toros

mijn leven waag ik voor dit live lifelog vanuit Spanje. alleen maar om een foto te maken van levensgevaarlijk vee. ik heb ze diep in de ogen gekeken, zonder zoomlens. jammer alleen dat dit koeien zijn. de drie echte breedhoornige toros zijn net weggekuierd. wars van mijn warme belangstelling. als het zo moet trekken we wel verder. op naar Portugal.

richting Burgos

grote naamloze roofvogels cirkelen boven eindeloze graanvelden en kilometers omgeploegde landerijen op de Spaanse hoogvlakte. in de verten bergen, blauwe luchten en wattige wolkjes. een kleinere vogel zeilt een stukje met ons mee, duikt sierlijk voor ons busje langs, bedenkt zich en draait zich overmoedig om.
er klinkt een doffe plof tegen de rechterkoplamp.
een makkie voor de aaseters.

donder en bliksem

en hagelstenen. en woest stromende beken waar eerst nog lieflijke campingpaadjes lagen. en Spanjolen en Franzosen die paniekerig uit hun goedkope mooiweertentjes dreven. goedkoop is duurkoop, kies voor kwaliteit! of reis met een antiek kampertje. ook nix mis mee.
dat was gisternamiddag.
vandaag is er een serene rust over mij gekomen. of afgedaald. de rust die ik altijd pas na een week vakantie bereik. als ik alle werkgerelateerde onzin van me heb afgschud. de verplichte figuren uit mijn dagelijkse patroon heb verwijderd.
niets moet meer en alles mag weer.
vroeg of laat, mij een biet.
tot ik me overeen week of drie realiseer dat we nog maar een week te hebben. dan ga ik me langzaam weeropladen. en ga ik weer nadenken.
maar nu nog niet, nog lang niet.
r u s t .........

schoon aan de haak

het moest er van komen.
de laatste dagen was het immers te warm geworden. maar in het busje rijdend had het weinig zin. nu dus wel. nu we een paar dagen in Rodellar zitten.
het shirt moet uit, de benen bloot.
schijt aan ondanks roeimasjien overtollig meegezeuld gewicht dat naakt en blanker dan blank schrikt van het prikkende zonlicht.
en ik schrik op mijn beurt van het beeld dat ik even later vanaf de tweeduizend jaar oude hoge brug opvang van die andere zwemmende man. door het heldere water zie ik haarscherp elk lichaams- en kleurdetail. en ik denk: zo zwom ik even daarvoor dus ook te kijk.
nog een een geluk dat de mobiele providers me vanaf deze plaats geen fotoos laten opbeamen.
het beeld moet u er dus zelf bij verzinnen.

Rodellar

(vanwege onbereikbare mobiele providers vandaag een praatje zonder plaatje)
moet toch even wat orde op zaken stellen. want die buitenlandse dure mobiele providers blijken dus helemaal niet betrouwbaar! mis ik daar zo maar mijn postje uit Troyes. en denk maar niet dat je kunt reklameren. no sir!
enfin.
hebben inmiddels Spanje bereikt. zou ik toch wel graag een klein applausje voor ons 1971 VW-busje mogen ontvangen. uiterst betrouwbaar spul, die duitse autoos.
goed, Rodellar dus. diep in de spaanse Pyreneëen. na drie dagen wild staan onderweg in Frankrijk een camping. en niet zo maar een camping, maar een hoera-camping. met veel herrie en jeugd. zouden we normaal gesproken mijden als de pest. maar deze kennen we van eerdere bezoeken. is overdag uitgestorven. dan is iedereen de hort op, in neopreenpakken grotten verkennen. of klimmen. of wandelen en zwemmen.
en als iedereen aan het eind van de middag moe maar voldaan terugkomt is het feest. zit het terras vol en later het restaurant. met voor zo ver ik het begrijp sterke spaanse verhalen. en franse sterke verhalen. en af en toe een nederlands sterk verhaal.
hier blijven we dus een paar dagen hangen. kan ´t busje even bijkomen. en kunnen wij ons een keer douchen...

Pau

er was op de middelbare school een jongen die af en toe de DAF van z'n moeder mocht lenen. met die DAF bezochten wij een zieke leraar in het Gooi. om dat autootje wat harder te laten rijden moesten we allemaal voorovergebogen zitten. vanwege de stroomlijn. zo trokken wij vandaag over de golvende Franse heuvelruggen: gestroomlijnd voorovergebogen, aan het stuur trekkend, het gaspedaal door de vloer proberen heen te trappen. het hielp allemaal niet echt, getuige de soms lange rij autoos achter ons. toch zitten we nu in de buurt van Pau. in een bos bij een kasteel waar armagnac wordt gestookt. uit zelfbescherming gaan we niet proeven. we kennen ons zelf. en we moeten helder blijven, want morgen volgt een zware Pyreneëenrit.

Limoges

vanmorgen:
rijden we al keuvelend over jarige zoon J en jarige dochter L over de route national. drukke tweebaans weg, geen vluchtstrook. vrachtwagen dendert ons tegemoet terwijl ie wordt ingehaald door Citroen Xsara. Inderdaad, op onze weghelft. Xsara gaat het niet redden! ik rem, stuur naar uiterst rechts, de vrachtwagen idem. de inhaler past tenauwernood tussen ons in. centimeters in plaats van een frontale botsing.

vanmiddag:
Oradour sur Glane. bevroren dorp na 644-voudige moord en brandstichting door Duitsers in juni 1944. bewaard zoals het was.

vanavond:
kamperen we tussen eenden en ganzen in het hof van een ganzenboerderij. verderop staat nog een camper. rust en gesnater. morgen maar eens informeren naar de politiek inkorrekte ganzelever.

teken van leven

aanklikbaar tot grotere foto
ik was hier gister dan wel niet, maar ik ben er nog steeds, ga immers morgen pas weg.
het voelt overigens wel bevrijdend om een keertje een blog te hebben overgeslagen. na driehonderd achtereenvolgende blogs is het afgelopen met het dwangmatige heilige moeten. en zo is ook de druk vast van de ketel, want het is de komende vijf weken toch maar afwachten wat de techniek cq de buitenlandse provider doorlaat en wat niet.
reken op vijf weken reisverslag, via smartphone en uitklapbaar toetsenbordje, van een barre tocht met ons vierenderig jaar oude VW-campertje richting het hete zuiden. we denken nu aan Portugal, maar niets is zeker. en zelfs dat niet.
leeft u zich ondertussen rustig uit in mijn kommentaardingetje. ik lees het wel als ik terug ben. net als uw blogjes natuurlijk.
the beat goes on!

space

Festival of Fools eind jaren zeventig
een verlaten haventerrein in Amsterdam Noord.
vanuit de Bijlmer met de Eend er naar toe.
Jango Edwards en spacecake.
ik voel nix, maar mijn tong lijkt een banaan.
nog maar een plakje dan.
sprongen in de tijd.
zou je over dat water kunnen lopen?
en dan met die Eend weer naar huis.
heeeeeeeel langzaam...

klein persoonlijk leed

ik kreeg last van mijn rechterarm. te veel muisgepield en scrollgewheeld, te veel verkeerde kleine bewegingen. dus ging ik links muizen om rechts te ontzien. met in no time een tennisarm links tot gevolg. overbelasting en irritatie van de peesaanhechting bij de elleboog. ik kon links geen kopje thee meer optillen zonder pijn. van pols tot nek. met rechts ging het inmiddels iets beter.
dat vroeg dus om radikale maatregelen op de werkplek. nix meer muizen, ook geen tablet met pen, joystickmuis of ergonomies gevormde muis waar je hele hand in rust. ik ging voor de blote vinger: een aanraakscherm, een vingertablet en een kort toetsenbord zonder numeriek deel zodat het vingertablet in lijn ligt met de komfortabele armsteun van de nieuwbestelde meebeweegstoel met lendensteun (voor de goede zithouding)*.
daarnaast twee maanden intensieve linkerarmpeesbehandeling door de fysio. die keer op keer genadeloos op de pijnplek duwt, wat voelt als aanraken van een open zenuw in een rotte kies. alles voor een pijnloze vakantie. en daarna natuurlijk voor een pijnloze arbeidshervatting.
tenzij vijf weken rukken en trekken aan het stuurbekrachtingsloze grote stuurwiel van ons VW-busje de boel weer op scherp stelt.
* met dank aan mijn werkgever

pakhuis

het waren de eerste pakhuizen die verbouwd werden in het Oostelijk havengebied. de pakhuizen Maandag tot en met Zondag. ze werden uitgekernd en weer opgebouwd. groot en monumentaal voor een schappelijke guldenprijs. en elk jaar een paar duizend gulden subsidie terug op je rekening.
we schreven ons in en kregen een optie op precies die ene woning die we wilden hebben. hypotheek geen probleem. bingo!
en toen sloeg de twijfel toe.
onze buren waren tegen. de kinderen zouden naar een andere school moeten. in een aanpalende buurt waar we niets mee hadden. waar we ook zouden moeten boodschappen. en zo verzonnen we nog veel meer tegenargumenten. waardoor ons enthousiasme als sneeuw voor de zon verdween. binnen een week.
die optie hebben we laten lopen, doorgeschoven naar een kollega.
ze is nog steeds de koning te rijk in een woning die inmiddels deel uitmaakt van een toplokatie. met de daarbij behorende toplokatieprijzen. als ze al zou willen verkopen.
wij wonen nog steeds huur. en ook zeker niet slecht. maar af en toe benauwt me die koudwatervrees van destijds nog wel eens.
waarom, denk ik dan, waarom?

slof

voordat aardbeien het hele jaar door in plastieken bakjes met deksel werden verkocht bij de grootgrutter kocht je bij de groenteboer of bij de man met de handkar die de straten langs ging (aarrebeien, lekkere aarrebeien, wat benne se soet!) een slof aardbeien.
alleen in het seizoen.
onze groenteboer weet dat niet. die is van de generatie van de plastieken bakjes. die weet niet dat aardbeien alleen in het seizoen moeten worden verkocht en dan in een grof gevlochten mand met twee kilo heftig geurende aardbeien. een slof aardbeien dus. lekker veel prachtig rooie aardbeien.
gek genoeg kennen ze dat in Berlijn weer wel: ein Mändchen Erdbeeren. twee kilo voor vier euro. in het seizoen.
buiten het seizoen zijn aardbeien te duur, te hard, hier en daar wittig, ruiken nergens naar, zijn monsterlijk groot, uit de kas en/of spaans.
nu zijn ze goddelijk. lokaal, zoet, sappig en goedkoop.
poedersuiker er over, flinke klodder normandiese crème fraîche. en dan als onweerstaanbaar toetje het fruitvocht vermengen met de restjes poedersuiker en crème fraîche.
watertandend...

noepie

ineens stond ie vanmorgen voor de deur.
nadat we acht jaar geleden bij um op de boterhammenmetaardbeien waren geweest in Rotterdam. blijkt ie amper drie jaar ouder dan ik al weer een jaar gestopt te zijn met werken. doet helemaal nix, luiert, leest en reist. en dat zegt ie me met een stalen gezicht. terwijl ik nog jaaaaaaren voort moet nu van regeringswege is besloten over te stappen op de levensloopregeling. mooie levensloop, tot minstens m'n vijfenzestigste.
tis dat ik bijna vijf weken op vakantie ga, anders was ik ter plekke in snikken uitgebarsten.

zakmesje?

ik probeer aan te klampen, maar word er bij m'n 296e achtereenvolgende postje kwa tekst nu toch bijkans afgereden.
fotootje dan maar. kan desgewenst aangeklikt voor groter.

Abcoude

het was net zo'n zwoele zomeravond als vorig jaar. toen waren we ook de stad ontvlucht om op het grote idylliese terras bij de brug, half onder het oude afdak, van een simpel en toch lekker eetcafémenu te genieten. we herinnerden ons vriendelijke bediening, ondergaande zon, slobberende wijn en totale ontspanning.
gister waren we er weer.
misschien lag het aan ons zelf, aan ons nog niet ontspannen zijn. want de bediening was heus nog wel vriendelijk. maar het ging allemaal zo godallejezus traag. en fout. en het eten was ook eigenlijk wel erg simpel en alles onder het motto: veel is lekker. en kraanwater om wat pilletjes weg te spoelen serveren we niet, wel spa blauw. en die lompe ober ging ook nog eens op het nieuwste tasje van partner A staan. en het water voor hond Z kwam ook maar niet. en we moesten een tafel delen met een ouder echtpaar. en als zij op hun kant van de tafel leunden veerde onze kant omhoog en vice versa.
het voordeel is dat we ons en avondje oprecht hebben kunnen ergeren.
zijn we die negatieve energie ook weer kwijt.

leesbril

hoewel ik als jongetje blij was van die vreselijke bril (met ooglapje, want ik had een lui oog, ik heb wat geleden!) verlost te zijn, kon ik een tiental jaren geleden weer niet wachten tot ik aan de leesbril mocht. ik was er inmiddels van overtuigd geraakt dat een leesbril mijn intelligente voorkomen zeer ten goede zou komen. plus dat ik natuurlijk veel serieuzer genomen zou worden als ik af en toe eens krities over mijn halve +1-brilleglazen zou kunnen heenkijken.
maar dat viel tegen. ik nam me zelf wel serieuzer, maar dat viel niemand op. en dat ik een deftige dure leesbril ophad viel ook niemand op. dat ik nonchalant af en toe pijnzend op een brillepoot kloof en met leesbril in de hand mijn mening kracht bijzette had ook al geen enkel effekt.
zo heb ik me naadloos in de middelbareleeftijdval laten glijden. een vrije val, want van +1 werd het +1.5 en spoedig +2 en nu heb ik al +2.25 nodig om nog enigszins een krant te kunnen lezen. en zit ik te dubben of ik mijn zonnebril tijdens de vakantie nou over m'n leesbril moet dragen of andersom. of toch een zonnebril op sterkte.
zucht...

vakantiekoorts

wij doen het dit jaar in drie etappes: eerst gaat morgen dochter L naar de VS, dan gaat maandag zoon J naar Italië, en vervolgens gaan wij het weekend daarop richting Spanje/ Portugal.
het gevolg is dat de vakantiekoorts vroegtijdig heeft toegeslagen en voorlopig dus nog wel zal blijven hangen: nog even een kamera kopen met dochter L, reis en kredietbrief niet vergeten voor zoon J (dank je Peng), accu voor de lampjes en zo in de VW-camper, sneldroogshirtje bij de zwerfsport, routekaarten ANWB. het lijkt verdomme bijna-maar-nog-niet-helemaal tijd voor een echte to-do-list.
terwijl op de achtergrond ook nog de Tour de France speelt (mooie bergrit weer vandaag), dat kost ook weer kijktijd die afgaat van voorbereidingstijd.
ik reken dus op enig begrip als de berichtgeving hier wat summier wordt.

lichtje

er wordt wel eens korzelig of provocerend op de inhoud van dit weblog gereageerd. dan zegt iemand al dan niet verholen dat er te weinig maatschappelijke relevantie in mijn onderwerpen zit. dat ik mijn mening over het wereldgebeuren niet ventileer.
en daar heeft die persoon dan gelijk in: ik doe niet aan maatschappelijke relevantie, ik heb geen mening.
daarom heet dit ook een pretentieloos lifelog.
in dat kader zou ik zelfs kunnen berichten over het rode lichtje van de vrieskist. waarvan het bestaan mij tot vandaag overigens niet bekend was. ik kende alleen een groen lichtje. het rode lichtje heeft nog nooit gebrand. dat heb ik net op allerlei manieren geprobeerd aan de praat te krijgen. met een hete haardroger, met kortsluiting, met getier en gevloek: geen rood licht, alleen een hels alarmpiepende vrieskist. tot ik de kist op z'n kop zet. en ik onze hele voorraad diepgevroren vissticks over me heen krijg. wat op zich niet erg is, want die ooit bij de groothandel ingeslagen megavoorraad ligt al jaren doelloos in die kist. die moest er toch een keer uit. dus waarom niet nu. nu het rode lampje eindelijk dreigend aan en uit floept. en de alarmpiep steeds schriller wordt.
maar echt interessant is zo'n bericht natuurlijk niet.
ik sla vandaag dan ook maar eens over.

ritme

partner A moet elke ochtend om half zeven op, gaat om tien voor half acht de deur uit en is dan om acht uur op school.
ik daarentegen moet om kwart over acht de deur uit om om half negen op mijn werk te zijn.
maar onze gezamenlijke wekker gaat dus om half zeven, partner A staat op, ik blijf nog even luisteren naar nieuws en weer en hoewel ik nog zeeën van tijd heb sta ik uit solidariteit met partner A om zeven uur op. samen kopje thee, dag doornemen etcetera.
waarom vertel ik dit nou? ben even de draad kwijt, eh...o ja, die wekker dus. die hebben we helemaal niet nodig. want tous les jours, regen of wind, strijk en zet wordt ik om vijf voor half zeven wakker. zomaar, automaties. handig als de wekker niet werkt of hapert, of als je wilt kontroleren of ie wel precies op de ingestelde tijd af gaat, maar mijn biologiese wekker slaat het weekend niet over. en ook de vakantie niet.
dus als ik straks vijf ontspannen weken lang onbekommerd in mijn campertje lig te dromen over god weet wat voor (in)spannende bezigheid dan ook, word ik ook weer gewoon om vijf voor half zeven volkomen biologies wakker.
alleen door mezelf dan slapende te houden en als een mantra te herhalen dat het ik-ben-met-vakantie-en-dus-is-het-echt-nog-geen-opstatijd is, zal het me lukken om de wekgrens per dag een paar minuten op te schuiven. zodat ik aan het eind van die vijf weken pas om half acht wakker wordt.
ik tel mijn zegeningen.

laisser faire?

(let op: sentimenteel stukje!)
dan zit je met ouders van vriendin L (van zoon J) in de tuin.
dan zeg je dapper dat het allemaal gewoon moet kunnen.
dat we allemaal ooit begonnen zijn.
dat ze heel betrouwbaar zijn en voorzichtig.
dat het natuurlijk een goede auto is.
maar volgende week maandag gaan ze met z'n tweeën de grote weg op.
en dan zou ik toch het liefst net als toen in die botsauto m'n beschermende arm kunnen inzetten.
binnen een begrensd en beperkt botsautoterrein.
ik zal wel te veel witte wijn hebben gedronken.

boekenlijst

elk jaar weer een moeilijk moment, zo vlak voor de zomervakantie.
welke boeken gaan er mee, wat kopen we nieuw, wat kan herlezen worden?
gek genoeg vind ik het lekker om op een zonovergoten godverlaten warme landtong het Bureau te lezen. over kantoorperikelen waarvan ik normaal gesproken (als het ware) deel uitmaak, maar vanaf een vakantiebestemming veilig op afstand meewarig naar kan kijken.
er ligt nog wel ergens een deel.
moet me zeker een week vakantie kunnen doorslepen.
dan liggen er nog een paar boeken van de medewerkersuitverkoop van de uitgeverij waar ik en vele kollegaas al sinds jaren eind november grote stapels inslaan. Ik, Jan Cremer zit daar nog tussen.
sex en drugs en rock & roll, goed voor een kleine vakantieweek.
en Verwoest Arcadië dan? nooit aan begonnen, ook nog in die stapel.
hm, moet ik over nadenken. misschien niet echt vakantieproof.
veel over gelezen, goede interviews, hoopgevende beschouwingen: Extreem Luid & Ongelofelijk Dichtbij, door Jonathan Safran Foer. over een jongen die probeert betekenis te gevan aan de dood van zijn vader die omkwam tijdens 9/11.
vaders en zonen, altijd goed. kopen dus. weer een weekje zoet.
blijven er nog twee weken over die boeksgewijs moeten worden gevuld.
iemand nog suggesties behalve de Bernini, da Vinci en andere mysteries en/of codes?

rijles

toen zoon J achttien werd kreeg hij van ons zijn rijlessen kado. dat was aanvankelijk een goedkoop kado omdat hij de kadobon jarenlang niet inkasserde. tot in de herfst van vorig jaar. nadat we hadden toegezegd (stimulans!) dat ie met de Smart op vakantie zou mogen als hij en vriendin L beiden hun rijbewijs zouden hebben.
sindsdien leven wij onder bijstandsnivo: elke week een dubbele les, tussentijdse toetsen, het rijeksamen zelf. we tellen het maar niet op, willen niet weten wat we per maand kwijt zijn en al helemaal niet wat dat omgerekend is in oudhollandse guldens.
en dan zakt ie.
omdat de eksaminator zo'n lul was. zijn eigen rij-instrukteur was het er ook al niet mee eens. maar ja, of we nog wat ekstra willen investeren. het komt allemaal wel goed. net als z'n tentamens. haalt ie ook allemaal in de herkansing.
woensdag is ie dus alsnog geslaagd.
opgelucht kunnen wij de broekriem weer een paar gaatjes losser dragen.
maar nu grijpt het ons bij de keel: zo'n jongen, vers van de rijschool, op de grote weg, helemaal alleen in dat vreselijke verkeer. letten die andere autoos wel een beetje op?
terwijl we ook niet meer terug kunnen qua belofte van Smart en vakantie omdat vriendin L al weken eerder is geslaagd.
gelukkig worden ze op hun rit naar het zuiden geëskorteerd door motorpolitie met zwaailicht. eentje voor de Smart uit, eentje er achter.
want je moet er toch niet aan denken dat ze dat end alleen zouden moeten afleggen.

zeg het met bloemen

vandaag ben ik in een gulle bui.
ik hou die lusthof niet voor me zelf.
kijk mee en geniet zolang het nog kan.
en voor de liefhebbers hier een grote versie.

komplot

is het toeval dat ik prakties voor de deur van reageerder P voor de derde keer binnen korte tijd met mijn charmante vouwfiets onderuitging? inderdaad, dezelfde reageerder P die altijd zo giftig en kleinerend spreekt over mijn zilveren vogel op wielen. die het niet kan laten om mijn fijne kleine tweewieler te pas en vooral te onpas de schuld te geven van wat voor ongerief dan ook.
situatie gisteravond zes uur:
ik rij pal voor de deur van reageerder P, op weg naar een behandelend geneesheer, komt een jongetje vanachter een bestelbusje achter een bal aangerend.
ik rem, hij schrikt, ik bots, hij valt, ik val, hij huilt, ik niet.
weet wel dat ik noooooit onderuit ga. bijna nooit. en nu dus drie keer binnen korte tijd. zie hier en hier.
als het geen komplot is, dan is het voodoo.
wat moet ik daar nou aan doen?

waar gaat dit over?

heeft iemand zich wel eens afgevraagd of ik tevreden ben met mijn werk? is er überhaupt iemand die enig idee heeft van wat ik doe op zo'n dag? weet iemand dat ik me bijvoorbeeld bezig mag houden met rechtmatigheid?
r-e-c-h-t-m-a-t-i-g-h-e-i-d, of: worden de procedures op een afdeling uitgevoerd zoals ze voortvloeiend uit een verordening of wet zijn opgeschreven in een procesbeschrijving in de AO (administratieve organisatie)?
bent u daar nog?
ik wel, ik mag de komende tijd gaan kontroleren op rechtmatigheid. me verdiepen in de letter van de wet/verordening, aan de slag met matrices, steekproeven nemen. ten behoeve van de accountants.
kontroleren om te kontroleren voor de kontrole.
Het Bureau.
levensecht.
volgende week dinsdag om 10 uur weer.
the horror...

zomerstokje

zeilt er ineeens een stokje me log in. alsof ik het al niet zwaar genoeg heb. omdat zij van Peng "m'n bourgondiese verhalen zo graag leest". en dan noemt ze me ook nog eens meneer.
nou mag je van veel betichten, maar bourgondies, als in levensgenieter? nou neen, zo zie ik me zelf toch niet. en meneer? ik? dacht ik niet.
dus dat begint al lekker. nog voordat ik ben toegekomen aan het benoemen van allerlei favoriete zomers zaken en bezigheden. als ik dat al zou willen. want dan moet ik nadenken. en beantwoord ik die stokjesvragen serieus? lollig? semi-intellektueel?
bovendien heb ik sowieso een hekel aan kettingbriefachtige toestanden. eigenlijk aan alles waar een soort groepsdruk achterzit. maar dat is misschien mijn eigen weeffout.
nou ja, het is dat ik een trouwe lezeres en weblogster niet voor het hoofd wil stoten, dus:

* is pastis mijn favoriete zomerdrankje, geen water, twee klontjes ijs.
* ga ik zomers graag naar Frankrijk, maar ook naar Italië, of de binnenlanden van Spanje, of de VS en wil ik graag nog eens terug naar Kauai.
* zit ik als favoriete zomeraktiviteit urenlang te staren naar de langzaam wisselende kleuren van een berg in de namiddagtotavondzon.
* is dat weer dichtbij het meest romantiese zomermoment, aan een uitgestorven strand, alleen met partner A zittend voor de VW-1971-camper een fles wijn leegdrinken, terwijl de bloedhete zon langzaam zakt in een lauwe zee en daarna samen nog even in die zee drijven.
* luister ik zomers muziek van Beachboys tot Springsteen, van Mozart tot Satie.

sodeju, dat valt nog niet mee. en dan ligt daar zo maar m'n hele zomerse hebben en houen op straat. als dat maar goed gaat...
die foto is overigens van de plafondlijst van de badkamer in 'ons' appartement in Berlijn, slaat dus nergens op qua dit stukje tekst hier, maar vinnik gewoon mooi.

Berlijn zondag (döner macht schöner)

tot besluit van een lange warme dag op de fiets zochten we gisteravond een leuk restaurant met een terras, liefst onder een grote boom.
keuze genoeg in Prenzlauer Berg. de hele Käte Kollwitzstrasse zit er vol mee. en het hele Käte Kollwitzplatz. maar bij zo veel ooft, bij zo veel vruchten, moet men bij de keuze bijna zuchten.
dus terug naar ons eigen woonblok, waar een druk bezochte echte Italiaanse cucina rurale zit. rurale en populare. wat kennelijk betekent dat je maar moet zien hoe je een tafeltje bemachtigt. terwijl de stroom hongerige gasten achter je toeneemt. die voor je er erg in hebt over muurtjes springend sprinten naar mogelijk vrijkomende plekken. hetgeen partner A met vlammende ogen waarneemt. wat weer heel gevaarlijk kan zijn voor de desbetreffende voordringer. zodat ik sussend tracht haar weg te trekken. en haar onverholen woede zich op mij richt.
laat ik het zo zeggen: later, heel veel later, hebben we te matig en te duur gegeten. op een terras, onder een boom, dat dan weer wel.
vandaag hebben we het goed gemaakt met een luxe picknickmand vol Joodse brunchhapjes in de tuin van het Jüdisches Museum.
onder de bomen, loom in het gras.
dat was pas romanties.

Berlijn zaterdag

via internet een ongewoon appartement gevonden in Prenzlauer Berg. buitenkant en entree nog in originele DDR-staat, het appartement zelf is basic maar charmant gerenoveerd. met mooie plafondlijsten en een stierebloedrooie wand. als het bed niet zo plankhard was zou het een ideaal appartement zijn.
had ik al vermeld dat we de hele dag gefietst hebben?
we hebben de hele dag gefietst.
in de brandende zon. langs flarden Live8, bezien vanaf de Siegessäule, een opera-repetitie op de Gendarmenmarkt, terrasje hier, terrasje daar, megalomane architektuur op de Karl Marxallee, zelfvoldane winkels op de Kurfürstendamm, snel terug naar bruisend voorheen Ost.
Rotkäppchen? biertje?

Berlijn, op weg

men slaat elkaar de hersens in in de trein naar Berlijn. er blijken mensen in de bomvolle trein te zitten die geen zitplaats hebben gereserveerd en op hoop van zegen ergens zijn gaan zitten. tot ongenoegen van hen die wel hebben gereserveerd. met tot gevolg blèrende kinderen, een stoïcijnse kondukteur, een man die met een vol blad met duitse koffie overal tussendoor laveert en zuchtende legaal zittende passagiers.
een warrig tafereel dat zich bij elke stopplaats herhaalt. uiteindelijk zullen er veel mensen moeten staan. tot we over ruim vier uur in Berlijn aankomen.
wij zitten legaal maar tegen de rijrichting in.
is voor ons ook niet leuk.