zo hé! wat een arrogante uitstraling.
inderdaad: wie doet me wat?
we woonden net samen. op een woonboot aan de Ruysdaelkade. heel idyllies zonder elektra, zonder gasaansluiting, zonder riool. maar met een generator om de platenspeler (een beetje jankend) te kunnen draaien. en met gaslampen met gas uit een gasfles. en een waterton op het dak die we vulden bij de garage op de walkant. en met een chemies toilet die als ie vol was de gracht in werd gekieperd. want dat kon toen nog, milieutechnies gezien.
enige probleem was even de oliekrisis. want we hadden geen auto, dus kregen we geen benzinebonnen. en zonder benzine geen generator. en zonder generator geen platenspeler.
maar verder vonden we den Uyl natuurlijk prima.
we waren wel tegen Nixon. die moest worden afgezet. dat hadden we voor de langsvarende Amerikaanse toeristen dan ook in forse letters op de boot geschilderd: impeach Nixon!
en we hadden ook wel eens "klammheimliche freude" richting RAF, want we waren in de bloei van ons leven en alles moest anders en we wisten natuurlijk ook alles beter.
nog steeds eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten