buren die vrienden worden, vrienden die buren zijn en vrienden die vrienden blijven. of niet. niets menselijks is ons vreemd.
we volgden de zelfde opleiding, hadden de zelfde toneelinteresses en ook de partners klikten. zij waren wat alternatiever dan wij, wij waren wat jonger dan zij. we deelden een auto en een groot deel van ons dagelijks leven. we verbouwden elkaars huizen. we zetten samen een onderneming op, huurden samen een bedrijfspand, gingen samen op reis en vakantie, hadden samen sukses.
tot de belangen uiteen gingen lopen, er kleine verwijten tussen ons in slopen, miniskule irritaties ook. niet aan het oppervlak, onderhuids. waar we aanvankelijk luchtig over deden, die we argeloos wegwoven. maar er bleek geen ontkomen aan, de rot had het wortelkanaal bereikt. we verkilden, groeiden uit elkaar. de samenhang brokkelde af. in rap tempo bouwden we afweermuren om onze levens. vriendelijke afweermuren, met kijkgaten, zonder glasscherven of scherpe punten er op. zodat het toch nog wel leuk is als we af en toe even over elkaars muurtje gluren: hee, da’s lang geleden, wat doen jullie tegenwoordig? gôh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten