op de terugweg trof ik in de eersteklascoupé (vanwege zielige schouder) een gezelschap luid kwetterende kakbejaarden. beschaafde dames en een enkele keurige heer evalueerden een kultureel verantwoord lang weekeind Brussel en Antwerpen. enig was het geweest, ronduit énig.
Fransje had deze keer de leiding gehad. Fransje, niet uitgesproken met de normale ronde A als in wals, maar met de korte zuinige a zoals die alleen in de "betere" kringen wordt uitgesproken, op z'n frans, met een accent grave en met twee duidelijk geprononceerde ennen: Frànnsje.
Frànnsje had leiderschapsproblemen, niemand had naar 'r geluisterd, en Frànnsje zat daar erg mee. volgend jaar wilde ze dan ook niet meer in de leiding, dan moest een ander het maar doen.
Annelies wil volgend jaar wel mee-organiseren. Annelies die toen we langs de Van Nelle-fabriek reden liet weten dat ze daar toch nog jaarlijks een leuk bedragje van kreeg uitgekeerd vanwege haar aandelen. nou ja, 1 aandeeltje eigenlijk, van niet meer dan veertigduizend, maar toch goed voor een douceurtje van vierentwintighonderd per jaar. Annelies die nog een housewarming zou geven als de verbouwing klaar was, ja ja, zevenhonderdvijftig in totaal, maar dan wel inklusief de nieuwe stoffering.
toen Frànnsje was uitgestapt werd Frànnsje geëvalueerd.
énig mens, wist je dat ze al vijf kinderen had toen ze achtentwintig was. ja, die sloeg ze en ze schreeuwde tegen ze, want ze wist niet hoe dat moest, kinderen opvoeden. enig mens, zo'n leuk gevoel voor humor ook. en de was doen, wist ze ook niets van, gooide ze de kleren van de kinderen allemaal bij elkaar in de machine, had alles in de zelfde kleur. zou je niet zeggen, hè, maar énig mens, ééé-nig.
op het CS mocht ik de trein uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten