ritme

elke werkochtend half zeven gaat de wekkerradio. partner A staat op om in alle rust te kunnen transformeren in jufaukje. om zeven uur sta ik uit solidariteit ook op. kunnen we samen nog een kopje thee drinken tot partner A rond half acht vertrekt.
dat halve uurtje tussen half zeven en zeven luister ik doezelend en min of meer bij bewustzijn naar Radio 1. mijn schemertoestand deert niet echt, ik kan het jarenlange geruststellende patroon van het programma immers dromen: nieuws, weer, beursberichten, muziekje, interview, muziekje, het Filiaal, muziekje, de ochtendkranten.
maar sinds kort zijn de bezwerende getallen van de beursberichten verdwenen. de financiële mantra's, de nietszeggende maar prettig repeterende reeksen van de AEX, de Hang Seng, de Dow Jones, de Nasdaq en Tokyo dat bijna gaat sluiten, ze worden niet meer genoemd. in de plus is positief, in de min is minder, ik zal het niet meer meemaken. de prijs van de dollar? verdwenen in de ondoorgrondelijke krochten van het omroepbestel.
daar lig ik nu dus wakker van om iets over half zeven. klaar wakker. tobbend wakker. malend wakker. maak ik me zorgen over die duistere geldmarkten. gaat het wel goed met ze? scoren ze niet te veel minnetjes? is Tokyo al wel dicht? en wie houdt de koers van de dollar nu in de gaten?
mijn leven wordt er niet eenvoudiger op.

onthaasten 6

blaas op!
drie paar armen trekken wanhopig aan me.
geschreeuw en gegil overal om me heen.
met m'n hoofd tussen de spijlen ging nog zo makkelijk.
terug blijkt een ander verhaal.
ik wil alleen maar een mooie foto maken,
en nu komt de lift...

keuken

opblaasfoto
het was natuurlijk niet allemáál beter.
dit keukentje bijvoorbeeld was piepklein en propvol.
desondanks werd er nog een luxe wasmasjien ingeschoven.
het was maandag wasdag, wasschort aan, straks gaat de slang in de gootsteen en de bovenlader met grote schoep aan. er staat een zinken emmer met wasknijper op het te lage granieten aanrecht.
nog even wat glazen afwassen, heet water uit de boiler, kraan met plestik slangetje er aan. de theepot staat al klaar, naast de pan met geschilde aardappelen. achter de plestik emmer een glazen melkfles. had de melkboer zaterdagavond nog vol bezorgd met z'n driewieler moterkar. in zo'n rammelend metaaldraadflessenrek. "schrijf je het even op, melkboer, volgende week betalen we de rekening, vergeet je de contantzegels niet?"
links onder het raam moet nog een gasfornuis staan, waaruit ooit een ovenschotel kwam met meegebakken muis bovenop. maar dan is de keuken ook op. vier, hoogstens vijf vierkante meter met een frivool randje langs de keukenplank.
enfin, we gaan morgen gauw een kombimagnetron kopen. met hetelucht en krisp. onze moderne keuken ken niet zonder.
kán niet zonder.

zorgeloos

iemand vond het ooit leuk om mij zo te fotograferen.
ach, het oogt wel ontspannen, rielekst weet je wel, zorgeloos ook.
languit in de Citroën Dyane. mét voorbank want de versnellingspook kwam uit het dashboard. kon je dus lekker romanties dicht tegen elkaar aanschuiven. en in een handomdraai haalde je die bank er uit. om samen even ontspannen, rielekst en zorgeloos aan de waterkant te zitten.
als het moest kon de achterbank er met een tweede handomdraai ook nog uit. voor een groepspiknik diep in het bos. waar je toen nog makkelijk kon komen vanwege de uitstekende vering van de auto. en omdat er nog geen sprake was van autobelemmerend bosbeheer.
met het dak opgerold reden we naar Italië, de Vesuvius op. vooraf olie bijgevuld, want daar lustte Dyane wel pap van. bovenop de kale berg brandde desondanks het rode olielampje. motorkap open: olie all over the place. vergeten het vulklepje goed dicht te doen. motorkap dicht en met aangetrokken handrem en samengeknepen billen langzaam die lange lange lange Vesuviusbergweg weer af. garage zoeken, olie bijvullen, klepje goed dicht, motorblok schoonspuiten, et voilá, rijen maar.
leermoment: eenvoud maakt zorgeloos.

de Muze

godsamme, het bestaat nog steeds. al minstens sinds de jaren zestig vorige eeuw. toen er Ferre Gringard z'n hoofdkwartier had. toen er nog folkrock gezongen werd. toen ik er zelfgemaakte zilverdraad sieraden probeerde te verkopen.
cafe de Muze in Antwerpen.
Antwerpen met z'n antieke steile houten roltrap naar de fiets/voetgangerstunnel onder de Schelde. waar je op de hoek van de Meir op de bon wordt geslingerd als je op z'n amsterdams even door rood loopt. waar verse luikse wafels worden opgewarmd. en Jan Decleir zomaar in het wild rondloopt met een mooie jonge akteur aan z'n zij. waar een antroposofiese school zetelt in een stijlvast jugendstil gebouw.
en kinderhoofdjes, overal kinderhoofdjes, die de Smart voortdurend pijnigen.
we komen hier te weinig!

on line

met één vinger hamert ze op het toetsenbord. de muis hanteert ze omzichtig, alsof het een uitpuilend broodje filet americain is. berichten schrijft ze volledig in het onderwerpvak. maar de magie van het apestaartje krijgt haar steeds meer in de ban.
de zondagopenstelling van de Bijenkorf weet ze inmiddels te vinden. haar kinderen hebben al email van haar ontvangen. en hun antwoord heeft ze zelfstandig geopend en weer beantwoord.
met de handleiding op schoot leert ze het toetsenbord kennen en het wereldwijdeweb aftasten. toets voor toets, stapje voor stapje. vanavond leg ik haar uit hoe je hoofdletters doet. morgen gaan we voor de leestekens.
op dit punt ga ik staan en schraap ik mijn keel: "hierbij verklaar ik de elektroniese snelweg voor mijn moeder geopend!"
er klinkt beschaafd applaus en instemmend gemompel.
"maak plaats voor de 80-plussers-on-line!"

gezellig

blow up!
wij doen het nog steeds, rond de tafel zitten als er bezoek is. het praat er lekker, je leunt er es wat lamlendig, zet er je woorden makkelijk kracht bij en je gezelschap zit op geringe gehoor- en aanraakafstand.
zo ook in voorbije tijden. gezellig rond de tafel. met een kleine partner A nog net links zichtbaar. of eigenlijk nog net niet zichtbaar.
wat direkt opvalt is dat partner A een hele lange tante had. en een heel lang lijzig nichtje.
maar ze had nog meer opvallende familie.
zoals die opa en oma die regelmatig een nieuwe auto kochten. en altijd een hogere inruilprijs konden bedingen omdat ze het plestik op de bekleding lieten zitten.
of die oom en tante met plestik hoes om hun bankstel tegen de vieze bezoekende broeken en rokken.
en niet te vergeten de handwerkende tante die in een grote flat woonde, waar je altijd van grote afstand al precies wist waar ze woonde, omdat ze alleen maar tl-licht in haar woning had: een helwitte koele vlek tussen gezellig verlichte ramen.
gelukkig komen dit soort uitwassen bij ons in de familie niet voor.
en wordt aangetrouwd nooit helemaal eigen.

update:
kommentaarding doet ut (via een truukje) weer! gogogo!
(Haloscanners zie hier voor de truuk)

obskuur

wordt er een keer een wedstrijd van dochter L live uitgezonden op tv, wordt ze een keer na een wedstrijd uitgebreid geinterviewd voor de kamera, gebeurt dat op Canal Plus.
nou stond ik natuurlijk zelf langs de lijn en was de uitzending sowieso niet aan mij besteed, maar ik ken überhaupt niemand die die obskure betaalzender ontvangt. ken dus ook niemand die die wedstrijd op tv heeft gezien en dochter L heeft horen vertellen wat er door haar heen ging toen ze zo weergaloos scoorde.
en nu ik het er toch over heb: die digitale tv van KPN valt ook al niet mee.
ik mis BBC 1 en 2 en TV5 en die duitse zender meer dan ik had gedacht. bovendien is de beeldkwaliteit in onze bijnahoekbenedenwoning ook niet altijd optimaal. wat varieert van over het scherm dansende digitale beeldblokjes, via volkomen schizofrene beeldstilstand tot de koele mededeling dat er geen ontvangst mogelijk is.
nee, het zit allemaal niet echt mee in huize hansb, beeldbuisgewijs.
maar liever dat nog dan het bord voor m'n kop van UPC!

onthaasten 5

opblaasfoto
ik word daar zo gallies van, van die stenen.
geen een is er het zelfde, ze zijn niet eens allemaal plat.
maak daar maar een leuk muurtje van, zei de baas.
ja, ja, m u u r t j e, nou, noem het maar gerust een MUUR.
en daar heb ik nou zo de pé in, hè.
ik ga hier dus gewoon 's lekker eksperimenteren met een vertikaal randje.
leuk muurtje, leuk muurtje, nou zallie een leuk muurtje krijgen ook!

k-ellende

"zeg", floepte dochter L er onlangs tussen neus en lippen uit, "wat zijn jullie dit jaar eigenlijk van plan te doen met K?".
en ja hoor, daar istie weer: het K-woord!
bijna een volle maand eerder dan vorig jaar.
maar de nazomer is inderdaad al weer enige dagen voorbij, we hebben ons weken geleden al misselijk gegeten aan de eerste pepernoten en de R is in de maand. de hoogste tijd dus voor het K-woord. wat daar pardoes op tafel lag. als een pakketje gloeiende kolen, waar niemand zijn handen aan wilde branden. de lamp flikkerde spontaan aan en uit, hond Z verslikte zich vreselijk, de grote wijzer van de klok draaide als een dolle rond, het tafelgesprek kreeg een licht hysteriese ondertoon.
"wat zijn jullie dit jaar eigenlijk van plan te doen met K?".
nou, eerlijk gezegd ben ik helemaal nix van plan.
ik wil gewoon lekker eten met wie er is, waar dan ook.
zonder dat de één de ander scheef aankijkt. zonder verplichtingen met kadoos. zonder ingewikkelde afspraken en strakke schemaas. ik wil met z'n allen een beetje in de keuken frutselen of Catannen en onderwijl keuvelen, snacken en wijnen. en ik wil er vooral niet nu over hoeven nadenken.
ik ben zó makkelijk.
was iedereen maar zo fleksibel!

in mineur

die konsentratie! die kracht! die sierlijkheid!
het zit er gewoon niet meer in tegeswoordigs.
verder dan een enkele eksersitie op de roeimasjien kom ik niet. en dan wil m'n gezicht zich heus ook nog wel eens grimassen als de hartslagmeter aangeeft dat ik geen adem meer heb, maar een totale sportieve uitstraling levert dat natuurlijk niet op.
maar nu heb ik inzicht.
nu zie ik bijvoorbeeld in, dat ik die diskus nooit binnen (het verlengde van) de schuine lijnen zal werpen. en dat ik dus al die konsentratie, kracht en sierlijkheid voor nix aanspreek. dat je dus bijvoorbeeld wel jong kunt zijn en goed wilt presteren, maar dat de voor een topprestatie broodnodige ervaring en inzicht ontbreken. dat als het ware de wijsheid dus met de jaren komt. en dat je alleen in kombinatie scoort.
enfin, toen had ik het ene niet, nu ontbeer ik het andere.
ik moet me er bij neerleggen dat het nooit meer wat wordt.

wreed en boosaardig

ha, weer zo'n opblaasbare foto
Boerefijn gaf boekhouden en handelsrekenen op de gggristelijke HBS.
ik haatte boekhouden en handelsrekenen, maar het waren examenvakken, dus was ik onwillig aanwezig in zijn lokaal als dat volgens het rooster moest.
maar Boerefijn had een makke: als ie zich kwaad maakte kreeg ie een soort toeval. hij werd dan rood, kwam stotterend, kwijlend en stamelend niet meer uit zijn woorden en stampvoette machteloos door het lokaal.
om de eindeloos lijkende lestijd dus toch nog aangenaam door te komen speelden wij pubers daar hartstochtelijk op in door hem liefst zo snel mogelijk kwaad te maken. dat was niet moeilijk, een onnozel of dom uitgewerkte som op het bord voor de klas was vaak al voldoende.
vanaf dat moment was het een pandemonium. en waar sommigen het eigenlijk wel zielig vonden, zaten anderen het vuurtje nog wat op te stoken. kortom, hilariese chaos die altijd eindigde in het uit de klas sturen van één of meerdere willekeurige leerlingen.
het was een wreed en boosaardig spel.
hoewel ik niet tot de hardcore-uitlokkers behoorde, lig er nog wel eens wakker van.
maar dan bedenk ik dat ie ooit een lange vlammende brief schreef aan de ouders van vriendin A, gevolgd door een huisbezoek, om ze te waarschuwen voor de kwaadaardige invloed die ik als hasjrokende rooie aksievoerder op hun brave dochter zou hebben.
en dan val ik weer vredig in slaap.

niet voor vegetariërs

knorrend van genoegen schurken ze nog wat dichter tegen elkaar aan, de Baambrugse Biggen in de sappige polderwei. schuren hun rug lekker in het zand, rollen zich om naar de warme zon, of vleien zich juist in de schaduw van een boom. een weekmakend idyllies boerenlandtafereel bij boerderij de Lindenhoff aan de Angstel.
waar normaal gesproken vlees en worst van eigen fabrikaat wordt geleverd aan restaurants, mogen wij -partikulieren- twee keer per maand inkopen doen in een grote boerenschuur: worsten, grove boerenpaté's, hooibergham, boterzachte gemarmerde sukadelapjes, lamskoteletjes, boerenkazen, boerenboter en aangeleunde waren. bij een ouderwetse slager met een koket wit hoedje op z'n hoofd. met weliswaar een hoog Noordermarkt-op-zaterdagochtend-gehalte, inklusief het onvermijdelijke daarbijbehorende ons-kent-ons-publiek, maar te uniek om dit adresje daarom alleen aan de grachtengordel te laten.
bij het weggaan lopen we nog even langs de nog immer innig tevreden zonnende Baambrugse Biggen. "tot over twee weken", groeten we ze opgewekt, "in welke vorm dan ook!"

Dirk stunt!

bijna was ik er ingetrapt, in de vliegticketstunt van kruidenier Dirk.
maandagochtend vanaf 9 uur kun je vouchers kopen voor 29 euro, inklusief belasting en toeslagen. naar Berlijn, Madrid, Lissabon en nog een handvol voornamelijk Spaanse bestemmingen van Air Berlin. maximaal 8 vouchers per persoon. haast u, want we hebben er maar 15.ooo! nou ja, je kunt ze natuurlijk ook via internet kopen bij Air Berlin zelf. vanaf maandagochtend 8 uur. hoef je niet in de rij bij de speciale kassa bij Dirk te gaan staan.
maar dan? simpel zegt Dirk/ Air Berlin: je hebt een voucher, daar staat een kode op en met die kode kun je vanaf 4 uur maandagmiddag gaan boeken. bijvoorbeeld via de internetsite van Air Berlin. en je kunt kiezen uit alle vluchten die inklusief toeslagen en belastingen maksimaal 99 euro kosten.
en daar zit een addertje.
want de prijzen op die website zijn exclusief toeslagen. zodat je dus feitelijk alleen vluchten kunt boeken die nu op de website tot maksimaal 79 euro worden aangeboden. dat blijken er, behalve naar Berlijn, niet zo gek veel te zijn. en dan alleen nog op incourante dagen (van Amsterdam naar Lissabon op 1 januari om vijf voor zeven in de ochtend). zodat de keus wel erg beperkt wordt, zeker als die minimaal 15.000 andere voucherbezitters ook hun voucher nog willen inwisselen. voor eind november, anders vervallen de vouchers.
het lijkt niet meer dan een slinkse manier van een luchtvaartmaatschappij om niet te slijten stoelen te dumpen, terwijl de konsument denkt dat ie een lot uit de loterij krijgt.
slinks, omdat je eerst een voucher moet kopen en daarna pas kunt boeken. om er dan achter te komen dat er niet zo heel veel te boeken valt en je met een waardeloos voucher achterblijft.
fijne aktie van Dirk!

onthaasten 4

blaas op die foto!
hoedje op, sigaarstomp in m'n mond, stijgbeugeltjes aan, riem om, paaltje in.
beetje aan die draadjes prutsen, wat gluren naar de weduwe verderop.
ik hang hier en ik doe gewoon mijn ding.
het leven kan zo simpel zijn.

klein wonen

we woonden klein in het ouderlijk huis, herinnerde ik me gister.
erger nog: vijfendertig jaar nadat ik krakend aan mijn zelfstandigheid begon (en zo'n dertig jaar nadat mijn ouders zijn verhuisd) weet ik die woning nog precies uit te tekenen.
de ietwat lange smalle slaapkamer met achter het stapelbed een kast waar onze fietsen aan haken aan het plafond hingen. de kleine woonkamer, die op een gegeven moment groter groeide door samenvoeging met het zijkamertje, waarin de oudersslaapbank. het elvormige halletje met de telefoon aan de muur. het slaapkamertje achter voor ons zusje. de minikeuken met een haakje op de deur voor als je je 'helemaal' moest wassen (een handdoek voor boven en een handdoek voor onder). de wc met ondoorzichtig raampje naar de keuken en de mogelijkheid tot direkt (verbaal) burenkontakt. en de zolderkamer voor de kolen waarin ik de de laatste jaren, nadat de kolen waren opgestookt, sliep.
nog geen vijftig vierkante meter woongenot voor zes personen.
dat kon nog, toen.
in de President Brandstraat.

dak

enigszins opblaasbare foto
als aanstormend puber had ik gezien de woonsituatie in het ouderlijk huis nogal wat privacyproblemen. we woonden met te veel mensen op een te klein oppervlak om zonder dat iemand zich er mee bemoeide iets voor je zelf te kunnen doen. rustig een goed boek lezen dee ik bijvoorbeeld half verscholen achter de kachel zittend. zelfs ongestoord toiletbezoek lukte meestal niet, want er zat altijd wel één van de vele bovenbuurmeisjes op het toilet boven dat van ons, die dan door het ongeïsoleerde plafond heen een gesprek aanknoopte.
als ik echt helemaal in me uppie een spannend tijdschrift wilde lezen, sloop ik van twee hoog via drie hoog naar zolder en klom via een openslaand raam op het platte dak. dan slingerde ik me over twee hoge muurtjes om tussen de TV-antennes (Nederland 1, Nederland 2 en de REM-antenne) een ommuurd plekje te bereiken waar ik eindelijk ongebreideld privé de fotoos en cartoons van rondborstige en/of half ontklede vrouwen in de Stern kon bekijken.
het is goed voor m'n Duits, zei ik tegen mijn moeder als ik weer met de nieuwste uitgave van het duitstalige roddelblad aan kwam zetten.
maar daar op het dak leerde ik meer dan duits.
veel meer.

plusfour

kleding maakt veel los. blijkt ook nu weer in de tuinbroekdiskussie. zo schreef ik eerder over het dragen van *klik* rode broeken (wat is daar nou mis mee?) en dat blogje werd gelinkt naar het intranet van de keurige ambtelijke organisatie waar ik mijn dagen doorbreng. dan denk je daar een fijn zomers onderwerp aan te zwengelen, worden er door de lokale Ondernemingsraad zelfs vragen over gesteld aan de direktie.
maar goed, dat waren kollegaas.
ik had het over de tuinbroek. ook nix mis mee dus, hoewel de latere annexatie door de radikale lesboos het imago van de tuinbroek geen goed heeft gedaan.
dat er vervolgens vrijmoedig negatief op het dragen van tuinbroeken in mijn reaktiedingetje wordt gereageerd door een voorheen drollevangerdrager gaat echter al mijn modieuze perken te buiten. zeker als de ooit trotse drager van zo'n rare broek ter plekke nog dromerig terugdenkt aan die goeie tijd. dat het zo lekker zat, met een band net onder de knie; dat het zo prettig vrij bewoog, met de ruime stofval rond de bips. de bips!
nu ben ik zoals bekend normaal gesproken erg ruimhartig. ik geloof oprecht dat ieder zijn of haar eigen kledingkeuzes mag maken, dat ieders persoonlijke kledingkeuze ons respekt verdient.
maar een plusfour?
niet in mijn reaktiedingetje!

op verzoek

gister had ik het bij gebrek aan inspiratie nergens over.
wat aandachtige volgers er niet van weerhield om uitgebreid in te gaan op details.
dus jullie willen tuinbroeken? dan krijgen jullie tuinbroeken!
niet van voor de oorlog, nee, gewoon uit begin jaren zeventig, eind jaren zestig.
ik woonde in tuinbroeken, droeg ze dag en nacht.
zo'n tuinbroek kombineerde ook zo makkelijk: met een wit overhemd, met een geruit overhemd, met een naakt lijf, met onder een trui, met sandalen of laarzen of blootvoets. met een beetje modieus gevoel kon alles worden gekombineerd met een tuinbroek. en bovendien was een tuinbroek geschikt voor alle gelegenheden, van huwelijk tot popkonsert, van strandwandeling tot sollicitatie. een ideaal basiskledingstuk in mijn toenmalige garderobe.
niet in 't rood, je wilt immers niet opvallen, maar met een decent blauwwit fijn streepje. afgemaakt met een grote blauwe broche en een bijpassend ziekenfondszonnebrilletje.
nou ja, ik kon het met mijn figuur goed hebben natuurlijk.
dat scheelde wel.

inspiratie

klik voor groter
in godsnaam dan maar weer het verleden in.
het is niet anders, het heden biedt geen inspiratie.
twee, drie, vierentwintig jaar oud.
maar nog zo puberaal als de pest.
stoer en langharig alternatief in New York, nonchalant provocerend geleund tegen een recruteringsbillboard van de Military Police. hoe dapper!
en oh oh oh, kijk nou toch eens wat ik zo maar doe:
mijn hand steunt op het virtuele kruis van die MP-ster!
sex! oehw, dat ik dat durf...
had ik al gezegd dat de inspiratie vandaag ontbreekt?

wie wat bewaart

weer een opblaasbare foto
dat er dus wel degelijk zo'n demo is geweest dus.
en dat ik daar mooi wel bij ben geweest.
dat ik hier *klik* niet zo maar uit m'n nek sta te lullen.
en dat we ons aantoonbaar met belangrijke zaken bezighielden.
kom daar es om tegeswoordigs!

foto uit Triangel, kaderblad voor leidinggevenden, bestuursleden, belangstellenden en jongeren, een uitgave van het Christelijk Jongeren Verbond, november 1969

onthaasten 3

opblaasbare foto
hij lag er al een tijdje.
midden op het pad.
links een boerderij, iets verderop rechts een boerderij.
en geen hond die er aan dacht 'm weg te halen, opzij te schuiven, te begraven.
dus bleef ie daar maar liggen, uitgeteerd en gebleekt in en door de brandende zon.
stof wordt stof.

nobel

dochter L kan een aardig potje sporten. ze doet aan een teamsport en wordt door de club kennelijk erg gewaardeerd. want behalve een kleine wekelijkse onkostenvergoeding mag ze nu ook op kosten van de club haar rijbewijs gaan halen. da's dus mooi, want vier keer per week bij nacht en ontij met het openbaar vervoer van de westkant van Amsterdam naar de oostkant van Utrecht en terug gaat 'r niet in de kouwe kleren zitten. de sponsorauto lonkt.
maar dochter L heeft een nobel karakter. en ze is loyaal. dochter L vindt het eigenlijk niet eerlijk tegenover haar teamgenoten. waarom zou zij een groter stukje van de appel krijgen dan een ander krijgt? dochter L zou de appel het liefst demokraties in gelijke partjes verdelen. liberté, égalité, fraternité.
nou ben ik erg voor een demokratiese appelverdeling. maar zoals de Latijnen al zeiden: non urinatum in ventum! en: sommigen zijn meer primus interpares dan anderen. ofwel: je krijgt wat je toekomt. danookwel: ben ik uw broeders hoeder?
van wie zou ze die nobele inborst dan toch hebben?
niet van mij...

kringloop

elke vrije woensdagmiddag was ik er zoet mee.
en ze zullen me hebben vervloekt, de zorgvuldig opgemaakte representatieve receptiemevrouwen die ik keer op keer bestookte met de zelfde vraag. want ik liet me niet afschepen: nee betekende dat ik de week daarop weer terug kwam. en terugkwam. en nog eens terugkwam. tot ik beet had en ik het felbegeerde kleinood aan m'n verzameling kon toevoegen.
speldjes.
honderden had ik er. meestal vierkant plat en lelijk met niet meer dan een bedrijfsopdruk. zelden luxueus en driedimensionaal. maar eigenlijk maakte het niet uit hoe ze er uitzagen. ik wilde er gewoon zo veel mogelijk hebben. dus werkte ik op de fiets systematies alle industriegebieden in en rond Amsterdam af. liep brutaalweg recepties binnen. en vroeg jongejongenscharmantig om speldjes. het kostte uren, dagen. maar leverde uiteindelijk een schat aan kurieuze speldjes op.
totdat ik er nix meer an vond. de albums naar zolder verdwenen en ongetwijfeld later bij het vuilnis zijn gezet. om jaren later weer in de kringloop te worden opgenomen. op het Waterlooplein tussen andere afgedankte verzamelingen.
ik zag ze en ik vonner nog steeds nix meer an.

scheermessen

je kent ze wel: ze knarsen zo lekker op het strand. liggen daar lekker lang te wezen. zodat je ze fijn kunt breken onder je strandwandelschoenen. dun en vlijmscherp aan de randen. scheermessen dus.
daar blijken oorspronkelijk dieren in te wonen. dat wist ik helegaar niet. en die gesloten scheermessen kun je met dier en al en ruim in de olijfolie in de grilkoekepan gooien met wat knoflook. totdat de scheermessen openklappen en je de scheermesdieren er uit kunt peuzelen.
jammer alleen dat die scheermesbeestjes nog een beetje leven als je ze in de koekepan gooit. da's best wel een beetje zielig eigenlijk. maar ook wel lekker vers.

dubliners

wat bezielt mij om naar een konsert van the Dubliners te gaan? is het de opwindende muziek? nostalgie? adoratie voor de muzikanten? de hang naar een zaal vol ritmies meeklappende bedaagde bejaarden?
ik was er. gisteravond in Carré. ik zat op een mooie plek, recht voor het toneel. vijf ierse heren van middelbare leeftijd speelden er de bekende ierse deuntjes. vijf ierse heren koketteerden er met hun leeftijd.
begrijp me goed, de muziek is ok, in een kroeg.
en laten we wel wezen, de Stones zijn niet veel jonger. ikzelf trouwens ook niet (ik val inmiddels in de leeftijdsgroep die op aanvraag een verhoogde toiletpot geplaatst krijgt).
bovendien vonkte er af en toe zelfs wat virtuositeit van het verder uiterst statiese toneel. dat je dan dus, als je je ogen dicht dee, bijna het echte ierse kroeggevoel kreeg. bijna, want de realiteit was een een orkestje van vriendelijk bebaarde belegen mannen dat voortkabbelend musiseerde in een megabejaardensoos. zonder het gereduceerde vriendelijke prijskaartje wat normaal gesproken voor de doelgroep geldt.
ik vroeg me alsmaar af waarom ik er was.

parels

de gezusters P zijn aan het begin van de jaren twintig (vorige eeuw) geboren op het Leidseplein. boven Broodje van Kootje, zeiden ze er dan altijd bij. allebei hebben ze alleen de lagere school doorlopen, de katholieke Mariaschool in de Elandstraat. allebei mochten ze van thuis en van de nonnen nog een extra leerjaar aan die lagere school vastplakken. daarna moest er geld verdiend worden. allebei claimden ze later dat ze zeker hadden kunnen doorleren. als ze de kans maar hadden gekregen.
vandaag was de jongste op de crematie van de oudste.
aan de kist deelde een dochter haar herinneringen aan haar overleden moeder met de verzamelde familie. dat ze altijd zo'n goed geheugen had gehad, dat ze zo goed kon leren. dat de nonnen haar daarom de parel van de Mariaschool hadden genoemd.
de jongste snoof luid en verontwaardigd.
zij kon beter leren, zij was de echte parel van de Mariaschool geweest.
rivaliteit tot aan het graf.

ver springen

nu ik hier zo naar terugkijk kan ik me niet voorstellen dat die sprong me echt ver bracht. het ziet er erg gekonsentreerd maar verder nogal staties uit, alsof ik in een zetel zit. voeten met vervaarlijke spikes vooruit, let op de witte sokjes, in afwachting van een geslaagde landing.
zo doe ik het eigenlijk nog steeds.
ik bereid me goed voor, weet precies wat ik hoe moet doen, zorg voor het juiste gereedschap, neem een gekonsentreerde, krachtige aanloop en wacht dan rustig achteroverleunend af wat er van terecht komt, hoe ver ik kom.
mijn leven in een notedop.
met af en toe verrassende resultaten, dat dan weer wel.

onthaasten 2

alweer een opblaasbare foto
"kuier ik rustig met m'n schaapjes op het droge, scheurt er zo'n wegpiraat met z'n bolderkar de hoek om. ik zweer 't je man, die vent rijdt als de duivel zelf. maar ik heb de hond op hem afgestuurd, daar schrok dat paard (of die muilezel) behoorlijk van. dat zal 'm leren. met z'n lap onder z'n hoed. houd u uw hond effe vast? obrigado!"