skyline

kreeg ik op mijn stukje van eergister zowaar een snier.
dat het een stukje van nix was. volgens zeekomkommer.
nou, zeekomkommer, als je dat stukje van eergister een stukje van nix vond, dan moet je mijn stukje van vandaag eens lezen:

skyline achterkant churchilllaan met boomtop.

that's it. over en uit. einde verhaal. he-le-maal nix dus.
niet meer dan een ondertitel.
misschien wel als opmaat naar een plaatje zonder tekst.
om te finishen met een geheel blanco bericht.
mij in een beetje dikteren dat ik 'iets' moet schrijven en niet 'nix'.
zo gaan wij niet met elkaar om, miss zeekomkommer.
zeker niet op een dag als vandaag. na een bedrijfsuitje koken in Bergen NH gelardeerd met veel witte wijn. dan komt er geen behoorlijk stukje uit m'n toetsenbord. dan moet ik dus teruggrijpen op oneliners en plaatjes van toen het nog mooi weer was.
dat je dat dus weet.

oost west

toen Berlijn nog West- en Oostberlijn was en er nog gewoon een muur dwars doorheen liep, was West de uitstalkast van het westen en toonde Oost het beste van wat de socialistiese heilstaat kon voorbrengen. een stad waar de eerste en de tweede wereld in één dag konden worden bezocht.
West als hogedrukpan van kreativiteit, een kapitalistiese zwaargesubsidieerde ministaat omringd door DDR-socialisme.
Oost met grondige burokratiese grenskontroles, barse ambtenaren en de verplichting om 25 west-DM per persoon per dag uit te geven. wat een sport op zich was omdat alles er spotgoedkoop was. en kwalitatief slecht. maar dan weer zo slecht dat het charmant was.
na de val van de muur is het er in v/h West door toedoen van de projektontwikkelaars niet beter op geworden, kuliminerend in een winderig Potsdammerplatz, waar protserige architectuur zich geheel in dienst van de kommersie heeft gesteld.
Berlijn nú is wat v/h Oost was. daar zitten de kreatieven, de kunstenaars, de galeries, de aardige winkels, de goeie restaurants. daar wordt gerenoveerd, niet afgebroken, in de geest van het oude Berlijn. met een vleugje heilstaat.
dat is het Berlijn waar ik met partner A dit weekend ga doorbrengen.
met uw welnemen.

(bericht zonder waarde)

ooit gevonden bij het oudvuil.
net zo lang gespeeld/gespeld tot alle letters en tekens waren opgebruikt.
heeft jarenlang in de etalage van ons vorige huis gehangen.
hangt nu in de kelder.

schoenen

het was tijd voor nieuwe schoenen. eigenlijk al heel lang, maar ik hecht aan oude schoenen. en nieuwe schoenen moeten wel gelijk echt lekker zitten, ik haat inlopen. dus betekent schoenen kopen meestal lang zoeken. niet in de laatste plaats omdat, net als bij de meeste mensen, mijn linkervoet ietwat groter is dan mijn rechtervoet. dus zit ie qua maatvoering links lekker, dan rechts net niet en vice versa.
tijdens mijn zoektocht kwam ik in magazijn de B op de Dam te A. daar lagen leuke zomerse soepele lederen schoenen in de uitverkoop. allemaal naast elkaar op een lange plank. geen dozen, alleen schoenen. in halve maten. heel prettig als het net een ietsje meer of net een ietsje minder moet zijn.
was het toeval dat de linkerschoen die ik paste net een half maatje kleiner was dan de rechterschoen? allebei de schoenen zaten daardoor wel als gegoten. maar was het ethies wel verantwoord als ik het zo liet? moest ik niet de bijpassende schoenmaat gaan zoeken? maar ze zaten zo lekker. dupeer ik dan niet een andere schoenkoper? niet als die links toevallig een maatje groter heeft dan rechts.
een moreel dilemma waar ik niet uitkwam.
ik heb het dus maar zo gelaten.

minireünie

zet een tennisleraar, een schooljuf, een verzekeringsman, een schade-expert, een hooglerarensekretaresse, een ambtenaar en een pornobaas vijfendertig jaar na hun eindexamen een avond in Lelystad en gaande die avond kruipen ze weer in hun oude vertrouwde rol van destijds.
ze zijn ook niet echt veranderd. in de gezichten huist nog steeds datzelfde meisje, diezelfde jongen. het loopje is onveranderd karakteristiek, de pose gelijk en vooral de stemmen klinken bekend. de nieuwe recente beelden verdrijven de oude vergeelde beelden niet. om me heen zitten vreemde meneren en mevrouwen met onbekende bezigheden, op m'n netvlies zie ik bekende jongens en meisjes met wie ik een belangrijke periode in mijn leven heb gedeeld.
maar waarom is me de ochtend-na-de-avond-tevoor niet bijgebleven wat twee van de negen oudklasgenoten tegenwoordig doen? en waarom moest ik om half twee 's nachts weer zo nodig afwijkend gedrag vertonen met een lege akku, zodat de gastvrouw en -heer tot half vier met mij op de wegenwacht moesten wachten?

deze-week-te-doen-lijstje

als m'n zus S er dan niet in slaagt om een eenvoudige prijsvraag voor me te winnen in godsnaam zelf maar een Olympus Mju Mini kopen, omdat:
* zaterdag naar de mini-HBS-reünie te Lelystad
* zondag naar de neefjesverjaardag en het andereneefjeseindexamen in Zwolle
* donderdag naar het personeelsuitje in Bergen NH
* vrijdag naar Berlijn voor de lol

fat freddy

hij zat er altijd. dag in, dag uit. van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. op zijn vaste stek. met een slap hoedje op. terwijl de zon brandde. het asfalt smolt.
het was een gouden plek. voor zijn eerste levensbehoeften hoefde ie maar even op te staan. zijn sociale kontakten onderhield ie ter plekke. in de open lucht. hij kreeg er veel bezoek. allemaal mannen. allemaal van onbestemde leeftijd, net als hij. allemaal met een slecht gebit en een ongezonde gelaatskleur, net als hij. en allemaal met een bruine zak in hun handen of binnen handbereik.
in die bruine zak zat een fles goedkope wijn. net gekocht bij de drankwinkel een paar meter verderop. een drankwinkel als een bankfiliaal. met kogelvrij glas tot aan het plafond en een lade waarin het geld moest worden gelegd en waaruit de drank vervolgens tevoorschijn kwam.
wij zaten in een apartement een blok verder op Second Avenue en liepen die maand regelmatig langs het groepje winos naast de liquorstore als we op pad gingen. gaandeweg leerden we de vaste kern kennen en al snel verkeerden we op groetbasis. dan zeiden wij 'hello' en dan mompelde ie wat en hief zijn bruine zak naar ons. we hebben hem verder nooit gesproken, maar we noemden hem voor het gemak Fat Freddy. en we mochten een foto van hem maken.
vandaag moest ik weer aan hem denken.
omdat het van dat vochtige, hete, New-York-in-augustus, Fat-Freddy-weer is.

Kralingen

het is dat we zaterdag een mini-HBS-reünie gaan plegen.
dan ga je graven naar die tijd. vijfendertig jaar geleden eindexamen, vijfendertig jaar geleden Kralingen.
Woodstock in de polder: love, peace en happiness. met alle grote bands. Jefferson Airplane, Dr. John, Pink Floyd, T-Rex, Soft Machine, Santana, CCC Incorperated, Q65 en meer, veel meer. helemaal te wow. far out, man! weetjewel, vogel.
dus ging ik met wat toen nog een erg jonge vriendin A was belet vragen bij haar ouders. of ze mee mocht naar een concert. drie dagen. iederéén gaat.
zelden heb ik die mensen zo kwaad gezien. wat ik wel niet dacht. en dan zeker in de open lucht slapen. en wat er verder van komt. en hun dochter aan de drugs brengen. met die valse hippiemuziek. en natuurlijk allemaal bloot ook. vies langharig tuig! en nou weg wezen, we willen je hier voorlopig niet meer zien. waarop ik de deur werd uitgewerkt en half struikelend de trap af werd geduwd.
Kralingen deed ik dus alleen.
ik herinner me de weg er naar toe, veel joints, goddelijke tripmuziek, hoosbuien, wakker worden in een andere slaapzak dan waarin ik dacht te zijn gaan slapen en de weg liftend terug naar Amsterdam.
en Mungo Jerry.

treinboeking

we kregen een mailing van de nv nederlandse spoorwegen. dat ze treinreizen naar een paar grote buitenlandse steden goedkoop hadden gemaakt. maar wel tijdelijk, en op is op, dus dat we snel moesten boeken.
nou wilden we toch nog een keer naar Berlijn, dus zat ik op de eerstmogelijke boekingsdag om zeven uur 's ochtends op het internet. snel, goedkoop, makkelijk en handig.
maar niet mogelijk tegen het gewenste aktietarief.
bellen dan maar, voor vijfendertig eurocent per minuut. om tegen een bandje aan te lopen dat meldt dat de wachttijd minimaal tien minuten is, wilt u later terugbellen? wat ik elk uur doe, met steeds weer datzelfde bandje. en geen sjoeche op het internet.
het buitenlandsekaartjesverkoopkantoor op het Centraal Station ziet er gezellig druk uit, maar voor eenenvijftig wachtenden voor mij is mijn lunchpauze te kort. toch maar weer bellen. dit gesprek kost u nog steeds vijfendertig cent per minuut plus de kosten van uw mobiele telefoon. elk uur weer. elk uur word ik gemaand later terug te bellen. en de website weet nog steeds niets van een goedkoper tarief.
de volgende ochtend bel ik vroeg. na vijf minuten een vriendelijke jonge mannenstem die me doet geloven dat ik maar net an de laatste beschikbare aktietariefplaatsen had weten te bemachtigen. plus drie euro vijftig administratiekosten per ticket. omdat het een telefoniese reservering is. mag ik uw creditcardgegevens?
vandaag kreeg ik de telefoonrekening voor 27 minuten en 23 seconden bellen met de nv NS. kost me twaalf euro eenenzeventig. plus die twee keer administratiekosten erbij bijna twintig euro boekingskosten. drie-en-veertig echte hollandse guldens.
op mijn klachtfax, klachtbellen kost tien cent per minuut, werd vanmiddag per ommegaande geantwoord dat ze mijn klacht zeer serieus nemen.
ik wacht af.
pompompompommerdepom.

fietsongeval

lag ik daar vanmiddag vooor de tweede keer binnen vier dagen op m'n rug over straat te dweilen met m'n fiets over me heen.
dat is statisties gezien te vaak.
terwijl ik toch erg pro-aktief fiets. niet rücksichtlos door rood heen rij, maar gedoseerd en met overzicht. rekening hou met de snelheid van autoos die ik links en rechts laverend passeer. me bewust ben van mijn opvoedkundige taak als er kinderen in de buurt zijn.
ik ben kortom een solide en fleksibele grotestadsfietser.
des te ergelijker is het dat anderen daar dan weer geen rekening mee houden. die als ik overduidelijk naar links neig toch denken mij nog even links in te kunnen halen. zodat ik tegen haar opbots, zij valt, zij haar fiets over zich heen krijgt, ik daar bovenop terecht kom en daaroverheen weer mijn fiets. inderdaad, die elegante vouwfiets die al zo veel te verduren heeft.
en dan nog klagen dat haar achterlichtje kapot is. dat haar horloge pijn doet. dat zij toch rechtdoor reed. dat ik mijn hand moet uitsteken als ik van richting verander.
alsof mijn fiets en ik geen pijntjes hebben. alsof het mijn schuld is. en laten we nou even realisties blijven: ik ga daar toch niet voor gek rijden en mijn hand uitsteken als ik af wil slaan?

naar het strand

als het dan zo warm was als vandaag ging mijn moeder met ons naar Bloemendaal.
op de fiets.
jongste broertje voorop, middelste broertje achterop en ik er naast op mijn eigen fiets.
vanaf de Haarlemmerweg werd het leuk, want reden we in kolonne met tientallen andere Amsterdamse gezinnen richting zee. langs de molen, de Kist, Krat of Vat van de Phoenix en de grote speeltuin bij Halfweg, voorbij de enge koepelgevangenis, dwars door Haarlem, over de Zeeweg, die altijd toch weer langer was dan je dacht. met emmers, schepnetjes en schepjes, boterhammen, een zak zuurtjes, een paar zakjes chips (met een papieren bolletje met zout) en een fles lauwe Exota.
aan het eind van de Zeeweg stonden lange rijen houten balken op palen waartegen de fietsen werden gezet. fiets op het ringslotje, afdalen naar het strand, strandpret!
soms huurde mijn moeder een mooie rieten strandstoel, die we dan ook konden gebruiken als we ons moesten omkleden. met een handdoek er voor.
en ik kreeg nooit ruzie met mijn broertjes, want het waren de opbouwende jaren vijftig. en als we erg lief waren kregen we ook nog een ijsco. en 'smiddags fietsten we moe en rozig weer naar huis, in een lange rij langzaam rijdend verkeer, nimmer stilstaand, op tijd terug voor de avondmaaltijd van zes uur.

zomerbrabbel

een lifelog schrijf je natuurlijk niet alleen voor jezelf. als je je lezers op d'een of d'andere wijze kunt plezieren moet je dat dus niet laten. daarom speciaal voor lezer K alvast een zomerbrabbelvoorpublikatie:

de kraanvogel.
op ons terras staat een grote plantenschotel vol water. die dient als openbare badgelegenheid voor voorbijvliegende mezen, merels en duiven. zeker als het zo warm is als vandaag. alleen deze kraanvogel taalt er niet naar. die heeft zijn eigen kraan.
voor eeuwig.

zo, graag gedaan, K.
tijd voor de Allerhande en een glas rosé.

tafelblad 2

statisties gezien wordt dit lifeblog op zaterdag het minst bekeken. het zouden dan ook paarlen voor de zwijnen zijn als ik zeker op zo'n warme zaterdag hier mijn diepste zieleroerselen bloot zou geven.
daarom vandaag een praatje bij een plaatje: het nieuwe tafelblad ter vervanging van een eerder uiteengespat glazen tafelblad. tis tijgerhout zegt de timmerman. uit Brazilë zegt Google. errug mooi zegt partner A.
en dat vinnik ook. een op maat gemaakt, goed in het oude zwartstalen frame passend, hoogstpersoonlijk door mij zelf in de olie gezet en bovenal mooi hardtijgerhouten tafelblad.
en daar moet u het mee doen vandaag.
ik ga de tuin in, aan de witte wijn.

incident

op de dag dat zoon J de sleutels van de Smart in handen zou krijgen, maar daarin dank zij een nukkige rijexaminator faalt, rij ik met mijn leuke vouwfietsje stapvoets over de voetgangersbrug. aan het eind van de brug staat langs de stoeprand een hek, zodat ik gedwongen word om links of rechts een stukje over de stoep te rijden. ik moet rechtsom.
in het gras naast die stoep staat een man, type sportschool, gouden ketting om zijn nek, dikke spierballen vanonder de mouwen van zijn teeshirt. als hij mij ziet aankomen gaat hij breed over de smalle stoep staan met zijn brede rug naar mij toe. opdat ik niet denk dat ik zomaar over zijn stoep kan fietsen, geen meter. als ik dat nog steeds stapvoets toch doe barst hij los in een scheldkannonade die ik pareer met een opgestoken middelvinger.
meer heeft hij niet nodig om te ontvlammen. hij rent me woest achterna, ik hoor zijn voeten roffelen, stop, stap af, hij knalt in volle vaart tegen mijn fiets, ik val in het gras, fiets over me heen, sta op, hij heft zijn indrukwekkende vuisten en roept iets over respekt en politie, ik zeg dat ie niet moet overdrijven en dat respekt begint bij een rustige terechtwijzing, hij dreigt, ik deins, ik stap op en fiets -hem mompelend verwensend- over de rijweg verder, hij loopt nagloeiend door.
vanwaar toch die agressie tegen mijn vouwfietsje?

gewichtsreduktie

nou roei ik dus al drie weken droog. bijgestaan door luide klassiekerockradio, met uitzicht op een spierwitte keldermuur (hé een spinrag) en een tegen het kelderplafond geplakt kelderraam (mag ook wel eens gewassen) waaraan soms voeten met blote benen (hm...) voorbijgaan.
drie weken in oplopende series van 15 minuten tot 35 minuten per dag á 20 slagen per minuut op maksimaal 65% van m'n maximale hartslag en een dagelijks verbranden van zo'n 170 caloriën.
dat meditatieve droogroeien is vervelend met een grote V. daar is geen lol aan. en bovendien krijg ik een houten kont van dat kleine heen en weer schuivende zitplankje. maar ala, ik doe het voor een hoger doel, ik volg immers het wetenschappelijk doorgerekende gewichtsreduktieprogramma uit het boekje met een strak lijf (qua buik) als bijkomend voorgespiegeld voordeel. ik schreef eerder (klik) over de noodzaak daartoe.
dus stapte ik de afgelopen dagen vol verwachting steeds op het zelfde tijdstip op de weegschaal om die triomfantelijke en mentaal o zo stimulerende gewichtsreduktie te kunnen registreren. dan blijkt dat digitale weegwonder er elke dag tweehonderd gram voor me bij te rekenen. zodat ik nu één komma twee kilo meer weeg dan toen ik begon. wat volgens mij geen reduktie is maar vermeerdering.
kan iemand mij uitleggen waar dit toe leidt? hebben we hier soms te maken met het Echternachspringprocessieprincipe (vijf stappen vooruit, drie stappen achteruit)?
komt het ooit nog goed?

ongenuanceerd

ik heb me totnogtoe in dit weblog verre gehouden van mijn werkomgeving, behalve dan dat hier en daar een kollega in beeld komt die ik ook buiten werktijd wel zie. niet dat ik saai werk doe met saaie mensen in een saaie omgeving, eerder omdat schrijven over je werk toch altijd wat gevoelig ligt en mogelijk zelfs verkeerd begrepen kan worden.
maar nu moet ik toch echt even wat kwijt. over de benepen, bekrompen mentaliteit van sommige kollegaas. die geschokt en achter de hand naar elkaar miespelend reageren op mijn kleding. jawel: mijn kleding.
loop ik er dan extravagant bij? zit ik halfnaakt achter mijn buro? draag ik kanten onderbroeken? prots ik proleterig met mijn borsthaar?
niets van dat al. ik heb alleen een ietwat rode broek aangetrokken vandaag. een keurige pantalon waarboven een degelijk geruit kortmouwig shirt in deels gelijke kleurschakeringen met decente witte knoopjes. van gerenommeerde merken en eenvoudig van snit.
het is die rooie kleur, die is onbestaanbaar volgens sommige kollegaas.
zoals kollega J met z'n warrige springerige haarbos waar ik nog nooit wat van heb gezegd omdat ik denk dat ie dat niet aankan.
zoals kollega E met zijn morsige peperenzoutsnor en veel te lange slordige haar dat wel eens een kleurspoeling kan gebruiken maar wat ik niet zeg omdat ik ook dat met de mantel der liefde bedek.
maar een rooie broek in het grijze ambtenarenmilieu, dat kan natuurlijk niet. en dan zeggen ze niet welopgevoed: "goh, eh... apart" of "da's nog eens lekker vrolijk en zomers". nee, dan is het gelijk iemand met geslepen messen onderuit halen. zodat ik noooooooit meer zoiets aantrek. denken ze.
gelukkig denkt men in weblogland een stuk genuanceerder.
toch?

dromen

vandaag wil ik alleen maar dromen.
van de Drôme.
zon, warm, lui, loom, nix.
we gaan pas over een week of zes.
daarom is de foto aanklikbaar.
om met me mee te dromen.

neus

meestal vermoed ik nog helemaal nix.
onwetend, zorgeloos haast, plan ik afspraak na afspraak na uitje na etentje. en dan plotseling gebeurt het. zit ik ontspannen de krant te lezen of op de bank te keuvelen met dochter L. een lopende neus, vervelend, snelle veeg met tissue, hee: bloedneus. rechter neusgat. uit het niets. zomaar. spontaan.
denk ik eerst nog: ach, een bloedneus.
maar dan valt het dubbeltje. zo'n spontane uit het niets opduikende rechterneusgatbloeding betekent dat ik binnen een paar dagen ziek ben, hoofdpijn, griep, dat soort ongemakken. gaat vaak gepaard met slordig typewerk waarbij de lettervolgorde op het scherm veelal anders is dan ik in mijn hoofd heb en op het toetsenbord aansla. een feilloos waarschuwingssysteem, net als een eksteroog. is nog nooit voor niets geaktiveerd. zodat ik nog snel wat kan regelen, afzeggen, uitleggen dat 't allemaal een weekje later wordt. vanwege die bloeddneus.
maar dat zeg ik er dan niet bij.

takkentent

wild gebarend dook de man vanachter de eerste duinenrij op. alsof ie een groot passagiersvliegtuig binnen wilde loodsen. terwijl ik juist een interessant strandtakkententobjekt aan het fotograferen was. rechtopstaande takken, bijeengehouden met dun draad, perfekt gebouwd, zeg maar manshoog.
kunst in de natuur, dacht ik nog.
dat we dus als de wiederweerga door moesten lopen, schreeuwde de man. dat het koud was en de vogels moesten broeden. dat er eieren lagen, wegwezen dus. nix kunst: natuur!
hij was niet boos, riep ie, maar zorgzaam. lag kennelijk de hele dag achter dat duintje om nietsvermoedende passanten te laten weten hoe zorgzaam hij wel niet was. en of we de tekst niet hadden gelezen. die in de top van het takkententje was bevestigd. inderdaad, dat kleine witte strookje. wat je pas kunt lezen als je er bovenop staat.
het kostte moeite om de man af te schudden. zijn luid geuitte goede bedoelingen klonken ons nog lang na.

coördinatie

een maand of twee geleden werden de spiksplinternieuwe ondergrondse vuilniscontainers ingegraven, halverwege mei werd de stoeprand van de hele Maasstraat voorzien van verse blauwe strepen om het blauwezoneparkeren te markeren. en aanstaande maandag begint het groot onderhoud aan straat en trottoirs. dus weg containers, weg blauwe strepen. dat lijkt toch op een ietwat ongecoördineerde aktie.
maar dikke gele stippellijnen op het wegdek waarboven in koeieletters het woord slopen is gekalkt geven aan waar de weg- en trottoirslopers maandag zullen beginnen. en aan de fietsenrekken is ongeveer per fiets een verbodenfietsenparkeerbord geplaatst.
ergens worden die dingen dus wel degelijk voorbereid.
ik denk dat ze bij het stadsdeel laatst gewoon een beetje overenthousiast zijn geweest met het plaatsen van die vuilcontainers en het aanbrengen van die blauwe strepen. over een paar maanden mogen ze het gewoon lekker nog een keer overdoen.

Pärt

onverwachts naar concert met werk van komponist Arvo Pärt in de Nieuwe Kerk. een muziekstuk van zeventig minuten, a-capella gezongen door een Estlands koor in een slaviese kerktaal.
moet ik even laten bezinken.
tot ik weer terug ben op aarde: this is ground control to major Tom, can you hear me major Tom....

nix kamera

m'n zus is kreatief schreef ik al eerder. gooit d'r hele hebben en houwen in slagzinnen. is daar dan dagenlang mee bezig. en wint vervolgens aan de lopende band: elektronika, etentjes, reisjes en meer van dat soort leuke dingen.
jaloers als ik ben zon ik op een manier om te delen in de rijke oogst. dus toen mijn oog viel op een kekke rooie digitale kamera die te winnen was bij een pillenfabrikant heb ik die gewoon besteld. bij m'n zus. zo van: win die effe voor mij. uitslag rond 30 mei. wat dan weer mooi uitkwam in verband met de zomervakantie. zus aan de slag en mijn rol was dat ik de brievenbus in de gaten zou houden.
nou, mooi nix dus. het is nu al negen dagen na 30 mei en ik heb nog geen prijswinnaarsbrief gezien. zodat ik nu wel heel erg twijfel aan die eerder zo geroemde kreativiteit van m'n zus. nu ik er over nadenk: misschien betaalde ze die etentjes en reisjes gewoon wel zelf. om op te scheppen. had ze die helemaal niet gewonnen.
en hoe moet dat nou met mijn vakantie? moet ik dan weer fotoos maken met die ouwerwetse digitale kamera?
eh...ouwe digitale kamera...had ik die niet van m'n zus gekregen omdat ze die dubbel had gewonnen...oeps...eh...bedankt nog zus! en vergeet alsjeblieft wat ik hierboven schreef.

staar

dat is dan hondervijftien euro en veertig cent, zei de dierenarts , nadat ie hond Z had voorzien van de jaarlijkse prikken en wat stempels in haar paspoort had gezet. en inderdaad, die wat doffe blik in haar ogen betekent dat ze beginnende staar heeft. dat is niet zo gek voor een hond van middelbare leeftijd. bovendien ziet een hond toch alles al zwart wit en gaat ze in het dagelijks hondenleven voornamelijk af op neus en oren. een operatie? over een paar jaar misschien. reken op zeshonderd euro. per oog. en met een vrolijk "tot de volgende keer" duwde ie ons de spreekkamer uit.
sindsdien is het gezin verscheurd.
wat te doen?
vanaf nu dubbeltjes en kwartjes sparen, beleggen in teakhout, meespelen in de postcodeloterij om die arme hond Z straks een menswaardige oude dag te kunnen geven met ogen waarmee ze na een kostbare operatie weer kan zien waar ze traag heensjokt? en hoever ga je daarna? hartoperatie? zuurstoffles? hondenscootmobiel?
of aksepteren dat een hond met gebreken wezenlijk anders is dan een mens met gebreken?
ik neig naar het laatste.

vrije ochtend

ochtendje rondhangen, weblogs lezen, weekendje Berlijn plannen, koffie zetten, pluggen aanreiken, babbelen over de vakanties met z'n meiden, koekje erbij, mail van 't werk checken, nog een kopje koffie, krant van gister nog maar eens, nagels schoonmaken, internet afstruinen, doelloos pielen, opruimen, bellen met de NS voor vijfenderig cent per minuut maar ook nog boekingskosten betalen, handtekening zetten, verrek die nieuwe meter hangt scheef, witte voetstappen door het hele huis, weet u dat u Turks Fruit twee keer in de boekenkast heeft staan, praten over Polen die de klusmarkt bederven, nog steeds geen postbode geweest, nog maar een koekje dan, die muziek hebben we al gehad, drentelen, wachten, neuspeuteren, pompompom.
zo maar een ochtendje tegelzetter voor nieuwe badtegels gekombineerd met nuonmonteur voor een nieuwe gasmeter. ze zijn bijna klaar en de rekening gaat naar de huisbaas.

juf overbeek

ik ging door de grond als ze me niet zag. terwijl ik toch heel erg netjes strak met m'n armen over elkaar, m'n mond stijf dicht, heel gehoorzaam zat te wezen. of als ik toch niet het zo gewenste antwoord mocht geven als ik keurig m'n vinger als eerste had opgestoken. of weer niet de lauwe flesjes schoolmelk mocht ronddelen.
ik was niet jufs lievelingetje, weet ik nu. maar toen was ik alleen maar verliefd op die mooie juf Overbeek. ging voor haar door het vuur.
ze was zo anders dan juf Margaroli die me voor de klas wel eens over de knie had gelegd om me een pak voor m'n broek te geven. omdat ik het had gewaagd een stripboek mee naar school te nemen.
nee, dan juf Overbeek.
die mijn wanhopige verliefdheid negeerde en me een ekstra lange middelbare schooltijd bezorgde. hansje mag blij zijn als ie de ulo haalt, had ze in de zesde klas neerbuigend tegen m'n moeder gezegd. en dus ging ik eerst naar de driejarige ulo (uitgebreid lager onderwijs) en pas daarna naar de hogere burgerschool.
toch val ik opnieuw voor haar als ik die foto zie...

vriendjes

toen ik nog hardloopwedstrijden liep vroeg men mij wel eens waar ik zo hard had leren lopen. ik haalde dan mijn schouders op, mompelde wat en liep hard door.
maar ik wist natuurlijk wel waar de basis was gelegd: op het Transvaalplein, een pleintje aan het eind van de Smitstraat waar ik op de lagere school zat: de Oranje Vrijstaatschool.
op dat pleintje brachten wij 's ochtends en 's middags ons speelkwartier door. rennend. en ik voorop. met bril en een afgeplakt oog. achternagezeten door een aantal stoere jongens. want ik was natuurlijk stom met die bril en dat afgeplakte oog. en soms renden ze me ook nog achterna in de middagpauze. maar ze kregen me niet, nooit. want ik was snel en wendbaar. en bovendien was ik op andere momenten gewoon bevriend met die stoere jongens. dan vroegen ze bijvoorbeeld hoeveel boterhammen ik wel at tussen de middag. vier sneetjes, zei ik dan trots. waarop ze gierend van het lachen over de straat rolden: sneetjes! en ze me weer eens lekker achterna gingen rennen.
ik heb me wel eens afgevraagd of het echte vriendjes waren.

spaken

ik moest echt iets aan mijn konditie doen. kreeg de trappers nauwelijks nog rond. kwam natuurlijk ook omdat ik weer eens niet had ontbeten. dan krijg je dat. ook al fiets je dagelijks drie kilometer heen naar je werkplek en dus ook weer drie kilometer terug.
gelukkig bleek het allemaal mee te vallen. het lag niet aan mij, er was gewoon een spaak van mijn achterwiel geknapt, een lichte bochel onstaan, zodat het achterwiel steeds langs de remblokjes schuurde en ik volgens de wetten van de mechanica geremd werd in mijn vooruitgang.
kwestie van een bezoekje aan de fietsenmaker, nieuwe spaak, wiel uitrichten, klaar.
een week later stond ik met twee geknapte spaken. de fietsenmakermeneer keek bedenkelijk, hekelde mijn rijgedrag. ik hield het op broddelwerk zijnerzijds. wat de verhoudingen er niet beter op maakte. maar met twee nieuwe spaken en een opnieuw uitgericht wiel kon ik weer verder.
twee weken later ontmoetten wij elkaar weer. ik met weer een gebroken spaak, hij met een diepe frons. mijn analyse was dat er toch echt heus wel sprake was van onvakkundige herstelwerkzaamheden. zijn konklusie was dat ik te veel fietste en daarmee de fiets overbelastte.
we besloten tot achtentwintig nieuwe dikkere spaken en een gedeelde rekening.
en dat hielp.

HBS

plots was daar een mailtje van oudklasgenoten.
dat het leuk leek om weer eens bij elkaar te komen. geen echte reünie, maar gewoon met een paar mensen, een stuk of tien, bijpraten, BBQ, eind juni. precies 35 jaar na het eindexamen.
natuurlijk, ooit had ik me ingeschreven op schoolbank.nl. en had ik geïnteresseerd rondgekeken of ik nog wat namen herkende. wat fotoos geplaatst en mijn emailadres achtergelaten. dus wat wil ik nou eigenlijk?
het voelt gewoon anders. zwelgen in nostalgie op basis van fotoos en mijn herinneringen en dat op een lifelog zetten is een stuk veiliger dan de direkte konfrontatie aangaan met mensen die je destijds dag in dag uit hebben meegemaakt. die zich de dingen anders herinneren dan je dat zelf doet. die je weer in je oude rol plaatsen. die nog dingen van je weten die je niet voor niets verdrongen hebt.
ik aarzelde dus wat, we aarzelden wat, want partner A zat in diezelfde klas. maar de nieuwsgierigheid naar wat er van die jongens en meisjes is terechtgekomen is toch sterker dan de "angst" voor de konfrontatie. bovendien was het een leuke tijd en droeg ik toen al een hippe zonnebril.

familieportret

het kroost van vorig jaar woont op zich zelf. driewart jaar zijn ze gevoed, beschermd, betutteld en onderwezen. zes waren het er. zo rond de herfst vlogen ze uit. en denk maar niet dat ze ooit nog eens langs komen. uit het oog uit het hart. vrijheid blijheid.
zoals het gaat in de natuur.
tijd dus voor nieuw nageslacht. zeven stuks maar liefst dit jaar. begint het allemaal weer opnieuw. maar daar zit het ouderpaar niet mee.
tis de natuur.
door het hoge gras loopt een platgetreden pad naar het nest. ze worden aan de lopende band gefotografeerd. lijken gewend aan de regelmatige kraamvisites. poseren bijna. trots. straks nog maar eens een zwemles. hopen dat er niet één plots door en rat naar de diepte wordt getrokken.
want zo is die natuur dan ook wel weer.

sorry

de halve stad ligt plat door werkzaamheden aan versleten wegdekken, verzakte voetpaden, hoofdrioolroutes, allerhande kleurige kabels, noordzuidlijn, noodopvangwaterbekkens, tramrailsvervangingen, kadevervangingen en wat dies meer zij. en dan liefst in kombinatie, want dan hebben wij er uiteindelijk minder last van. zeggen ze.
de borden die weer een stremming of omleiding aankondigen overheersen langzamerhand het straatbeeld in Amsterdam. en er is geen routeplanner of navigatiesysteem wat daar tegenop kan. zodat je regelmatig met name buitensteders handenwringend naast hun in het drijfzand wegzakkende auto zie staan.
maar de laatste tijd realiseren ze zich bij de gemeente toch dat ze te ver zijn gaan, dat het te veel is allemaal. daarom plakken ze nu een grote sticker met sorry bij de mededeling dat je ergens weer niet verder kunt.
het heeft wel wat, zo'n sticker, het verzacht de pijn een beetje, klinkt welopgevoed, maakt het akseptabeler.
nou ja, voor eventjes dan.