weilanden. die heel anders aanvoelden dan de veilige Amsterdamse steegjes en straatjes waar je in kon wegschieten bij een krakersrel.
maar aan het eind van de dag stapten we toch weer moe maar voldaan de auto in. we hadden ons punt duidelijk gemaakt.
de centrale lag er mooi bij vanmiddag met een laaghangende zon boven een schitterende Waal. er fladderde een roedel rotganzen vrijwillig de modderige weilanden in.

onthaasten 7

opblaastaart
ik zwelg in kompenserende taart op eenzame zaterdag...