toen ik nog hardloopwedstrijden liep vroeg men mij wel eens waar ik zo hard had leren lopen. ik haalde dan mijn schouders op, mompelde wat en liep hard door.
maar ik wist natuurlijk wel waar de basis was gelegd: op het Transvaalplein, een pleintje aan het eind van de Smitstraat waar ik op de lagere school zat: de Oranje Vrijstaatschool.
op dat pleintje brachten wij 's ochtends en 's middags ons speelkwartier door. rennend. en ik voorop. met bril en een afgeplakt oog. achternagezeten door een aantal stoere jongens. want ik was natuurlijk stom met die bril en dat afgeplakte oog. en soms renden ze me ook nog achterna in de middagpauze. maar ze kregen me niet, nooit. want ik was snel en wendbaar. en bovendien was ik op andere momenten gewoon bevriend met die stoere jongens. dan vroegen ze bijvoorbeeld hoeveel boterhammen ik wel at tussen de middag. vier sneetjes, zei ik dan trots. waarop ze gierend van het lachen over de straat rolden: sneetjes! en ze me weer eens lekker achterna gingen rennen.
ik heb me wel eens afgevraagd of het echte vriendjes waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten