bulletin 2

1.
los van de gemarineerde en geroosterde versie sta ik meestal niet zo stil bij ribben, laat staan bij mijn ribben. nu wel. één schuiver gevolgd door één klap op het wegdek maakt maar al te goed duidelijk dat ik ribben heb. als ik adem, beweeg, hoest, nies, buk, loop, lig, draai, jawel daar zijn ze weer: de ribben van de gekneusde soort. zo pijnlijk dat zelfstandig rechtop komen in bed een ingewikkelde logistieke operatie is. zo gevoelig dat ik moet rugslapen, stil en onbewegelijk rugslapen.
ik had het me toch wat anders voorgesteld toen ik vorige week zei dat ik toe was aan een weekje lichtverdovende hanggriep.

2.
om al te meelevende kritikasters de mond te snoeren: ik ben een zeer gedisciplineerd, rustig rijdend, geduldig type fietser die weloverwogen en rekening houdend met andere weggebruikers af en toe eens hier en daar een verkeersregel, -bord of -licht naar eigen inzicht interpreteert.
gister hield ik me wrang genoeg aan alle gebods- en verbodsregels, heb ik alleen de gladheid van de weg gezien de snelheid van de aanstormende scooter en de vals schijnende zon na fikse regenbui verkeerd ingeschat.
klabammmmm!

bulletin

kom ik vanmorgen rustig voortpeddelend op m'n vouwfietsje van de tandarts, wil ik me beheersd voorsorterend links van de autoos bewegen langs de vluchtheuvel teneinde uiteindelijk links af te slaan, zie ik dat er een auto ietwat te veel naar links staat, zodat ik alsnog besluit de wachtende autorij aan de rechterkant te passeren, duikt er opeens een scooter op die uitwijkt, wegglijdt en mij met vouwfietsje en al onderuitschept.
affijn, ik de lucht in, en terwijl de scooter onder me door onder een wachtende auto schuift en de scooteraar nog een stukje door rolt, kom ik met een klap op m'n rug terecht.
opgestaan, misselijk, lastig ademhalen, politie, ambulance.
stuur van de scooter krom, spiegel er af, autobumper gedeukt, rib gekneusd. het had erger gekund en zolang ik geen adem haal doet 't ook geen pijn.
't vouwfietsje mankeert overigens nix.

vakantieperikel

ik wil even iets persoonlijks voorleggen.
een luxe probleem. een heus twijfelaartje. een duivels dilemma. een vakantieperikel.
het gaat om een keuze tussen twee kinderloze reisdoelen met het Smartje tijdens de donkere dagen na kerst en rondom nieuwjaar. twee mogelijkheden met elk een eigen charme, voordeel en nadeel.
keuze A bevindt zich op het ontvolkte boerenland in het centraal massief, midden Frankrijk. een mooi chalet met uitzicht op het dal, veel natuur, weinig culinaire genoegens en een hoog sneeuw en kou gehalte. 900 kilometer, in één dag te rijden, 450 euro per week
keuze B bevindt zich aan de mediterrane kust nabij Nice, vijf minuten lopen van het strand, een appartement met alles d'r op en d'r an, ongetwijfeld prettig getemperatuurd en her en der aardige restaurants. maar wel 1500 kilometer ver, twee dagen onderweg, dus met hotel heen en terug. 200 euro per week.
ik zei toch dat het niet makkelijk was.
help dan toch!

grande finale

onze huismuis heeft zich verdubbeld. een kleine en een grotere kuierden vanmorgen zelfbewust om die ene rijkgevulde muisvriendelijke en drie overdadig geurende muisonvriendelijke vallen heen, op zoek naar vrij verkrijgbare levensmiddelen. zo wordt onze keuken kennelijk als lesmateriaal gebruikt voor jonge pubermuizen op weg naar het praktijkeksamen huismuis. en blijken ze het zich bovendien ook gemakkelijk te hebben gemaakt op de bank in de huiskamer. waar ze als dank voor 't aangenaam verpozen ons de plasjes en de keutels hebben gelaten.
Saskia van Saskia's Dierenparadijs, onze muizenvallenleverancier, adviseerde ons ze in te smeren met boter, zodat de beestjes wegzouden glijden bij het weggraaien van de lekkernijen. waarop partner A verbaasd vroeg of ze bedoelde dat we de pootjes van de muis moesten insmeren. de pootjes van de muis! nee, ze bedoelde de vallen natuurlijk, maar zo ver is het nou al met ons gekomen.
we zijn ten einde raad.
zelfs partner A neigt nu naar dynamiet.
die zogenaamde eersteklasmuizenvallen gaan dus bij het grofvuil. de tijd van vreedzame samenleving is definitief voorbij, het eind voor het ongedierte nabij. het als een verrassing zal komen, onvermijdelijk en met grote vernietigende kracht.
een gegarandeerde Grande Finale.

zondagschool

na een geloofsloze vroege jeugd kwam ik zo rond m'n elfde/twaalfde via via in aanraking met gristenen. die waren anders en dus spannend en interessant en daarom mocht ik elke zondagochtend naar de zondagschool om ook te leren zingen en bidden. bovendien kreeg ik nog bijbelbijles van het zoontje van een evangeliserend fanatikus, dus dat kwam wel goed met mij.
ik heb destijds zelfs een bijna religieuze ervaring gehad. op de Veluwe, uiteraard, rond Putten. waar we als zondagschoolknapen onder gristelijke begeleiding een stichtelijke week doorbrachten. hartje zomer, warm, liepen we en groupe door het bos te klieren en gniffelden wat om een leider en een leidster die voor ons uit hand in hand liepen. die gingen vast jeweetwel en daarna van huppetee, zeiden wij stoer naar elkaar.
en toen kwam er een jonge gristelijke leidster (geruite halflange rok met oversized sierveiligheidsspeld er in gestoken) bij ons lopen en die zei, en let nou goed op, die zei dat als mensen echt van elkaar houden ze met hun lichamen zo dicht mogelijk bij elkaar willen zijn. dat dat dus prachtig is. dat sex dus mooi is. dat sex liefde is.
opeenvolgende gggggristelijke middelbare scholen hebben me later op tijd tot geloofsinkeer gebracht en sindsdien mag ik naar tevredenheid worden beschouwd als erkend afvallige, maar sex is liefde, daar was ik nooit zelf opgekomen.

muis update

tja, de muis.
het is langzamerhand een pijnlijk onderwerp.
laat ik het zo zeggen: de muis is er nog.
wij co-existeren, de muis en ik.
we spreken elkaar weliswaar niet meer, we doen voor elkaar of de ander er niet is, maar zijn bestaan ontkennen is moeilijk. muis poept en piest immers waar 't hem belieft. en niet alleen meer in de keuken. hij vlagt zijn territorium steeds uitgebreider. speelt landjepik. ruikt zijn kans. denkt er over binnenkort z'n gezin te laten overkomen.
en zolang partner A het inzetten van massavernietigingswapens blokkeert kan ik het muizenterrorisme niet afdoende bestrijden. daar vergaderen we nou al weken over, partner A en ik. met moties en amendementen. en veto's. omdat we ooit hebben afgesproken dat er niets dit huis in komt als de ander het niet ook in huis wil. en vice versa. of andersom.
eens kijken wat ze zegt als ik muis de slaapkamer inloods. want als puntje bij paaltje komt, muis over blote voeten klautert, piept ze wel anders. zijnde vrouw. en dan zeg ik: die muis er uit of ik! zodat ze alles bij elkaar optellende niet anders kan dan instemmen met mijn allevernietigende masterplan. en wij aldus met algemene stemmen besluiten chemiese wapens in te zetten.

opa van de tuin

leuk om zo te zien hoor, die volkstuinmannen.
bewerken hun volkstuinlandje, staan met de poten in de vette klei, met aandacht voor wat alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit.
opa van de tuin kwam uit Friesland en was een overtuigd volkstuinanarchist. trok zich nix aan van de heersende volkstuinmores. verbouwde groenten en aardappelen. vond de verplichte menging met sierspul maar onzin. schoot af en toe een duif uit de lucht of een eend in de sloot, die ie dan plukte en aan de buurvrouw aanbood om lekker te braden. lapte de verplichte werkuren aan z'n laars. zat met z'n tachtig jaren nog op het dak van z'n tuinhuisje om een of andere duistere reparatie uit te voeren. was gierig. terroriseerde z'n vrouw: verstopte haar schoenen als ie niet wilde dat ze de deur uit ging.
als ik nou net zo zou mogen zijn als opa van de tuin destijds zou ik nu best een volkstuinman kunnen zijn.
despoot op eigen land. egoïsties, tiranniek, aards.
maar ik denk dat partner A die prijs toch te hoog vindt.

bussen

ik word altijd een beetje week van oude bussen.
het zullen die ronde vormen wel zijn, die kleine raampjes, die knusse bankjes waar je je half opgevouwen tussen moest wurmen.
toch was ik helemaal niet zo'n busser. hoogstens een paar keer richting Loenersloot in een beetje vierkantige gele bus van Maarse & Kroon met zo'n schuin geplaatste geknakte voorruit. daar in Loenersloot hing ik dan de akteur uit. en raakte ik licht bevriend met een plaatselijke schone. tot ongenoegen van vriendin A, die vervolgens verhaal kwam halen. maar dat hebben we uitgepraat. later.
enfin, oude bussen.
nooit met een bus mee op vakantie geweest. nooit helaholahouderdemoedmaarin naar de Costa del Sol. nooit hotsebotsend naar Valkenburg. nooit tussen kotsende medepassagiers op een gore Raststätte langs de Autobahn.
ik nam liever de trein. ging liften. bleef individu. ongebonden. zeker geen massatoerist. dat waren die anderen: klootjesvolk.
en dan ondanks al die afkeer toch een zwak voor oude bussen.
ik kan het niet duiden.
ik word gewoon oud.

man met hoofdletters

neem nou me ome Cor, zoals ie daar nonchalant poseert voor die legertruck, klaar om ons Indië voor het koninkrijk te behouden. dat zie je zo: da's een echte man.
broer van m'n moeder en sinds mijn heugenis gezegend met een witte golvende haardos. zo wit en zo golvend, dat ik vanaf mijn prille jeugd vrede had met het vooruitzicht dat ik ooit -als ik ook ouder zou zijn- met een zelfde geneties bepaalde stoercharmant wuivende bos haar zou kunnen pronken.
nou, daar is dus mooi nix van terecht gekomen.
ik ben nu wat ouder, maar mijn haar is grijs en dun en saai. soms kort, soms lang. en als het lang is hoogstens met een 'slag', nooit golvend. en zeker niet wit. bovendien zeggen intimi al decennia lang dat m'n kruin kaalt. wat dus niet waar is, maar waardoor ik me al met al qua haar wel behoorlijk onzeker ben gaan voelen. onzeker en kwetsbaar. helemaal niet stoer en charmant. dus geen echte man. geen man met hoofdletters.
misschien had ik me destijds niet moeten laten afkeuren voor militaire dienst. daar maakten ze vroeger immers een man van je, zeiden ze. pluk ik daar nu de wrange vruchten van. wordt het nooit meer wat met me. als man dan.

chocolade

blaas op yumyum!
"u zoekt wel het lekkerste uit", zei de delikatessenjongen snaaks toen wij drie stukken pecan-pie wilden pakken. "maar weet u wat nog lekkerder is?", en hij wees naar de andere kant van de vitrine, "die maken we hier zelf: dadels gevuld met pistachenootjesmoes gedompeld in donkere chocolade. ik word er zo vrolijk van als ik hier de hele dag heen en weer loop en ze zo prachtig in die vitrine zie pronken. maar weet je wat, in een delikatessenwinkel moet je kunnen proeven, proef dus maar. 't is wel een maaltijd, hoor!"
we deelden er één. en het was inderdaad een en al smaakeksplosie. zo één waarvan je zegt: woow! zo één waarvan je er dan nog veel meer wilt hebben. om nog eens zo'n explosie mee te maken. en nog eens. en nog eens. een potentiële verslaving.
we werden dan ook vriendelijk uitgewuifd door de delikatessendealer toen we met een sachet vol chocoladedadelpistachebommen naar huis snelden. en we werden he-le-maal niet boos toen dochter L 's avonds zei dat ze ze eigenlijk niet lekker vond. no problem, geef maar hier, kom op, laat los dan, mjammjamsmikkelkwijlgulziglikkebaardendlekker!
de roeimasjien steunde en kreunde vanmorgen hoorbaar.

verkering 2

dan kan ik het natuurlijk verder nog hebben over de talloze urendurende verlangende telefoongesprekken met lange diepzinnige stiltes vanuit openbare telefooncellen voor een dubbeltje per gesprek.
of over die ene keer dat ik stoer met Mobylette de hoek om scheurend onderuitging voor het oog van haar hele familie die gierend van het lachen uit het raam hing, terwijl zij bezorgd naar beneden snelde en zich liefdevol over me ontfermde.
of over die warme augustuszaterdagnamiddag dat zij bij mij achterop de fiets zat en we het zo'n beetje aan het uitmaken waren toen we plots werden aangereden door een dronken automobilist en zij haar been brak en ik sprintend de doorgereden auto achterhaalde en terugdwong en het dank zij mijn verzorgende gaven de daarop volgende maanden uiteindelijk alsnog niet uitraakte.
maar daar heb ik het liever niet over.
da's veel te intiem allemaal.

verkering

wekenlang draaiden we al om elkaar heen.
zij vond dat ik de eerste stap moest zetten, maar ik wist niet hoe. wist sowieso niet zo veel van meisjes. had hoogstens een vaag vermoeden.
gezichtsverliesbeperkend via vrienden maakten we een afspraakje om naar de Grote Schoolavond te gaan. we dansten voorzichtig close, in de smiezen gehouden door bewakingsleraren die korrigerend toeschoten bij dreigend lijfaanlijfkontakt.
om elf uur bracht ik haar naar huis, maar weer wist ik niet hoe en wat. wist zij niet hoe en wat. uren in een donker portiek om de hoek. we zuchtten, we zwegen, we zuchtten, we smachtten.
hadden het godsgruwelijk koud. verwarmde ik voorzichtig haar handen. kwam van het één alsnog het ander. verkenden we het doel van het omelkaarheendraaiende jongens-en-meisjesgedoe. bleek meisjezoenen heel anders dan omagoedendagkussen. of tantefeliciteerkussen. was het adrenaline-aanjagend adembenemend en hormoonhunkerend hartkloppend. fladderde ik om drie uur 's ochtends fluitend en stuiterend naar huis.
hadden we verkering.
achtendertig jaar geleden vandaag.

morgenrood

terug naar de ramen zoals eerder hier en hier.
jammer genoeg zijn er ook nu weer een paar figuranten tussen de fotograaf en de ramen geschoven. de figuranten beelden uit dat de eindjaren veertig niet alleen maar sombere jaren zijn geweest. af en toe was er zelfs tijd voor een heus dansje, begeleid door een akoestiese gitaar met gekleurde linten aan de gitaarhals. het meisje met de gitaar werd later mijn moeder.
zij zegt dat die fotogenieke ramen van vakantiehuisjes Morgenrood zijn in het noordbrabantse Oisterwijk. daar mocht je alleen maar heen als je een echte arbeider was en mee kon zingen met de socialistiese gemengde koren. bijvoorbeeld als de VARA uitzond op Hilversum 1 en ze om acht uur 's ochtens een strijdlied de ether in stuurden. of op de Paasheuvel tijdens de jaarlijkse socialistiese verzameldag. maar dan moest je wel erkend heel-erg-goed-socialisties zijn. de Paasheuvel was niet voor iedereen weggelegd. voor de huisjes Morgenrood hoefde je niet zo strikt in de leer te zijn. maar moest je dus in ieder geval wel socialisties kunnen meezingen.
zoals mijn moeder.

stervensverleiding

alweer een opblaasfoto
in alle redelijkheid moet ik konstateren dat ik met een tegenstander van formaat heb te maken. die ik dus, en het is hier en daar al gesuggereerd, met respekt en vooral als gelijke dien te behandelen. die ik als het ware moet verleiden om te sterven, waarmee ik in overleg moet treden aangaande de te hanteren exekutiemethode, die ik moet zien over te halen vrijwillig z'n nek in de strop te leggen.
ik moet hem -ik zeg hem als in enkelvoud, uit recent onderzoek blijkt dat het slechts om één enkele muis gaat- ik moet die ene slimme strategies onderlegde muis er vanavond van overtuigen dat sterven met de geur van een A-merk pindakaas in de neusvleugels hem minstens zeventig muizenmaagden zal opleveren. die gun ik um ondertussen van harte, het is per slot inmiddels onze eigen huismuis geworden.
redelijkheid dus. redelijkheid is het sleutelwoord. en samen, als in samenwerking.
redelijkheid en samenwerking. en overtuiging niet te vergeten.
rust zacht, lieve slimme huismuis.

update woensdagochtend: de onderhandelingen duren voort...

het laatste uur

blow up en huiver!
dacht ie nou werkelijk dat mijn muizenverdelgingsopstelling een superdeluxe huismuisvoederplaats was?
dacht ie nou echt dat ie daar mee weg kon komen?
dacht ie nou heus dat mijn superieure denkraam het daarbij zou laten?
dan komt ie dus van een kouwe kermis thuis vannacht. vindt ie de hond in de pot als ie het exekutieplatform betreedt voor wat z'n laatste avondmaal zal blijken te zijn. een spannende maaltijd opgebouwd rond een geraffineerde amuse gestoken op roodglimmend koperdraad in een bedje van een subtiel strakgespannen veermechanisme en afgemaakt met 220 zinderende volts. smakelijk en oh zo effektief.
exit triomfantelijke blik op die voldane muizensnoet.
exit muis.
weer baas in eigen keuken.

update dinsdagochtend: 3 - 0 voor de muis...

bericht van het slagveld

klik maar weer
dit heet de killeropstelling.
mits strategies neergezet en gevuld met de juiste aantrekkelijke hapjes is het 100% onweerstaanbaar voor een gemiddelde muis. en 100% onontkoombaar, want reikhalzend naar het allerlekkerste hapje over een minder aanlokkelijk hapje heen slaat er op z'n minst één val onherroepelijk dicht.
maar niet voor onze muis.
onze muis heeft inzicht. onze muis weet van de hoed en de rand. onze muis slaagt er in om de hapjes tot en met de laatste kruimel behoedzaam van drie volgens de regels der kunst geplaatste vallen weg te halen zonder dat er ook maar één val dichtklapt.
kortom, onze muis wil op het scherpst van de snede: de totale oorlog.
dat onze muis dus niet moet denken dat ie de oorlog heeft gewonnen omdat ie de eerste slag niet heeft verloren!

update maandagochtend: het is 2 -0 voor de muis....

achterop

ook op deze foto figureert weer nadrukkelijk een robuust oma/oparijwiel. in de jaren dertig wilde de arbeidersklasse kennelijk graag gezien worden met zo'n modern en sociaaldemokraties vervoermiddel.
mijn grootouders van vaders kant demonstreren hier hoe er achterop een fiets moet worden plaatsgenomen. opa is dat duidelijk niet gewend en poseert alsof ie op het zadel zit. dat zat ie dan ook altijd. op het zadel, aan het stuur. mijn opa was dus een echte man.
oma hanteert de amazonezit. de lange en ietwat brede bagagedrager is daar zeer geschikt voor, de billen worden immers optimaal gesteund door de stevige dwarsspijltjes. de ruime rokbeschermer beschermt oma's rokken goed.
brutale meisjes gingen later op de bagagedrager zitten met een been bengelend aan elke kant. dat waren geen nette meisjes. nette meisjes horen te amazonezitten. bevallig, zoals oma. mijn oma van (vaderszijde) was duidelijk een nette vrouw.
aandachtige fotobestudeerders ontgaat niet dat het raam hetzelfde raam is als waarvoor eerder deze week een meisje op een omafiets zat.

terreur

ok, ok, ik heb de afgelopen dagen misschien wat al te verlekkerd geroepen dat het met die honderden afgebrande franse autoos de komende tijd wel aangenaam rustig zal zijn op de autoroute du Soleil. ik zag in het kader van elk nadeel hep z'n voordeel in de voorstedelijke geweldsgolf misschien wat al te veel het eigen belang. mea culpa (2x)!
maar moet dan de eerste de beste amsterdamzuidvariant gelijk mijn eigenste Smart treffen? moet daarom met grof geweld een ruit van mijn auto worden ingekinkeld? dan hebben we het toch gewoon over zinloos geweld? kan daar niet wat aan gedaan worden? preventief? kan dat tuig niet gelijk opgeborgen worden? en dan ook gelijk die vileine ophitsers die al maandenlang mijn reactieding misbruiken voor hun Smarthaatcampange? en wat staat mijn opvouwfietsje nog te wachten? oh jaaaaa, nu zeggen dat je het niet zo bedoeld hebt. dat er eigenlijk sprake was van een soort van humor. dat het allemaal veel genuanceerder lag. dat in het scenario geen molest was voorzien.
nou lekker dan!

opapakpapier

m'n opa (rechts met kuif) werkte bij VvV: Verf van Vettewinkel vlakbij de Prins Hendikkade. geen idee wat ie daar deed, maar aan het eind van ons zaterdagmiddagse familiebezoek had ie altijd wel een sigarenkistje met knutselpapier voor me gevuld dat ie dan professioneel inpakte met bruin pakpapier en een touwtje er om. voor de opa-oudstekleinzoon-bonding hield ik dan m'n vinger op de touwtjeskruising terwijl hij er een stevige knoop in legde met een handige draaglus er aan.
die zaterdagmiddag was een vast familieritueel. gezinsgewijs lopend langs de spoordijk van de Transvaalbuurt naar de Indische buurt, waar overige ooms en tantes met kroost dan al rond de tafel zaten bij opa en Belgiese stiefoma. en de kinderen toujours, strijk en zet op een gegeven moment elk een dubbeltje in de hand gedrukt kregen om naar de snoepwinkel te gaan. als de echt belangrijke familiezaken moesten besproken.
maar daar gaat het mij nu niet om.
het gaat mij om de nieuwe oogst oude fotoos waarop steeds weer een fiets figureert. zoals nu weer de opaversie van de omafiets. dat intrigeert me dan mateloos. waarom die fiets er altijd bij?

omafiets

hij is nuttig en hip tegelijk, de omafiets.
bereden door generaties studenten, scholieren en zich eeuwig jong voelende stedelijke vijftigers. degelijk, komfortabel en toch kek ogend. een ijzersterk konsept, waar al die jaren nauwelijks aan is gesleuteld.
nou is het begrip omafiets natuurlijk maar betrekkelijk. niet in het minst omdat een zichzelfrespekterende oma er tegenwoordig niet meer dood op aangetroffen wil worden. die wil een soepel rijdend karretje van nederlands fabrikaat met verstelbaar stuur, 27 versnellingen, een lage instap en een kaartleeshouder op het stuur, om daarmee liefst in koppelvorm in gelijkgeschakelde windjacks van het ANWB-huismerk en zijtassen met thermosflessen koffie en soep aan de welgevormde bagagedrager de fietspaden in natuurgebieden als de Veluwe te terroriseren.
daarom presenteer ik vandaag de oma van zoon J op haar destijds nieuwe fiets. op de enige echte omafiets dus.
hoedt u voor namaak!

wasdag

foto uit het familiealbum
zwager G houdt er niet van als ik hem hier zwager G noem. maar soms moet ik wel. zoals nu. als zwager G iets opmerkelijks blijkt te doen.
zwager G handelt in lucht. of beter gezegd: zwager G handelt in het recht om vieze lucht te produceren, handelt in emissierechten voor bedrijven die CO2 uitstoten. dat dus energiebedrijf X maximaal zoveel ton CO2 per jaar mag produceren, maar gezien de verkoop van veel groene stroom aan partikulieren (goed zo, energiebedijf X) niet aan dat maksimum komt en dan het recht op het virtuele vervuilingsrestant doorverkoopt aan oliemaatschappij Y, die uitstootrechten te kort komt omdat ze eigenlijk te veel vervuilen. daar zit zwager G dus tussen. als bemiddelaar tussen vraag en aanbod.
zodat zwager G in wezen de vervuilingsgraad boven Nederland stuurt. hier een beetje minder, daar een beetje meer. er bijvoorbeeld op maandag wasdag voor zou kunnen zorgen dat er weinig uitstoot van fijnstof over de weilanden neerdaalt. en de was lekker fris blijft.
zwager G is dus eigenlijk best wel goed bezig.

Dodewaard

mooie opblaasfoto
wij waren fris links, dus overal flink tegen, om te beginnen tegen kernenergie. hoewel we dan ook weer niet zo ver gingen dat we onze auto met zo'n grote fleurig kernenergie-nee-bedankt-zon hadden beplakt. auto? ja, we hadden natuurlijk wel een auto, zonder auto kwam je echt nergens. een auto moest dus wel. kernenergie zeer zeker niet.
daar zouden we met vele duizenden eens lekker tegen demonstreren in Dodewaard. daar stond zo'n duivelse kernenergiecentrale. we gingen goed voorbereid op pad: stevige renschoenen, leren jasje, voldoende flesjes citroensap tegen traangas, (liefst palestijnse) sjaal om voor neus en mond te kunnen binden, je kent het wel, de gebruikelijke demonstratie-outfit.
maar Dodewaard was anders. Dodewaard lag niet in de stad. Dodewaard lag op het platteland, bij een dijk aan een rivier. daar kon je dus niet zo maar bij. die centrale was met een paar containers en een paar peletons ME eenvoudig af te sluiten. zodat je de kontoeren van de centrale alleen vanuit de verte kon zien. en het kostte ook nogal wat moeite om die lokale ME-peletons een beetje op stang te jagen. wat wel nodig was, anders konden wij onze verontwaardigde boosheid natuurlijk niet tonen.
het kwam uiteindelijk allemaal goed. een aantal keer zijn we proestend en struikelend alsnog de weilanden ingejaagd. vieze modderige weilanden. die heel anders aanvoelden dan de veilige Amsterdamse steegjes en straatjes waar je in kon wegschieten bij een krakersrel.
maar aan het eind van de dag stapten we toch weer moe maar voldaan de auto in. we hadden ons punt duidelijk gemaakt.
de centrale lag er mooi bij vanmiddag met een laaghangende zon boven een schitterende Waal. er fladderde een roedel rotganzen vrijwillig de modderige weilanden in.

onthaasten 7

opblaastaart
ik zwelg in kompenserende taart op eenzame zaterdag...

thé complet

“tweede etage graag”, zeg ik vanmorgen gedachteloos tegen de liftboy. de al in de lift aanwezige kollega fronst haar wenkbrauwen maar drukt toch op knop twee, de deuren glijden dicht.
eerste etage damesmode, mijmer ik verder, tweede etage herenmode, derde etage restaurant. altijd druk, dus netjes wachten tot er een tafeltje wordt toegewezen door de regelchef van het Grote Warenhuis. bedienjuffrouwen in het zwart met kleine kokette witte schortjes voor. tafeltje waarover damasten tafelkleed aan het raam, vanachter de vitrage uitzicht over het gekrioel op de Dam.
m'n moeder bestelt een thé complet met allerhande verrassende cakejes, mooie bonbonnetjes en bizondere koekjes. en een speciale kinderversie voor mij als feestelijk hoogtepunt, waarmee ik me langdurig onderdompel in een gelukzalig gevoel van onuitputtelijke luxe.
maar meer nog! de ratelende en kreunende eenpersoons treden op van de houten roltrap naar de speciale sinterklaasspeelgoedafdeling op de vierde. elektriese treinen! bouwdozen!
dan stap ik een lichte moderne hal in en wenst mijn kollega me welgemeend een prettige werkdag toe. ook een goed gevoel, maar anders.

vrienden

buren die vrienden worden, vrienden die buren zijn en vrienden die vrienden blijven. of niet. niets menselijks is ons vreemd.
we volgden de zelfde opleiding, hadden de zelfde toneelinteresses en ook de partners klikten. zij waren wat alternatiever dan wij, wij waren wat jonger dan zij. we deelden een auto en een groot deel van ons dagelijks leven. we verbouwden elkaars huizen. we zetten samen een onderneming op, huurden samen een bedrijfspand, gingen samen op reis en vakantie, hadden samen sukses.
tot de belangen uiteen gingen lopen, er kleine verwijten tussen ons in slopen, miniskule irritaties ook. niet aan het oppervlak, onderhuids. waar we aanvankelijk luchtig over deden, die we argeloos wegwoven. maar er bleek geen ontkomen aan, de rot had het wortelkanaal bereikt. we verkilden, groeiden uit elkaar. de samenhang brokkelde af. in rap tempo bouwden we afweermuren om onze levens. vriendelijke afweermuren, met kijkgaten, zonder glasscherven of scherpe punten er op. zodat het toch nog wel leuk is als we af en toe even over elkaars muurtje gluren: hee, da’s lang geleden, wat doen jullie tegenwoordig? gôh.

buren

we hadden buren waar we gaandeweg lief en leed mee deelden. woonden in aangrenzende benedenhuizen, hadden het hekwerk tussen de tuinen weggehaald, liepen gevraagd en ongevraagd binnen voor koffie, pasta of wijn, gingen samen op vakantie, pasten op de wederzijdse zonen en dochter, hielden feesten in beide huizen en tuinen, namen elk een hond uit hetzelfde nest, kortom: mi casa, su casa.
tot wij besloten te verhuizen naar groter.
het voelde aan als een heuse scheiding, ook al bleven we in de buurt. we zouden als goede vrienden uit elkaar gaan, maar al voor we daadwerkelijk weg waren bouwden zij de tuinafscheidingsschutting weer op en hadden wij geen tijd meer voor de dagelijkse burenroutines. de relatie werd stroever, de rouwverwerking moest nog op gang komen.
we zagen elkaar na de verhuizing nog wel eens, voornamelijk in de vorm van hondgerelateerde kontakten, nooit meer spontaan.
zo haal ik twee keer per jaar ergens in een dorp tegen inkoopsprijs hondenvoer voor de hondengezusters Z en B. heb net weer vier zakken besteld, twee voor onze hond Z, twee voor hun hond B. ze weten het nog niet, ik breng die zakken binnenkort wel langs. praten we even bij. spreken we af dat we elkaar snel weer zullen zien.
tuurlijk!

muizenissen

klik foto voor groter
je denkt: ach, een muis. een muisje eigenlijk. verdwaald en per ongeluk in onze keuken terecht gekomen. lamaar lopen.
tot blijkt dat ie zich wel erg thuis begint te voelen en de isolatie van de oven gebruikt als nestmateriaal. dat mag ie niet doen. maar doet ie toch. dus moet ie verhuizen, vinden wij.
we schaffen een muisvriendelijke val aan, stoppen die vol met gevarieerde muizenlekkernijen en wachten. maar muis blieft geen muisvriendelijke val. muis sleept liever achter kastjes en plinten gevonden hondendroogvoer en broodkruimels de ovenla in en dineert aldaar.
nou ja, een muis met karakter, denken we dan nog, daar doen we niet moeilijk over. als we echt goed opruimen in de keuken verdwijnt ie vanzelf wel wegens gebrek aan voedsel. wij zijn immers tolerant en en respekteren flora en fauna.
tot gister.
blijkt die rotmuis aan de chips te zijn begonnen. door de zak heen nota bene. een nieuwe smaak ribbelchips, die we net in huis hadden gehaald. in de bonus bij AH, maar toch. dat doe je niet, door de zak heen. dat is de bloody limit. tot hier en niet verder!
dus is het nu oorlog. hij d'r uit of wij d'r uit. maar niet heus.
nix geen muisvriendelijke vallen meer. agressieve muisonvriendelijke vallen gaan we plaatsen. zeer muisonvriendelijke medogenloze muizenvallen met valbijl. muizenruggegraatbrekende strakgeveerde valbijlen.
muis moet dood.
nu!