énig weekeinde, énig mens

op de terugweg trof ik in de eersteklascoupé (vanwege zielige schouder) een gezelschap luid kwetterende kakbejaarden. beschaafde dames en een enkele keurige heer evalueerden een kultureel verantwoord lang weekeind Brussel en Antwerpen. enig was het geweest, ronduit énig.
Fransje had deze keer de leiding gehad. Fransje, niet uitgesproken met de normale ronde A als in wals, maar met de korte zuinige a zoals die alleen in de "betere" kringen wordt uitgesproken, op z'n frans, met een accent grave en met twee duidelijk geprononceerde ennen: Frànnsje.
Frànnsje had leiderschapsproblemen, niemand had naar 'r geluisterd, en Frànnsje zat daar erg mee. volgend jaar wilde ze dan ook niet meer in de leiding, dan moest een ander het maar doen.
Annelies wil volgend jaar wel mee-organiseren. Annelies die toen we langs de Van Nelle-fabriek reden liet weten dat ze daar toch nog jaarlijks een leuk bedragje van kreeg uitgekeerd vanwege haar aandelen. nou ja, 1 aandeeltje eigenlijk, van niet meer dan veertigduizend, maar toch goed voor een douceurtje van vierentwintighonderd per jaar. Annelies die nog een housewarming zou geven als de verbouwing klaar was, ja ja, zevenhonderdvijftig in totaal, maar dan wel inklusief de nieuwe stoffering.
toen Frànnsje was uitgestapt werd Frànnsje geëvalueerd.
énig mens, wist je dat ze al vijf kinderen had toen ze achtentwintig was. ja, die sloeg ze en ze schreeuwde tegen ze, want ze wist niet hoe dat moest, kinderen opvoeden. enig mens, zo'n leuk gevoel voor humor ook. en de was doen, wist ze ook niets van, gooide ze de kleren van de kinderen allemaal bij elkaar in de machine, had alles in de zelfde kleur. zou je niet zeggen, hè, maar énig mens, ééé-nig.
op het CS mocht ik de trein uit.

narcotica

nachtzuster, mag ik nóg zo'n flesje?

narcose

nou, vooruit, opereer me dan maar. bloeddruk? in orde. hartslag? goed. nuchter? sinds gisteravond. narcoseprik? AU! terugtellen van 10 tot 1? 'tuurlijk: tien, negen, pompompom, acht, niet vergeten, moeder bellen, jarig vandaag, zeven, zes, hm, is opereren eigenlijk wel nodig, straks bespreken met arts, vijf, ik voel nog nix, dat spul werkt helemaal niet, vie...

logeerkamer zes

in een rijtjeshuis. een eenvoudige maar adekwate kamer. kraakhelder ook. eenpersoons bed, lakenpakket, handdoeken, wastafel, tafel, stoel. zestien euro vijftig. komfortabel uitzicht op de hoofdingang van 't hospitaal te Sint-Niklaas. opdat er morgenochtend tijdig in de schouder gesneden kan worden. waarna ik geruime tijd vleugellam over rechts zal zijn. maar ook dát went.

klinkerweggetje

moe van de moeder die tijdens het samen huiswerk maken regelmatig de trap op sloop om ons ongevraagd en vooral ongeregeld van thee en koekjes te voorzien, gingen we van lieverlee maar aan de wandel. met de trein naar de duinen bijvoorbeeld. vanwege vrijheid blijheid. om te bemerken ("mag ik uw kaartjes even zien") dat ook een idylliese duinpan geen ongestoorde privacy bood. uiteindelijk vonden we een naburige duintop, omgeven door ondoordringbare braambossen, waar we ons via een hazenpad doelbewust doorheen wurmden. daar, afgeschermd door het struweel, hebben we die zomer vaker ...eh... wat in de zon gelegen.
waarna we gesterkt terug kuierden naar de trein. over een klinkerweggetje. de laatste keer wat vroeger omdat die avond de live-satellietuitzending van All You Need Is Love van de Beatles zou zijn.
dat vonden we belangrijk, toen.

dochter L en dochtervriend J

het was eigenlijk al verkeerd begonnen. met dat hotel dat ze vooraf voor drie dagen hadden geboekt terwijl ze de derde dag al weer hoog en droog thuis zouden zitten. dat vervolgens de bagageband op Schiphol kapot was zodat ze hun vlucht op een haar na misten was achteraf dan ook nog maar een peuleschil. dat die vlucht vervolgens alsnog vanwege ijsvleugels te laat in Parijs aankwam waardoor ze hun doorvlucht naar New York hadden gemist en dat de ze pas acht uur later mee zouden kunnen terwijl ze na het tonen van boosheid en andere emoties plotseling alsnog snel op weg konden, dat was lastig, maar overkomelijk. zo ook de derde vlucht die dag van New York naar Washington: gemist, boos, tranen, toch niet gemist. vervelend, maar te doen.
dat ze echter hun koffers kwijt waren, mijn koffers, met daarin de feestkleding voor de bruiloft en de kerst plus de kadootjes, dat was pas een nationale ramp. geen land was er meer te bezeilen met dochter L. hemel en aarde moesten bewogen. de alarmcentrale, de generale staf. arme dochtervriend J. pas gister keerde de rust terug, toen ze na vier dagen de verfomfaaide koffers alsnog in ontvangst konden nemen.
en nu begin ik.
over MIJN koffers.
MIJN mooie koffers.
MIJN dure koffers.
kapot. stuk.
ik eis genoegdoening!

alledaagse archeologie 2

we schrijven, neem ik aan, weer 1966.
in dit boekje gemengde kas- en dagboeknotities.
23 mei: Grote Ruzie Jan, 's avonds naar huis, zogenaamd naar verjaardag. vijf gulden gevonden. een pond aardbeien (in Amsterdam) drie gulden vijfenzeventig. 18 mei: aardappelen en andijvie. 25 mei: twee grote voorns à vijfentwintig centimeter, tien kleine à tien tot vijftien centimeter. op 19 mei daarentegen: zeven grote van twintig centimeter en vijfenzestig tussen de vijf en vijftien centimeter. 65, da's duidelijk andere koek. en 27 mei dan eindelijk toch die verjaardag die eerder werd geveinsd. 21 mei: Rob om zes uur gehaald, met Ingrid. waaraan kennelijk later verbaasd toegevoegd: hij was zo weer weg...
vissen & haken, ruzies, teleurstelling & pijn.
alledaagse archeologie van de jaren zestig.

alledaagse archeologie

blaas op!
soms vind je onbegrijpelijk bewaarde zaken. iemands kasboekje bijvoorbeeld, inklusief AH-(voor kwaliteit)-kassabonnetje: u spaart toch ook zegels?
eigenlijk is het geheel geen kasboekje, maar gewoon een agenda. uit 1962. gebruikt als kasboekje van 1966. toen 2 ijsjes in Haarlem nog één gulden twintig kostten. een motor van Peet een tientje. en er vijfentwintig gulden handgeld werd betaald voor een kast.
meer dan van een antieke potscherf smul ik van deze alledaagse archeologie.
morgen het bijbehorende dagboekje.

België gisternamiddag

van het voorgeborchte werd ik naar 't ... eh ... geborchte geroepen en vandaar geplaatst in één van de twee spreekkamers, waartussen de schouderlijdersspecialist via een tussenkamer effektief heen en weer pendelde.
"nee, ja, ik zie het al", zei hij voortvarend, "piece of cake, volledige narcose, sneetje hier, sneetje daar, wat botaangroeisel verwijderen, pezen de ruimte geven, nachtje blijven. schikt het volgende week vrijdag?"
god, wat hebben ze het goed voor mekaar, die Belgen.
en het houdt dan ook niet op, hè: voor negen uur 's ochtends melden? dat lukt u niet zo vroeg vanuit Amsterdam? dan komt u toch donderdag? hebben wij een woonhuis waar u voor zestien euro vijftig een eenvoudige doch keurige kamer kunt huren, recht tegenover de ingang van het ziekenhuis.
jammer alleen dat uitgerekend eind volgende week de belgiese treinmasjienisten gaan staken...

miniweekendvuilnisbelt

ik stond er helemaal achter, vond het een gouden idee, kon niet wachten tot het ook bij ons zou worden geïnstalleerd: ondergrondse afvalverzameling.
ik zag een buizensysteem voor me als de buizenpost in oude bankkantoren, waarin de afvalzak razendsnel via een ondergronds netwerk wordt afgevoerd naar de afvalcentrale, hygiënies en prakties, nooit meer rotzooi rond de boom voor de deur, nooit meer morgensterren die de zakken opensnijden, hoe eenvoudig kon een oplossing zijn!
het bleken ingegraven metalen bakken met een vulmond. jij gooit je vullis er in, als ie vol is leegt de gemeente de bak in een vuilnisauto.
als ze op tijd langskomen.
wat ze dus niet doen.
zodat er elk weekend bovengronds alsnog een kleine vuilnisbelt ontstaat rond de overvollevolle ondergrondse bak. en dan dank ik onzelieveheer op m'n blote knieën dat zo'n ding niet voor onze deur is ingegraven maar bij de buren verderop. not in my backyard!
want zo ben ik dan ook wel weer.

miskommunikatie

hij die me leiding geeft kwam vanmiddag bezorgd informeren of het wel goed met me ging. hij vroeg het me voorzichtig, met een bocht, niet te rechtstreeks. vroeg of het funktioneringsbeoordelingsgesprek me laatst wellicht te veel had aangegrepen. en hij keek daarbij vaderlijk oprecht, dus ik dacht gelijk dat ik iets hopeloos zat uit te stralen, dat ik mijn signalen niet onder kontrole had.
bleek ie mijn schrijfsel over het zelfontplooiingsgebeuren te hebben geïnterpreteerd als een nukkige weerslag van ons gesprek, waar ik slechts ter lering ende vermaak de huiswerkopdracht van een dag later door mij te volgen kursus beschreef.
waarmee maar weer is aangetoond dat het geschreven woord zonder de bijbehorende ironiserende intonatie in mijn hoofd licht leidt tot verwarrende miskommunikatie.
zucht...
ik moet nog een hoop leren.

hippiehuis

blow up!
inene zag ik 't. dat flesje. middenvoor. op die tafel. in het hippiehuis. begin jaren zeventig. parket van gehard hardboard. plantentafel met marmerblad. bamboegordijnen. twee katten die later weg moesten omdat vriendin A zo allergies van ze werd dat ze op het balkon moest slapen. wat 's zomers nog wel ging. die ene heette Marlon. die andere ... eh ... weet ik niet meer. glazen lampekap van 't Waterlooplein. aluminium lampekap uit New York. enfin, dát flesje dus. met haarspul. van die heel bizondere drugstore. ook in New York. toen al. en nu nog. maar niet meer zo fanatiek. want ze zitten tegeswoordigs ook in Amsterdam. maar dat heb ik hier al eerder gepredikt.

zelfontplooiingscircuit

je wilt bij blijven, je ontwikkelen, de boot niet missen. voor je werk.
je kijkt daarbij krities naar je zelf en naar je funktioneren. daar hapert wel eens 't één en 't ander, professioneel gezien, konstateer je, want je bent tenslotte krities. dus je werpt je op het zelfontplooiingscircuit. duur betaald, door je werk.
en voor je het weet verwijl je in de wondere wereld van egotoestanden en dramadriehoeken. aanklagers, redders en slachtoffers. kritiese ouder, voedende ouder, aangepast kind of vrij kind. en je analyseert je gedrag en je stort je op je egogram. geheel vrijwillig, om je werk.

slagzinnende zus

als er een witgoedvrachtwagentje voor je deur stopt en er stappen twee stevige mannen uit dat vrachtwagentje die in één vloeiende beweging een groot vierkant pakket je huis binnen willen schuiven en het pakket blijkt een gloedjenieuwe afwasmasjien te zijn waarvan je zeker weet dat jij die niet hebt besteld en je belt je partner om te vragen of die misschien, maar die zegt ook van niets te weten en die twee spierballen bezweren je dat ze toch echt werkelijk waar bij jou moeten zijn, want kijk de naam, zie het adres, dan weet je dat het weer zo ver is, dan weet je dat je slagzinnende zus weer een prijs heeft gewonnen en dat ze die winnende slagzin vanwege al te veel gewonnen prijzen op het eigen adres voor het gemak op jouw adres heeft ingestuurd.

poeziealbum

tik tak tor, tussen ons zit het wel snor. rozen verwelken, rozen vergaan, maar onze vriendschap blijft eeuwig bestaan. het leven is een speeltoneel, dat zei een oude dichter, zorg dat ook jij de blijheid vindt, dan valt het spelen lichter.
deze of soortgelijke ontboezemingen schreef je ooit in het poeziealbum van dat leuke vriendinnetje of dat favoriete nichtje, je plakte er een plaatje bij en je verbondenheid was bezegeld.
tegenwoordig zijn er leuke ooms die in antwoord op de voorgedrukte vraag wat hun grootste wens is serieus schrijven dat ze zouden willen sterven als martelaar.
zoiets geeft toch een andere dimensie aan het begrip poeziealbum.

kiespijn in m'n schouders

natuurlijk is kiespijn in de schouders niet spoedeisend, kan 't zijwaarts verder dan horizontaal heffen best nog wel even wachten, maar je rekent er op, je regelt er om heen, dus is 't, eh... tja, hoe zal ik 't netjes zeggen: 't is lastig, dat zo kort te voor een operatie wordt afgeblazen.
en kijk nou eens: de afdeling zorgbemiddeling van mijn verzekering belt, begrijpt en regelt zo maar binnen een kwartier een afspraak bij een schouderreparateur in Sint Niklaas. volgende week konsult, weekje later operasie. in België. en weer een kwartier later belt de afdeling vergoedingen. dat ik een kwartje per kilometer krijg, hier even tekenen.
het wachten is op de menukaart en de wijnkaart.
de Belgen doen 't beter!

wil er nog iemand in mijn schouder snijen?

in augustus was ik bij de schouderspecialist. operatie eind december, zei ie toen. vandaag bleek zijn schema omgegooid. is ie er uiteindelijk toch niet op de geplande operatiedag over twee weken. of ik het erg vind dat 't kijksnijden naar februari verschuift.
eh tja, erg, wat heet erg, ik kan niet zeggen dat ik me er echt op verheugde. maar er om heen was wel van alles zorgvuldig geregeld en gebouwd: opvang door partner A in haar kerstvakantie, planning van projekten op het werk, vakanties met autohuur eind februari en eind maart (waarbij een herstelde en bruikbare schouder nodig is) en niet te vergeten aangepaste en sobere feestdagen.
dat is spijtig, vond ook de vriendelijke dame van de opnameplanning, waarop ze de eerste beschikbare dag in april voorstelde, mijn verjaardag...
dus heb ik de veel geadverteerde bemiddelingsservice van de zorgverzekeraar ingeschakeld om te zien of er op korte termijn ergens in het land nog iemand een mooie rechterschouder wil opereren. of linker, want die doet 't ook niet meer lekker.
binnen twee werkdagen word ik teruggebeld, zegt de website.

misschien verkeerd begrepen

mijn reisgenote naar 't verre oosten was zeer beslist.
"we moeten eerst een hotel boeken en pas dan kunnen we terug naar de luchtvaartmaatschappij om een vlucht aan te vragen."
"echt niet!"
"echt wel!"
"echt niet!"
"echt wel, kijk maar, het staat in deze brief"
"dat is onzin, dat kan niet, is onlogies en klopt voor geen meter."
"lees dan, lees dan, lees dan hier!"
"eh... mompelmompel... hier staat dus, dat de luchtvaartmaatschappij over de vliegtickets gaat en dat je zelf een hotel moet boeken."
"..."
"nou?"
"dan heb ik het misschien niet goed begrepen..."
en dan moeten we nog vertrekken.

gratis en voor nix

het is vierendertig graden vandaag in Kuala Lumpur, maar vanaf morgen gelukkig al weer een stuk minder: tweeëndertig. heb ik even opgezocht. vanwege dat ik dit weekeind viavia een vliegticket naar die stad in de schoot geworpen kreeg. en je moet je toch een beetje voorbereiden, niet dan, ja toch?

inkeer in de Achterhoek

als ze er weer aan toe was ze belde me vanuit haar woonwerkruimte voor kunstenaars in de Uiterwaardenstraat (sisaltapijt op de grond, lange wollen rok, Fins verantwoorde meubels, toegepaste kunst). zij pakte dan een valies en we stapten in haar auto, ik chauffeerde.
in bedaagd tempo reden we naar de Achterhoek, naar een klooster met heuse nonnen. zij betaalde mijn uurloon en gaf me geld voor bus en trein terug naar Amsterdam. en een week later weer, maar dan andersom. enkele keren per jaar.
ik vond dat toen uiterst curieus.
nu zijn er momenten dat ik me kan voorstellen dat ik zelf een werkstudent inhuur die mij voor een week retraite naar een klooster in de Achterhoek rijdt. of waar dan ook.
eten, slapen, eenvoud, inkeer.
een weekje.
niet langer.

geheel symmetriese bewegingsbeperking

kijk: dit is een hele normale rechterschouder, met onder dat vestje afgezien van een pokkenpriklitteken een mooi gaaf velletje, nee, met die schouder is ogenschijnlijk nix mis, het is een doodgewone doorsnee schouder.
toch willen ze in die schouder gaan kijken. omdat ik zijwaarts gezien vanwege een beetje botaangroeisel in de schouderkom niet verder kom dan horizontaal, zeggen ze. en dan zeg ik: nou en? alsof een meer dan horizontale zijwaartse armbeweging überhaupt enig nut heeft. alsof het niet eerder een volgende stap in onze evolutie is en ik hoogstens wat voorlijk ben bij het afschaffen van weer een nutteloze lichaamsfunktie.
dus nou heb ik bedacht dat ik het maar moest afblazen, dat kijksnijden. temeer daar ik vanwege mijn perfekte gevoel voor symmetrie (indien rechts dán ook links) eenzelfde geheel natuurlijk en harmonieus gegroeide bewegingsperking ook in de linkerschouder heb ontwikkeld. ik bedoel maar, dat is toch op z'n minst een teken? zoiets moet je niet willen wegschrapen, zoiets moet je koesteren, zoiets moet je behouden.
het zeurende pijntje aan de binnenkant van mijn linkerknie daarentegen...

stroef interview

blow up!
als student kunstgeschiedenis moest ik een galeriehoudster interviewen. griezelig, want galeriehouders, dat waren bevlogen autoriteiten, dacht ik toen. aldus geïntimideerd kwam ik dan ook niet veel verder dan wat obligate vragen als: sinds wanneer heeft u deze galerie, hoe is dat zo gekomen en welke kunstenaars vertegenwoordigt u. waarop ik de al even standaard antwoorden vanwege een haperend memorecordertje driftig pennend en, om tijd te winnen, voor mezelf hardop herhalend opschreef in een schriftje. het werd ondanks de thee met een koekje een stroef en bovendien door telefoongesprekken onderbroken interview. pas in de lange gespreksleemtes van die o zo belangrijke telefonades kon ik enigszins ontspannen om me heen kijken en zag ik dat ze wel degelijk mooie kunst had hangen. een Pieter Holstein bijvoorbeeld. waarvan deze kleurenets destijds gespreid betaald hier nu nog steeds een muur siert.

beschaafd!

ah bah, vieze, vieze man, waar heb dat nou voor nodig? er zijn nota bene jonge kijkertjes bij! zo'n jubileumblog sier je toch niet op met eh met eh, ja met wat eigenlijk? het lijkt wel op, dat is toch niet, je laat toch niet zo maar open en bloot?
nee, dat doet ie niet, daar istie veels te beschaafd voor. dat heeft ie wel geleerd in duizend blogjes, beschaafd zijn. keurig kommuniceren. niet te jolig, niet te agressief, keurig, beschaafd.
gatver! soms krijgt ik een inene toch zo'n hekel aan mezelf. niet te vaak, hoor, niet te lang. gewoon soms. zoals nu: beschaafd! en dan moet ik even zo'n foto kwijt. om te pesten. omdat jullie dan denken dat, en het dan dat helemaal niet is. waar ik dan weer om moet grinniken, dus dat ik dan geen hekel meer aan mezelf heb. ik blij, jullie blij. vanwege een simpele huidplooi tussen duim en wijsvinger. of zo.

de angst van de blogger voor z'n 1000e blog

omdat ie ooit gezegd heeft te stoppen na z'n duizendste natuurlijk. omdat het nu de negenhonderdnegenennegentigste is. en het dus na morgen over en uit moet zijn. daarom hikt ie er de laatste tijd nogal tegen aan. stokt de dagelijkse produktie. want hee: duizend keer schaamteloos je prietpraat verkopen en dan abrupt cold turkey nix meer? en dan? welke verslaving moet ie zich dan weer aanmeten? nee, nu puntje bij paaltje komt ziet ie 't eigenlijk toch niet zo zitten, dat stoppen. of wel. of niet. wel. niet.
twijfels, twijfels, eeuwige twijfels. dilemma's ook.
ach laat ook maar, beschouw dit geneuzel alsjeblieft als niet geschreven.
morgen weer wat frivolers.
misschien.

histories gezien

Die 1. Mannschaft des ASV Pegnitz 1946 auf dem Wiesweiher. (hinten von links) Georg Lehmer, Hans B###, Ernst Grotz, Hans Kummert, Karl Grotz, Hans Förster, Georg Preisinger (vorne von links) Christian Grellner, Hans Kranz, Karl Roß, Georg Gebhardt, Hermann Imhoff

hier wist ik persoonlijk nix van. ik? voetballen? maar de kombinatie van voor- en achternaam klopt eksakt. 1946, moet dus in een vorig leven zijn geweest. staand, tweede van links. de eerste van de vier Hansen in het elftal. je ziet het zo: de zelfde vastberaden blik, de zelfde snelle kop. vers uit der Krieg. en toen al samen met kennelijke familie van kollega I, zittend, uiterst rechts. als kollega I dat eens wist.
verder googelend kom ik op een akkefietje dat ik in nog weer een eerder leven schijn te hebben gehad met een ver familielid: Aktenstück in der Sache Gert B### wider Hans B### (zu Danzig?). helaas zonder dat de akte er aan gekoppeld is, maar we spreken hier wel over een akte uit mei 1452, dat je dus niet denkt dat ik hier zo maar een beetje zonder enig histories besef m'n stukjes afscheid.
nee, wij hansb's gaan ver terug.
heeeeeel ver terug.

meer huishoudelijk leed

alles wat mijn handen dezer dagen aanraken verandert in schroot.
gister nog het drama met de blender, vandaag de tragedie met de broodrooster. die ik even op z'n kop zet om aangekoekt broodkruim te verwijderen, even krachtig met de bovenrand tegen het keukenblad tik en hup, het interne houdeboterhamnaarbenedenpalletje stuk. moet ik het palletje met de buitenknop voortaan vingermatig in de roosterstand vastklemmen (zie foto: uiterst rechts, wijsvinger).
en nu ik toch bezig ben heb ik gelijk maar even de deksel van de afvalbak ontzet. zo'n deksel die als je er licht op drukt vanzelf openspringt. doet ie dus niet meer. omdat het plestik opz'nplaatshoudertje is gebarsten.
eens zien wat ik hier nog meer heb staan...

en dat was drie

blenders zijn niet mijn ding.
ooit op een eerste kerstdag is het me gelukt er twee binnen een uur op te blazen bij het malen van vlees met te veel spierweefsel. twee! en de laatste was geleend. van m'n moeder. nadat de eerste er de brui aan gaf. want dat ie 't niet meer dee lag natuurlijk niet aan mij. dacht ik toen nog. na het tweede debacle begon ik daar toch aan te twijfelen.
laatst durfde ik het wel weer aan een nieuwe te kopen. een kleintje. want voorzichtig herbeginnen. handig voor de korte maalwerkjes. die kan ook wel wat harde kaas aan, dacht ik net. voor over de pasta. hmmm, lekker.
nou mooi niet.
een raar gierend geluid.
maar malen, ho maar.
en dat was dus drie.

komt u binnen gaat u zitten

ik ben een beminnelijk mens, dat is algemeen bekend. ik kan dan ook veel hebben, ben misschien zelfs wel een tikkeltje tolerant, sta op in de tram voor de zitbehoeftige medemens, leg mijn jas over een plas op straat voor elke toevallig bevallige jongedame, gedraag me op mijn manier als een soort van heer in het verkeer, ik ben, kortom, prettig in de omgang.
maar er zijn grenzen.
zo werk ik sinds enige maanden in een kamer naast die van een in principe aardige kollega. deze kollega spreekt vele mensen per dag, op afspraak. mensen die hij ophaalt en voorgaat naar de deur van zijn kamer. en elke keer, echt el-le-ke keer weer, vele keren per dag, week in week uit, toujours, strijk en zet, rolt er dan dezelfde tekst uit zijn mond: komt u binnen, gaat u zitten hoor. zonder enige variatie. komt u binnen, gaat u zitten hoor. onveranderlijk, met gelijke intonatie. komt u binnen, gaat u zitten hoor. komt u binnen, gaat u zitten hoor. komt u binnen, gaat u zitten hoor hoor hoor hoor!
gek makend is het, gillend gek makend.
ik kan het niet meer aanhoren.
er komt geen werk meer uit m'n handen.
trillend zit ik achter mijn buro.
'k vlieg 'm vandaag of morgen nog er es aan.
doe alles om hem maar te stoppen.
"komt u binnen, gaat u zitten hoor."
hou op! hou op! hou nou toch op!

17 november 1967

het was na afloop van de Grote Schoolavond, nee zegt partner A: na de Grote Filmavond. hoe dan ook, om half drie stonden we nog in het portiek om de hoek. te zoenen. sindsdien was het aan. en dat is het nog steeds. op de kop af 40 jaar.
deze foto is één van de eerste in deze liefdesgeschiedenis.
een klassenavond bij iemand thuis zo te zien. het swingde (swong?) enorm. let op de trui met losse col en de witte sokken. en het Trevira 2000 jurkje. het meisje rechts met bril leest waarschijnlijk poëzie, dat niemand denkt dat we van de straat zijn.
over een uurtje ontvangen we 40 door-de-jaren-heen-vrienden voor het enige echte eerstezoenmaal. kijken of we het met z'n allen nog kunnen. dat zoenen.

extra! extra! lees het hier!

wij onderbreken de reguliere uitzendingen van de weblogs hansb en jufaukje voor een gezamenlijk programma.


tot zover deze ingelaste uitzending. vanuit de centrale studio nu weer terug naar de weblogs hansb en jufaukje.

verliefd vóór 1967

filmpje!
zo pal voor het eerstezoenjubileum is het schoonschiptijd, bekentenistijd, rechtdoorzeetijd, biechttijd.
ok, diep inademen, daar komt ie:
vóór partner A partner A was, zelfs nog voor partner A vriendin A was, lang geleden dus, was ik al verliefd. ja god, hoe oud was ik nou helemaal, vijftienzestien daaromtrent, hormonaal ontluikendend en hunkerend verliefd.
op een stem, op de zangstem van France Gall.
vanaf het moment dat ik haar hoorde zingen, over dat ze een poupée de cire poupée de son was, geen idee waar ze het over had, maar dat net niet zuivere zingen, dat naïeve jongemeisjesachtige, dat mooiklinkende frans, dat alles samengebald in die ene stem, het maakte mijn knieën week, veroorzaakte steken in mijn hart. keer op keer op keer, want ze draaiden het nummer vaak op de radio toendertijd nadat ze er in 1965 het eurovisie songfestival mee had gewonnen.
nou ja, dat was het eigenlijk, puur platonies dus, daarom niet minder heftig, maar nog niet totaal, niet allesomvattend. dat kwam pas later. weten we nu.

monddood

had ik een leuk nieuwtje hier staan. echt leuk. wat heet: buitengewoon leuk. eindelijk, zeg maar. wordt me de mond gesnoerd door de Grote Papieren Media. vanwege embargo zus en me zo. waar ik me dus normaal gesproken natuurlijk nix van aantrek, maar waar ik na een indringend emotioneel beroep van partner A toch maar voor ben gezwicht. tekst weggehaald en foetsie. zuchtend. onwillig. terwijl het écht leuk is. écht. voor partner A dan. en, voor zover het op mij afstraalt, ook voor mij. maar mijn lippen zijn verzegeld. mij hoor je niet meer over die schrijfwedstrijd (oeps). ik ben monddood.

idi-rot-hans (1967)

dat met die ouders ging ook maar moeizaam, want langharig en drie jaar ouder dan hun dochter, dat was dus drie maal nix: ik bracht hun dochter vast en zeker aan de softsedrugse en op het slechte pad en waren mijn bedoelingen wel eervol?
maar ik hield vol. bleef langskomen. was er niet meer weg te slaan. at er mee aan hun tafel. zat er op hun o zo niet comfortabele bank. keek er naar hun saaie tv-programmaas. las er hun onvermijdelijke Margrieten en Libelles. dook zelfs onaangekondigd op tijdens hun zwitserse vakantie. om maar bij háár te zijn. zij bij mij. gierende hormonen.
pas toen ik hoorde dat haar vader een brutaal voor zijn auto manoeuvrerende fietser spontaan uitschold voor idi-rot-hans wist ik dat ik het pleit had gewonnen. ik bleek een blijverdje.

ja nee ja nee ja nee of toch weer wel (1967)

dat het officieel áán was betekende nog geenszins dat ik op m'n lauweren kon rusten. de gruwelijke onzekerheid dat het toch weer alsnog niet aan zou zijn. de hartkloppende ellende als ze langs me heen keek (dacht ik), me uitlachte (dacht ik), me negeerde (dacht ik), een ander iets toefluisterde (dacht ik). maagkrampen. himmelhoch jauchzend bis zu Tode betrübt. zoals toen ze plotsklaps naast een gladknappe indische jongen door de straat liep. hand in hand, vertrouwelijk babbelend. om door de grond te zakken. wist ik veel dat ze een indische pleegbroer had. eentje die vaak maanden weg was omdat ie op een schip voer. ik wist niet eens wie haar ouders waren, nadat ik een bezoekende joviale oom en idem tante als zodanig had begroet. en de hormonen gierden onverstoord naar hartenlust.

commercial break

afstreeplijstje

's even zien: tafels en stoelen besteld, check; borden, vorken, messen, dessertvorkjes, check; hoofdgerecht plus dessert geregeld, check; voorgerecht en broden ingepland, check; wijn, water, kaas en likeur ingekocht, check; servetten & tafelkleden in huis, check; muziek ok, check; borrelglaasjes geteld, check; afzegmails gecheckt, check; wijnglazen, wijngla... heee: WIJNGLAZEN! wie is de wijnglazen vergeten? denk je soms dat we met dat rommeltje uit de kast toekunnen? moet de rest uit een plestik bekertje drinken zeker. ongelofelijk! als ik het nou niet gezegd had. moet ik dan alles zelf doen. enfin, we hebben nog een week, wijnglazen bestellen, CHECK. alles onder controle, check.

mag dat?

als vier heren van zekere leeftijd genoegelijk bijeen zitten in een restaurant in een warm land en één van de heren zit aan het open raam met uitzicht op de zee waarin ze zojuist nog kollegiaal maar toch funktioneel bloot hebben gezwommen en die ene heer steekt als besluit van een mossellunch een sigaartje op en blaast fijngevoelig en sociaal als hij is zijn afvalrook naar buiten en een briesje blaast die giftige rookwolken weer even hard naar binnen en de andere heren hebben dus kuchende last van de voortdurende en stinkende uitstoot van die ene heer en zij protesteren daartegen in vele toonaarden en de stug doorrokende heer zegt dan dat niemand hem het recht op een lekker sigaartje aan het eind van een maaltijd kan ontnemen, mag dat?

vijf instanties

ik blijf te veel in het verleden hangen, merk ik de laatste tijd. te vaak grijp ik terug op wat is geweest. het ontbreekt er nog maar aan dat ik ga betogen dat vroeger ook alles beter was. hoewel: zelfs op die neiging betrap ik mezelf de laatste tijd meer dan eens.
neem nou het radioversterkerapparaat. loei oud. nog uit de vorige eeuw. jaren zeventigtachtig. en mooi, zo mooi! zo mooi worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.
maar als dat apparaat op een gegeven moment niet meer dan diepe dreunende bromtonen uitzendt wordt het tijd voor iets nieuws. denk je in eerste instantie. tot je in tweede instantie ziet dat iets nieuws misschien dan wel geen bromtoon produceert, doch zelden mooi is. zodat je in derde instantie alsnog besluit het oude opnieuw tegen hoge restauratiekosten te behouden. en je in vierde instantie na weken van onthouding weer met oog en oor geniet van je eigen ouwe beauty van een opnieuw welklinkende Beomaster 1900. dan weet je in vijfde instantie dat vroeger inderdaad alles beter was.

nieuwe jas

kocht ik aan 't eind van afgelopen winter een nieuwe jas. die ik vervolgens vanwege vroeg invallende lente nimmer meer droeg. vond ik 'm gister onder een aantal andere jassen aan de kapstok terug. was ik glad vergeten dat ik 'm had. werd ik dus voor het zelfde geld voor de tweede keer blij met m'n "ouwe" nieuwe jas. heb ik daarmee een kreatieve vorm van bezuinigen uitgevonden.

kunstkrenten

't ging maar om een baantje voor een paar uur, een middag, bij een kunsthandel op de Spiegelgracht. moest er namens de kunsthandel naar een veiling van aziatiese kunst om de hoek. moest er bieden op een beeld. als ze zelf zouden gaan zou de prijs worden opgedreven. een onbekende jongeling zou beter scoren. ik mocht tot maksimaal vijfduizend gulden gaan, maar bleef daar door mijn anonimiteit ver, nee, heel ver onder. ik blij, zij blij, iedereen tevree. werkbriefje afgetekend en tabee. hangt er een parkeerbon onder m'n ruitenwisser. vijfentwintig gulden, prakties gelijk aan mijn verdiensten. dus ik weer naar binnen, beklaag daar mijn lot, zij klagen wat mee, vergeten de door mij behaalde megawinst, lispelen och, och, wat een pech, nou volgende keer beter, hè, en schuiven me de deur weer uit.
toen werd ik socialist.

ik beken!

het achtervolgt me al jaren.
onrustige nachten, hartkloppingen, gevoelens van spijt, mea culpa, mea culpa: ja, ook ik heb gestolen, ook ik ben een dief. sla me maar, negeer me maar, vertrappel me maar als een voetveeg, het zij zo, ik aksepteer het, ik doe er zelf graag aan mee.
geld, het ging om geld, guldens, want die had je toen nog, losse guldens met op de rand God Zij Met Mij. en ze waren met mij.
m'n eerste baantje, bij de bloemenwinkel, bloemstukken bezorgen en boeketten. als ik niet bezorgde stond ik in de winkel, voor als er klanten kwamen. de bloemist zat dan vaak achter, koffie drinken. ik lustte geen koffie. maar in de winkel stond de kassa. met zo'n la. die geluidloos openging. indrukken, la open, gulden er uit. kon ik zelfs met m'n rug naar de kassala toe. en de volgende dag weer. en weer. en weer. want meer maakt hongerig. naar meer. en meer. tot ie ut merkte, m'n ouders erbij, opvoedkundig toesprak, een tweede kans gaf.
daar, het is er uit, zo heee: dat lucht op...

van mannen en dingen die voorbij gaan

blow up!
het zit er gewoon niet meer in: EN onbeperkt klim en klauteraktiviteiten EN onbeperkt alkoholies innemen EN onbeperkt boergondies eten EN onbeperkt vier dagen en nachten doorhalen. het is gewoonweg over en voorbij. vanaf nu zit er nix anders op dan braaf gedoseerd en vooral rustig te wandelen, hooguit een glaasje bij het eten en, nou vooruit, één voorzichtig glaasje harde alkohol vooraf, waarna verantwoord laagkalories, cholestorolvrij en gezond eten, en op tijd althans voor twaalven te bed. het lijkt de enige manier om een lang kookweekend met enig sukses vier dagen vol te houden. waarmee ik gelijk ben toegetreden tot de groeiende schare bedaagde ouwe mannen.
het is niet anders.

gestolen foto

licht opblaasbaar
wat is het toch dat als er geschreven staat dat het echt werkelijk waar ten allerstrengste verboden is om te doen ik juist dan de onbedwingbare neiging heb om dat te doen wat niet mag? heeft dat iets te maken met uittesten, om te zien hoe ver ik kan gaan? onderdrukt anarchisme, hoezo geen fotoos, dat bepaal ik toch zeker zelf wel? tarten van het bevoegd gezag? autoriteitsprobleem?
maar goed, ik beken dus dat ik geluidloos en flitsloos heb gefotografeerd in de Chapelle du Rosaire van Matisse in Vence. het mocht niet en ik dee ut toch. met als resultaat een aantal onderbelichte en ietwat onvaste kiekjes die ik enige tijd zal koesteren als ikonen van mijn dappere verzet tegen autoriteit in het algemeen en die van een franse kapel in het bijzonder. tot ik vergeten ben hoe het ook weer kwam dat ze zo wazig en wiebelig zijn. en ze dan alsnog weggooi.
tja, gestolen goed en zo.

blootbroeders

het was eind oktober, het werd zo maar 23/24 graden, het was windstil, we liepen langs een zuidfrans strand, logies dus dat we moesten zwemmen.
dat het een blootstrand was maakte het bij gebrek aan zwemkleding wel heel erg makkelijk en nadat de eerste huidlaag genoeg was verdoofd dobberden we aangenaam wat rond.
tot we ons realiseerden dat we gezien onze kollegiale blootheid nu wel heel erg intiem waren geworden: blootbroeders. dat wordt morgen in de ambtelijke wandelgangen toch weer even wennen.

schuldig!

moet ik me schuldig voelen als ik mijn voeten na een urenlange wandeling koel in de branding van de blauwe zee? moet ik me schuldig voelen als ik zie dat de zonsondergang de bergen adembenemend rood kleurt. moet ik me schuldig voelen als we straks hier op het balkon uitgebreid gaan ontbijten? moet ik me schuldig voelen als we daarna naar de parking aan het strand gaan waar de wekelijkse lokale vlooienmarkt wordt gehouden? moet ik me schuldig voelen als we daarna ergens een koel glas wijn gaan drinken?
dacht ut niet!

leermoment

de citroensoufflé moet zorgvuldig worden geprepareerd, de geslagen eiwitten kunnen niet (ik herhaal: niet) voor het diner alvast door het eigeelcitroenmengsel worden gespateld, de oven moet op het moment suprême altijd worden gekontroleerd of ie nog wel aanstaat en dus juist is voorverwarmd en teveel aan calvados kan de kookvaardigheid sowieso ernstig beïnvloeden.

kookkoördinatie

het gaat helemaal fout hier. zijn we nog maar net begonnen met het bereiden van het avondmaal, blijkt de koördinatie al helemaal zoek. heeft het vlees twee uur oventijd nodig, en de aardappeltjes met olie en rozemarijn op zichzelf al dertig minuten, terwijl de pompoenschotel ook dertig minuten moet, maar dan op tweehonderd graden wat er weer twintig minder zijn dan de aardappels willen. en dat moet dan allemaal ook nog eens tegelijk klaar zijn. in één oven. nog een mazzel dat mijn citroensoufflé aan het eind komt en maar acht minuten de oven in hoeft.

koken en eten

een culinair weekend hadden we gezegd. (zelf) koken en (uit) eten. vier mannen in een huis, sterke verhalen en drank. en koken natuurlijk. dat dat huis aan de middellandse zee staat is een prettige bijkomstigheid. dat we daar godsgruwelijk vroeg voor op moesten staan om weer zo´n goedkope vlucht te vliegen was ingecalculeerd. maar dat we direkt na aankomst twee en een half uur zouden gaan bergwandelen, dat had niemand mij verteld!

zwijmelknieën (1967)

filmpje!
wee werd ik er van, Nights in White Satin, Moody Blues: ons nummer. grijs gedraaid om keer op keer tegen elkaar aan te kunnen zwijmelen. "and i love you, oohwoohwoo, i love you!" ook wel zo makkelijk zo'n tekst, hoefde je zelf nix meer te zeggen of uit te leggen, gewoon op het juiste moment broeierig kijken was al voldoende, wederzijds. en "never meaning to end". nou, dat mag je wel zeggen zo langzamerhand. en nog steeds zwijmelknieën bij het horen van de eerste tonen van. zonder overigens hup aaneengeplakt de dansvloer op te schuiven. of überhaupt te dansen. maar dat is een ander verhaal.

ze draaien ons nummer (1967)

wij waren niet van de dans. een beetje raar hupsen als het moest, maar liever niet. wel graag aan de schuifel. haar hoofd tegen mijn schouder. armen om elkaar heen. lijf tegen lijf. lekker close. op klassefuifjes. op verjaarspartijtjes. niet op schoolfeesten. no way. op schoolfeesten sloop de schuifelpolitie rond. speciaal aangestelde leraren op het balkon met een spotlicht nabij. die als ze lijfelijk kontakt vermoedden flats een plas licht op je richtten. en je maanden het lijfelijk kontakt te verbreken. maar schuifelen schuren slijpen op afstand mist de essentie. zeker als ze ons nummer draaien. ach, ons nummer. het ultieme schuifelnummer dd 1967. wie kent het niet.

dan ben je oud

filmpje!
en dan graaf je in je verleden en je graaft en je graaft en je komt steeds dieper en je komt op plekken die je je pas weer herinnert als er geluid aan vast zit want beeld hadden we toen sowieso niet, ook niet in zwartwit. en gottogotogot wat is het erg om nu alsnog beeld te zien waar ooit alleen geluid was. ofwel hoe je een prachtig nummer zo plat als een dubbeltje kunt maken met knullig pleebek, onhandige beeldsnedes, draadloze gitaren, neppiano, keurige koppies en houterig publiek. als je dat allemaal had geweten, toen, was de muziek niet blijven hangen. maar toen ging je elke donderdag in de schoolmiddagpauze nog naar de platenwinkel om de nieuwste top-40 op te halen. de stijgers , de blijvers, de zakkers. en het enige dat je zag bij het geluid van de piratenzenders was dat deze steeg en steeg en steeg. en nu pas op z'n plaats valt. go now!

dan ben je jong

en dan ga je lekker op vakantie naar de verenigde staten, denk je.
leuk, vrienden bezoeken, bruiloftje meepikken, kerst vieren, the usual.
dan heb je om van hot naar haar te komen natuurlijk een auto nodig, her en der te huur, geen probleem. totdat blijkt dat je onder de vijfentwintig bent (qua vertrek negen dagen te laat geboren) en je een ekstra rekening van tussen de vijfentwintig en vijftig dollar krijgt gepresenteerd. per persoon. wat het autohuurbedrag ondanks de afkoop van alle mogelijke eigen risiko's zo'n beetje verdriedubbeld.
dan is het plots zo leuk niet meer om jong te zijn met een studiebeurs. dan wilde je wel dat je ouder was. dat je zo oud en zo wijs was als je ouders bijvoorbeeld. maar ja, dat zit er even niet in, dus, dochter L en dochtervriend J!

wroeging geen wroeging

normaal gesproken heb ik een geheel eigen stoplichtbeleid, onafhankelijk van de kleur van de lichten zelf. staat er echter een moeder met kinderen opvoedkundig netjes te wachten, dan raak ik in gewetensnood, dan blijf ook ik opvoedkundig solidair aan de stoeprand staan. ook al komt er geen enkele vorm van verkeer aan, ook al lonkt het tweede licht aan de overkant uitnodigend groen, kom maar, kom maar, kom dan toch. maar als dan die moeder inklusief kinderwagen haar twee kleuters na vele eindeloze en vruchteloze sekonden en ondanks rood licht alsnog over het zebrapad sleurt sta ik plots in m'n eentje voor lul.
dat doe ik dus niet nog een keer. mijn kinderen zijn opgevoed en de deur uit. andere ouders zoeken het zelf maar uit. opvoedkundige solidariteit my ass. een volgende keer steek ik weer over wanneer ik dat wil, ook al staan er hordes moeders hun onnozele kleuters verkeerstechnies voorbeeldig op te voeden. en dat doe ik dan zonder enige wroeging!

oorverdovende stilte

de stilte na een auto ongeluk, na het piepen van de tevergeefs remmende banden, na de klap van blik op blik, na het uiteenspattend glas.
en dan een tijdje nix.
absolute rust.
oorverdovende stilte.
alsof de wereld even bij moet komen. de adem inhoudt. de pauzeknop indrukt. alleen de autoradio jengelt onverstoorbaar nog wat door. achtergrondmuziek, dus dat telt niet echt mee. het duurt een sekonde of twintig dertig. dan pas breekt de hel los.

(nee, er is mij niets overkomen, moest er aan denken toen ik vanmorgen langs een plek reed waar ik jaren geleden een ouwe eend op een andere auto zag botsen, dacht toen ook aan de motorrijder in Saint Tropez waarvan ik voorzag dat ie op die auto zou klappen die geen voorrang verleende en aan die bestelauto die op een voorrangsweg elders in Frankrijk in de flank werd geramd en langzaam drie keer over de kop rolde).

vallend bladje

opblaasbaar!
vandaag dwarrelde er een bladje van de boom.
ik stond er bij en ik keek er naar.
goh, dacht ik nog, het is nu echt herfst.
toen bleken er al meer bladjes op de grond te liggen.
had ik nix van gemerkt.
waarom zegt niemand mij ooit iets?

Daniela! Daniela!

filmpje!
soms zegt één beeld zoveel meer dan honderd woorden, ofwel het gevoel dat je krijgt aan het eind van een dagje op en neer naar Venetië.

lunch in Venetie

was even lunchen in Venetie. beetje omslachtig via Brussel Zuid wat eigenlijk gewoon Charleroi is om zeven uur vanmorgen naar Treviso wat nog weer dertig kilometer boven Venetie ligt. maar dan heb je natuurlijk wel een uitstekende lunch. en als het even meezit ben ik vannacht nog voor drie uur weer thuis. dus...

emopiekmomenten

ik ben hansb, ik ben mompelmompel jaar en ik kijk emo-tv!
zo, dat is er uit, ik moest het even kwijt, ga al te lang gebukt onder het stiekeme, keek alleen nog tv met de gordijnen dicht en de lampen op spaarstand. dus ja, ik kijk naar het hoe en waarom van vertrekkende en arriverende mensen op Schiphol. en ja, ik kijk naar het zoeken en het vinden van ouwe vakantieliefdes. elke week, met partner A, veilig vanuit onze eigen individuele kijkcocons, zodat we elkaar bij weer zo'n emopiekmoment op het scherm niet hoeven aankijken. hoogstens zeggen we achteraf dat het mooi was: mooi hè? ja, mooi! onderwijl wrijven we quasi ongemerkt even een vuiltje uit het oog. gapen overdreven. kuchen wat. en schakelen dan snel over naar een intellektueel verantwoord digitaal themakanaal. ter verrijking van de geest.

autootje pesten?

de lommerrijke laan is afgesloten. bij het stoplicht dwingt een bord naar links of naar rechts. de wachtende autosliert voor het stoplicht groeit gestaag. links leidt tot nix, ze willen allemaal naar rechts. maar de konstante stroom schoolfietsverkeer rechtdoor gaat altijd voor. geen doorkomen aan. dus per verkeerslichtronde maksimaal twee autoos rechtsaf. irritatie. frustratie. toeteren. dan na vier vijf keer machteloos groen eindelijk een gat in de fietsrij, eindelijk vrij, eindelijk rechtsaf, over drie verkeersdrempels, voort voort voort en verderop linksaf. maar maar maar wel nondeju, verderop linksaf staat een hijskraan met z'n grote rot uitzetpoten dwars over straat, rechtdoor mag niet, keren is geen optie, rechtsaf dan in godnaam, met een grote omwegbocht via een wirwar van eenrichtingstraten terug naar.... de lommerrijke laan. soms heb ik oprecht meelij met de automobilist in de grote stad.