er is een duivels zaadje geplant. een zaadje dat me danig uit balans doet raken. me van m'n gezapige statusquo af brengt, zo je wilt. en het woekert en woekert maar. als een niet te stuiten toverboon. bezorgt me woelende nachten, beheerst mijn doorgaans luchtige dagen. maakt onrust in mijn hoofd.
maar ik kan het er niet over hebben. ben bang op tenen te gaan staan. wil niemand voor het hoofd stoten. onder niemands duiven schieten. dus hou ik het hoe en vooral het waarom voorlopig in het midden. tot de vrucht rijp is. en vanzelf uit elkaar spat.
elke gelijkenis met eerder in dit blog beschreven personen of situaties is volkomen uit de lucht gegrepen. bovendien vernietigt dit bericht zichzelf tien sekonden na nu: vijf, vier, drie twee....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten