kringloop

elke vrije woensdagmiddag was ik er zoet mee.
en ze zullen me hebben vervloekt, de zorgvuldig opgemaakte representatieve receptiemevrouwen die ik keer op keer bestookte met de zelfde vraag. want ik liet me niet afschepen: nee betekende dat ik de week daarop weer terug kwam. en terugkwam. en nog eens terugkwam. tot ik beet had en ik het felbegeerde kleinood aan m'n verzameling kon toevoegen.
speldjes.
honderden had ik er. meestal vierkant plat en lelijk met niet meer dan een bedrijfsopdruk. zelden luxueus en driedimensionaal. maar eigenlijk maakte het niet uit hoe ze er uitzagen. ik wilde er gewoon zo veel mogelijk hebben. dus werkte ik op de fiets systematies alle industriegebieden in en rond Amsterdam af. liep brutaalweg recepties binnen. en vroeg jongejongenscharmantig om speldjes. het kostte uren, dagen. maar leverde uiteindelijk een schat aan kurieuze speldjes op.
totdat ik er nix meer an vond. de albums naar zolder verdwenen en ongetwijfeld later bij het vuilnis zijn gezet. om jaren later weer in de kringloop te worden opgenomen. op het Waterlooplein tussen andere afgedankte verzamelingen.
ik zag ze en ik vonner nog steeds nix meer an.