gister was vriendinkollega E van partner A op bezoek.
ik kende haar voornamelijk van enige afstand. en van haar onthutsend openhartige vraagstellingen als: "wat zie jij eigenlijk in partner A?" maar sinds kort zijn wij op begroetingszoenbasis.
dat soort dingen moet groeien, blijkt maar weer.
ik ken haar nu dus wat beter.
gister bleef vriendinkollega E eten. en omdat partner A op een gegeven moment voor langere tijd alleen in de keuken verdween, ging vriendinkollega E op de huiskamer-PC mijn weblog lezen.
dat deed ze met licht ingetogen lachgeluiden. daar keek ik van op. want dat overkomt mij niet zo vaak. dat iemand live om mijn schrijfsels lacht. maar ik kon aan kollegavriendin E niet zien dat ze lachtte. dat moest ik mij dus inbeelden. omdat ik zo graag wil dat iemand om mij lacht. dacht ik nog.
tot ze de avondkrant ging lezen. begeleid door instemmend en afkeurend gehum. en toen wist ik het opeens: vriendinkollega E ondertitelt zichzelf onbewust met geluid. terwijl haar gezicht in pokerfacestand blijft. wat een onmisbare eigenschap voor een goede schooljuf. zo hou je je leerlingen bij de les. alsof ze televisie kijken. met ondertiteling. dat konsept begrijpen ze.
er ging iets mis toen vriendinkollega E een mopje vertelde. althans, zou vertellen. want vanaf dat moment liepen beeld en ondertiteling hopeloos door elkaar heen. en kwam ze niet verder dan de lachstuip die het te vertellen mopje bij haarzelf veroorzaakte.
ik moet haar gebruiksaanwijzing nog eens goed doornemen.
maar ze is wel leuk, vriendinkollega E.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten