ring

ik hou van aanzwellende violen als een naderende onweersbui, donderende orkestrale bombast, loodzware bassen, dikke alten met diepe dekolletees, dreigende duitse lyriek. ik hou van die hele ellenlange onderdompelende godencyclus van Richard Wagner. uren gaan er mee heen, een week kan er mee worden gevuld. het is meeslepend en overrompelend. het kan mij en partner A niet lang genoeg duren.
althans, dat dacht ik: mij en partner A.
want partner A liet laatst doodleuk weten dat ze er eigenlijk geen bal aanvindt, erger nog: er nooit een bal aan heeft gevonden. met die aanstellerige op en neer golvende zeurmuziek. en dat stomme verhaal over die elkaar pestende nepgoden. dat ze alleen maar naar die urenlange opera's meeging om mij een plezier te doen. dat ze de cd's met me beluisterde omdat ze dacht dat het goed voor me was dat ik naast mijn relatie met haar nog een andere hobby had. dat ze zelfs onze kinderen er aan had opgeofferd, door ze een keer mee te nemen naar die Walküre, omdat ze dacht dat het goed voor ze zou zijn als ze wisten waar hun vader zich mee onledig hield (wij zaten in de loges boven het toneel en er dreigde een kleine krisis toen zoon J een plastic zakje naar beneden liet dwarrelen en een Walküre daar bijkans over uitgleed tijdens de Walkürenrit, joohohohoooo).
maar nix samen voorpret en samen nagenieten, nix samen wegzweven op de muziek. de allesomvattende prachtige Ring des Nibelungen werd domweg getolereerd. omwille van de relatie. niets meer en niets minder.
dus als volgende week de hele cyclus integraal in het Muziektheater wordt uitgevoerd zal ik er geen woord aan vuil maken, zijn mijn lippen verzegeld. mijn halve cd-kollektie zal voortaan als een stil maar volumineus aanwezig relikwie onaangeroerd in de kast blijven staan. geen noot Wagner zal er meer klinken in huize hansb.
en op 3 oktober gaan we gezellig samen naar de Dubliners in Carré.
da's dan mijn bijdrage omwille van de relatie.