het was eigenlijk al verkeerd begonnen. met dat hotel dat ze vooraf voor drie dagen hadden geboekt terwijl ze de derde dag al weer hoog en droog thuis zouden zitten. dat vervolgens de bagageband op Schiphol kapot was zodat ze hun vlucht op een haar na misten was achteraf dan ook nog maar een peuleschil. dat die vlucht vervolgens alsnog vanwege ijsvleugels te laat in Parijs aankwam waardoor ze hun doorvlucht naar New York hadden gemist en dat de ze pas acht uur later mee zouden kunnen terwijl ze na het tonen van boosheid en andere emoties plotseling alsnog snel op weg konden, dat was lastig, maar overkomelijk. zo ook de derde vlucht die dag van New York naar Washington: gemist, boos, tranen, toch niet gemist. vervelend, maar te doen.
dat ze echter hun koffers kwijt waren, mijn koffers, met daarin de feestkleding voor de bruiloft en de kerst plus de kadootjes, dat was pas een nationale ramp. geen land was er meer te bezeilen met dochter L. hemel en aarde moesten bewogen. de alarmcentrale, de generale staf. arme dochtervriend J. pas gister keerde de rust terug, toen ze na vier dagen de verfomfaaide koffers alsnog in ontvangst konden nemen.
en nu begin ik.
over MIJN koffers.
MIJN mooie koffers.
MIJN dure koffers.
kapot. stuk.
ik eis genoegdoening!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten