nou roei ik dus al drie weken droog. bijgestaan door luide klassiekerockradio, met uitzicht op een spierwitte keldermuur (hé een spinrag) en een tegen het kelderplafond geplakt kelderraam (mag ook wel eens gewassen) waaraan soms voeten met blote benen (hm...) voorbijgaan.
drie weken in oplopende series van 15 minuten tot 35 minuten per dag á 20 slagen per minuut op maksimaal 65% van m'n maximale hartslag en een dagelijks verbranden van zo'n 170 caloriën.
dat meditatieve droogroeien is vervelend met een grote V. daar is geen lol aan. en bovendien krijg ik een houten kont van dat kleine heen en weer schuivende zitplankje. maar ala, ik doe het voor een hoger doel, ik volg immers het wetenschappelijk doorgerekende gewichtsreduktieprogramma uit het boekje met een strak lijf (qua buik) als bijkomend voorgespiegeld voordeel. ik schreef eerder (klik) over de noodzaak daartoe.
dus stapte ik de afgelopen dagen vol verwachting steeds op het zelfde tijdstip op de weegschaal om die triomfantelijke en mentaal o zo stimulerende gewichtsreduktie te kunnen registreren. dan blijkt dat digitale weegwonder er elke dag tweehonderd gram voor me bij te rekenen. zodat ik nu één komma twee kilo meer weeg dan toen ik begon. wat volgens mij geen reduktie is maar vermeerdering.
kan iemand mij uitleggen waar dit toe leidt? hebben we hier soms te maken met het Echternachspringprocessieprincipe (vijf stappen vooruit, drie stappen achteruit)?
komt het ooit nog goed?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten