nieuwjaarsknuffels

her en der veel vaker vertoond, maar daarom niet minder geschikt voor hervertoning rond deze jaarwende.
een goed nieuwjaar!

code rood

de ietwat te dikke man had het helemaal gehad met z'n alsmaar uitdijende zwembandjes. dat kwam natuurlijk ook omdat ie die dodelijk saaie roeimasjien de laatste tijd steeds vaker werkeloos liet staan. maar mooi dat intussen code rood was aangekondigd. hoogste tijd dus om het roer drasties om te gooien. tijd voor een nieuwe impuls, tijd voor een vetmassavernietigingswapen: fastfit.
op loopafstand van huis, twee tot drie keer per week twee keer vier minuten inspannen en vetverbranden op een helse masjiene, naverbranden in de eenpersoons infraroodsauna, bijkomen op het eenpersoons massagewaterbed en bijkleuren in het eenpersoons standup-zonnebad. het ei van Columbus, efficiënt en klaar in een uurtje.
de ietwat te dikke man zag 2007 weer helemaal zitten.

op weg naar een beter menszijn

gek, ik beschouw me zelf als een redelijk, aimabel en meegaand persoon, waar de perceptie van mijn werkelijkheid bij anderen en bij naasten aangeeft dat ik moeilijk, recalcitrant en eigenwijs zou zijn. wat dan weer resulteert in ultra-veilige kerstkadoos als sokken. fijne sokken, daar niet van, mooie sokken ook, met ingeweven ruitjes enzo, maar toch: sokken. omdat ik niet makkelijk te plezieren zou zijn, heet het dan. terwijl ik daar dus wezenlijk anders over denk. kortom, een dilemma waar ik niet zo goed raad mee weet.
misschien moest ik maar eens laten zien dat ik echt zo aimabel ben als ik denk dat ik ben. misschien moest ik daarom de zorgvuldig door zoon J voor mij geslekteerde dvd-serie maar eens niet ongezien willen omruilen, moest ik maar eens laten zien dat ik vertrouwen heb in zijn keuze voor mij. misschien moest ik dat maar eens doen.
dus zoon J: ik heb de bon niet meer nodig!

manifilmpje

klik op pijltje
het zijn rare dagen met achterstallige huishoudelijke administratie, uitslapen, pruttelen, kadoruilen, tutten, bijlezen, opmaken wat er veel te veel aan kersteten was, twee verjaardagen, onduidelijke kook/eetafspraken en dat alles autoloos vanwege groot onderhoud, keuring en broodnodige reparatiën.
maar om daar nou hier over te bloggen? mwah, ik doe wel een filmpje: hoogzomer, Griekenland, een schokkerig puntje Mani eindigend in het Volkscampertje. kan het beste geluidloos worden afgespeeld voor optimaal sentimenteel vakantiegevoel. klik maar op het pijltje dan gaat het filmpje vanzelf lopen...

nee, het is niet waar....

klikkerdeklik
het bleek allemaal zorgvuldig geënsceneerd.
zo was ie met een kutsmoes naar een gebouw gelokt waar tv-opnames zouden plaats vinden van Beethovens negende, maar Kabelbaanman zou Kabelbaanman niet zijn geweest als ie niet open zou staan voor nieuwe ervaringen. hij vond het wel een beetje emotionerende muziek, met nogal wat pats boem paukenslag, stevige zangers, mooie zangeresjes en veel meeslepende violen. het leek wel filmmuziek, dacht ie, clockworkorange-achtig.
in de rust keek ie niet afgeleid door de herrie op het podium eens op z'n gemak rond. mooie zaal eigenlijk, schitterende kroonluchters ook. eigenlijk best wel een fijne Eurovisiekerstsfeer met die kleurige planten, die roodpluchen stoelen, prachtig. en toen, en toen,
toen gebeurde het...de rij voor hem...rij 24 stoel 28...dat profiel...dat hoedje...dat kan toch niet...nee, het is niet waar...zeg dat 't niet waar is...Kabelbaanbroer!
ongemerkt was de zaal weer volgestroomd en kweelde het koor op de achtergrond over Freude en dat alle mensen broeders werden. zo vielen ze elkaar in de armen met het publiek jubelend om ze heen. er werd geklapt en geweend. ze skandeerden hun namen in het ritme van de hemelse muziek: Kabelbaanman! Kabelbaanbroer!
Alle Menschen werden Brüder.
al was het maar voor even.

voorheen dichtbijvriend

we liepen elkaar tegen het lijf in het park. of eigenlijk huppelden de honden elkaar herkennend tegemoet op het hondenveldje. en nadat ik m'n ipoddopjes had uitgedaan hoorde ik 'm ook mijn naam roepen, hij die ooit dichtbijvriend was.
onwennig na al die jaren. hoe is 't nou, ja met mij ook, kon niet beter. en jouw kind? al achttien? ik weet nog dat ze ... enfin, de mijne gaan zooooo goed. ja, zijn allebei het huis uit. wat je zegt, tijd voor je zelf. partner J ok? goh, rookt niet meer, da's wennen. ja, partner A ook ok. ze schrijft veel. oh, dat wist je al? wat doe jij nou tegenwoordig? nog steeds die eh... jaaaa, ik natuurlijk ook nog steeds, hahaha.
tja.
zeg, ik ga maar weer eens verder, hond moet lopen, moet op huis aan. hee, we spreken elkaar wel weer een keer. ja, als we de honden uitlaten, en groeten aan partner J, hè!
niet alle kerstverhalen eindigen mierzoet.

^~!@仝%##*!!!

of ik nog wat demokraties met de uitslag van m'n polletje doe, vroeg iemand.
nou, laat ik het zo zeggen: ^~!@仝%##*!!!
dat ik dus mijn hele hebben en houen in de vorm van een sympathiek polletje in de handen van de goegemeente leg en dat ik dan vol vertrouwen in de blogmensheid geen beperkende maatregelen neem ten aanzien van achter te laten cookies of blokkerende IP-adressen maar dat er dan duistere figuren zijn (gaat het weer een beetje met de wijsvinger, dames?) die menen hun mening op te moeten dringen door het manipuleren en of saboteren van de objektieve onderzoeksgegevens, dat ik dat dus heusch echwel door heb en daarom en alleen daarom al hier en nu rabiaat en diktatoriaal bepaal dat ik me op geen enkele wijze gebonden voel aan deze mesjoggene polletjesuitslag. iemand nog een kopje thee?

breaking news!

met inzet van al onze korrespondenten zijn wij van ons team er in geslaagd de verblijfplaats van Kabelbaanbroer, alias de Wandelaar, tot op de centimeter nauwkeurig te bepalen. helaas is het ons van ons team nog niet gelukt een scherpe foto van Kabelbaanbroer, alias de Wandelaar, te maken, maar uit bovenstaand beeld is toch al wel duidelijk op te maken dat het hier gaat om de enige juiste Kabelbaanbroer, alias de Wandelaar. bovendien is zijn juiste identiteit zojuist vastgesteld door een geëmotioneerde Kabelbaanman die ons van ons team liet weten zeker te weten dat het hier inderdaad gaat om zijn lang verloren gedachte broer. onduidelijk is of het kleine figuurtje naast de vermeende Kabelbaanbroer, alias de Wandelaar, in enige relatie staat tot Kabelbaanbroer, alias de Wandelaar. wij van ons team zitten er echter bovenop en zullen ook dit nieuwe feit tot de bodem uitzoeken. dit was hansb van HB-nieuws. tot nieuws!

vereende krachten

opblaasbaar
"nog wat meegemaakt vandaag?"
"neuh, nou ja...eh...ach neuh, of wacht..."
"vertel, vertel!"
"het schroefje van m'n leesbril zat los en kollega G van het Facilitair Bureau had geen minischroevendraaiertje, maar kollega E een verdieping lager zei dat kollega T van verderop er misschien wel één had en kollega J van de overkant daarentegen twijfelde daaraan en toen heeft kollega E van een verdieping lager het schroefje met z'n duimnagel aangedraaid en dat ging eigenlijk best."
"goh."
"tja"

tranentrekker

ik begin schoon genoeg te krijgen van dat irritante stukje plestik van pakweg vijf centimeter dat keer op keer mijn weblog overneemt. met zijn rare petje. met zijn stomme verrekijkert. met zijn overdreven sentimentele gedoe.
toen ie hier begon leek het tenminste nog ergens op, was er sprake van verwondering, een frisse blik, een nieuwe invalshoek, maar de laatste dagen met die verloren broer wordt het me wat al te letterlijk een tranentrekker. zal je nog zien dat ie op kerstavond met die zogenaamd verloren broer herenigd gaat worden ook. ja, ik zeg maar gelijk wat ik denk hoor, wil natuurlijk niemands voorpret bederven, maar zo is het toch, niet dan? dus nou dacht ik dat we hier met z'n allen geheel demokraties gewoon de macht weer terug moeten grijpen door die Kabelbaanman en z'n familie in het polletje hiernaast voor eens en voor altijd weg te stemmen. en mag ik daar dan een onpartijdig stemadvies aan toevoegen? klik op ja voor baas in eigen blog!
tenzij jullie natuurlijk willen dat ie blijft....

Kabelbaanman haalt herinneringen op

blow maar up
hoe lang is het nou geleden?, vroeg ik temerig, op zoek naar meer tranen.
het was alsof ik een kraan opendraaide: dat ie zichzelf nog met Kabelbaanbroer zag staan in de kabelbaan in de serre van het Oude Huis, van de serrebalustrade naar de serredakrand, in de open lucht, het instrumentenpaneel vastgeschroefd maar altijd beschikbaar voor de fijne motoriek der kinderhanden, op en neer, heen en weer, hij de uitkijker en zijn broer de wandelaar, met uitzicht op de bloeiende prunus in het voorjaar en de verlichtte ijskrabbelbaan in de winter, dio mio man, waarom toch moet alles altijd anders, waarom.
ze waren uit elkaar gegroeid, in het Nieuwe Huis. waren elkaar uit het oog verloren toen de kabelbaan werkeloos werd afgedankt en partner A Kabelbaanbroer adopteerde. omdat zoon J en dochter L er te oud voor waren geworden. omdat zoon J en dochter L andere speeltjes hadden gevonden.
hoe lang is het nou geleden?, zoomde ik nog wat in.
negen jaar, zei Kabelbaanman zachtjes, al weer negen jaar....

even tussendoor dan

zal je altijd zien, zit je net lekker in de flow van een verhaal, dendert er allerhande commentspam je reaktieding binnen, zodat je alleen nog maar bezig bent de rotzooi op te ruimen die anderen bij je over het hek hebben gegooid. ben ik dus helemaal van m'n apropos en moeten de fans van Kabelbaanman een dagje geduld hebben voor het vervolg op zijn smartelijke belevenissen van gister.
verder laat mijn blogsysteem me in de steek wat betreft het aantal door mij alhier gepubliceerde blogjes. houdt ie 't op de dashboardpagina snoeihard op 748 stuks, terwijl ie binnenin bij de opsomming tot het jubileumaantal van 750 komt. zodat ik me nu vertwijfeld afvraag of ik vandaag nou jarig ben of niet. of overmorgen. of niet.
dat jullie dus niet denken dat ik vrij van zorgen ben.

Kabelbaanman zoekt Kabelbaanbroer

vergrootbaar
ik vond dat ik het hem moest zeggen, ik kon het gewoon niet langer voor me houden. ik bedoel, hij moest toch zo nodig uit de kast komen, ik toch niet, dus dan moest ie ook maar kabelbaanmans genoeg zijn om de waarheid onder ogen te zien.
in de krochten van het huis, zei ik dus, beneden in de kelder, ver weg, verwaarloosd en verstoft, liggen nog ergens de resten van je kabelbaan. als je wilt breng ik je er naar toe.
Kabelbaanman's adem stokte even, hij slikte duidelijk wat weg, maar zei toen vastberaden: wir gehen! (als het emotioneel werd greep ie altijd terug op zijn zwitserduits). enfin, wij naar beneden, zoeken, dozen opzij, zoeken, spinraggen weg, zoeken, et voilá daar lag ie dan, de originele Kabelbaanmankabelbaan. mét bedieningsconsole.
wat er toen gebeurde zal ik niet licht vergeten. Kabelbaanman stond als bevroren voor zijn oude kabelbaan en er gleden tranen vanonder zijn Verrekijk. hij huilde, nee echt, Kabelbaanman huilde. en hij snikte zachtjes: Kabelbaanbroer...., Kabelbaanbroehoer....
shiiiitt! die was ik dus glad vergeten.

Kabelbaanman kijkt zijn ogen uit

opblaasfoto
ik had al vaker met Kabelbaanman gesproken over de wandelgangen op mijn werk buiten het huis. Kabelbaanman proefde het woord dan zorgvuldig en alleen al dat proeven deed zijn hart bij voorbaat overslaan van spanning: w a n d e l g a n g e n. een woord met een belofte, zei ie dan. en nu stond ie daar zo maar inene, middenin een heuse wandelgang. godallemachtig, wat een eindeloze gang! hier kwam zijn Verrekijk nog eens goed van pas. en links en rechts allemaal kamers, tientallen kamers. en in al die kamers zaten kantoormannen en kantoorvrouwen met elkaar te praten. dat waren dan vergaderkamers, wist Kabelbaanman. en als er een kantoorman of kantoorvrouw eenzaam achter een schrijfmachine zat heette het een werkkamer, wist ie ook nog. en al die kantoormannen en al die kantoorvrouwen waren kollegaas van elkaar. en door de hele stad stonden nog veel meer van zulke gebouwen. allemaal met van die lange wandelgangen. met heul veul kamers. stuk voor stuk vol met kollegaas. en de opperkollega was de burgemeester, de baas van alle kamers en wandelgangen.
het duizelde Kabelbaanman. hij trok dit niet meer. hij wilde het liefst stante pede terug naar zijn veilige uitkijkpost aan het Kleine Keukenraam.
en zo geschiedde.

Kabelbaanman test de nieuwe kerstboom

blow up!
Kabelbaanman had in zijn leven al heel wat kerstbomen zien komen en gaan. vorige week nog was de kluitloze boom, jaargang 2006, opgehaald met het Smartje en in de tuin gezet in afwachting van een warm onthaal op kerstavond. vanuit zijn uitkijkpost aan het kleine keukenraampje keek Kabelbaanman pontifikaal in de kruin van de nieuwe boom.
het was een mooie boom dit jaar, erg vol en erg breed. maar juist daarom maakte Kabelbaanman zich ernstige zorgen. want zou deze boom wel passen in de huiskamer? was ie niet juist te vol, te breed? waarom hadden wij zijn ekspertise, zijn kijk op de dingen in het algemeen niet geraadpleegd? nu was het misschien te laat!
ietwat beschaamd zette ik Kabelbaanman alsnog aan de voet van de kluitloze boom, jaargang 2006. daarop pakte hij zijn Verrekijk en klom ie van de laagste tak tot de hoogste top, mat de diameter van de stam, bevoelde de volheid van de takken, testte de veerkracht van de naalden.
en hij zag dat het goed was.

Kabelbaanman ontdekt de afwasmasjien

opblaasbaar
na zijn kabelbaankarrière in de zonnige tuin van het vorige huis was Kabelbaanman de laatste jaren gefikseerd geweest aan zijn naar binnen gekeerde uitkijkpost aan het kleine keukenraampje. hij was daar langzamerhand serieus uitgekeken, gottogottogot, wat zou hij graag eens verder kijken. die vierkante witte doos bijvoorbeeld, waar dagelijks grote stapels borden en pannen vies en voos in verdwenen en er helder en schoon weer werden uitgehaald. dat moest een afwasmasjien zijn, had ie begrepen. maar hoe en wat? en hoe vies en voos was hij zelf wel niet? zou hij misschien...?
vanmorgen zette ik hem voorzichtig tussen de thee- en portglazen.
ik waarschuwde hem dat het een donker avontuur zou worden. dat er sprake zou zijn van water, heel veel en heel warm water. en van krachtige ronddraaiende waterstralen. linksom en rechtsom, van boven en van beneden. met veel geraas ook.
Kabelbaanman knikte vastberaden en zette zijn onafscheidelijke verrekijker voor zijn ogen. hij was er klaar voor.
van de knoflookberg van gister naar de afwasmasjien van vandaag: een kleine stap voor de mensheid, een reuzenstap voor Kabelbaanman.

stilleven met uitgebluste knoflook

opblaasfoto
ach, het is zomers en warm, de geuren zijn overweldigend, de smaken ongekend uitgesproken en je zit in een niet zo ver buitenland, dus wat doe je dan, je koopt een paar strengen knoflook voor thuis, dertien keiharde bollen per streng, om de hollandse maaltijden enigszins mee op te fleuren.
maar zesentwintig bollen eersteklas knoflook, da's best wel veel met z'n twee, dat krijg je never nooit op, daar valt domweg niet tegen op te koken, zodat je ergens vlak voor kerst eindigt met een troosteloze hoop uitgebluste lege knoflookhulzen die alleen nog maar geschikt is voor een stilleven met knoflookbergbeklimmer, die overigens oorspronkelijk woonde in een zwitserse kabelbaan, maar daar ernstig stond te verstoffen, dus je begrijpt...

dood in de stad

'tis misschien wat moeielijk te zien, maar dit was gistermiddag, hartje stad, vlak voor het verschijnen van de totale regenboog. wat we zien is een sperwer die met z'n vleugels gespreid over een doodsnoodpiepende merel zit. die merel heeft ie vastberaden vastgeklemd in z'n klauwen. ik kon tot op een meter naderen, maar de sperwer gaf geen krimp en keek me brutaal verstoord aan.
ik liet de natuur de natuur in zomaar een straat ergens in Amsterdam Zuid halverwege de zaterdagmiddag.

niet op reageren, Lena!

ik heb het gehad met dat assertief zijn.
niet alleen heeft het me dit jaar zelf twee keer een linkse direkte opgeleverd (hier en hier) maar nu er binnen één week twee verkeersruzies met wapens zijn beslecht (daar en daar) is voor mij de lol er definitief af.
met enige spijt in 't hart, want een goeie verkeersruzie heeft wel wat. en waar krijg je vandaag de dag nou nog zo'n fijne stoot adrenaline van in je lijf? op mijn leeftijd? nee, dat wordt behelpen voortaan. en oefenen in terughoudendheid. ik denk dat ik partner A maar eens ga pesten.

liever lui dan moe

ik ben toe aan een nieuwe relatie.
maak daar maar gelijk meervoud van, want ik sta werkelijk open voor alles. op mijn leeftijd moet je immers gewoon pakken wat je pakken kan. dus nou dacht ik, als jullie in mijn reaktiedingetje het webadres achterlaten van je numero uno favoriete webloggerster, dan kan ik mijn blogleeslijst weer eens wat opfrissen. in het kader van vers bloed en nieuwe inzichten. natuurlijk wel eerst even checken in m'n favorietenblokje hier rechts of jouw favoriet al niet ook mijn favoriet is, want aan dubbele favorieten heb ik nix. en inderdaad, ik ben liever lui dan moe. dus kom op, maak me gek!

fruitmuis

klikkerdeklik
dan denk je dus dat de huismuis z'n biezen heeft gepakt. dat dat dus komt, denk je verder, omdat het huis zo schoon is en al het voedsel achter slot en grendel zit. want je hebt 'm al een paar dagen niet meer gezien, denk je, en geen keutels meer gevonden.
totdat je zin hebt in die gerijpte peer. en aan de achterkant ontdekt dat die ogenschijnlijk gave peer is uitgehold. hapje voor hapje, door de schil heen, tot diep in het vruchtvlees. dan weet je dus dat ie toch niet weg is. dat deze muis de verlokkingen van kaas en gevulde chocola weerstaat. dat je dus te maken hebt met een originele fruitmuis.

apparatenmiskoopkerkhof

die mooie roestvrijstalen broodbakmachine van vorig jaar is dit weekeind van zijn sta-in-de-wegplek op het werkblad in de keuken verhuisd naar links onder in het linker keukenkastje. naast de sjieke ijsmaker, de nuttige keukenmachine en de retro blender van eerdere jaren. langs de natuurlijke weg van onmisbaar apparaat, via tijdelijk niet in gebruik maar toch bij de hand als je 'm nodig hebt, rechtstreeks naar het apparatenmiskoopkerkhof.
wat zou nou eigenlijk de gemiddelde effektieve levensduur zijn van het gros van al die nutteloze apparaten die rond deze tijd aan elkaar kado worden gegeven? de periode dus dat je het ding echt werkelijk waar gebruikt. zal het een half jaar zijn? een jaar?

lokmuis

blow up!
we doen het voor Latifa, onze poetsvrouw sinds vier weken. want Latifa is bang voor honden weten we. dus zal ze ook wel bang zijn voor muizen, schatten we. wij niet, wij zijn niet bang voor muizen, wij malen niet om muizen, 't zal ons worst zijn of er muizen over het aanrecht snuffelen, langs de plint rennen en de bank bepissen en overal miniskule keutels achterlaten. nee, we doen het echt voor Latifa, die verdelging, want Latifa maakt ons huis helderder dan ooit. dus lokken we muis vriendelijk maar beslist. met een chocolade lokmuis. want ook muizen hebben behoefte aan een leuke sinterklaassurprise op z'n tijd.

Droste-droom

ik was na de onnederlands mooie circusteeveeserie Waltz op de bank wat weggedoezeld, neen, in een diepe slaap verzonken. toch was ik me er terdege van bewust dat ik daar lag, vermits ik droomde dat ik op die bank in slaap gevallen was. dus toen partner A me overeind wilde trekken en ik haar wilde zeggen dat ik haast geen adem meer kreeg maar ik vervolgens niet verder kwam dan het uitstoten van ggggghh euueummmff shhm, wist ik het zeker: ik droomde. althans, dat hoopte ik vurig. want hoewel ik mijn arm-, been- en buikspieren opdroeg zich te bewegen richting zitten, konden ze dat niet. met hersenen op spitsuuraktiviteit lag ik er sprakeloos en bewegingloos te zijn, lag ik uit allemacht wakker te worden, terwijl ik machteloos dreigde weg te vegeteren.
een droom in een droom in een droom.
een Droste-droom.

kleinzielig leed

zo heb je anderhalve strekkende meter boeken er bij, zo verdwijnt er twintig vierkante centimeter van de achterbumper van je auto. gezien de krachten die er nodig zijn om een stuk van het plestik plaatwerk af te breken zou je toch zeggen dat je zoiets merkt. maar nee, geen briefje erbij (sorry, heb je auto ongelukkig geraakt, bel me voor de kosten), dus niet verhaalbaar, dus kosten eigenaar, dus mijn portemonnee. en die van partner A natuurlijk. want we delen alles. lief en leed. en klein leed. desnoods kleinzielig leed. want we eten er natuurlijk uiteindelijk geen boterham minder om. dus waar hebben we het nou eigenlijk over. ach wat, vergeet ook maar dat ik er over begonnen ben.

shtapeltje

shtapeltje boeken gekocht. in een private uitgeversuitverkoop. op uitnodiging nog wel. ons kent ons. is misschien wat groot shtapeltje geworden, anderhalve meter. waardoor alsnog flink in de buidel getast. zoals bekend gezegde zegt: geld is tijd. moet dus nodig lezen. nu. sorry.

lunchbammetjes en strijkwerk

maar het kan nog gekker.
zo blijken er (meestal) mannen te zijn die hun meeneemkantoorlunch laten prepareren door hun levenspartner. in deze tijd en eeuw! staat zo'n (meestal) vrouw in alle vroegte in ochtendrobe achter het aanrecht 'smans bammetjes te smeren. en dan met "iets lekkers" erbij hup in de kantoortas. zodat kantoorman tussen de middag verrast kan uitroepen dat "ze" er een extra plakje tomaat tussen heeft gestopt. of de bammetjes extra dik heeft belegd. omdat ie eigenlijk best wel een fijne vent is. en goh, ook nog een minimilkyway.
blijken dat vaak ook dezelfde mannen te zijn die het zich laten aanleunen dat levenspartner hun onderbroeken koopt. sokken ook. en of overhemden. wat dan weer gelijk opgaat met dat ze nog geen zakdoek kunnen strijken, dus of levenspartner even...
enfin, wat leren wij hiervan?

geen kommentaar

geduld, alles draait om geduld, schreef hij op. en om inzicht natuurlijk. inzicht in het menselijk handelen. hij las de reakties op zijn kryptiese stukjes van de dagen ervoor nog eens na. was ie niet te vaag gebleven? had ie niet te veel dwaalsporen uitgezet? maar als ie konkreter werd gaf ie dan niet juist de clou weg. en wilde ie dat wel? ging het eigenlijk überhaupt iemand wat aan?
zaadjes visjes eitjes, dus bloemetjes en bijtjes, vulde iemand aan. alwéér een lange vakantie, verzuchtte een ander, verliefd, dacht voorheen vaste reageerder (we-missen-hem-nog-steeds) P.
hij zou zich doof houden, wist ie inene. onbevangen z'n eigen ramkoers varen. ieder voor zich en god voor ons allen. en misschien, heel misschien, kwam ie er later nog eens op terug. later, als alles in kannen en kruiken was. nu was het vooral zaak standvastig te blijven.
geen kommentaar, oefende hij ietwat mompelend, geen kommentaar!

tipje van de sluier?

nee, geen tipjes van sluiers.
wel visjes uitgegooid, lijntjes uitgezet, teerlingen geworpen. over meerdere schijven. maar niet in eigen vlees snijden. of slapende honden wakker maken. als lopen over eieren. ligt gevoelig. gentle, gentle. nix overhaasten. visjes laten zwemmen, lijntjes niet laten breken, teerlingen ...eh... teerlingen ...eh, nou ja... teerlingen gewoon geworpen laten zijn.

duivels zaad

er is een duivels zaadje geplant. een zaadje dat me danig uit balans doet raken. me van m'n gezapige statusquo af brengt, zo je wilt. en het woekert en woekert maar. als een niet te stuiten toverboon. bezorgt me woelende nachten, beheerst mijn doorgaans luchtige dagen. maakt onrust in mijn hoofd.
maar ik kan het er niet over hebben. ben bang op tenen te gaan staan. wil niemand voor het hoofd stoten. onder niemands duiven schieten. dus hou ik het hoe en vooral het waarom voorlopig in het midden. tot de vrucht rijp is. en vanzelf uit elkaar spat.

elke gelijkenis met eerder in dit blog beschreven personen of situaties is volkomen uit de lucht gegrepen. bovendien vernietigt dit bericht zichzelf tien sekonden na nu: vijf, vier, drie twee....

zing zuster, zing

klik op de pijl!
stem ik al jaaaaaren op de glorieuze winnaar van gister, denk ik na lang dubben een keer strategies te moeten kiezen, beland ik nondeju in het kamp van de verliezers.
aan de andere kant lijkt iedereen door deze uitslag tot iedereen te zijn verooordeeld, zodat ogenschijnlijke winnaars in feite toch nog virtuele verliezers zullen blijken te zijn. konklusie: er zijn geen winnaars.
daarom vandaag een opzwepend deuntje om de positieve grondhouding op te peppen. via een tip van Bob Dylan in zijn Theme Time Radio Hour vond ik sister Rosetta Tharpe met snijdende gitaarsolo.
the video will blow your mind, zegt Bob.
en het doet, broeder, ja het doet!

let ook even op de kalende tweede broeder van rechts die al na 1 minuut 23 denkt dat ie klaar is met meeklappen...

ga je mond spoelen!

ik twijfelde tussen drie partijen ter linkerzijde.
maar gisteravond, bij het Kleine Lijsttrekkers Debat na het klokje van zeven uur, kon ik er in ieder geval vast één wegstrepen.
het was het opwarmdebatje tussen zes kleine lijsttrekkers voordat de Grote Zes in debat zouden gaan. vier van die zes kleintjes staan voor een ranzig gedachtengoed, de vijfde heeft sowieso afgedaan, maar voor de Partij voor de Dieren had ik wel een zwak. tot na afloop. toen de kameraas op de panoramastand stonden en de lijsttrekkers elkaar bedankten voor het debat. en Marianne Thieme Geert Wilders zoende. geen beleefd handje en dan zo snel mogelijk afwenden, bah abjekt mannetje, hoezo bedanken, ga liever je mond spoelen, maar nee: zoenen! drie!
het was op dat moment dat de Partij voor de Dieren mijn stem verloor.
en toen twijfelde ik nog maar tussen twee partijen...

hufters en klojoos

dat je vergeefs wacht op een tram die volgens een dienstregeling wel zou moeten rijden. en dat het regent. altijd die kombinatie, anders ging je wel fietsen. dat je dan tussen dampende regenjassen door een wankele staplek moet zoeken. naast iemand die een zak walmende frieten staat leeg te eten. dat je niet naar buiten kunt kijken omdat de ramen beslagen zijn. en dat er dan geen raampje open mag. dat dat allemaal nog tot daar aan toe is. maar dat er dan zo'n supercoole flodderbroek dragende zich onder een Carhartcapuchon verstoppende blaag die op een mindervalidenzitplaats zit luidkeels blikkerige hiphop uit z'n mobieltje laat blèren. en uitdagend om zich heen kijkt of er al iemand ook maar een hint durft te geven dat ie de volumeknop om moet draaien. over die verhuftering, over dat klojogedrag , dáárover hoor ik nou niemand in deze verkiezingen.

muis is dood, leve muis!

klik groter
na een lange muisloze periode is het jachtseizoen eindelijk weer geopend. gister rende ie langs de plint, vanmorgen zag ik 'm op 't fornuis. muis is er klaar voor, ik ben er klaar voor. het is hij of ik. alle middelen zijn toegestaan. dood en verderf! kill! kill! kill!
bovendien ken ik z'n zwakke plek: nieuwe muis is dol op banaan. mits de banaan een beetje rijp is natuurlijk. rijp en toch stevig. van de AH, in de aanbieding vorige week, omdat er een nieuwe AH werd geopend in de buurt. groter dan de kleine om de hoek, maar ook weer niet zo groot als die op het plein een stukje verderop. enfin, waar was ik, muis, banaan, kill, laat ik het zo zeggen: ik ben bang dat het een kort jachtseizoen wordt.

klaaglied

als ik hier duw doet het daar pijn. en als ik zo m'n arm strek schieten pijnvlammen door m'n schouder. ik zie grijze oorharen, grijze neusharen en lange grijze omhoogwijzende wenkbrauwharen. m'n linker knie doet pijn als ik aanzet. ik heb een dubbele onderkin als ik naar beneden kijk. ik weet geheugensgewijs van voren nauwelijks meer dat ik van achteren leef.
de boodschap is duidelijk, de konklusie onomkeerbaar: het is een aflopende zaak.

betrapt!

klik voor meer
Peter van Straaten vandaag in het Parool.
morgen mag ik weer....

jaargang 39

negenendertigste jaargang met partner A, op zoenbasis. tiende verjaardag van hond Z maal zeven is zeventig hondenjaren. zevenhonderdvijfentwintigste pretentieloze lifelogje alhier. en dat valt dan allemaal samen op 17 november. vandaag dus. dat kan geen toeval zijn.

partytime!

is het werkelijk al 16 november? dan moet ik zo naar Boom Chicago voor een op ambtenaren toegespitst avondje standup comedy. met mijn hele dienst, met al mijn kollegaas een avondje uit. inklusief spijs en drank. en alkohol, waarmee zelfs een authentiek amsterdams levensliedoptreden van een kollega dragelijk moet worden. voor het dansen het theater uit en morgen is het ook al feest. wat dan weer te maken heeft met mijzelf en partner A. maar daarover morgen meer. nu eerst naar de ambtenarenlol.

sintels en volkstuinen

ooit vierde ik er triomfen. werd ik er klupkampioen op de zeshonderd meter. trainde ik me er een eind in de rondte onder het juk van looptrainer Cees Koppelaar. rook ik er kortstondig aan de nederlandse juniorentop. op hartstikke dure hardloopschoenen met verwisselbare stalen spikes.
het was de enige driehonderdmeterbaan van Nederland. een ouwerwetse sintelbaan aan de amsterdamse Kruislaan, tegen het spoor aan, naast een volkstuinenkomplex, waar we na de training op de fiets door heen scheurden om vliegensvlug sappige appels van de bomen te kunnen stropen.
nu overwoekeren de volkstuinen de sintelbaan. staan er rijen eenvormige tuinhuisjes keurig netjes rond en binnen het voormalige atletiekovaal.
is dan niets meer heilig?

pietluttig en onbelangrijk

terwijl andermans kinderen van hoge torens de dood tegemoet duiken, keuvelen wij in de blogosphere rustig verder over onze kleine ongemakjes, onze ditjes, onze datjes, onze pietluttigheden en chagerijntjes.
over een glazen bakje bijvoorbeeld. een matglazen bakje met een zwaar massief glazen deksel. dat ik ooit zooo mooi vond maar niet kon betalen. en dus maar heb meegenomen, gejat zo je wilt, pakweg vijfendertig jaar geleden. wat ik me iedere keer nog schaamtevol realiseer als ik het deksel oplicht. en dus een kras op mijn ziel zal blijven zolang als ik leef, en waarschijnlijk ook nog lang daarna.
pietluttig en onbelangrijk.
als je het wel beschouwt.

mijn zoon de romantikus

omdat ie vandaag precies vijf jaar op zoenbasis is met z'n vriendinnetje L gaat zoon J vanavond in gloednieuwe kleren gestoken sjiek met 'r uit eten. en ondertussen moet tweelingzusje L (onlangs ook al weer vijfeneenhalf jaar op zoenbasis met vriendje J) zorgen voor een romanties dékor met gereedstaande dure wijn, rozen, eksklusieve afterdinnerhapjes (aanwijzing van zoon J: de saus moet stijlvol over de truffelterrine worden gedrapeerd) en brandende kaarsen voor als ze thuiskomen in haar appartementje. het lijkt verdomd een aardje naar z'n vaartje.

Latifa

ze moest met twee bussen en één tram vanuit Noord. was een uur onderweg voor een half uur sollicitatie als poetsvrouw in Zuid. ze heeft een heldere schoonmaakvisie. en uitstekende referenties. zo kwam ze, zag ze en overwon ze. vanaf dinsdag is ons huis schoon. dat wordt dan wel even wennen.

schaapachtig

loop ik mijn hele leven al tevergeefs publiciteitsgeil door de grote stad, hunkerend naar een kamera, een mikrofoon, speurend naar een verslaggever die een geluidsflard of beeldafdruk van mijn visie op de wereld zou willen registreren, wordt mij gister uitgerekend in een hoognoordelijke provinciestad live in de uitzending een radiomikrofoon van omroep Noord onder de neus geduwd, maar weet ik op de prangende vraag wie de beste weerman van Nederland is niet meer uit te brengen dan een schaapachtig: uh, uh, uh, nou, kzoutnieweten nee, uh, uh...

de cartoon heb ik eerlijk gejat van het weblog van wim bloemendaal

dagje Groningen

voor het werk en toch leuk.
zo hebben ze hier de originele amsterdamse wc van Herman Brood in het museum. inklusief gebruikte spuiten. en staat de trein nu angstwekkend stil in een duister weiland tussen Assen Centraal en Meppel West. terwijl de regen de ramen geselt en een koude wind zich om de trein krult. ik bedoel maar, wie veel reist kan veel verhalen.

aan de deur wordt niet gekocht

opblaasplaatje
nou ben ik zelf ook niet helemaal vrij van zonden. maar jong nog was ik, dringend op zoek naar geld en niet te beroerd om te werken. dus stapte ik aan het begin van een herfstavond met een stapeltje voetbaltijdschriften en een ordermap onder mijn arm rond in een amsterdamse arbeidersbuurt. het eenvoudige volk zou makkelijk toehappen, was me gezegd.
aanbellen op drie hoog, wachten tot de deur wordt opengetrokken, naar boven roepen waarvoor je komt (sodemieter op, vent, met je rotblaadje!), maar dan wel binnen zijn in het trapportaal, zodat je op één en op twee hoog netjes aan de huisdeur kunt aankloppen. en dan bam! keihard konfronteren met een aanlokkelijk abonnementsaanbod mét niet te versmaden welkomstgeschenk.
zelden ben ik zo vernederd, zo gekleineerd, nooit heb ik me zo afgewezen gevoeld als die ene donkere avond dat ik kolporteerde met Voetbal International. geen rooie cent verdiend, maar gelouterd voor het leven.

telefoonkolportage

dahag, zegt ze enthousiast, als u meneer hansb bent dan komt dit telefoontje niet als een verrassing voor u. hoebedoelu, verbaas ik me. nou, zingzegt ze vrolijk verder, u heeft natuurlijk onze brief al ontvangen, die met dat gratis vergrootglasje erbij, dus nu bel ik u zoals aangekondigd in de brief. waar bent u dan van, vraag ik licht ontstemd, ik weet nix van een brief en nix van een vergrootglasje. bovendien ben ik al voorzien, heb ik alles al en ben ik dus niet geïnteresseerd. maar meneer, pruilt ze hoorbaar, hoe kunt u dat nu denken, u weet nog niet eens waar ik u over bel. weetjewat, onderbreek ik haar, we laten het hierbij. nee, schrikt ze, waarom zegt u dat nou, u moet me natuurlijk wel laten uitpr...tuut tuut tuut.

mit fahrbare Gummiräder!

blow up!
in de serie busjesprullaria deze keer het busjesspel. door een zorgzame kollega gevonden in een postordergids terwijl ie in zuidduitsland was. "nach der Regeln des beliebten Gesellschaftsspiels! die Busse im Massstab 1:72 sind aus Metall und Kunststoff mit Liebe zum Detail gestaltet und haben fahrbare Gummiräder". mensergerjenieten met rijdbare rubberbandjes. ik ben dan wel geen busjesfreak, maar dit vinnik wel leuk. voor onder de k-boom, zegt partner A. want het geld groeit natuurlijk niet op haar rug.

fietskrat in zwart

een half uurtje hondlopen in een straal van pakweg driehonderd meter rondom mijn huis levert drie en dertig identieke zwarte kratten op die meestal voorop en soms achterop een fiets zijn gemonteerd, al dan niet beplakt of begrafittiet.
wat zegt dat over deze buurt, wat zegt het over de bewoners en zijn die kratten soms allemaal betrokken van de zelfde groentenboer als waar wij (zesde rij van boven, midden) er één voor viereneenhalve euro hebben gekocht?