lag ik daar vanmiddag vooor de tweede keer binnen vier dagen op m'n rug over straat te dweilen met m'n fiets over me heen.
dat is statisties gezien te vaak.
terwijl ik toch erg pro-aktief fiets. niet rücksichtlos door rood heen rij, maar gedoseerd en met overzicht. rekening hou met de snelheid van autoos die ik links en rechts laverend passeer. me bewust ben van mijn opvoedkundige taak als er kinderen in de buurt zijn.
ik ben kortom een solide en fleksibele grotestadsfietser.
des te ergelijker is het dat anderen daar dan weer geen rekening mee houden. die als ik overduidelijk naar links neig toch denken mij nog even links in te kunnen halen. zodat ik tegen haar opbots, zij valt, zij haar fiets over zich heen krijgt, ik daar bovenop terecht kom en daaroverheen weer mijn fiets. inderdaad, die elegante vouwfiets die al zo veel te verduren heeft.
en dan nog klagen dat haar achterlichtje kapot is. dat haar horloge pijn doet. dat zij toch rechtdoor reed. dat ik mijn hand moet uitsteken als ik van richting verander.
alsof mijn fiets en ik geen pijntjes hebben. alsof het mijn schuld is. en laten we nou even realisties blijven: ik ga daar toch niet voor gek rijden en mijn hand uitsteken als ik af wil slaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten