dagelijks fiets ik twee keer langs de grootste stedebouwkundige miskleun midden in het centrum van Amsterdam, het gebouw van de Nederlandsche Bank aan het Frederiksplein.
ik heb er ooit bijna mijn enige echte eigen bijbelsreligieuze piekervaring gehad.
het is midden jaren zeventig.
de kritiek op het grootkapitaal en op de uitwassen van het kapitalisme beleeft een hoogtepunt.
de ekonomie trouwens ook.
een bonte verzameling van enkele honderden langharigen, alternatievo's, krakers en andere tegenstemmers verzamelt zich bij de Nederlandsche Bank. om in een circusachtige optocht zingend en dansend zeven keer om het gebouw heen te lopen. in de wetenschap dat de muren van de bank na de zevende ronde ineen zullen zijgen. net als destijds bij de muren van Jericho. waar de Israëlieten zeven dagen rond die stadsmuur gingen. elke dag met z´n allen achter de priesters aan met hun trompetten. niemand mocht tijdens zo´n ronde één woord zeggen. op de zevende dag trokken ze zeven keer rond : doodse stilte.
toen riep Jozua :’juicht’ en de muur stortte ineen.
ik weet niet precies waar het is mis gegaan.
we hebben de verplichte zeven rondjes gelopen, stilte betracht en gejuicht op het juiste moment. we zullen iets niet helemaal volgens het boekje hebben gedaan. in ieder geval bleven de muren van de Nederlandsche Bank waar ze waren.
fier rechtovereind in al hun lelijkheid.
tot op de dag van vandaag en nog vele dagen hierna.
en wij zien nog dagelijks dat het niet goed is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten