kollega P heeft een kastje over. eigenlijk vier kastjes. ooit door een ambtenarentimmerman handgemaakt van spaanplaat. het is ongeveer een meter lang, ongeveer veertig centimeter breed en twintig centimeter diep, met heel veel in het spaanplaat ingefreesde soepel uitschuifbare hardboard plankjes dicht op elkaar. ze zijn loodzwaar en ik kan er waarschijnlijk niets mee maar ik wil ze hebben hebben HEBBEN. ik krijg er twee.
ik laat ze in alle standen alle hoeken van mijn werkkamer zien, alle funktionele mogelijkheden van de kastjes probeer ik uit. ze blijven absoluut onbruikbaar. als ik de hebberige blik in de ogen van kollega Ph zie schenk ik hem dus snel het minder mooie eksemplaar.
met mijn kunstzinnige inslag zet ik het overgebleven kastje op z'n kant als een objet trouvé tegen de muur op de vergadertafel in mijn werkkamer. omdat het licht dan zo mooi over de hardboard lamellen strijkt. een soort van toegepaste kunst, zeg maar. maar kollega D begrijpt nix van kunst. die denkt: aha, lekker kassie, daar schuif ik wat dekoratieve rapportjes in.
kollega D is nog ambtenariger dan ik ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten