als 14-jarige heb ik er mijn eerste grote film gezien: de West Side Story op widescreen en in dolby surround. althans, iets wat daar toen op leek. eigenlijk had ik al een paar dagen eerder zullen gaan op uitnodiging van een al wat ouder meisje (?!), maar die dag mocht ik niet van mijn ouders.
op goede vrijdag ga je immers niet naar de bioscoop.
later zag ik er ook andere grote filmprodukties en filmmusicals die op een breed scherm pas goed uit de verf kwamen. toch was het er nooit echt druk. want ook een beetje uit de loop, zo tegen de Amsterdamse goudkust aan.
zo'n tien jaar geleden ging het Du Midi-filmtheater dan ook dicht en sindsdien was het gebouw als een rottende kies waar nooit wat aan werd gedaan. heel lang heeft er nog een zwerver onder de riante luifel gewoond. totdat rotjochies zijn verblijf in de fik staken een jaar of wat geleden.
nu wordt de ruïne bij de aanpalende Apollohal getrokken, de rotte kies wordt eindelijk gerestaureerd, de sjieke goudkust kan opgelucht verder gaan met adem halen.
deze tekst staat op een schutting rond het bouwterrein.
mooi van taal, maar echt begrijpen doe ik het niet.
iets om over na te denken dus.
om het nieuwe jaar mee te beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten