ach wat leuk, m'n eerste kraakpandje.
wat istie sjiek geworden. mooie bloembakken ook. ziet er heel wat beter uit dan in het voorjaar van negentienzeventig. stond toen al jaren leeg, verwaarloosd en krakkemikkig te zijn. goed genoeg nog om er te wonen vonden wij van de SJ (de aangeleunde tak). goed genoeg om her te verdelen (te herverdelen? te verherdelen?). dus forceerde ik jong en idealisties én met een koevoet het slot van de buitendeur, zette er een nieuw slot in en overhandigde de sleutel aan de gelukkige nieuwe bewoner. om dat ritueel twee weken later nog eens te herhalen nadat de kapitalistiese eigenaar "zijn" pand had teruggekraakt.
en dat grote pand aan de Emmastraat dan. stond ook al jaaaaren leeg. groepsgewijs gekraakt tot de voorzitter van het bestuur van de stichting die er iets moois mee ging doen een emotioneel beroep op ons deed om na het weekend te vertrekken. wat we na een plenaire vergadering en een demokratiese one-man-one-vote-stemming nog deejen ook.
om ten slotte diezelfde zomer een rij panden in de Derde Oosterparkstraat te bezetten. maar dat vond niemand erg, want die panden zouden na de zomervakantie sowieso gesloopt worden.
nee, een echte hardliner ben ik nooit geweest.
dat softe zat er al vroeg in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten