de man met de hamer

die ochtend werden wij gebeld door een ijzerwarenwinkelier. hij vertelde dat er net een verwarde meneer, gehuld in met boze leuzen beschreven lakens, in zijn winkel was geweest. hij had een voorhamer gekocht. om ze bij de afdeling Weigeringen van Herhuisvesting een lesje te leren, had de strijdvaardige klant hem gezegd. dat ie er de boel mee kort en klein ging slaan, had ie verduidelijkt.
dus, dacht de winkelier, ik bel maar even, om u te waarschuwen. nádat hij de man eerst nog had geadviseerd welke hamer hij het best kon gebruiken, een klant is immers een klant, een klus een klus, dat is dan zesentwintig gulden en vijfentwintig cent meneer, heeft u er misschien een kwartje bij, dat maakt zesentwintig en vier is dertig, gaat ie zo mee?
ja, de voorhamer ging zo mee.
en de boze woningweigeraar bleek ook nog eens terecht ontevreden, er was wel degelijk iets fout gegaan van gemeentewege. de man had zijn argeloze agressiviteit ietwat theatraal vormgegeven, maar was verder gewoon voor rede vatbaar.
de man met de hamer ben ik inmiddels vergeten, maar de ijzerwarenwinkelier in de rol van louche wapenhandelaar intrigeert me nog steeds. zo'n handel-is-handel-kruidenier die door ons achteraf te bellen denkt zijn handen schoon te kunnen wassen, maar een potentieel terrorist willens en wetens wel eerst een goed in de hand liggend wapen verkoopt.
was dat nou een knap staaltje keurig burgerschap of was hier sprake van een erg foute mentaliteit?

kraakkarrière

ach wat leuk, m'n eerste kraakpandje.
wat istie sjiek geworden. mooie bloembakken ook. ziet er heel wat beter uit dan in het voorjaar van negentienzeventig. stond toen al jaren leeg, verwaarloosd en krakkemikkig te zijn. goed genoeg nog om er te wonen vonden wij van de SJ (de aangeleunde tak). goed genoeg om her te verdelen (te herverdelen? te verherdelen?). dus forceerde ik jong en idealisties én met een koevoet het slot van de buitendeur, zette er een nieuw slot in en overhandigde de sleutel aan de gelukkige nieuwe bewoner. om dat ritueel twee weken later nog eens te herhalen nadat de kapitalistiese eigenaar "zijn" pand had teruggekraakt.
en dat grote pand aan de Emmastraat dan. stond ook al jaaaaren leeg. groepsgewijs gekraakt tot de voorzitter van het bestuur van de stichting die er iets moois mee ging doen een emotioneel beroep op ons deed om na het weekend te vertrekken. wat we na een plenaire vergadering en een demokratiese one-man-one-vote-stemming nog deejen ook.
om ten slotte diezelfde zomer een rij panden in de Derde Oosterparkstraat te bezetten. maar dat vond niemand erg, want die panden zouden na de zomervakantie sowieso gesloopt worden.
nee, een echte hardliner ben ik nooit geweest.
dat softe zat er al vroeg in.

fietsersleed

het is weer zo ver. er staat er één verdekt opgesteld in de bosjes, vijf staan er verderop in de Utrechtsestraat. drie meisjesagenten (waarvan één met kek blond paardestaartje), twee platpettige jongensagenten en een managent. man-agent, dirigent van het jonge agentenspul.
eens per week lokken ze in het kader van een leertrajekt op deze stille kruising onschuldige fietsers in de val. 's ochtends rond half negen. als je je milieubewust met de fiets naar je werk spoedt. door rood rijdt waar rood onnut is omdat er nauwelijks tot geen dwarsverkeer voorbij komt. de bosjesjongensagent mompelt dan wat in z'n schouder naar het oortje van de managent. die vervolgens de meisjesagenten en de jongensagent wijst welke verkeersmisdadiger ze op heterdaad staande moeten houden. dan opschrijfboekje, vermanend woord, transaktiebon. kost je vijfentwintig euro. plus nog eens vijfentwintig als je geen legitimatie bij je hebt.
en een fijne dag verder.

zie ook dit fietsersleedonderzoek.

seizoentijdswisseling

de wekkerradio gaat om half zeven. dat is dus eigenlijk half zes. of was het nou half acht? en om elf uur ga ik naar bed gaan. als het eigenlijk pas tien uur is. of was het toch twaalf uur? dat uurtje meer (of was het nou minder) kan me gestolen worden. maar die stress, twee keer per jaar die stress. elk jaar opnieuw. minstens twee dagen lang. steeds maar weer terugrekenen naar zoals het eigenlijk zou moeten zijn. net zoals die euro die ik nog steeds omreken naar guldens als ik duidelijk wil maken dat iets echwel ontzettend duur is.
enfin, nou vroeg ik me dus af, of dat er niet gewoon een eenvoudig ezelsbruggetje bestaat. een logies, simpel en begrijpelijk ezelsbruggetje. zodat ik om te beginnen eind oktober ontspannen de seizoenstijdswisseling doorkom. kom op, d'r is vast wel iets te verzinnen. het is voor een goed doel. doe het voor mij.

wedstrijd

langs de kant als "vader van" is ook niet makkelijk.
ze spelen tegen de nummer drie, staan zelf nummer vijf en de wedstrijd gaat op en neer en bovendien gelijk op. dan missen ze een strafbal, scoren even later alsnog verdiend, scoort de tegenstander natuurlijk ook verdiend en zitten we in de laatste vijf minuten.
spanning, sensatie, aandringen, verdedigen, niet buigen, vechten, spits aanspelen. staat ze opeens één op één voor de keeper, omspeelt de keeper behendig, ziet een leeg doel, legt de bal stil.
...en schiet over.
de angst van de doelman voor de strafschop.
maar dan anders.

spreekt voor zich

fileleed

terwijl wij ons ongans eten aan her en der verspreid staande hapjes in de lekkeredingengroothandel (ach wel ja, gooi ook maar in de kar, oeh, da's ook lekker, maar doen dan, en dit dan, dat kunnen we toch niet laten liggen?) belt dochter L vanuit haar hockeyleasebakje dat ze om half vijf op de ring West is vertrokken en dat ze nu, het is zes uur, is gevorderd tot nabij Abcoude. voor de niet Amsterdammers onder ons: da's ongeveer twaalf kilometer in anderhalf uur.

leeg nest

met een handtekening onder een heus huurkontrakt heeft zoon J zojuist virtueel de deur van zijn ouderlijk huis achter zich dichtgetrokken. weer een mijlpaal bereik, zoon J gaat op kamers. voor een huurprijs die als je het omrekent naar oudhollandse guldens aan het krankzinnige grenst, maar dan heb je ook wat: twee kamers, een keuken met douchebak en een wc. en lokatie, lokatie, lokatie.
het hele verhuiscircus dat we nog kennen van dochter L kan weer in gang worden gezet. vrienden optrommelen, verhuisdozen vouwen, bakfiets regelen. bakfiets ja, want hoeveel spullen heeft zo'n jongen nou helemaal. en ben ik zelf niet altijd kamerverhuisd met een bakfiets? wat zeg ik: ooit verhuisde ik van de ene kamer op het Singel naar de andere kamer in de Valeriusstraat met een Solex. verbazingwekkend hoeveel spullen je tussen je knieen op de stang van een Solex kwijt kunt. ik bedoel maar.
en dan hebben we na twee en twintig en een half jaar opvoeden het rijk alleen. kunnen we ons vol overgave werpen op het lege-nest-syndroom. ik dacht daarbij zelf aan een pooltafel. en een pingpongtafel. en daarnaast de hometrainer. en natuurlijk de roeimasjien. hoewel partner A daar weer het hare van denkt.
enfin, eerst maar een avondje weemoed...

in de knop gebroken

ooit was ik muzikaal, speelde ik piano en kreeg ik les van een nichtje dat volgens de hele familie erg getalenteerd was. ik was, hoe zal ik het zeggen, voornamelijk erg enthousiast. voor zo lang het duurde.
met twee even muzikale vriendjes vormden we voor de schoolafscheidsuitvoering een trio dat geïnspireerd was op het Cocktail Trio (hee, we hebben het over de lagereschooltijd, wisten wij veel). piano, bas en trommmels. een gouden kombinatie. met humoristies bedoelde nederlandse meezingliedjes. sukses kan zo simpel zijn.
maar ik wil naar die bas toe. zelf gebouwd. van een theekist van de firma Wijs in de Warmoesstraat. eerst wekenlang bedelen. heppu een lege theekist voor ons? nee jongens, volgende week misschien. dan uiteindelijk met z'n driëen met een buitenlands geurende lege giga theekist over straat naar Oost, lange lat er aan, snaar spannen, et voilà: een theekistbas.
die schooluitvoering waren wij het suksesnummer. en mijn moeder hoorde een mevrouw naast zich in het publiek zeggen dat vooral die jongen achter de piano erg talentvol was. dat was natuurlijk ook zo. het is er alleen nooit uitgekomen.

poolse meisjes

loop ik over het Beursplein, richting Hema.
excuse me, do you speak english, we are two girls from Poland, can we ask you a question while my friend here will film you with this camera?
no, zeg ik vriendelijk lachend en ik loop door.
meestal zeg ik yes, blijf ik staan en kijk ik chagerijnig, maar vandaag ben ik in de contramine. de poolse meisjes glimlachen nu niet meer en draaien zich abrupt om op zoek naar een inlander die wel gefilmd wil worden terwijl hem met een charmant aksent een ongetwijfeld onbeschaamde vraag wordt gesteld.
het moet toch ook niet gekker worden met die Polen. eerst had je hier en daar alleen wat klusjespolen, maar nu lopen er dus ook gewoon jongefilmpolinnen rond. sinds ze bij Europa horen kennen die Polen geen grenzen meer. overspoelen ze ons met hun poolse treinen, poolse vliegtuigen en poolse bussen. of gewoon met hun poolse autoos. alsof hier wat te zien valt. alsof wij zo bizonder zijn. nou, dat dacht ik niet!
verder gaat het wel goed met me, hoor.

door het stof

omdat zwager G vorige week een ongelukkige vrije val van zijn fiets maakte en daarbij z'n ruggewervel brak, moet hij de eerstkomende drie maanden platliggen. in een harnas. platliggen. op z'n rug. starend naar het plafond. drie maanden.
ik probeer het me voor te stellen, maar m'n inlevingsvermogen schiet te kort. ik verveel me al na vijf minuten rugliggen. nog los van het ongemak.
enfin, om zijn lijden te verzachten bedenken we dat ie aan de luisterboeken moet. wat mij herinnert aan een ooit genereus bedoeld aanbod van kollega P die alle hoorspelafleveringen van het Bureau had opgenomen. vierhonderdvijfenzeventig afleveringen. vier-honderd-vijf-en-zeventig! maal tien minuten. of ik ze op cd wilde hebben. nou, dat dacht ik niet, zei ik toen. ik ben gekke loewietje niet. betrek mij alsjeblieft niet in je eigenaardige hobbies.
maar dat was toen.
nu is daar onfortuinlijke zwager G, echtgenoot van de zus van partner A. nu wil ik die vierhonderdvijfenzeventig afleveringen wel hebben. voor zwager G. maar nu kijkt kollega P een stuk zuiniger. moet ik boeten voor mijn afwijzing destijds. moet ik hem overhalen, paaien zelfs. zoete broodjes bakken. op m'n kniëen, door het stof. hij z'n genoegdoening, ik de opnames.
om een lang verhaal kort te maken: zwager G, negenenzeventig uur het Bureau is onderweg.

mopje

vele pakjes joeg ik er doorheen. maar het is me nooit gelukt. en iedereen kon het. echt werkelijk waar iedereen om me heen. alleen ik natuurlijk weer niet. ik kauwde en kauwde, ik blies me suf, maar een beetje bel kon ik niet produceren. een mond vol met kauwgummi, maar geen stoernonchalant knappende kauwgomballon. bubblegum noemden ze het, Bazooka bubblegum. nou, bij mij mooi geen bubbles. zelfs geen bubbletjes. bij mij scheurde de kauwmassa altijd gelijk, al voor de eerste blaaspoging. en mierzoet was het. een mierzoet vierkant viesrose blokje kauwgom dat niet wilde bubbelen. dat blok kauwgom was sowieso te groot voor mijn jongejongensmond. kaakkramp kreeg ik er van. dus besloot ik Bazooka voortaan te kopen voor de mopjes. kleine minstripjes over Bazooka Joe. op vettig papier. die spaarde ik dan. dubbele Bazooka Joe mopjes ruilde ik. het kauwgomblokje ruilde ik voor twee mopjes. en everybody was happy.

verjaarsverrassing

jullie moeten het nog even voor je houden. het is nog geheim. of eigenlijk meer een verrassing. voor z'n verjaardag. dus je begrijpt.
niet dat het onze gewoonte is om dit soort dingen nu al te regelen. maar we moesten wel. vanwege die boot. anders staan we straks op de kaaj en mogen we dur niet op. kiest ie het ruime sop zonder ons. moeten we het hele kolere end alsnog gaan rijen. met hem.
dat kan ie wel, echwel, maar we willen um een beetje verwennen. omdat ie vandaag op de kop af vijfendertig is geworden. zo oud al weer? ja zo oud al weer. zou je niet zeggen, hè. nee, en hij ziet er nog goed uit voor z'n leeftijd. komt zeker door die dure super gelode benzine. één op acht.
enfin, als jullie het dus echt niet doorvertellen: we gaan deze zomer naar Griekenland. en de 1971 Volkswagen Camper mag mee. terug naar de plekken waar ie vroeger al veel kwam. weten we van de vorige eigenaar. maar nou komt ut: we gaan vanaf Venetië met de boot. en terug ook. wordt ie niet zo moe. kan ie lekker pronken op het kampeerdek. trots staan glimmen.
maar nu staat ie nog ontspannen te winterstallen in een ouwe kas.
we laten um nog maar even.

nrc.next

voor zo ver ik er aan toe kom lees ik de NRC. en dat mag je gerust beschouwen als een understatement, want meestal kom ik er dus niet aan toe. meestal verzuip ik in de nieuwskaternen, de kunst- en/of boekenbijlages en het maandelijkse magazine. meestal kom ik niet verder dan ordinair koppensnellen met als toetje Fokke & Sukke.
maar nu is daar nrc.next (niet in hoofdletters). voor de nieuwe generatie. ochtendkrant. tabloidformaat. elke werkdag kompakt, snel en toch intellektueel. en op zaterdag de grotemensen NRC (wel in hoofdletters). helemaal mijn straatje, zou je dus zeggen.
mwah, kweetutniet...
tis eigenlijk net als met bioscopen en theaters. ik woon er niet ver vandaan, wandel er zo naar toe als ik wil, maar doe het vervolgens zelden. het is de wetenschap en het gevoel dat ik er binnen een kwartiertje kan zijn, zonder ingewikkelde planning en reisschemaas. dat gevoel alleen al bevredigt mijn kulturele behoeften.
zo is het ook met de NRC. als ik dan wel tijd heb of neem, als ik werkelijk wil, dan heb ik de uitleg van de wereld en meer binnen handbereik. uitgebreid, overzichtelijk en komfortabel plat en zaterdagochtendontbijtkruimelsopvangend voor me op de eettafel.
en laten we wel wezen: size does wel degelijk matter!

in naam der koningin

wij hadden M.
M was het vriendje van een vriend. M kon goed rekenen. M had een eigen administratiekantoor. dus toen de Annex-galerie en de Akteursstudio samen een stichting werden en partners en vrienden het bestuur vormden, werd M penningmeester. dat is logies. en handig voor de belastingaangifte, prakties ook bij de subsidieaanvrage. nee, wij hadden het goed geregeld. destijds.
tot we subsidie kregen. een substantieel bedrag. echt een lekkere som geld. voor de stichting. en M wat met gelden ging schuiven. voor zijn administratiekantoor. van links naar rechts en weer terug, zei ie. maar dat deetie niet. hij schoof van links naar rechts en daarna naar boven. en naar beneden. weer naar rechts. maar nooit terug naar links. geeft niet, zei ie, komt wel goed, en verschoof nog wat.
toen kwam de belasting. bleek achteraf. want aan onze huisdeur stond de deurwaarder. die vroeg naar de sekretaris. poeh, zei partner A, geen idee, die woont niet hier. jawel, zei de deurwaarder, echwel, de sekretaris dat bent u. o jee, zei partner A, wat nu?
en zo kwam het dat na enige indringende vriendtotvriend gesprekken de verhoudingen met M verstoord raakten.
het geld kwam terug, de vriendschap haperde nog lang.

jokeren

blow up!
onze lokale grootgrutter doet aan zelfscannen. wat betekent dat je als klant terwijl je winkelt zelf je artikelen met een handscanner scant in plaats van dat de kassamevrouw dat doet aan het eind van de rit. da's handig, want dan hoef je bij de kassa je boodschappen niet meer op de lopende band te leggen, je levert alleen de scanner in en je betaalt. klaar.
onze lokale grootgrutter doet ook aan plakplaatjes voor ekstra korting. maksimaal drie plakplaatjes per klant. die plak je op je drie duurste artikelen en dan krijg je op die drie artikelen tien procent korting. een eenvoudig konsept.
behalve als je zelfscanner bent. want artikelen waar je het plakplaatje op plakt moeten vooraf nou juist weer niet worden gescant. die geef je met je handscanner aan de kassamevrouw die jouw kortingartikelen apart scant en de korting aftrekt.
dat betekent dus dat je als zelfscannende kortingbedingende klant goed moet nadenken. wat sowieso al niet mijn sterkste kant is. zeker niet tijdens de wekelijkse bulkboodschappen. dan gaat het mis. dan plak ik en scan ik lukraak alles wat los en vast zit. zodat ik even later in de korrektierij sta bij de invalkracht van de klantenservice. er ingewikkelde optel- en aftreksommen met en zonder bonus met en zonder korting moeten worden gemaakt. de rij achter me groeit. en groeit. en groeit. en de rij zucht. en de rij boze blikken werpt. en de invalkracht me tenslotte wanhopig alle mogelijke korting geeft omdat ze het ook niet meer weet.
leuk dat jokeren!

groene golf

zes stoplichten verhinderen normaal gesproken een soepele fietsrit van huis naar werk.
twee verkeerslichtinstallaties vallen in de kategorie onzinnig die ik zonder wroeging negeer onder het motto rood is groen. één licht respekteer ik, omdat negeren bovenmatig veel aandacht vraagt en een direkte roemloze dood ten gevolge kan hebben (rood is rood). van de overige drie ken ik het roodoranjegroenritueel inmiddels zo goed dat ik er feilloos op kan anticiperen: rood is groen maar kijk voor de zekerheid wel even om je heen.
vanmorgen echter openbaarde zich een groene golf. alsof een magiese hand bij mijn nadering alle seinen op groen zette. zelfs het onzinnige licht waarachter de laatste tijd steeds weer agenten met bonboekjes opduiken sprong op het allerlaatste moment akuut op groen. in nog geen tien minuten gleed ik zo in één remloze vloeiende beweging naar m'n werkplek.
ik weet het nu zeker: het wordt lente!

glas

uit de kollektie van partner A.
mondgeblazen glazen cocktailprikkers.
zien er kunstig en sierlijk uit, maar zijn volkomen onbruikbaar om cocktail mee te prikken. nog los van het risiko van glashappen bij een stevige cocktailbeet.
maar ja, ze stammen uit de lagere schooltijd van partner A. toen de glasblazer een demonstratie glasblazen gaf en de ouders van partner A zich vanwege de geringe inkomsten destijds geen glasgeblazen vaas konden veroorloven. maar nog net wel deze elf glasstokjes. die nu dus verplicht in huize hansb staan te pronken. minus één onthoofde prikker. die desondanks bewaard moet blijven...

beroemd 2

zij heeft 'm wel gesproken. en 'm wel aangeraakt. stond zelfs op de cover van zijn Interview-magazine. bezocht zijn party's. en was zelf ook nog eens beroemd.
Apollonia van Ravenstein.
topmodel. vriendin van de al even beroemde amerikaanse akteurscoach Warren R.
ik heb met 'r gelachen en geluncht. ze heeft op mijn stoel gezeten, van mijn bord gegeten, tussen mijn lakens geslapen. onder mijn appelboom gezoend. mijn strijkbout kapot laten vallen.
nou ja, okee dan,
ze zat tijdelijk in mijn huis.
met die akteurscoach.
terwijl ik op vakantie was.

beroemd

eenmaal in New York stap ik domweg het gebouw binnen waar the Factory is gevestigd. ik moet er iets administratiefs doen in verband met mijn abonnement op het blad Interview. opeens staat ie daar naast me. klein, wit en breekbaar. Andy Warhol. hij zegt iets, zacht en lijzig. en ik kan hem zo aanraken. "nu word ik beroemd!", denk ik nog. maar ik raak hem niet aan. zeg nix terug. blijf als versteend staan. haal zelfs mijn 15 minutes of fame niet.

homo keeso

ik spreek geen spaans.
maar dan ben je al drie dagen in Barcelona, sta je in een afgeladen tapasbar, hoor je de mooiste spaanse volzinnen om je heen, heb je inmiddels voldoende cava op, dan word je overmoedig. bovendien heb ik honger. dus bestel ik in vloeiend neo-spaans croquettas. en even later sardines. en vervolgens queso. en nog meer cava.
afijn, ik zit in een flow, lach zelfs om de spaanse grapjes van de man op wiens tenen ik ben gaan staan en besluit belegde broodjes te bestellen. van die broodjes die in een kontinue stroom over de toonbank gaan. belegd met iets wat ik versta als homo keeso. ik denk nog: versta ik dat wel goed, luister nog eens, maar hoor toch echt homo keeso. ik haal dus adem, trek de aandacht van de barman en terwijl ik twee vingers opsteek roep ik luid en duidelijk: HOMO KEESO, DOS!
dan valt plots alles stil. zijn alle ogen gericht op kwatta.
heb ik kennelijk iets verkeerds gezegd. wijkt de massa dreigend zwijgend als een bijbelse zee. ontstaat er een smal pad naar buiten. word ik honend onder een langzaam aanzwellend HOMO KEESO, HOMO KEESO de volle tapasbar uitgewerkt.
dio mio man, que pasa?

update:
lomo queso. lomo is gezouten worst van de varkenshaas. in dungesneden plakjes op een broodje. daarop spaanse kaas. even onder de grill.

uitslagen

je kon natuurlijk voor de tv blijven hangen. kijken hoe Wibo van der L de uitslagenavond vanuit Hilversum dee. politieke kopstukken interviewde. ze uitspraken ontlokte in de waan van de overwinning. of in de rouw van het verlies.
maar leuker nog waren de partijbijeenkomsten. in theaterzaaltjes in de Nes. in Paradiso. in Krasnapolsky op de Dam. waar orthodoxe partijgenoten samenhokten. en onverstaanbare speeches werden afgestoken. ver voordat er naadloos van zaaltje naar zaaltje kon worden geschakeld voor de tv. en je dus zelf moest zaalhoppen. even bij de VVD lopen zieken. even de katholieken griepen. de communisten stangen. en dan feestvieren met de PSP. desnoods met de PvdA. want die partijen wonnen toen altijd. en er is niets leukers dan bij het winnaarskamp te horen. alleen de Kabouters vierden vijf amsterdamse raadszetels buitenshuis. rond het Lieverdje. 3 juni 1970.

ietwat sentimenteel

opblaasbaar
opeens was ie er weer. en opeens vond ik het helemaal niet erg dat ik dik een half uur voor de wekker wakker werd. tegen zes uur vanmorgen. begon ie te kwinkeleren dat het een een lieve lust was. jongleerde ie kunstig met toonladders. alsof er geen sneeuw rond z'n snavel joeg. alsof die uitgestelde kwakkelwinter ineens voorbij was. alsof het al lente was. ik wanhoop niet langer. dank zij de merel.

droomduiding 2

(droom aan). ik loop tussen de marktkramen over het Waterlooplein. er komt een groot vliegtuig aan dat gaat landen. dat is normaal. maar de vleugels vegen de rij kramen achter me met zich mee. als messen scheuren ze links en rechts de bovenkant van een hele rits kramen af van de onderkant. dat is niet normaal. ik wandel rustig naar het gebouw waar ik werk. sommige kollegaas hadden zelf een kraam op de vlooienmarkt. een deel overleeft het nivellerende geweld. ze begeven zich ook naar het gebouw waar ik werk. vanuit de ramen van het gebouw waar ik werk is alles goed te overzien. er is koffie en thee. we vergelijken de plaatsen waar je het beste zicht hebt. even later sta ik achter een politielint vlak bij de laatste weggeveegde marktkramen. verderop gaat de markt gewoon door. geen vliegtuig te zien. (droom uit).
nu zit ik met een aantal vragen.
waarom vind ik het normaal dat er een vliegtuig landt bij het Waterlooplein?
waarom is er geen sprake van paniek, waarom doet iedereen of er eigenlijk nix aan de hand is, o jee, een vliegtuig ramt een markt, en ach, een paar casualties, nou ja, waar waren we ook weer mee bezig?
waarom droom ik überhaupt over de plek en het gebouw waar ik werk?

wat een rust hier, hè

fotootje dan maar.
vorige week.
Barcelona.
Casa Mila.

ziektekosten

het begon allemaal zo mooi. alles was uitstéééééékend geregeld. zeiden ze. kom bij ons, zeiden ze ook. wij zijn beter. en goedkoper.
dus begin januari heb ik het hele gezin ziektekostenverzekeringsgewijs overgezet naar de grote firma ZK. partner A en ik via de ambtenarenkollektivitiet, zoon J via de studentenkollektiviteit. simpel via internet. dacht ik. met referentienummer en al. maar dat bleek anderhalve maand later toch niet zo simpel. "nee meneer, u bent bij ons niet bekend, maar internet ligt er hier ook zo vaak uit...". gelukkig kon dat na veertig minuten bellen ad 5 cent per minuut alsnog telefonies in orde worden gemaakt. dacht ik. want zoon J kreeg twee polissen toegestuurd, allebei fout. en partner A, hee, partner A kreeg de goede polis toegestuurd. mooi. maar zelf heb ik nog steeds niets ontvangen.
vandaag weer post van de firma ZK. een rekening voor partner A. drie maanden premie. te betalen binnen 7 dagen. dat dacht ik dus niet. zo zijn we niet getrouwd. ze lijken wel niet gezond.
eerst wil ik de betaalde premie van de vorige verzekeraar terug. dan maak ik het een paar keer naar een verkeerd nummer over. ben ik telefonies onbereikbaar. betaal ik met gelijke munt terug.
lekker puh!

Amsterdam Kabouterstad

blaas op voor kleine lettertjes
op de zevende interdepartementale raadsvergadering zijn voor de kampagne voor de Gemeenteraadsverkiezingen de volgende plannen bedacht:

• grote affiches met een kabouter en "ik heb het wel gezien - stem lijst 10" er op
• vijfentwintig borden op de bruggen van enkele grachten met een groot wit vel waarop met viltstift aksies kunnen worden aangekondigd
• kleine verkiezingsbordjes van een paar decimeter hoog
• de tramrails van lijn 10 verven met oranje menie; oranje staarten achter de trams van deze lijn; in de trams als kontroleur vermomde kabouters die oranje paddestoelstempels drukken op de tramkaarten van de passagiers
• de beiaardier op de Munt speelt elk uur "de uil zit in de olmen"
• kalken met oranje verf "Kabouter 10" op muren in de stad
  

uit: Oranje Vrijstaat, Gemeenteblad Amsterdam, Kabouterkrant nr. 4, 1970