wat bezielt mij om naar een konsert van the Dubliners te gaan? is het de opwindende muziek? nostalgie? adoratie voor de muzikanten? de hang naar een zaal vol ritmies meeklappende bedaagde bejaarden?
ik was er. gisteravond in Carré. ik zat op een mooie plek, recht voor het toneel. vijf ierse heren van middelbare leeftijd speelden er de bekende ierse deuntjes. vijf ierse heren koketteerden er met hun leeftijd.
begrijp me goed, de muziek is ok, in een kroeg.
en laten we wel wezen, de Stones zijn niet veel jonger. ikzelf trouwens ook niet (ik val inmiddels in de leeftijdsgroep die op aanvraag een verhoogde toiletpot geplaatst krijgt).
bovendien vonkte er af en toe zelfs wat virtuositeit van het verder uiterst statiese toneel. dat je dan dus, als je je ogen dicht dee, bijna het echte ierse kroeggevoel kreeg. bijna, want de realiteit was een een orkestje van vriendelijk bebaarde belegen mannen dat voortkabbelend musiseerde in een megabejaardensoos. zonder het gereduceerde vriendelijke prijskaartje wat normaal gesproken voor de doelgroep geldt.
ik vroeg me alsmaar af waarom ik er was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten