toneelkarrière

mijn toneelkarrière is niet indrukwekkend geweest. kleine rollen in de jaarlijkse klucht op de middelbare school of deel van het achtergrondkoortje in een kinky off-off-off-broadway musical zijn niet bepaald hoogtepunten te noemen. leuk, maar niet bizonder.
de rol in het regieopleidingsafstudeerprojekt van (nu toneel- schrijver) Ton Vorstenbosch paste goed in dat rijtje.
als ik het me goed herinner ging het stuk over een korrupte paus in een vervallen en ten onder gegaan Vatikaan. de hele voorstelling zat ik hoog in de nok van het universiteitstheater in de Nieuwe Doelenstraat. mijn glansrol kwam aan het eind van het stuk.
toen ik als een wrakende engel met wapperende vleugels in een lang gewaad onder begeleiding van hevige muziek met flitslichtend fototoestel aan een lang touw uit de hemel afdaalde.
wat mijn rol precies was weet ik niet meer. het waarom van dat fototoestel kan ik niet meer plaatsen. en ik herinner me eigenlijk ook niet of ik nog ergens tekst had.
ik weet wel dat ik op het moment suprème volop in de spotlights stond. en dat ik dat een erg lekker en verslavend gevoel vond.
toch jammer dat dat gevoel uiteindelijk tot dat ene korte moment in die twee of drie voorstellingen beperkt is gebleven.

koken

vrijdagavond gegeten in het huiskamerrestaurant van kollega P. een soort table d' hôte, maar dan net iets anders.
kinderen naar boven en naar bed, tafels onder de bank vandaan, en ziedaar: elke vrijdagavond een restaurant met een lange gedekte tafel voor vijftien personen in een komfortabele huiskamer. en een open keuken vanwaar kommunikatiekollega P kommuniceert met een viergangendiner.
dat doet ie niet slecht. vind ik.
maar ja, wie ben ik. ik kook af en toe en soms ook met kollegakokers. dan gaan we naar de lekkeredingengroothandel en laden onze kar vol met lekker spul. en dan gaan we met z'n vieren koken en eten. en heel krities doen. en heel deskundig. wat steeds beter gaat naarmate we meer goede wijn drinken. na de calvados zijn we dus op ons best. dan kunnen we uitbuikend elke gang tot op elk ingrediënt ontleden. en blikken we tevreden op de avond terug en vinden we dat we het niet slecht hebben gedaan.
nou ja, zoiets dus ook afgelopen vrijdagavond. en als de linnen servetten in gebruik worden genomen is het helemaal af.
de foto hierboven? da's gewoon een crème bruléebakje met kaneelstokjes en heeft werkelijk helemaal niets met dit stukje te maken...

huiskamerrestaurant de liefde <klik>

bedreigde woorden

zaterdagochtend, dus uitslapen met de wekkerradio op radio 1.
val ik in een diskussie over bedreigde woorden. die om uitsterving te voorkomen zijn opgenomen in een woordenreservaat. waar ze liefdevol worden beschreven en vertroeteld. en dan gaat het niet eens over ongebruikelijke, obscene of sinistere woorden. maar over woorden die ik nog ken. en nog gebruik. in mijn normale, dagelijkse leven.
ik vind dat een verbijsterende ontdekking. dat ik dus eigenlijk gewoon ouwerwets aan het worden ben. dat ik binnen de kortste keren niet meer word verstaan door jongere generaties.
wacht, ik leg even een paar woorden voor die al in het woordenreservaat zijn opgenomen:
aantal, apekool, beweegreden, borstel, boterbriefje, brozem, concubine, corpulent, deerlijk, deportatie, diender, eerdaags, faliekant, fnuiken, fratsen, gemeenschap, hippie, ijsco, kilometervreter, maîtresse, mengelmoes. nozem, ouwehoeren, pakkie-an, plankgas, provo, slipover, somtijds, subiet, terstond, uitweiden, vetkuif, vleien, wenen, zieltogen, zwaarmoedig, zwerk.
voorwaar geen echt onalledaagse woorden.
dacht ik.
nou, mooi wel dus.
tijd om er wat aan te gaan doen. het woordenreservaat is slechts een eerste stap. de volgende stap is een woordguerilla. dat we dus ongemerkt steeds weer een bedreigd woord in een gesprek of een bericht laten opduiken.
om het gewoon weer in de roulatie te brengen.
dat moet toch kunnen.
voor het te laat is.

het woordenreservaat van Frans Colignon <klik>

aksie

ik zat op een gggggristelijke middelbare school. zo'n school met een weekopening met bijbeltekst en gebed in de aula op maandagochtend . en de rest van de week een korte dagopening in de klas. een school waar de adjunktdirekteur Kristen heette.
waar we ook nog godsdienstonderwijs kregen. van een lange jonge dominee met een baardje. en waar het vak godsdienst onderdeel was van het eindexamen.
zo'n school dus.
maar ja, de jaren zestig, hè. en in 1968 de studentenopstand in Parijs. ging oorspronkelijk om onderwijshervormingen. dat konden wij ook. dus hebben we nog driftig meegedemonstreerd tegen het eindexamen: wat eindexamen, nix eindexamen!
we kregen het er niet echt door. de tweede kamer lag er niet wakker van. maar de direktie van mijn eigen gggggristelijke middelbare school kreeg de volle laag. nadat we de omroepinstallatie hadden bezet en iedereen hadden opgeroepen om middenin de lessen naar de aula te komen.
en dat de hele school dat ook deed.
waar we als organisatoren dan weer zo van schrokken, dat we vanaf het spreekgestoelte na een minutenlang massaal ritmies handgeklapt dit-is-het-begin-wij-gaan-door-met-de-strijd de stakende medescholieren hebben gevraagd om rustig naar de klassen terug te gaan.
maar de strijd hadden we gewonnnen. ons doel bereikt.
het godsdiensteindexamen werd geschrapt.
zo weinig was er dus voor nodig.
we hadden moeten doordrukken.
eigenlijk waren we te lief...

boos!

vriendinkollega E van partner A (zie ook hier) is boos.
boos op zich zelf en boos op de wereld in het algemeen, maar vooral boos op een stel onbekende klojoos.
heeft ze net haar auto voor de deur geparkeerd en met enige moeite een grote stapel juffenspullen onder haar arm genomen, rukken die etterbakkies het andere portier open en nemen haar net in Rome gekochte goed gevulde prachthandtas mee. wat ze pas merkt als een voorbijganger haar er op opmerkzaam maakt. om vervolgens nog net een brommertje de hoek om te zien scheuren. heeft ze niet eens tijd om uit te parkeren, de auto in zijn achteruit te zetten en een adreline gedreven achtervolging in te zetten.
niets van dat alles, geen mooie italiaanse tas, geen autopapieren, geen huissleutels, geen werksleutels, geen mobiele telefoon, geen belangrijke dameslippenstiften.
wel een hoop kosten, om te beginnen aan spoedsloten- vervangingen omdat huis/werksleutels en huis/werkadressen eenvoudig te matchen zijn.
en voortaan een permanent gevoel van onveiligheid.
en dus heel veel boos.
heel veel machteloos stampvoetend boos.
omdat die modieuze hit en run-methode ook haar overkomt. want haar was in al die jaren in Amsterdam nog nooit wat overkomen. het overkomt immers altijd anderen.
niet meer.
het komt steeds dichterbij...

ruitjes

ik zit aan tafel met twee kollegaas. alledrie dragen we een geruit overhemd. bovenste knoopje los, wit teeshirt eronder, mouwen nonchalant half opgerold. alledrie ergens tweede helft vijftig.
blijkt dat die kollegaas hun overhemd niet zelf hebben gekocht. dat doen de partners van die kollegaas. en hun sokken, en hun broeken, en hun ondergoed. bij pee-en-cee of cee-en-aa. hebben ze al meer dan dertig jaar niet meer zelf gedaan, zeggen ze voldaan. partner bepaalt wat goed voor hen is.
en het is goed, zeggen ze. want draag ik niet óók zo'n geruit overhemd met daaronder zo'n wit teeshirt? weliswaar zelf geshopt en gekocht, maar het resultaat is toch hetzelfde?
hm, daar zit wel een soort van logika in.
zeg partner A: waarom koop jij eigenlijk mijn kleren niet?

rijbewijs 2

met het nieuw verworven rijbewijs kreeg ik van een drive-away-company een Volvo stationwagon mee. de eigenaar vloog van de eastcoast naar de westcoast, wij reden zijn auto er naar toe, crosscountry. binnen een vastgesteld aantal dagen. zonder al te veel af te mogen wijken van de vastgestelde route. wij hoefden slechts de benzine te betalen. en een hels kontrakt te tekenen op straffe van vervolging door FBI, KGB en CIA. zodat ik van de weeromstuit nog voor ik de auto de garage uit had al een deuk in de grille reed.
om de reiskosten te drukken hadden we via een lokaal radiostation een benzinemeebetalende passagier gevonden. het bleek een erg winderige en kontinu wietrokende vietnamveteraan te zijn.
waar we gaandeweg ook nog eens ruzie mee kregen.
wat lastig was omdat we ook gedrieën in de auto moesten overnachten. en nog lang niet in Los Angeles waren. terwijl de Volvo ook nog eens mechaniese problemen begon te krijgen nadat we in the Great Salt Lake goud waren gaan zoeken.
die vietnamveteraan hebben we uiteindelijk toch keurig (peace man!) naar het huis van zijn ouders in San Francisco gebracht. waar we wel mochten overnachten, maar dan alleen in aparte kamers. omdat we niet getrouwd waren. if you're goin' to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair. ammehoela! en die auto werd ook steeds onhandelbaarder. vanwege de vele heuvels natuurlijk.
in Hollywood nam de Volvo-eigenaar de deuk in de grille en de vernielde versnellingsbak sportief op. dat zou ie wel regelen met de verzekering. of we niet een paar sinasappelen uit zijn tuin wilden? thanks and bibi...
zo stonden wij aan het eind van die middag nogal hulpeloos en hopeloos midden in Hollywood met onze rugzakken op de rug en onze sinasappelzakken in de hand. zonder auto. in een stad waar voetgangers alleen daarom al verdacht zijn. op weg naar een Greyhound busstation. richting Mexico.

rijbewijs

David werd bij ons thuis afgeleverd door de ouders van partner A. zij kwamen 's avonds uit Rotterdam, het sneeuwde en omdat het vlak voor kerst was hadden ze voor het eerst van hun leven een lifter meegenomen. vervolgens vonden het dan weer sneu om hem in zulk weer zo maar ergens in Amsterdam weer te droppen, dus brachten ze hem bij ons.
wij waren immers ook van die langharige hippies.
David was op weg van India naar zijn woonplaats Stockbridge in Massachusetts. en omdat Amsterdam toen nog het centrum van de wereld was kwam ie dus even langs. David was geen neo-hippie zoals wij, maar een echte: met zijn lange haar als een tulband op zijn hoofd en een knotje in zijn lange baard, met zijn biologiese bonensoepen en zelfgebakken zuurdesembroden en met zijn bezwerende "OOOOOHHHHMMMM".
nadat hij enige tijd op onze zolder had gewoond ging hij alsnog naar huis waar wij hem de volgende winter opzochten.
we logeerden dik een maand bij David en hij leerde me how to drive a car. in Nederland was ik immers al twee keer gezakt voor mijn autorijbewijs en mijn motor kreeg ik niet aangetrapt bij het motorrijeksamen. ik was dus ernstig getraumatiseerd.
maar die winter in Massachusetts en Vermont lukte het wel. eerst mijn learners permit gehaald en dan de weg op met de eigenaar van de auto (David dus) naast me. die mijn jeugdige ongeduld steeds weer temperde door mij "gentle, gentle" toe te voegen of weer dat bezwerende "OOOOOHHHMMMM". in een jeep zonder verwarming met een linnen dakje. bij min twintig. en veel sneeuw en ijs. hippie zijn was echt wel afzien!
het rijexamen zelf was een piece of cake. stukkie vooruit, stukkie achteruit, inparkeren, rondje om het blok.
terwijl de staatsexaminator met me babbelde over koningin Wilhelmina die in die buurt was geweest during the war.
als beloning voor het behalen van mijn drivers license mocht ik een uurtje toeren in de Lincoln Continental van een inmiddels bevriend echtpaar met een schoolbus-company.
maar dat is een verhaal apart.

damslapers

we waren in Zagreb. dat lag toen nog in Joegoslavië.
we spraken de taal niet, maar kwamen een heel end met handen en voeten; het was dan ook een liftvakantie.
maar deze krantekoppen begrepen we zo ook wel.
Damslapers en Paradiso, de summer of love in Amsterdam was zo maar wereldnieuws. zelfs of juist in Zagreb.
later mepten de mariniers ("onze jongens") het langharig tuig van de Dam. en viel Joegoslavië uiteen.

dilemma

hij rijdt als een speer, is komfortabel, de wekelijkse boodschappen passen er in één keer in, hond Z heeft er haar eigen ruime plek in en je vindt er altijd een parkeerplek voor, desnoods overdwars.
maar waarom moet je voor een smart eigenlijk hetzelfde parkeertarief betalen als voor een grotere auto?
een smart is immers "half a car" zoals een bevriende amerikaan eens zei. er passen dan ook twee smarts in één parkeerhaven. dilemma: betaal je dan één maal voor één parkeerplaats of twee maal voor twee smarts?

chaos

onze ouwe trouwe lundiaboekenkast groeit weer eens dicht.
hij staat in de huiskamer en dan is het o zo makkelijk om er behalve boeken ook even allerlei klein spul in op te slaan. omdat de planken breder zijn dan de meeste boeken. zodat die kast dus eigenlijk om klein spul vráágt. en als het ware gelegenheid geeft tot kleinspulopslag. want aan ons ligt het natuurlijk niet.
hoe het ook zij, de organies gegroeide hoeveelheid klein spul zorgt er voor dat de oorspronkelijke funktie van de boekenkast niet meer aan bod komt. elke vrije plek op elke plank is in gebruik:
met spiegeltjes, kralen, nagelschaartjes, lippenstiften, schroevendraaiers, lijm, plakband, nijptangen, schroeven, verf, batterijen mobiele telefoons met opladers, oude batterijen, nieuwe batterijen, postzegelbakjes, een tweepersoonsbed, muntenverzamelbakjes, een touwtje over de hele breedte waaraan kaartjes van favoriete restaurants, tekeningen en fotoos hangen, hondenkoekjesblikken, servetten, hoofdpijnpillen, kaarsen, geurkaarsen, mensenkoekjes los of in koekblik, een dertig centimeter hoge prijswinnende sinterklaas, grote ingelijste hockeyaktiefotoos, twee batterij- opladers, spuitbussen regenwerende vloeistof voor op de schoenen, sowieso allerlei schoenonderhoudsprodukten inklusief uitwrijfdoekjes, noem maar op: het ligt in de kast.
het is tijd voor een saneringsmoment.
morgen, of anders volgende week. of zo.
vriendin L van zoon J zegt dat we dan gelijk de boeken op alfabet moeten zetten. maar ik vind dat het wel leuk moet blijven in de boekenkast. een boek zoeken moet een avontuur zijn. geen doelgerichte handeling. da's ook interessanter voor de boeken.
leermoment voor vriendin L: huize hansb is niet verantwoord geordend, hoogstens georganiseerd chaoties.

wie doet me wat

zo hé! wat een arrogante uitstraling.
inderdaad: wie doet me wat?
we woonden net samen. op een woonboot aan de Ruysdaelkade. heel idyllies zonder elektra, zonder gasaansluiting, zonder riool. maar met een generator om de platenspeler (een beetje jankend) te kunnen draaien. en met gaslampen met gas uit een gasfles. en een waterton op het dak die we vulden bij de garage op de walkant. en met een chemies toilet die als ie vol was de gracht in werd gekieperd. want dat kon toen nog, milieutechnies gezien.
enige probleem was even de oliekrisis. want we hadden geen auto, dus kregen we geen benzinebonnen. en zonder benzine geen generator. en zonder generator geen platenspeler.
maar verder vonden we den Uyl natuurlijk prima.
we waren wel tegen Nixon. die moest worden afgezet. dat hadden we voor de langsvarende Amerikaanse toeristen dan ook in forse letters op de boot geschilderd: impeach Nixon!
en we hadden ook wel eens "klammheimliche freude" richting RAF, want we waren in de bloei van ons leven en alles moest anders en we wisten natuurlijk ook alles beter.
nog steeds eigenlijk.

afzetters

bij de bekende grootgrutter draaien ze nu toch echt door met hun gemaksvoedselkonsept. zo ligt er naast de soms best wel smakelijke sandwiches en de veel te dure kant en klare salades sinds kort snoepfruit. ja, inderdaad: snoepfruit. wat bedoelen we daarmee? daaronder verstaan wij in Zaandam een handzame versverpakking, waarin iets gezonds voor even tussendoor, om zo maar even weg te happen.
bijvoorbeeld: honderdtwintig gram in partjes gesneden appel zonder klokhuis, maar met schil, kost één euro.
daar krijg je dus wel beduidend minder dan een hele appel voor.
ander voorbeeld: een bol staand plastic zakje met honderddertig gram witte en pitloze druiven. kant en klaar, druiven van het takje halen, hoef je alleen nog maar in je mond te stoppen, kost deze gemaksverpakking één euro en vijftig cent.
die druiven heb ik even omgerekend. niet naar ouderwetse guldens want dan wordt het helemaal idioot, maar gewoon in euro's: wat kost zo'n handjevol snoepfruit nou per kilo?
elf euro vijftien.
wat zegt u? elf euro vijftien? terwijl twaalf meter verder op de groenteafdeling twee bakjes pitloze witte druiven in de aanbieding samen drie euro doen? voor een kilo dus? duizend gram!
zo heb ik nog wel een paar suggesties voor deze schraperige kruidenier:
@ verpak lucifers per twee stuks, voor dat ene romantische kaarsmoment (één reservelucifer), sfeervol verpakt kan dat makkelijk in de schappen voor...eh...pakweg vijftig cent.
@ pel een mandarijn, haal de velletjes er af, verpak de partjes in feestelijk oranje vloeipapier in een lollig doosje en verkoop dat niet voor één euro tien, niet voor één euro twintig, maar voor één euro achtentwintig. kun je aan de kassa nog naar boven afronden.
@ verpak hele kleine muntdropjes in een minidoosje, noem dat muntdrop-mini en verkoop dat dan voor de zelfde prijs als de grotere verpakking. wacht even, oh nee, dat hebben ze al gedaan.
het alleridiootste is natuurlijk dat wij het nog kopen ook.

protest!

ze zeggen dat mijn haar te lang wordt. dat het over mijn boordje heenkomt. dat ik zo kennelijk wil kompenseren wat er bovenop ietwat dunner wordt. dat ik dus naar de kapper moet. om het weer tot een bij mijn leeftijd behorend model te laten opscheren. zodat ik er weer fris uitzie als een echte kantoorman.
ik denk dat het wel meevalt. en dat staartje wat ik er van de week in had gemaakt (echt een heeeeel klein staartje) was natuurlijk maar een grapje. om partner A te plagen. wat dus lukte. want ze had ook gelijk griezelige visioenen over zwartleren broeken en andere engemannendingen.
maar volgens mij zijn het gewoon die oude fotoos die ik laatst in de kelder vond. waarop ik heel veel met heel lang haar afgebeeld stond. dat genereert gewoon een nostalgiese periode. een beetje hang naar vroeger. weet je wel.
en misschien is het ook wel omdat de kapper veel te veel geld vraagt voor een snelle en eenvoudige knipbeurt. en omdat die euro sowieso alles veel te duur maakt. en omdat die yankees ook maar weer eens naar home moeten. en omdat die identificatieplicht moet worden afgeschaft. en omdat het NUON weg moet. en UPC...
ik kom er echt weer lekker in. lekker even ouderwets protesteren.
beter langharig dan kortzichtig!
tot ik er genoeg van heb.

veel sopranos

laatst won partner A met het insturen van een surrogaatkoffie- recept de tweede prijs: een DVD-bon. daar heeft ze na veel wikken en wegen uiteindelijk seizoen vier van de tv-serie Sopranos voor gekocht. dertien afleveringen die in Nederland nog niet zijn uitgezonden. en als ze serie vier vanaf april gaan uitzenden doen ze dat ongetwijfeld weer op een onchristelijk tijdstip. ons hebben ze daar niet meer mee. wij bepalen vanaf nu zelf ons kijkmoment.
komen we bij broer G van partner A. zegt ie dat ze haar DVD-bon beter aan iets anders had kunnen uitgeven. wijst ie op een stapel van tweeëntwintig DVD's. waarop vier volledige seizoenen, dus tweeënvijftig afleveringen Sopranos. maal vijftig minuten. dat is ruim 43 uur maffiafilm. illegaal gekopieerd, zoals het hoort.
we hebben de stapel in een stevige plastic tas mee naar huis gekregen. en daar kijken we dus al dagen tegen aan en tegen op.
het is een titanenwerk. we hebben inmiddels vier afleveringen achter de rug, dus nog achtenveertig te gaan. de begintune (woke up this morning, got yourself a gun), een prachtig nummer als begeleiding van een autorit van NYC naar New Jersey, begint ons al een beetje de keel uit te hangen.
als we het goed aanpakken kunnen we er in een week door heen zijn. veertig uur film past immers gewoon in een veertigurige werkweek. vijf dagen van negen tot vijf. zonder ADV. dat moet toch te doen zijn.
whatcha gonna do about it?

kannen en tafels

dagje de stad uit geweest. voor een dagje sport, natuur en kultuur in Arnhem. om negen uur in de auto, wedstrijd van dochter L in de zaalhockeykompetitie, uurtje met hond Z in glooiend park Klarenbeek, weer een wedstrijd van dochter L, bakje friten van de beste fritenbakker van Nederland naast de kazerne, museum in, nog maar eens de hei op met hond Z, vijf uur thuis.
het gemeentemuseum in Arnhem is mooi en aangenaam, klein en overzichtelijk. altijd goede tentoonstellingen.
met een fantastiese Rijnzaal waar via een giganties raam permanent een kontinu wisselend panorama van een hollands rivierenlandschap wordt geëxposeerd.
en nu dan tot 30 januari alles van Klaas Gubbels.
in elke zaal, in elk hoekje, aan elke muur. tientallen schilderijen van kannen en tafels. werk vanaf eind jaren vijftig tot nu. kannen en tafels, tafels en kannen, kannen, tafels. geeneen hetzelfde. allemaal helder en plat geschilderd.
en modellen van kannen uit zijn atelier. en vijftien gesigneerde en genummerde witgeschilderde houten stoelen. waar je nu op mag zitten, maar die na sluiting van de expositie voor vijfhonderd euro per stuk worden verkocht.
fascinerend hoe iemand ruim veertig jaar met één enkel thema bezig kan zijn zonder vervelend te worden of in herhaling te vervallen.
leermoment: niet vergeten, Klaas Gubbels zien!

de annex (2)

kunstgeschiedenis vond ik een mooie studie. en als er niet een hoofdonderdeel archeologie aan gekoppeld was, waarbij je aan de hand van elke scherf of elk potfragment een filosofie en een periode moest kunnen benoemen, dan had ik die studie misschien ooit wel afgemaakt. nu bleef ik steken op voldoende studiepunten voor mijn kandidaats kunstgeschiedenis en nul punten voor het kandidaats archeologie. einde wetenschappelijke karrière.
ik heb er niet om getreurd.
het was een periode waarin jonge kunstenaars erg aan de weg timmerden. de tijd van jonge wilden, van schilderijen die door musea, overheidsinstellingen en partikulieren als waren het warme broodjes werden gekocht en opgeslagen. want je wist maar nooit. kunst was een beleggingsprodukt. kraakpanden en huiskamers werden omgebouwd tot expositieruimtes.
iedereen was kunstenaar.
dus begon ik een galerie. een galerie annex huiskamer.
drie dagen in de week open. met voornamelijk werk van jonge net afgestudeerde kunstenaars uit Arnhem. inklusief druk bezochte openingen. waar de buren niet zo blij mee waren.
met performances, installaties en ook gewoon kunst aan de muur.
en toen dat alsmaar groter groeide verhuisde de galerie naar de Jordaan. naar een grote industriële ruimte die overdag galerie was en 's avonds oefenruimte voor akteurs. met buitenlandse reizen naar kunstbeurzen en musea. om het werk van de bij de galerie betrokken kunstenaars aan de man te brengen. en nog meer atelierbezoeken. buitenlandse atelierbezoeken. buitenlandse kunstenaars die kwamen eksposeren. veel verkopen. bizondere openingen bedenken. uitnodigingen versturen. lobbyen. regelen.
dat kostte veel tijd. heel veel tijd. en heel veel energie.
totdat er een moment aanbrak waarop er een principiële keuze moest worden gemaakt: doorgaan en verder groeien betekende nog meer tijd, nog meer energie en nog meer geld. omdat het aan twee van die voorwaarden ontbrak heb ik met een kopieus en roerig diner, waaraan alle kunstenaars van de galerie aanzaten, de galerie opgeheven.
en ook om die beslissing heb ik niet getreurd.
nou ja, soms, een beetje...

off-off-off

het was nog op de middelbare school dat ik aan het toneel was.
ik schitterde voornamelijk in bijrollen in de jaarlijkse kluchtige blijspelen. en hoewel ik toen al niet kon toneelspelen was het wel machtig intersessant. want je was "akteur". dat had toch een soort van status op school, vooral bij de lagereklassers.
en bij de meisjes natuurlijk.
de regisseur was de leraar Nederlands. hij had een, hoe zal ik het zeggen, onregelmatig gebit dat wel eens vergeleken werd met een fietsenstalling. en een ziekenfondsbrilletje. daarmee zat hij bril op bril af tijdens de generale repetitie op diverse plekken in de zaal te gluren of het publiek niet onder de rokken van de aktrices kon kijken. want dat mocht nog niet in die tijd.
en zeker niet op een ggggristelijke HBS!
enfin, ik dwaal af.
ik moest er hoe dan ook hard voor werken om enigszins voor akteur door te kunnen gaan. ik denk dat ik daarom in de koelissen tussen de bedrijven door dat handdoekje nodig had. om het zweet van mijn voorhoofd te wissen. of op z'n minst om het nonchalant om mijn nek te hangen. terwijl ik een beetje gekweld mijn rol nog even voor mijzelf doorneem.
maar het werd dus nix, dat toneelspelen.
later heb ik het nog eens bij een in Nederland toerend New Yorks off-off-off-Broadway gezelschap geprobeerd. zelfs daar kwam ik niet verder dan het achtergrondkoortje.
maar ik heb wel in het Mickerytheater gestaan. in Loenersloot.
dat was toen zeker geen onbelangrijk experimenteel theater. google maar op!

mobiele walm

had ik daar toch onverwachts een diepgaand verschil van mening met dochter L.
over het onbeschaafde en ongebreidelde gebruik van mobiele telefoons. overal en altijd en dan met name in de Amsterdamse tram. waar de mobiele beller vanwege het geknars en gepiep van de Combino's nog een keer extra zijn stem verheft. zodat ik elk gesprek minitieus kan volgen. en dat wil ik helemaal niet. ik vind het een vorm van ongewenste intimiteit. te vergelijken met een walmende zak patat in een tram. dat stinkt. nou, die mobiele walm stinkt minstens zo erg!
zei ik tegen dochter L.
die er helemaal niets van begreep.
want juist dat vervoermoment in tram, trein of bus vindt zij een uitgelezen moment om even lekker en uitgebreid te bellen. en nog een keer. en nog een keer. wat moet je anders doen in een tram? en als je het niet horen wil, luister je toch niet? oh, praten mobiele bellers te hard? nou, dan stap je toch uit? ga je lopen, is ook gezonder voor je.
wij zijn elkaars standpunt niet echt genaderd.
ik bel 'r nog wel een keer.
als ik thuis ben.

Beatrixpark vanmiddag!

ondertiteling

gister was vriendinkollega E van partner A op bezoek.
ik kende haar voornamelijk van enige afstand. en van haar onthutsend openhartige vraagstellingen als: "wat zie jij eigenlijk in partner A?" maar sinds kort zijn wij op begroetingszoenbasis.
dat soort dingen moet groeien, blijkt maar weer.
ik ken haar nu dus wat beter.
gister bleef vriendinkollega E eten. en omdat partner A op een gegeven moment voor langere tijd alleen in de keuken verdween, ging vriendinkollega E op de huiskamer-PC mijn weblog lezen.
dat deed ze met licht ingetogen lachgeluiden. daar keek ik van op. want dat overkomt mij niet zo vaak. dat iemand live om mijn schrijfsels lacht. maar ik kon aan kollegavriendin E niet zien dat ze lachtte. dat moest ik mij dus inbeelden. omdat ik zo graag wil dat iemand om mij lacht. dacht ik nog.
tot ze de avondkrant ging lezen. begeleid door instemmend en afkeurend gehum. en toen wist ik het opeens: vriendinkollega E ondertitelt zichzelf onbewust met geluid. terwijl haar gezicht in pokerfacestand blijft. wat een onmisbare eigenschap voor een goede schooljuf. zo hou je je leerlingen bij de les. alsof ze televisie kijken. met ondertiteling. dat konsept begrijpen ze.
er ging iets mis toen vriendinkollega E een mopje vertelde. althans, zou vertellen. want vanaf dat moment liepen beeld en ondertiteling hopeloos door elkaar heen. en kwam ze niet verder dan de lachstuip die het te vertellen mopje bij haarzelf veroorzaakte.
ik moet haar gebruiksaanwijzing nog eens goed doornemen.
maar ze is wel leuk, vriendinkollega E.

vers brood

het zat niet in het kerstpakket, maar lag onder de boom.
kerstkadootje voor partner A. van mij.
eigenlijk alleen voor de geur. want daar heeft iedereen het steeds over: de geur van versgebakken brood als je 's ochtends wakker wordt. maar partner A wilde niet afgescheept worden met een spuitbus vers-brood-geur. afgescheept, was haar tekst. terwijl als het toch voornamelijk om de geur gaat een spuitbus als aankoop financieel een stuk aantrekkelijker is...
zo trok ik dus in de donkere dagen voor Kerst een spoor door al die fijne witgoedwinkels in Amsterdam om prijzen en kwaliteiten te vergelijken. en het design, want het moest natuurlijk ook wel een mooi apparaat zijn. optellend, aftrekkend en doorstrepend is het deze roestvrijstalen machine geworden. uit een winkel waar twee prijskaartjes bij het apparaat stonden waarvan één fout. maar dat foute kaartje maakte hem 38 euro goedkoper, dus heb ik de blozende verkoper snel kleur laten bekennen. maar dat weet partner A weer niet, dat ie wat goedkoper is verworven.
inmiddels hebben we heel wat broden gebakken: met kruiden, zonder kruiden, met andere kruiden, met kruiden en zongedroogde tomaten, bruin, wit, biologies, kant en klaar. allemaal erg lekker en vers op het moment dat je het nodig hebt. en de 50 meter naar de bakker op de hoek leggen we nu alleen nog op zondagochtend af, voor een verse challe met maanzaad.
maar de geur van het eigen gebakken brood valt wat tegen. die ruik je eigenlijk alleen als je vlak boven de machine gaat hangen.
ik moet partner A toch eens vragen of ze desondanks nog wel blij is met haar kadootje.

stokwerpen

heb je inmiddels meer dan honderd blogs geplaatst over allerlei dagelijkse beslommeringen en belevenissen, vind je onverwachts wat oude fotoos, onder andere uit je hippietijd, schrijf je daar wat omheen, word je prompt bestokt door VIDAJO, die besloot het stokje ...een beetje van de geijkte paden af te werpen, en dat ex-hippie...., word je dus gelijk in een hippiehokje geperst.
nou was die periode natuurlijk wel een beetje mijn finest hour, so to speak, en blijkt mijn deel van de 2,39 GB gezinsmuziek- bestanden na enig onderzoek inderdaad deels te bestaan uit jaren 60/70 nummers. maar vraag mij niet welke CD ik het laatst gekocht heb, dat is te lang geleden. ik download en ik betaal daar tegenwoordig zelfs voor. laatste betaalde download: "don't bogart that joint, my friend" van Little Feat, om gelijk het opgedrukte hippiestempel maar weer te bevestigen.
daar staat tegenover dat het laatst beluisterde nummer voor ik dit bericht las een pianoconcert van Beethoven was op een internetradiozender uit upstate New York.
ik kan dan ook niet even een aantal nummers benoemen die ik vaak beluister. dat gaat meer in periodes, is stemmingsafhankelijk en gaat dan van Richard Wagner en Willem Breuker tot the Doors, van Big Brother & the Holding Company tot Bruce Springsteen, van Miles Davis tot Hanns Eisler, Lou Reed en Jaques Brel.
kortom: voor elck wat wils, van alles wat, met alle winden mee, de fanfare achterna, gooi het maar in mijn pet.

het lijkt me wel wat voor God om orde in deze muzikale chaos te scheppen. en vooruit: Berta mag vanuit fotografies oogpunt ook een duit in het zakje doen.

van die dingen

dat wij dus twee redelijk volwassen kinderen heb van 21. dat die dus hun eigen fiets hebben en best wel slim zijn. dat dochter L dus zelfs op d'r eige woont. en dat om de haverklap deze of gene fiets in het ongerede geraakt: lekke band, krom wiel, noem maar op. en dat die volwassen kinderen dus niet eens een band kunnen plakken! dat ze dan maar even een fiets van ons lenen omdat wij toch ook nog die vouwfietsen kunnen gebruiken. en dat we dat ook nog toestaan. zodat ook die leenfiets, onze fiets, met een lekke band halverwege de Churchilllaan en het verre westen komt te staan. dat ik dus op mijn laatste vrije zondagmiddag ergens bij de Overtoom een band sta te plakken en dochter L op een hekje er naar zit te kijken.
van die dingen dus.

hippie

nou vooruit,
de laatste uit de serie nieuw ontdekte fotoos uit de kelder.
hier ben ik dan in volle glorie als (neo-)hippie. lang haar tot over m'n schouders, scheiding valt precies in het midden. kompleet met Afghaanse jas. zo'n jas die zo lekker stonk als ie nat werd. gekocht bij de legerdump van Loe Lap in de Reguliersbreestraat. halfhoge laarzen, de broekspijpen enigszins wijd uitlopend.
in mijn hand een regenboogparaplu. ik herinner me nu ook een andere foto, waar die paraplu was uitgeklapt: allemaal fris kontrasterende kleurvlakken rondom.
om mijn nek herken ik de russiese kleinbeeldkamera die ik kort daarvoor moet hebben gekocht. met een wanstaltige telelens. stond wel professioneel. vond ik toen.
we waren een paar dagen in Luxemburg.
het was koud, er lagen restjes sneeuw.
van de opschudding die onze verschijning toen moet hebben teweeg gebracht in het dorpshotel van Kautenbach waar we logeerden en in de dorpscafees waar we tijdens wandeltochten aanlegden voor muntthee hebben we uiteraard weing gemerkt.
wij waren immers bloemenkinderen, High in de RAI, Paradiso, Hoepla, Woodstock in de Cinerama, Provadja, Hitweek, Witheek, Fantasio, rode Libanon, VW-busjes...
heb ik wel eens verteld over VW-busjes?

drop

dit is iets meer dan twee ons drop. overheerlijke dubbelzoete honingdrop. eigenlijk iets minder dan twee ons, want ik heb onderweg naar huis al vijf dropjes verorberd.
ik ben gek op drop. drop houdt mij gaande, voor drop kun je me wakker maken. het liefst zoete drop, muntendrop, maar als er niets anders is ben ik desnoods bereid om zoute drop te eten.
vroeger, toen alles nog beter was, kocht ik altijd drop op de markt, bij zo'n kraam die helemaal vol lag met grote zakken drop. allemaal soorten drop die verpakt niet verkocht werden: manneke pis, maria, bielzen, dat soort werk. groot, zoet en aangenaam misselijk makend. maar om de een of andere reden is er geen markt met een dropkraam meer te vinden. althans niet in Amsterdam. en de gespecialiseerde snoepwinkels met een goed gesorteerde dropafdeling zijn ook al verdwenen.
zo kom ik dus uiteindelijk terecht bij wat vroeger een goeie kruidenierszaak was en nu een luxe snoepwinkel is onder het motto: snoep is fun!
waar ik voor een miezerige twee ons drop twee euro en vijf eurocent moet betalen. dat is viereneenhalve harde ouderwetse guldens! ofwel twee-en-twintig-gulden-vijftig per kilo.
drop is een dure verslaving geworden.

talent

ik had talent, zeiden ze. en dat was ook zo: ik kon lekker hard lopen, het liefst op de 800 meter. bovendien had ik een goeie trainer in Cees Koppelaar, die later ook de looptraining van Ajax en van de nationale hockeyselekties ging doen.
vanwege dat ontluikende talent werd ik ook een beetje onder de hoede genomen van een ietwat invloedrijk official van de atletiek unie. die gaf dan allerlei adviezen. en hij zorgde er voor dat mijn spieren soepel bleven. hij woonde vlak bij de sintelbaan waar ik trainde, dus leek het helemaal niet zo gek dat ik dan na de trainingen bij hem langs ging voor een beenspiermassage . dan kon ik gelijk bij hem douchen met Badedas (classic), want wij hadden thuis geen douche en dus ook geen Badedas.
maar dat ik zo goed was dat ik gesigneerde fotoos van mijzelf in hardloopaktie had klaar liggen was ik eigenlijk een beetje vergeten. het is in ieder geval een mooie foto gemaakt door een echte fotograaf. de snelheid druipt er van af. wat een gratie, wat een fraaie techniek. ik ben hier nog tweede, maar zal ongetwijfeld...
enfin, korte tijd later besteedde ik meer tijd aan vriendin A dan goed was voor mijn hardloopkarrière.
exit enge atletiek official, exit talent.

partijtje

in het ouderlijk huis werden ook verjaardagen gevierd.
de haren nog netjes gekamd, dus het zal zo tweede helft jaren zestig zijn geweest.
ik mocht twee vriendjes uitnodigen, waarvan me nu prompt de namen ook weer te binnen schieten: Atie H en Pieter S. de hele middelbare school mee opgetrokken, daarna totaal uit het oog verloren. de vierde aan tafel is mijn jongere broer.
het was een swingend partijtje. we dronken beschaafd thee uit een kopje (met schotel) en er was taart, nee, er waren twee taarten. want mijn vader en mijn moeder en mijn jongste broertje en mijn zusje die wat op de achtergrond bleven kregen natuurlijk ook een stukje taart. en ik blies de kaarsjes uit!
de radio rechts op het ladenkastje was ongetwijfeld afgestemd op radio Luxemburg. dat was de enige zender die 's avonds goede muziek uitzond. en dat mocht dan van mijn ouders, want ik was immers jarig.
niet veel later zal ik mijn ouders nog toestemming vragen om van mijn eigen verdiende krantenwijkgeld de EP Magical Mystery Tour van de Beatles te mogen kopen.
wat ik ondanks hun afraden toch maar heb gedaan.
daarna is het nooit meer goed gekomen met het ouderlijk gezag.
ik werd hippie.

ouderlijk huis

bij zo'n intensieve kelderopruiming kom je veel vergeten zaken tegen. ook vergeten fotoos. deze heb ik genomen vanaf het dak van mijn ouderlijk huis in Amsterdam Oost.
duidelijk is te zien dat wij in het 'nette' deel van de straat woonden. een blok verder naar links, daar waar naar later bleek de familie van partner A woonde, was duidelijk het slechte deel van de straat. daar woonden ook a-so-ci-a-len! bij ons niet. onze overburen hadden zelfs ingebouwde plantenbakken voor hun raam. dat zegt toch genoeg!
veel speelruimte, geen geparkeerde autoos langs de stoeprand. wel een scooter op de stoep en twee zinken vuilnisbakken.
en langs de stoeprand een spoor van olie waar soms autoos geparkeerd stonden.
ik heb er gewoond tot 1970 om vervolgens een korte krakerskarrière te beginnen. in die periode figureerde onze straat ook in een tv-dokumentaire over toekomstige achterbuurten. dat was natuurlijk volkomen ten onrechte, vonden wij. maar de twijfel was gezaaid. mensen trokken weg, naar Almere en andere vreselijke woonfabrieken.
mijn ouderlijk huis is jaren geleden in het kader van de stadsvernieuwing gesloopt, het blok met de plantenbakken ook, alleen het blok met het grote portiek staat er nog. er is geen sprake meer van een goed deel en een slecht deel van de straat.
de hele straat is nu een achterbuurt.

aan de slag

deze onbeschrijfelijke bende is (een deel) van onze rommelkelder.
en omdat we nu toch bezig zijn met goede voornemens:
ik ga orde scheppen in die chaos.
en ik begin vandaag nog.
als ik klaar ben met dit 101ste blog.
zo dat is ferme taal, staat zwart op wit, dus ik zit er aan vast.
maar eens zien of het er inderdaad van komt.
hé, zei je daar 101ste blog?
maar dan was gister je honderdste blog!
inderdaad, ook recente bloggers hebben zo hun jubilea.
honderd dagen geleden begonnen als een probeerseltje.
en kijk mij nou: ik heb al honderd pretentieloze gedachten opgeschreven.
en soms zijn er zelfs anderen die ze ook lezen.
enfin, genoeg sentimentele zelfbevlekking.
ik moet aan de slag in de chaos beneden.

zondagsrust

na:
een kerstdonderdagavond met aangeklede borrel voor ruim honderd kollegaas,
een kerstvrijdagavond met kerstboomoptuigen en drie logees,
een eerste kerstzaterdag met een menu voor negen man/vrouw eigen gezin + aanhangsel met ouders + mijn moeder alhier,
een tweede kerstzondag met een nagerecht voor tien stuks familie van partner A-zijde in Duivendrecht,
een moedersverjaardinsdag en -woensdag met vijftien familiemensen van mijn kant op de Veluwe,
een drukke verjaarwoensdagavond met buffet van vriendje J van dochter L bij zijn ouders thuis,
een oudejaarsvrijdagavond Catan met de buren bij ons,
een nieuwjaarszaterdag met nieuwjaarsbezoek aan mijn moeder,
ben ik toe aan een grieperig dagje niet sociale zondagsrust met de ongelezen kranten van de afgelopen week.

du midi

als 14-jarige heb ik er mijn eerste grote film gezien: de West Side Story op widescreen en in dolby surround. althans, iets wat daar toen op leek. eigenlijk had ik al een paar dagen eerder zullen gaan op uitnodiging van een al wat ouder meisje (?!), maar die dag mocht ik niet van mijn ouders.
op goede vrijdag ga je immers niet naar de bioscoop.
later zag ik er ook andere grote filmprodukties en filmmusicals die op een breed scherm pas goed uit de verf kwamen. toch was het er nooit echt druk. want ook een beetje uit de loop, zo tegen de Amsterdamse goudkust aan.
zo'n tien jaar geleden ging het Du Midi-filmtheater dan ook dicht en sindsdien was het gebouw als een rottende kies waar nooit wat aan werd gedaan. heel lang heeft er nog een zwerver onder de riante luifel gewoond. totdat rotjochies zijn verblijf in de fik staken een jaar of wat geleden.
nu wordt de ruïne bij de aanpalende Apollohal getrokken, de rotte kies wordt eindelijk gerestaureerd, de sjieke goudkust kan opgelucht verder gaan met adem halen.
deze tekst staat op een schutting rond het bouwterrein.
mooi van taal, maar echt begrijpen doe ik het niet.
iets om over na te denken dus.
om het nieuwe jaar mee te beginnen.