ik had deze foto van een argeloze fietster natuurlijk nooit mogen nemen.
maar ik kon niets anders, mijn ontzetting over zoveel achterkantvervreemding was te groot.
is het de tattoo? is het de string? is het de laaghangende broek, de bruinige trui, de fiets met het roze plestik tasje aan het stuur?
neen, geen van allen, maar allen ineen: het is de kombinatie die mij afstoot, als de bilspleet van een stratenmaker in de lente. terwijl de individuele onderdelen toch zo aantrekkelijk kunnen zijn.
maar ik zal de plank wel weer helemaal misslaan, een ouwe lul worden en zo. omdat dit nou precies is waarom hordes mannen hun trappers stilhouden en rustig en kwijlend achter deze mevrouw blijven fietsen.
bah, wat zijn mannen toch enge wezens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten