het is onmiskenbaar en keert elk jaar terug: hond Z is depressief.
na een lange zomervakantie in de buitenlucht en alsmaar samen met de leiders van haar roedel zit ze nu weer voornamelijk binnen en alleen. hangt een beetje in d'r suffe mand. ligt lamlendig op het ligkussen in de huiskamer. of op de vierkante meter gras in de tuin. sleept zich bij tijd en wijle sloom naar de drinkbak. opent traag een oog als ik binnenkom. wappert dan even kort met haar staart ter verwelkoming.
wil nix, doet nix.
droomt hoogstens af en toe van romantiese bergwandelingen met die reu van de camping. die rook zo lekker onder z'n staart. dan trekt ze met haar poten in haar slaap. en slaakt ze gilletjes. alsof ze weer achter een konijn aanzit. das war einmal, hond Z!
ik overweeg hondenprozac. een verhoogde dosis. zodat ze snel het leven wat vrolijker ziet. niet langer meer kwijnt. weer blij is als ze een kwartiertje wordt uitgelaten op het gras tussen de tramrails van onze lommerrijke laan. zich gewoon gedraagt als 's mensen trouwe metgezel. m'n pantoffels komt brengen als ik thuiskom. en de krant.
zodat ik ook eindelijk eens aan mijn vakantierouwproces kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten