voor we aan de huidige lommerrijke laan in de Rivierenbuurt woonden, woonden we in de Pijp in een voormalige winkelwoning. heel knus, heel onhandig, want alle kamers liepen in elkaar over. maar we hadden nog geen kinderen en er stond een appelboom in de tuin, dus wij vonden het prachtig. en na een kortstondig woonavontuur in zuidoost waren blij weer terug in de stad te zijn. een dorp in de stad. iedereen ging met iedereen om, we feestten samen en we aten samen.
het naastgelegen eetcafé was het wekelijkse vrijdagavond- verzamelpunt en ving ons op met een voedzaam maal als we terug kwamen van vakantie of ziek waren geweest.
de slagerij om de hoek fungeerde als dorpspomp. de zaterdagse vleesboodschappen in de kleine zaak mondden meestal uit in filosofiese of opvoedkundige adviesgesprekken met de slager, terwijl hij een biefstuk plette of een schnitzel sneed.
of ons de op verzoek gemaakte paté met roquefort verkocht.
met het opheffen van de slagerij begon dan ook eigenlijk de onthechting van ons stadsdorp.
en niet lang daarna ging het eetcafé in andere handen over en veranderde in een Rembrandtpleinachtige gelegenheid.
dorpelingen verhuisden. wij ook.
omdat we meer ruimte nodig hadden.
sindsdien wonen we ruim en mooi.
maar de allure van de lommerrijke laan is oppervlakkig.
de mensen houden zich beleefd afzijdig en blijven vreemden.
het eetcafé om de hoek ziet er veelbelovend uit, maar valt tegen.
the price you gotta pay...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten