hij die me leiding geeft kwam vanmiddag bezorgd informeren of het wel goed met me ging. hij vroeg het me voorzichtig, met een bocht, niet te rechtstreeks. vroeg of het funktioneringsbeoordelingsgesprek me laatst wellicht te veel had aangegrepen. en hij keek daarbij vaderlijk oprecht, dus ik dacht gelijk dat ik iets hopeloos zat uit te stralen, dat ik mijn signalen niet onder kontrole had.
bleek ie mijn schrijfsel over het zelfontplooiingsgebeuren te hebben geïnterpreteerd als een nukkige weerslag van ons gesprek, waar ik slechts ter lering ende vermaak de huiswerkopdracht van een dag later door mij te volgen kursus beschreef.
waarmee maar weer is aangetoond dat het geschreven woord zonder de bijbehorende ironiserende intonatie in mijn hoofd licht leidt tot verwarrende miskommunikatie.
zucht...
ik moet nog een hoop leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten