de Tietgens waren eigenaar van het huis in Vermont waar David huisbewaarder was. eigenlijk hadden ze het huis al vast gekocht voor hun jongste zoon. voor later. zoals ze voor hun dochters destijds ook al huizen hadden gekocht.
in ieder geval woonde David er tijdelijk en die winter wij dus ook. het stond middenin de heuvels en velden. om een beetje een beeld te geven: op de frontporch stalden we onze ski's, zodat we vanuit het huis zo naar beneden konden glijden.
het huis van de Tietgens zelf lag een paar kilometer verderop in Massachusetts. waar elke dag aan het eind van de middag buren, vrienden en familie zich verzamelden in de grote open keuken.
om de laatste roddels te horen of alleen maar om een glas mee te drinken of een real hamburger te eten. die drank werd weer in Vermont gehaald, want daar was de belasting veel lager. en de flessen veel groter. en uit een fles van 4 liter drink je makkelijker een limonadeglas vol. dat merk je dan eigenlijk niet.
ze vonden ons cute. en dan ook nog uit Holland. erg cute. ach, en dat lange haar en die hippiegewoontes verdwenen vanzelf wel.
ja, David was natuurlijk een geval apart.
maar wij waren gewoon cute.
dus toen we na zo'n anderhalve maand afscheid namen, nam mrs. T vriendin A even apart. ze had zorgvuldig een kledingstuk voor haar uitgezocht voor als we weer in the big city zouden zijn. had ze ook eens wat moois. trouwens ook erg prakties voor in het vliegtuig terug naar wonderful Holland.
vriendin A was behalve cute ook goed opgevoed. dus reisde het zorgvuldig uitgezochte kledingstuk na uitvoerige oh's en ah's richting mrs T met ons mee naar Mexico en via Colorado terug naar New York. om daar uiteindelijk te belanden in kledingrekken voor de homeless van de Church of all Nations.
een roze mantelpakje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten