die ochtend werden wij gebeld door een ijzerwarenwinkelier. hij vertelde dat er net een verwarde meneer, gehuld in met boze leuzen beschreven lakens, in zijn winkel was geweest. hij had een voorhamer gekocht. om ze bij de afdeling Weigeringen van Herhuisvesting een lesje te leren, had de strijdvaardige klant hem gezegd. dat ie er de boel mee kort en klein ging slaan, had ie verduidelijkt.
dus, dacht de winkelier, ik bel maar even, om u te waarschuwen. nádat hij de man eerst nog had geadviseerd welke hamer hij het best kon gebruiken, een klant is immers een klant, een klus een klus, dat is dan zesentwintig gulden en vijfentwintig cent meneer, heeft u er misschien een kwartje bij, dat maakt zesentwintig en vier is dertig, gaat ie zo mee?
ja, de voorhamer ging zo mee.
en de boze woningweigeraar bleek ook nog eens terecht ontevreden, er was wel degelijk iets fout gegaan van gemeentewege. de man had zijn argeloze agressiviteit ietwat theatraal vormgegeven, maar was verder gewoon voor rede vatbaar.
de man met de hamer ben ik inmiddels vergeten, maar de ijzerwarenwinkelier in de rol van louche wapenhandelaar intrigeert me nog steeds. zo'n handel-is-handel-kruidenier die door ons achteraf te bellen denkt zijn handen schoon te kunnen wassen, maar een potentieel terrorist willens en wetens wel eerst een goed in de hand liggend wapen verkoopt.
was dat nou een knap staaltje keurig burgerschap of was hier sprake van een erg foute mentaliteit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten