de weg van huis naar m'n werk doe ik met de fiets in 10 minuten. terug trouwens ook. meestal rij ik gewoon recht toe recht aan: Amstelkade, van Woustraat, Frederiksplein, Utrechtsestraat, Rembrandtplein, Amstelstraat, Waterlooplein. om de sleur te doorbreken varieer ik de route wel eens wat, neem een parallelstraat, rij langs de Amstel, pak de Wibautstraat. het is hoe dan ook meestal saai. iedere klinker, elke asfaltstrook ken ik. elke etalage, elke winkel die verandert, elke auto die gister nog op een andere plek stond geparkeerd valt me ogenblikkelijk op. als het hoogtepunt van de rit.
maar soms gebeuren er dingen die ik niet kan plaatsen. ik voel het gelijk, dan sluipt er in zo'n 10-minutenritje een soort van trend. heel onschuldig aanvankelijk.
er stopt bijvoorbeeld plotseling een fietser vlak voor me die ik maar net kan ontwijken. nix aan de hand, nix bizonders. maar dan gebeurt dat een paar honderd meter verderop weer. en een straat verder nog eens.
of een auto slaat zonder aangeven rechtsaf en rijdt me bijkans omver. en een andere auto verderop idem dito. en dan nog een keer.
het gebeurt altijd serieel. anders zou het me ook niet opvallen. dus noem ik het een trend. als een teken van hogerhand: blijf alert, straks gebeurt er iets onverwachts met een andere fietser, met een auto.
maar er gebeurt nooit wat.
totnogtoe.
zou dat meisje dat zondagochtend door een rechtsafslaande bus is doodgereden op de hoek van de Stadhouderskade en de van Woustraat de voortekenen niet op tijd hebben opgemerkt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten