rijbewijs

David werd bij ons thuis afgeleverd door de ouders van partner A. zij kwamen 's avonds uit Rotterdam, het sneeuwde en omdat het vlak voor kerst was hadden ze voor het eerst van hun leven een lifter meegenomen. vervolgens vonden het dan weer sneu om hem in zulk weer zo maar ergens in Amsterdam weer te droppen, dus brachten ze hem bij ons.
wij waren immers ook van die langharige hippies.
David was op weg van India naar zijn woonplaats Stockbridge in Massachusetts. en omdat Amsterdam toen nog het centrum van de wereld was kwam ie dus even langs. David was geen neo-hippie zoals wij, maar een echte: met zijn lange haar als een tulband op zijn hoofd en een knotje in zijn lange baard, met zijn biologiese bonensoepen en zelfgebakken zuurdesembroden en met zijn bezwerende "OOOOOHHHHMMMM".
nadat hij enige tijd op onze zolder had gewoond ging hij alsnog naar huis waar wij hem de volgende winter opzochten.
we logeerden dik een maand bij David en hij leerde me how to drive a car. in Nederland was ik immers al twee keer gezakt voor mijn autorijbewijs en mijn motor kreeg ik niet aangetrapt bij het motorrijeksamen. ik was dus ernstig getraumatiseerd.
maar die winter in Massachusetts en Vermont lukte het wel. eerst mijn learners permit gehaald en dan de weg op met de eigenaar van de auto (David dus) naast me. die mijn jeugdige ongeduld steeds weer temperde door mij "gentle, gentle" toe te voegen of weer dat bezwerende "OOOOOHHHMMMM". in een jeep zonder verwarming met een linnen dakje. bij min twintig. en veel sneeuw en ijs. hippie zijn was echt wel afzien!
het rijexamen zelf was een piece of cake. stukkie vooruit, stukkie achteruit, inparkeren, rondje om het blok.
terwijl de staatsexaminator met me babbelde over koningin Wilhelmina die in die buurt was geweest during the war.
als beloning voor het behalen van mijn drivers license mocht ik een uurtje toeren in de Lincoln Continental van een inmiddels bevriend echtpaar met een schoolbus-company.
maar dat is een verhaal apart.