vergrootbaarik vond dat ik het hem moest zeggen, ik kon het gewoon niet langer voor me houden. ik bedoel, hij moest toch zo nodig uit de kast komen, ik toch niet, dus dan moest ie ook maar kabelbaanmans genoeg zijn om de waarheid onder ogen te zien.
in de krochten van het huis, zei ik dus, beneden in de kelder, ver weg, verwaarloosd en verstoft, liggen nog ergens de resten van je kabelbaan. als je wilt breng ik je er naar toe.
Kabelbaanman's adem stokte even, hij slikte duidelijk wat weg, maar zei toen vastberaden: wir gehen! (als het emotioneel werd greep ie altijd terug op zijn zwitserduits). enfin, wij naar beneden, zoeken, dozen opzij, zoeken, spinraggen weg, zoeken, et voilá daar lag ie dan, de originele Kabelbaanmankabelbaan. mét bedieningsconsole.
wat er toen gebeurde zal ik niet licht vergeten. Kabelbaanman stond als bevroren voor zijn oude kabelbaan en er gleden tranen vanonder zijn Verrekijk. hij huilde, nee echt, Kabelbaanman huilde. en hij snikte zachtjes: Kabelbaanbroer...., Kabelbaanbroehoer....
shiiiitt! die was ik dus glad vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten